evliligimizin 2 yili. ortada bir bebek lafi dolasir olmustu,gözler üzerimizde.uzun bi bekleme süresinin sonunda o müjdeli haberi almistik. evet hamileyim. evde bir senlik,heyecan,telas. haberi alan dede,annanne,babanne amca adaylari agizlari kulaklarinda. artik bende bir anne adayiyim,icimde görmesemde,simdilik hissetmesemde bir can tasiyordum.ilk kontrol,ilk kalp atislari heyecan dorukda.melegimdi o benim öyle severdim nerden bilebilirdimki gercekdende melek olacagini.hayalimdi hamile günlügü tutucakdim belli bir yasa geldiginde dogum gününde ona armagan edicektim.tuttum ama vermek kismet olmadi.artik yemeler icmeler degisti.kücük melek icin ne yararliysa onlar yeniliyordu.
sorunsuz 4 ayimiza gelmistik.cinsiyet ögrenecegiz.doktor citi piti tatli bir kiziniz olucak demisti.artik carsilardan eve bos dönmek yoktu.ufak ufak alisverisler yapiliyor,her ay kontrollere gidiliyor, heyecanla günler sayiliyordu.doguma 6 hafta var.....
kontrol günü ; doktor kontrol ederken kan geldi. doktor panikleyince korktuk dogru hastaneye,cok sükürki sorun yok.ama erken dogum olabilir kontrol altina aldilar.1 hafta sonra bizim cimcime rahat durmadi dayanamadi gelmek istedi.kesemi yirtinca dogum basladi.sorunsuz dogumuda yaptik.2 dk önce karnimdayken simdi yanimdaydi.saskinlik,heyecan,mutluluk tüm duygularin birlestigi bir duygu icindeydik.anneydim artik.gögsümü hemen alip emmeye baslamasi okadar hosuma gitmistiki...
2 günümüz eve cikma umudundayken ters biseyler oldu.melegimin vücüdunda yaralar cikmaya basladi.basta yediklerimden olabilecegini söylediler yaralar büyümeye baslayinca kontrol altina aldilar. 2 hafta sonunda ögrendikki bir gen hastaligi yasiyor melegim.doktorlar anca 1 sene yasar yasaya bilirse dediler,melegime ömür bictiler dünyam yikilmisti.ama rbbimin bilecegi isti,arastirmaya koyulduk bi care,bi umut,tedavi ama yok yok...sonra melegim gibi hasta olupda yasayanlari duyunca umutlandik. yaralar azda olsa cogaliyordu.gülüsüyle gülüyor,hüznüyle hüzünleniyorduk.rabbim bi imtihana sokmustu bizi,sabretmemiz gerekiyordu.umutluydum artik iyilesecekti kizim.rabbim istedikden sonra neden olmasindiki... inisli cikisli günlerimizden sonra eve cikiyorduk.yaralari tam iyilesmesede artik nasil ve ne yapacagimi biliyordum. ama ev ortamina 1 hafta dayana bildik melegimin ictigini kusmaya basladi,durumu agirlasinca hastane yolunu tuttuk.artik anlasilmisti bi ayagimiz hastanede olucakti.melegim iyilessinde raziydim ama olmadi...
hastaneye yatali 1 hafta olmustu,uyundigimda dudaginin alti hafif morarir gibi olmustu üzeri örtükdü ama sandimki iceri ilik üsüdü,kucagima aldim,elleri soguktu isittim biraz,ilacini verdim...gözler kaymaya basladi tuaf bi öksürük kizim gidiyordu kaybediyordum,doktor ve hemsire geldi kucagimda gözyaslarim durmuyor.... kizim gitme burakma beni, diye hem agliyor hem konusuyorum.... cok sükür müdehalenin sonunda hayata döndürüldü. yaralar ic organinada sicradigi icin bogaz deligini kapanmaya yakinlasmis. yogum bakima aldilar.doktorlar yaralar nedeniyle aci cektigini söylediler ayina göre agir ilaclar kullaniyolardi agrisini engellemek icin.daha 2 aylikdi ve kücücük bedeniyle nelerle savasiyordu.umudum tükenmisti artik yoktu caresi rabbimden baskasi.hastaligi ögrendigimden beri duamdaydi.gözyaslarim dinmiyor elimden bisey gelmiyordu. kizimin gözümün önünde eriyip gitmesine razi olamiyordum.gözyaslarim dinmiyor elimden bisey gelmiyordu.o anlik psikolejikmi yoksa dayanamiyormuydum bilemem rabbime ; egerki kizimin acilari dinmicekse yasadigi sürece bu aciyi cekecekse ben raziyim aci cekmeye,yokluguna al onu benden dedim.
durumu cok iyi olmasada iyiye gidiyordu yogum bakimdan cikardilar.ama hala solunum cihazina bagliydi.doktorlar her an herseye hazirlikli olun demisti,ama benim icimde garip bir rahatlik sanki birsey olmucak gibi bi huzur vardi.makinalara bagli kalp atislari bi normal bi düsüyor.basinda bekliyorduk.ölümden 1 gün önce 2 gibi yatmistik doktorlar durumu iyi demistibedenim halsiz düsmüs bi agirlik cökmüstü üzerime.sabah 8 gibi uyandigimda hemsire geldi doktor sizi cagiriyor dedi artik geri sayim baslamisti artik belki saatler belki dakikalar kalmisti.melegimin ölüm ani bekleniyor ve elden hic birsey gelmiyordu solunum cihazida yetersiz kaliyordu artik.ilaclar veriliyor ölüm aninda aci cekmesin diye,dualar okunuyordu,kucagima aldim.vedalasma vaktiydi.beni unutma melegim saclarini tarayamadim,öremedim doyasiya bakamadim,sürekli rüyama gel yanimda olamasanda rüyamda göreyim seni beni unutma annem beni unutma...... kucagimizda öldü melegim sessizce öylece.....icime kelimeler sigmiyordu hem agliyor hem söylüyordum.kücücük beden sogumaya baslamisti.koca hastane bana zindan olmustu.eve getirdiler beni.odamda yatagi esyalari duruyordu.hersey bostu artik yalandi melegim gitmisti artik gitmisti.defnetmistik melegimi topragin altindaydi artik.dokunmak istesem dokunamayacagim,sarilmak istesem sarilamayacaktim.etraf merakli gözlerle doluydu,nolmus,neden ölmüs,yazik genc yasda evlat acisi yasiyor daha neler neler.herkes kendinden örnek vermeye baslar güya tek senmi yasadin bak bizde yasadik der gibi.ama o benim melegimdi benim canimdi......
sonrasi dahada aci amcamin bebegi oldu kizimi kaybettigim günden 1 hafta önce.eve geldigimde agliyordu,bana okadar aci vermistiki kizimin yoklugunu dahada belli ediyordu acimin üstüne aci ekliyordu.gözümün önünde büyüdü,doyasiya sevemedim.......melegimi kaybedeli 2 sene oldu ama acisi hep yüregimde......
"Neler söylemek istedim sen giderken.
Sessiz çığlıklarım boğazımda düğümlendi
Adım atmak istedim
Koştu.ğumu sandım hatta.
Cümleler kurdum anlattım sana derdimi.
Hatta yalvardım haykırdım sandım…
Oysa sen giderken ben ardından.
Sadece bakakaldım.
Öylece…
Donakaldım.
İnanamadım…
Kirpiğimden süzülen damla…
Ve ayrılığın adı
Hoşçakal.
