- 6 Mart 2024
- 8.836
- 7.531
- 28
-
- Konu Sahibi Lady Guinevere
- #1
Hayat sürekli iniş-çıkışlarla dolu biliyorum ama 2-3 ayda bir sürekli bu psikolojiye girmekten çok yoruldum.
Birden bire hayatımdaki hiçbir sey beni mutlu edememeye başlıyor. keyif alamıyorum, ilerleyemeyecek gibi hissediyorum.
Sağlıklı ilerleyen bir hamileliğim var çok şükür. Sadece bu bile yeterli olmalı diyorum bazen çünkü çok istemiştim. Ama bazen kendimi daha fazlasını isterkem buluyorum ve istediklerime ulaşamadıkça hırçın ve mutsuz oluyorum.
Kendimi bazen çok doyumsuz hissediyorum. Eskiden böyle değildim. Elimdekinin kıymetini bilir, elimde olmayan için kendimi yıpratmazdım. Ama şimdi sürekli daha fazlasını istiyorum.
Evlendiğimden beri birden bire sürekli alışveriş yapmaya başladım mesela. Sadece trendyolda son bir yılda yüz bin tl üzeri alışveriş yapmisim. Hangi aldığımı kullandım veya sevdim? Çoğunu bağışladım. Sanki sadece alışveriş yapmak beni mutlu ediyor. Kendime, esime, kedime veya bebeğime fark etmiyor. Yeter ki eve yeni bir sey girsin. O an inanılmaz tatmin oluyorum ama sonra geciyor.
Son 5-6 aydır alışverisi bıraktım sadece gereken şeyleri alıyorum. Çocuğumuz olacağı için daha hesaplı olmak durumumdayız. Derdim su an alışveriş yapamamak da değil. Ama her bu ruh haline düstüğümde alışveriş yapmanın veya bir yere para harcamanın beni iyi hissettirebileceği düsüncesine girmem.
Online terapi alıyorum. bu durumun normal olduğunu, istediğim ve huzurlu olduğum bir çevrede olduğum zaman bu alışkanlıkların gececeğini söyledi. ama o ne zaman olacak? sosyal hayatım yok. sevdiğim arkadaslarım vardı hepsi malesef tayinle gitti. tek basima kaldım. sadece esim var. o da çok yoğun çalışıyor ve genelde yemekten sonra uyuyakalıyor. kızıp kavga ediyorum bana zaman ayırsın diye ama biliyorum ki o da insan, isteyerek bilerek benden zamanını esirgemiyor. ama mesela izin günlerinde vs beraber yürüyüş yaptığımızda, dısarı çıkıp bir kahve içtiğimizde, sohbet ettiğimizde daha iyi hissediyorum.
her gün aynı seyleri yapıyorum. ev işlerini yaptığım sıra- saat bile aynı. online kurs alıyorum, kitap okuyorum ama hepsini zorlama yapıyorum. bir yerde bunlardan keyif alacağıma inanma isteğiyle kendimi ittiriyorum sürekli.
bazı zamanlar o kadar umutlu ve mutluyum ki hayattan. bazen ne gerek var bu kadar yorulmaya diyorum. 24 saat yatıp tavanı izlesem hiçbir sey kaçırmam. öyle bir hayat. bunaldım.
Birden bire hayatımdaki hiçbir sey beni mutlu edememeye başlıyor. keyif alamıyorum, ilerleyemeyecek gibi hissediyorum.
Sağlıklı ilerleyen bir hamileliğim var çok şükür. Sadece bu bile yeterli olmalı diyorum bazen çünkü çok istemiştim. Ama bazen kendimi daha fazlasını isterkem buluyorum ve istediklerime ulaşamadıkça hırçın ve mutsuz oluyorum.
Kendimi bazen çok doyumsuz hissediyorum. Eskiden böyle değildim. Elimdekinin kıymetini bilir, elimde olmayan için kendimi yıpratmazdım. Ama şimdi sürekli daha fazlasını istiyorum.
Evlendiğimden beri birden bire sürekli alışveriş yapmaya başladım mesela. Sadece trendyolda son bir yılda yüz bin tl üzeri alışveriş yapmisim. Hangi aldığımı kullandım veya sevdim? Çoğunu bağışladım. Sanki sadece alışveriş yapmak beni mutlu ediyor. Kendime, esime, kedime veya bebeğime fark etmiyor. Yeter ki eve yeni bir sey girsin. O an inanılmaz tatmin oluyorum ama sonra geciyor.
Son 5-6 aydır alışverisi bıraktım sadece gereken şeyleri alıyorum. Çocuğumuz olacağı için daha hesaplı olmak durumumdayız. Derdim su an alışveriş yapamamak da değil. Ama her bu ruh haline düstüğümde alışveriş yapmanın veya bir yere para harcamanın beni iyi hissettirebileceği düsüncesine girmem.
Online terapi alıyorum. bu durumun normal olduğunu, istediğim ve huzurlu olduğum bir çevrede olduğum zaman bu alışkanlıkların gececeğini söyledi. ama o ne zaman olacak? sosyal hayatım yok. sevdiğim arkadaslarım vardı hepsi malesef tayinle gitti. tek basima kaldım. sadece esim var. o da çok yoğun çalışıyor ve genelde yemekten sonra uyuyakalıyor. kızıp kavga ediyorum bana zaman ayırsın diye ama biliyorum ki o da insan, isteyerek bilerek benden zamanını esirgemiyor. ama mesela izin günlerinde vs beraber yürüyüş yaptığımızda, dısarı çıkıp bir kahve içtiğimizde, sohbet ettiğimizde daha iyi hissediyorum.
her gün aynı seyleri yapıyorum. ev işlerini yaptığım sıra- saat bile aynı. online kurs alıyorum, kitap okuyorum ama hepsini zorlama yapıyorum. bir yerde bunlardan keyif alacağıma inanma isteğiyle kendimi ittiriyorum sürekli.
bazı zamanlar o kadar umutlu ve mutluyum ki hayattan. bazen ne gerek var bu kadar yorulmaya diyorum. 24 saat yatıp tavanı izlesem hiçbir sey kaçırmam. öyle bir hayat. bunaldım.