Doğum öncesi zaten birbirimizden uzakta yaşadığımız için aramızda bir sorun olmadı ama tabii her anne kız gibi atışmalarımız, anlaşamadığımız noktalar var. Bu sigara konusu mesela hep problem olmuştur aramızda. Yeni bir şey değil yani. Bu konuyu taaa ne zaman açtım, hala da aramadılar...
Seni çok iyi anlıyorum... Bebeğini vermemekte çok haklısın. Ben de 3 ayı dolunca yeni yeni vermeye başladım gelenlere ki zaten pandemi dolayısıyla pek ziyaretçimiz olmadı. Annenin destek olmaması, hamilelikte ve sonrasında yaşadıkların çok üzücüymüş. Senin daha çok desteğe ihtiyacın varmış.
üzülme canım değmiyor inanki bebeğin ve kendin önceliğin olmalı artık sende bir annesin ve bebeginin sana ihtiyacı var
Şu kurduğunuz cümlelerin hepsini her gün içimden kuruyorum... konuyu çok iyi anlamışsınız ki resmen sesim olmuşsunuz.
Evet bunu hiç dile getirmedi ama ona itiraz etmiş olmam da sorun olmuş olabilir. Onların yöntemleri eskide kaldı, tabii yine tercih edilebilir ama ben etmemeyi tercih ettim. Sizin kayınvalidenizde ne gözlemlediniz yanınızdayken merak ettim .
Bir sürü şey var da ben pik noktasını anlatayım. Oğlumun 40'ı ve benin doğum günüm aynı güne denk geliyordu. Biz de ailelerle güzel bi kahvaltı yapalım dedik.. Benim oğlum gece boyu emdiği için sabahları gazlı kalkardı. 11'e kadar ağlar kendini zorlar, kakasını yapar gazını çıkarır sonra rahatlardı.
cocuguma biraz bagirsam yada bi sorun yaşasam kendi cocuklugum ailemin bana yaşattıkları geliyo gerçekten ailemizin yanimizda olmamasi insani cok etkiliyo.
Şunları okurken içim sızladı... kalbim acıdı desem yeridir. Zor günlerimizde anne babamız bizim yanınızda olmayacaksa kim olacak? Derdimizi onlar anlamayacaksa kim anlayacak? Kardeşlerimiz desen (var mı sizin bilmiyorum) kendi hayat telaşlarında zaten... Biz çocuklarımıza nasıl davranmayacağız uygulamalı olarak öğrenmiş oluyoruz işte. Bakalım sizinki de benimkiler de daha kaç ay konuşmayacaklar...
An itibari ile ayni sorunu yasiyorum. Cocuklarim kucuk dogdu ve kimseye babalarina bile emanet edemiyorum. Neymis hic vermiyormusum. Sevmelik degil bunlar yemegini yiyecek ve yatacak ki buyuyecek. 22 saat uyumasi gereken cocuklari uyandirip da kucaga mi verecegim. Bir de anlayamadigim bir durum var. Bu bizim cocugumuz ve beslenmesini alt degistirmesini suan yapmazsak bi daha asla bugunler geri gelmeyecek baskasi yapmis olacak. Belki de baska cocugumuz hic olmayacak ve biz bu duyguyu hayatimiz boyunca hoc yasayamamis olacagiz. Neden bir baskasina vereyim cocugumu ?
Bende ailemle görüşmüyorum hamileliğimde kavga ettik aradan 7-8 ay geçti hala görüşmüyoruz bundan sonra da görüşmeyi düşünmüyorum. Onlar büyükler yaşça ve olgun davranmalılar. Evlada bu kadar kin tutup aramamak sormamak falan yakışmıyor. Bana da hamileliğimde ve ondan öncesinde asla anlayış göstermemişlerdi.
Sizinkinin sebebi ne bilmiyorum ama biz kavga bile etmedik... zaten okumuşsunuzdur detaylı ama çok haklı bir cümle kurmuşsunuz; evlada bu kadar kin tutulmaz. Bakalım bizimki kaç ay sürecek.
Anne kız ilişkimiz biraz benziyormuş sanırım. Benimki de pek sevgisini göstermezdi küçükken. Başarılarımı da pek takdir etmedi. Eşinden şiddet gördüğü için sinirini çocuklarından yani bizden çıkartırdı ve hep döverdi. Daha çok da beni döverdi herhalde en büyüğüm diye. O yüzden hep 18 yaşına girince bu evden gideceğim derdim. Çocuk aklı işte... üniversiteyi kazanınca gittim ama ilişkimiz yine pek değişmedi. Mesleğimi elime aldığımda bile bir kere dövmüştür beni yok yere.. neyse onlar başka konular.
Sahiden çok üzüldüm arkadaşım. Benimkide ben aramadan aramaz ben gelin demeden gelelim mi napıyorsun çocukla demez. Ben bardağın dolu tarafını görüp yahu zaten kaç sene daha bizimle olacaklar. Alttan alayım anamdır allah yokluğunu göstermesin kafasındayım. Ona kıZgınlığımı ve korgınlığımı hep allah gecinden versin öldüğünü düşünerek hafifletirim ben.
keşke onlarda bizim ölebilecegimizi düşünerek hareket etseler demi.
Yazınıza bir türlü cevap yazamadım. Bu süreçte mastit oldum. Kızımla ilgilenemedim, ateş , hastane vs derken odaklanamadım.
