çocukken hep suratım asık dolaşırdım bu hiç değişmedi hep mutsuzum çevremdeki insanlara bakıyorum durumları bana göre çok kötü olsa da mutlu olabiliyorlar hayret ediyorum bazılarına ben olsam böyle neşeli olamazdım diyorum içimden. gerçekten mutsuz edecek şeylerle de karşılaşıyorum ama sürekli evde olup kimseyle karşılaşmasam da tamamen ölü gibi yine kötü bi ruh halinde oluyorum.
sempatik neşeli güler yüzlü hayat dolu insanlara öyle özeniyorum ki ciddi bi enerji eksikliği de yaşıyordum enerji veren ilaçlar falan aldım enerjim olsa da suratım durgun iş dışında yapacak bir şey de bulamıyorum istesem uğraşacak bişeyler bulurum içimden gelmiyor. ben neden böyleyim?
neşesiz mutsuz bi evde büyüdüm ben de o evin bi sonucu muyum diyorum. Gurbetçi Ailenin Günlük Hayatını izliyorum bazen ordaki çocuğa bakıyorum elini neye uzatsa veriyorlar çok neşeli bi çocuk benim ailem ayıp, günah, kötü, hayır derdi...
dışlanan bi çocuk oldum hala öyleyim 5 yaşımdaki anılarım şimdi yetişkin versiyonumda tekrarlanıyor bi köşede yalnız oturuyorum, surat asıyorum bu benim suçum diyorum kendime bazen de ailemi suçluyorum
ama onlara hiç yansıtmamaya çalışıyorum bunu tek başıma yaşıyorum her zaman olduğu gibi
keşke küt diye düşüp ölsem diyorum her gün. beni tanıyan herkes mutlu olurdu kimseye zararım olduğunu pek düşünmüyorum ama soğukluğum bile yeter...
psikoloğa gitmeyi ilaç kullanmayı denedim işe yaramadı. inancım var gittiği yere kadar böyle gider diyorum.
sadece yazmak istedim sorularınıza cevap veremezsem kusura bakmayın önerisi olan varsa dikkate alıcam
sempatik neşeli güler yüzlü hayat dolu insanlara öyle özeniyorum ki ciddi bi enerji eksikliği de yaşıyordum enerji veren ilaçlar falan aldım enerjim olsa da suratım durgun iş dışında yapacak bir şey de bulamıyorum istesem uğraşacak bişeyler bulurum içimden gelmiyor. ben neden böyleyim?
neşesiz mutsuz bi evde büyüdüm ben de o evin bi sonucu muyum diyorum. Gurbetçi Ailenin Günlük Hayatını izliyorum bazen ordaki çocuğa bakıyorum elini neye uzatsa veriyorlar çok neşeli bi çocuk benim ailem ayıp, günah, kötü, hayır derdi...
dışlanan bi çocuk oldum hala öyleyim 5 yaşımdaki anılarım şimdi yetişkin versiyonumda tekrarlanıyor bi köşede yalnız oturuyorum, surat asıyorum bu benim suçum diyorum kendime bazen de ailemi suçluyorum
ama onlara hiç yansıtmamaya çalışıyorum bunu tek başıma yaşıyorum her zaman olduğu gibi
keşke küt diye düşüp ölsem diyorum her gün. beni tanıyan herkes mutlu olurdu kimseye zararım olduğunu pek düşünmüyorum ama soğukluğum bile yeter...
psikoloğa gitmeyi ilaç kullanmayı denedim işe yaramadı. inancım var gittiği yere kadar böyle gider diyorum.
sadece yazmak istedim sorularınıza cevap veremezsem kusura bakmayın önerisi olan varsa dikkate alıcam