bu sonsuz acı veren eksiklik yüzünden hayat eşini bulmak için tüm kapılarını kapatmak zorunda kalan, anne olma özlemini her gün içinde taşıyan... bizler.. hayat bu kadar zor olmak zorunda mıydı? toplumun, ailelerimizin bu konuya bu kadar acımasızca yaklaşmaları neden? genç kızlık hayallerimizin derinlerimizde gömülü kalması neden? hayatı ertelemek zorunda kaldık... hemcinslerimizin göğüslerine bakarak ve onlara imrenerek yoldan geçmek neden? kimimizin maddi gücü yok, kimimizin cesareti... kimi paylaşacak birini bulmakta zorlanır, kimi ailesine anlatamaz çünkü bilir imkansızın ne demek olduğunu.. keşke yeniden dünyaya gelsem... bu defa bir dişi gibi... kendine güvenen.. dimdik!
soruyorum kendime. bir daha neden dolayı gelmek isterdim dünyaya diye
ilk nedenim bedenimdeki bu eksiklik oluyor. rüyalarım belki artık çok uzakta değil. biliyorum doğuştan gelen bir güzellik olmayacak. ama insanım ben... kendimi bir dişi gibi hissetmeyecekem bu beden niye var? evet doğal olmayacak belki. ama doğallık nedir ki? sahte arkadaşlıklar, ikiyüzlülük, kıskançlık, hastalıklar, kendine güvensizlik... bunlar mı doğal??? yapay olmayan ben, o şansa erişince belki ilk zamanlar yadırgayacağım.. ama alışacağım.. böyle olmayı ben seçmedim, ben istemedim. yıllarca biriktirip, uğraşıp, didinip birden harcamak, hastalık olmadan bıçak altına yatmak hiç de kolay değil, biliyorum. ama kendime olan güvenimin artık yerine gelmesi, ve o sonsuz mutluluğu yaşama heyecanı için bunu yapacağım...
bu arayış içindeyken yanımda olan arkadaşlarıma sozsuz teşekkür ediyorum. heyecanım çoğalıyor, kafamdaki muayene olmayı düşündüğüm gün için inşallah bir aksilik çıkmaz. benim için dua edin. çünkü bu ameliyat benim için çok çok büyük bir değişim ve zorluk olacak...