- 1 Ağustos 2013
- 293
- 363
- 41
Merhaba kızlar,
Beni daha önce açmış olduğum konuyu okumuş olanlar daha iyi anlayacaktır diye düşünüyorum. Ama kısaca özet geçeyim; 1,5 yıldır evliyim, ben 32 yaşımdayım, eşim 30 yaşında, kredi çekerek evlendik, her şeyimizi borçla aldık. Ve eşim evlendiğimizden beri bir işte 2 aydan daha fazla çalışmadı. Bu nedenle 1,5 yıldır sürekli borç ödüyorum, tek maaşla her borca yetişmeye çalışıyorum, yetişemediğim zamanlar oluyor.
Eşim büyük kavgalar sonucunda ikna olup kendi işini kurma hayallerinden vazgeçti ve bir arkadaşımız sayesinde bir işe girdi 10 gün önce. İlk 2 gün az biraz söylendi, maaşı az, geleceği yok, vs diye ama 2.gün öyle bir tepki verdim ki ben bile bu saatten sonra yapabileceklerimden korktum. Çok şükür o günden beri ağzına işle ilgili tek olumsuz cümle almadı, gidiyor, geliyor, çalışıyor, ben burada kalıcı olacağım diyor, en büyük sıkıntıyı atlatmış gibi görünüyoruz.
Ancak şimdiye kadar içimde hiç hissetmediğim tarifsiz bir üzüntü, acı duymaya başladım son günlerde. Çalıştığım kurumda yeni evlenen, yeni çocuk doğuran bir çok bayan var. Ben şimdiye kadar kendimi manevi anlamda da hiç anneliğe hazır hissetmemiştim, maddi anlamda zaten mümkün değildi. Ancak iki gün önce bir iş arkadaşımın ikinci bebeğine hamile olduğunu duymamla nedense garip bir acı duydum içimde. İnanılmaz derecede onu kıskandım.
Üstünde durmadım fazla bu duygunun, geçer dedim. Ancak dün akşam mutfakta yemek yaparken, karşı apartmanda, perdesi açık bir cama gözüm ilişti. 8-9 yaşlarında bir erkek çocuğuna annesi ders çalıştırıyordu masa başında. Hemen arkasından odaya ikinci bir erkek çocuk girdi. O da çok sevimli bir çocuktu. İçimde yaşadığım kıskançlığı tahmin edemezsiniz. Nefes alamadım. Kendimi, yuvamı eksik ve yetersiz hissettim.
Bugün sabah da sosyal paylaşım sitesinde üniversiteden bir arkadaşımın eşi ve çocuğuyla mutlu aile tablosu resmini paylaştığını gördüm, evlilik yıl dönümleri sanırım, resmin altına döktürmüş yazıyı. Kıskançlıktan nefes alamadım, hemen kapattım sayfayı.
Bütün bunları nasıl aşacağım bilmiyorum. Psikolojik destek mi alsam acaba? Şu anda hemen çocuk yapmam imkansız. Eşimin en az 6 ay o işyerinde çalışması lazım ki kalıcı olup olmadığı anlaşılsın, önümüzü görelim biraz. Borçlarımızdan dolayı senetlerimizi avukata verecekler neredeyse, zor ikna ettik, bu ay elimize para geçecek dedik, ertelettik. En az 6 ay-1 yıla yakın bir süre çocuk düşünmem mümkün değil, ne yapacağımı bilmiyorum. Nefes alamıyorum.
Beni daha önce açmış olduğum konuyu okumuş olanlar daha iyi anlayacaktır diye düşünüyorum. Ama kısaca özet geçeyim; 1,5 yıldır evliyim, ben 32 yaşımdayım, eşim 30 yaşında, kredi çekerek evlendik, her şeyimizi borçla aldık. Ve eşim evlendiğimizden beri bir işte 2 aydan daha fazla çalışmadı. Bu nedenle 1,5 yıldır sürekli borç ödüyorum, tek maaşla her borca yetişmeye çalışıyorum, yetişemediğim zamanlar oluyor.
Eşim büyük kavgalar sonucunda ikna olup kendi işini kurma hayallerinden vazgeçti ve bir arkadaşımız sayesinde bir işe girdi 10 gün önce. İlk 2 gün az biraz söylendi, maaşı az, geleceği yok, vs diye ama 2.gün öyle bir tepki verdim ki ben bile bu saatten sonra yapabileceklerimden korktum. Çok şükür o günden beri ağzına işle ilgili tek olumsuz cümle almadı, gidiyor, geliyor, çalışıyor, ben burada kalıcı olacağım diyor, en büyük sıkıntıyı atlatmış gibi görünüyoruz.
Ancak şimdiye kadar içimde hiç hissetmediğim tarifsiz bir üzüntü, acı duymaya başladım son günlerde. Çalıştığım kurumda yeni evlenen, yeni çocuk doğuran bir çok bayan var. Ben şimdiye kadar kendimi manevi anlamda da hiç anneliğe hazır hissetmemiştim, maddi anlamda zaten mümkün değildi. Ancak iki gün önce bir iş arkadaşımın ikinci bebeğine hamile olduğunu duymamla nedense garip bir acı duydum içimde. İnanılmaz derecede onu kıskandım.
Üstünde durmadım fazla bu duygunun, geçer dedim. Ancak dün akşam mutfakta yemek yaparken, karşı apartmanda, perdesi açık bir cama gözüm ilişti. 8-9 yaşlarında bir erkek çocuğuna annesi ders çalıştırıyordu masa başında. Hemen arkasından odaya ikinci bir erkek çocuk girdi. O da çok sevimli bir çocuktu. İçimde yaşadığım kıskançlığı tahmin edemezsiniz. Nefes alamadım. Kendimi, yuvamı eksik ve yetersiz hissettim.
Bugün sabah da sosyal paylaşım sitesinde üniversiteden bir arkadaşımın eşi ve çocuğuyla mutlu aile tablosu resmini paylaştığını gördüm, evlilik yıl dönümleri sanırım, resmin altına döktürmüş yazıyı. Kıskançlıktan nefes alamadım, hemen kapattım sayfayı.
Bütün bunları nasıl aşacağım bilmiyorum. Psikolojik destek mi alsam acaba? Şu anda hemen çocuk yapmam imkansız. Eşimin en az 6 ay o işyerinde çalışması lazım ki kalıcı olup olmadığı anlaşılsın, önümüzü görelim biraz. Borçlarımızdan dolayı senetlerimizi avukata verecekler neredeyse, zor ikna ettik, bu ay elimize para geçecek dedik, ertelettik. En az 6 ay-1 yıla yakın bir süre çocuk düşünmem mümkün değil, ne yapacağımı bilmiyorum. Nefes alamıyorum.