- 18 Mart 2013
- 3.813
- 12.268
- 363
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #1
Arkadaşlar merhaba. Benim sorunum çok da önemli değil aslında buradaki sorunların yanında ama belki ilgilenirsiniz. Öncelikle belirtmeliyim ki eğer mucizevi bir şey olur da bu gece bitirmem gereken işime geri dönersem değerli mesajlarınıza cevap veremeyebilirim. Şu aralar epey dertliyim ve bu gece de yarın sabah yetiştirecek bir sürü işim olmasına rağmen gördüğünüz üzere hala BDV'de ona buna laf yetiştirmekle meşgulüm.
Ben hukuk okudum ve 1 sene avukatlık stajı yaptım. Aslında hiçbir zaman avukat olmak istememiştim. Ticaret hukuku konularını okurken zırıl zırıl ağlar, dilekçe yazarken sivilce çıkarırdım. Stajımı bile tamamlamadan yurtdışına hukukun en az uygulama alanı olan, en az para getiren, biraz hukuk dışı ama hayatta en çok yapmak istediğim alanlardan birinin yüksek lisansını okumaya gittim.
Erkek arkadaşım Türkiye'deydi ve askerlik sorunu vardı. Bulunduğum yere gelemiyordu ben de ayrılığa dayanamadığım için masterdan sonra Türkiye'ye döndüm. Bir süre iş aradım, bulamadım sonra ailemle yaşamak istemediğim yeni bir hayat kurmak istediğim için başka şehirde doktoraya başvurdum kabul oldum ama hala iş bulamadım bir 2-3 ay kadar akrabaların yanında kaldım ve annemler de bana para gönderdiler sağ olsunlar. Neyse şimdi kirası çok uygun bir ev buldum ve evden çeviri yapmaya başladım. Düzenli iş gibi çeviri yapıyorum. Yani baya iyi gelişmeler.
Çeviri ile hayat kazanılır mı evet gayet kazanılıyor ama şu an mesela sabaha kadar yetiştirmem gereken bir sürü işim var ama ben hala kadınlar kulübündeyim. İşim çok yoğun olduğu için doktora derslerime de yetişemiyorum. O zaman da ailem haliyle diyecek "Sen oraya neden gittin?" Sürekli "ne zaman bitiyor ne zaman oradan dönüyorsun" gibi sorular soruyorlar daha ilk senem olmasına rağmen.
Akademik kadro arıyorum yok. İş görüşmesine gidiyorum bana diyorlar ki "sizinle tanıştığımıza çok memnun olduk ama bu iş için biraz daha deneyim gerekiyor." Her yerde deneyim isterlerse biz nerede deneyim kazanacağız o da belli değil. İstediğim alanla ilgili mesela devlette güzel kadrolar var ama zaten KPSS'm de yok.
Şimdi benim sorunum şu: artık ne iş yaparsam yapayım konsantre olamıyorum. Bu yaşta bel fıtığım var, egzama oldum, saçlarım döküldü, mezun olalı 3 sene olacak ve rahat 10-15 kilo almışımdır. Tam bir teyze görünümüne büründüm. Akrabalarım filan kıyafetlerimi hiç beğenmez, görünüşümü yerin dibine sokar. Oysaki üniversitedeyken kendimi çok güzel bulurdum. Neyseki Allahtan sevgilim hala güzel olduğumu söylüyor. Kendime güvenim çok azaldı, 20 yaşındaki kızlar bile o müthiş özgüvenleriyle üstüme üstüme geliyorlar. Erkek arkadaşımı ise ben yurtdışındayken bile daha çok görüyordum ben onun yanına pek gidemiyorum (iş, güç, para, aile kısıtlamaları) o da üniversite mezunu olmasına rağmen şu an ek iş olarak işportacılık yaptığı için onda da baya mali sorunlar var. Bunu arkadaşlarıma dediğimde gülüyorlar ve inanmıyorlar filan bense sevgilimle gurur duyuyorum ama bazen bu ekonomik çıkmazlar yüreğimi bunaltmıyor değil.
Bir de en sinir olduğum şey avukat olan arkadaşlarım sanki bana deli gözüyle bakıyor beni küçümsüyor gibi. Ve sadece istediğim işi yapmakta direttiğim için. Ben kendi yolumdan eminim aslında ama yine de kendime olan saygımı kaybediyorum. Tek avantajım şu dönemlerde (artık bıraktım ama) anne babamdan para almak. Yani onların maddi açıdan rahat olması çok iyi oluyor benim için. Ama dediğim gibi onlardan para almak bile çok koydu. Sanki herkes arkamdan "şımarık, başarısız, şişman, özgüvensiz" diyormuş gibi geliyor. Bir de yaptığım işlere konsantre olamıyorum, ödevlerimi teslim edemiyorum, doğru düzgün hiçbir şey yapamıyorum gibi. Acaba hayattan çok mu büyük beklentiler içine girmiştim? Yanlış anlaşılma olmasın hava filan attığım yok ama öğrenciyken gerçekten başarılıydım, üniversite giriş sınavında derce yaptım, çocuklara ders vererek bile dünyanın parasını kazanırdım, sanki her şey önüme açılacaktı. Sanki ben en iyi şeyleri hak ediyordum. Bu mezuniyet beni göklerden dünyaya indirdi sanki. Artık en ufak gelişmeye seviniyorum :)
Ben hukuk okudum ve 1 sene avukatlık stajı yaptım. Aslında hiçbir zaman avukat olmak istememiştim. Ticaret hukuku konularını okurken zırıl zırıl ağlar, dilekçe yazarken sivilce çıkarırdım. Stajımı bile tamamlamadan yurtdışına hukukun en az uygulama alanı olan, en az para getiren, biraz hukuk dışı ama hayatta en çok yapmak istediğim alanlardan birinin yüksek lisansını okumaya gittim.
Erkek arkadaşım Türkiye'deydi ve askerlik sorunu vardı. Bulunduğum yere gelemiyordu ben de ayrılığa dayanamadığım için masterdan sonra Türkiye'ye döndüm. Bir süre iş aradım, bulamadım sonra ailemle yaşamak istemediğim yeni bir hayat kurmak istediğim için başka şehirde doktoraya başvurdum kabul oldum ama hala iş bulamadım bir 2-3 ay kadar akrabaların yanında kaldım ve annemler de bana para gönderdiler sağ olsunlar. Neyse şimdi kirası çok uygun bir ev buldum ve evden çeviri yapmaya başladım. Düzenli iş gibi çeviri yapıyorum. Yani baya iyi gelişmeler.
Çeviri ile hayat kazanılır mı evet gayet kazanılıyor ama şu an mesela sabaha kadar yetiştirmem gereken bir sürü işim var ama ben hala kadınlar kulübündeyim. İşim çok yoğun olduğu için doktora derslerime de yetişemiyorum. O zaman da ailem haliyle diyecek "Sen oraya neden gittin?" Sürekli "ne zaman bitiyor ne zaman oradan dönüyorsun" gibi sorular soruyorlar daha ilk senem olmasına rağmen.
Akademik kadro arıyorum yok. İş görüşmesine gidiyorum bana diyorlar ki "sizinle tanıştığımıza çok memnun olduk ama bu iş için biraz daha deneyim gerekiyor." Her yerde deneyim isterlerse biz nerede deneyim kazanacağız o da belli değil. İstediğim alanla ilgili mesela devlette güzel kadrolar var ama zaten KPSS'm de yok.
Şimdi benim sorunum şu: artık ne iş yaparsam yapayım konsantre olamıyorum. Bu yaşta bel fıtığım var, egzama oldum, saçlarım döküldü, mezun olalı 3 sene olacak ve rahat 10-15 kilo almışımdır. Tam bir teyze görünümüne büründüm. Akrabalarım filan kıyafetlerimi hiç beğenmez, görünüşümü yerin dibine sokar. Oysaki üniversitedeyken kendimi çok güzel bulurdum. Neyseki Allahtan sevgilim hala güzel olduğumu söylüyor. Kendime güvenim çok azaldı, 20 yaşındaki kızlar bile o müthiş özgüvenleriyle üstüme üstüme geliyorlar. Erkek arkadaşımı ise ben yurtdışındayken bile daha çok görüyordum ben onun yanına pek gidemiyorum (iş, güç, para, aile kısıtlamaları) o da üniversite mezunu olmasına rağmen şu an ek iş olarak işportacılık yaptığı için onda da baya mali sorunlar var. Bunu arkadaşlarıma dediğimde gülüyorlar ve inanmıyorlar filan bense sevgilimle gurur duyuyorum ama bazen bu ekonomik çıkmazlar yüreğimi bunaltmıyor değil.
Bir de en sinir olduğum şey avukat olan arkadaşlarım sanki bana deli gözüyle bakıyor beni küçümsüyor gibi. Ve sadece istediğim işi yapmakta direttiğim için. Ben kendi yolumdan eminim aslında ama yine de kendime olan saygımı kaybediyorum. Tek avantajım şu dönemlerde (artık bıraktım ama) anne babamdan para almak. Yani onların maddi açıdan rahat olması çok iyi oluyor benim için. Ama dediğim gibi onlardan para almak bile çok koydu. Sanki herkes arkamdan "şımarık, başarısız, şişman, özgüvensiz" diyormuş gibi geliyor. Bir de yaptığım işlere konsantre olamıyorum, ödevlerimi teslim edemiyorum, doğru düzgün hiçbir şey yapamıyorum gibi. Acaba hayattan çok mu büyük beklentiler içine girmiştim? Yanlış anlaşılma olmasın hava filan attığım yok ama öğrenciyken gerçekten başarılıydım, üniversite giriş sınavında derce yaptım, çocuklara ders vererek bile dünyanın parasını kazanırdım, sanki her şey önüme açılacaktı. Sanki ben en iyi şeyleri hak ediyordum. Bu mezuniyet beni göklerden dünyaya indirdi sanki. Artık en ufak gelişmeye seviniyorum :)
