Lohusalık

bunlar hep geçici günler tadını çıkarın
 
Anlattiklarin o kadar tanidik ki. Bende ayni seyleri hissetim. Sanki butun hayatim tamamen degismis gibiydi. Eski rahatim olmicak diye dusunuyordum. Bana bagimli bir bebek onun sorumlulugu cok agir gelmisti. Ama zamanla alisiyosun ve normal geliyor.
O evin bi parcasi oluyor eşin gibi mesela. Yaptiklari hosuna gidiyor. Esinle hep onu komusuyorsun.
Esinden ve sevdiklerinden destek al. Yalniz kalmamaya calis. Icidekileri paylas duygularini. Mumkun oldugunca yaninda sevdigin kisileeri bulundur. Herkes bisey soyler cok takilma. Sadece bebegine bak onun senin sevgine ihtiyaci var.
Benim bebegim alti aylik oldu simdi onsuz disari bile cikmak istemiyorum.
Bu arada yeni dogum yapmis bebekli arkadalarin varsa onlarla gorusmek cok iyi geliyor bu donemde. Ben o sekilde atlattim.
 
Güzel hayatın daha da güzelleşti öyle düşün canım. Elbette zorlukları olacak ama zamanla onun ilk kelimesi,ilk adımı , onunla parkta eğlenmelerin vs. vs. güzel şeyleri yaşayınca hiç bi zorluğu aklına bile gelmicek heleki bi gülüşüyle bütün derdin ,tasan ,yorgunluğun bitecek inş
 
@GangstaWalk +1000
Daha dur bunlar iyi günlerin diye bir şey yok, evet her dönemin zorluğu farklı ama burada annenin canını sıkan bebeğin ona bağımlı olması, bebek büyüdükçe bağımlılığı gün be gün azalıyor, ben buna odaklanıyorum açıkçası, sizin mesajınızdan da benim gibi düşündüğünüzü anladım.

Bir de konu sahibi ben geriye dönüp baktığımda bu depresyondur, duygusal durumlardır vs ile o kadar boğuşmuşum ki bebeğimin ilk dönemlerini hayal meyal hatırlıyorum, o zamanları kaçırmışım hep. Pişmanım şu an. Hiçbir dönemi kaçmamalı çocuğun, geri gelmiyor hiçbir an. Bunu da eklemek istedim.
 
Muhtemelen her lohusa bu anlattiklarinizi yasamistir. Ben her aksam ziril ziril aglardim ben bu cocuga bakamicam sanirim diye. Bebek olmasaydi simdi sjnu yapardim bunu yapardim diye dusunurdum kendi kendime. Sukur ki butum bunlar gecici bi durum. Simdi oglumsuz bir hayat dusunemiyorum. Yakin zamanda yine dogum yapacagim. Depresyona girebilirim de ama simdi gecici bir durum oldugunu biliyorum en azindan. Siz de cocuklu hayata alistiginizda ozlediginiz gunleri tekrar yasamaya baslayacaksiniz. Gececegini bilin. O zaman daha kolay oluyor.
 
Canim depresyonda filan degilsin. Ben de ayni dusuncelerden gectim bebegim henüz 5.5 aylik. Bunun sebebi eve birden tikilio kalman alisik olmayan insani cok zorluyor. Bir de eşinle iyi anlasiyorsan sohbet etme huyunuz varsa o sogukluk da cok zor oluyor.

İlk firsatta cocugu emzirdiginde yaninda biri varsa birak beş dakika markete git gel. O bile havani nasil degistircek inanamazsin. Eşinle odani yatagini ayirma. Bebek 2 aylik olduktan sonra gece uykulari uzayacak şansın varsa 7 saate kadar çıkar sonra cok guzel 3 kisilik huzurlu bir hayatiniz olcak.

Daha cabuk geçsin istiyorsan her seyi birak telefonu tv yi tableti al cocugunu kucagina onu seyret bir gün boyunca. O mucizenin farkina var. Sen ona baktikca sevgin de ona akacak.
 
Allah uzun ömürler versin bebeğinize size de iyilik daha çok yeni ağrılarız geçsin bebek biraz toparlansin size tepki vermeye başlasın hayat daha güzel olacak emin olun ben doğum yaptım kuzum 2 gün hastanede yattı o dikişlerle zar zor kan ter içinde uykusuz hastaneyi bekledim hiç pişman değilim iyi ki gitmişim son görüşüm oldu kuzum u o lohusligi bile yanım bos yaşadım sizden eşiniz den bı parca o öyle düşünün dua edin bol bol hayatınız a yeni bı birey gelmiş elbet alışmak zaman alacak onun için de sizin için de
 
Hayırlı olsun bebeğiniz benim kızımda 8 aylık oldu ilk zamanlar bende öyle hissettim halüsülasyonlar bile gördüm o derece kötüydüm ama zamanla alıştım şimdi diyorum ki bebeğim olmadan önce ben ne yapmışım ki bebeğim olmadan önce hayatım bomboşmuş iyiki doğurmuşum diyorum her yüzüne baktıkça inanın geçicek benim bebeğim hala gazlı bi bebek olmasına rağmen çok mutluyum sizde bebeğinizi öpün koklayın zaman çok çabuk geçiyor hemen büyüyorlar
 
Birde ilk cocuk gercek zor oluyo toy oluyosun.. hic bi yere cikamiycam yapamiycm saniyosun.. iki saatte yapiyosun cogu seyi..herseyi yeni ogreniosun.. alt degismeden tut banyoya kadar.. 2. De garanti veriyorum ole olmuyo.. elin alisiyo biliosunki gecici bu duygular.. her cocuk tabii farkli ama.. ilkteki gibi asla olmuyo inan..
 
Lohusalık hüznü dediğimiz şey bu,çoğu kadın yaşıyor
Bir düzen oturtup çocuklu yaşama alışınca geçiyor merak etmeyin.
Allah bağışlasın yavrunuzu
 
Lohusalık ömür boyu çünkü artık son nefesinize kadar annesiniz ve sorumluluğu hep sizin üzerinizde.
Bocalama lar elbet olacak, şuan her saat ağlıyorsanız 3 yaşına gelince ayda 1 olacak falan filan.
Kendimi hatırlıyorum ilk bebegime bakar bakar ağlardım sen ne şanssız bir meleksin ki bana geldin, ben sana bakamıyorum diye.
Şuan 1bucuk yaşında ve kralı gelse bebegime ben gibi bakamaz.
Çok geceler ağladım, hala ağlarım ( 3 aylik bir bebegim de var) hayatım bitti benim diye ama bir bakıyorum haftada 3 4 gün dışarıdayım.
Eskiden 1 saatte cikabiliyordum şimdi 2 saatte.
Hele bendeki afacanlar öyle böyle zor çocuklar değil ne uyurlar ne yemek yerler ne dururlar ne de ağlamalari kesilir, oturup ben kendime çok acıyorum çok üzülüyorum halime diye haykira haykıra ağlardım.
Hala çok üzülüyorum kendime ama bebegim koşarak oyununu bırakıp kucağıma atlıyor boynuma sokuluyor ya, işte o an dünyanın en güçlü kadını oluveriyorum.
Çünkü ben yaptım, ben doğurdum ve emek emek insan büyütüyorum.
Bunun altında da zaman zaman ezilmemiz, duygusal disavurumlarimiz, bikkinliklarimiz ve ofkelerimiz çok normal değil mi?
 

Merhaba öncelikle :) bu lanet lohusalık benim için öyle zordu ki, bebeğini bırakıp giden anneleri bile anladım desem yeridir. Evet ben bırakıp gitmedim, dünya kadar sevdim yavrumu ama yapamayanları da anladım sanırım. Anne olmadan istediğin kadar dinle etraftan hiç bir anlamı yok. O bebek eve gelip de kapılar kapanınca anlıyor insan.
Benim lohusalık depresyonu epey sürdü. Eşime sarılıp seni çok özledim diye bağıra bağıra ağladığımı biliyorum. Aynı evin içinde özledim. Sanki kızım aramıza girip herşeyi bozmuş gibiydi. Hangi birini anlatayım. Zordu çok zordu.
İnan bana, ilk 3-5 aydan sonra düzene giriyor. Daha doğrusu onun düzenine adapte olunuyor. Cinselliğe de çay içip sohbet etmeye de bir vakit bulunuyor.
Karşılıklı anlayış ve destekle tabi.
Güle güle sağlıkla büyütün bebişinizi. Sevgiler :)
 
Hahayt ne ilk ne de sonsun :) Depresyon deme sakın, o bundan çok çok daha beteri.. Seninkisi “baby blues” dedikleri şey, analık hüznü. 10 kadından 9’unu ele geçirir. Birkaç hafta içinde söner gider.

Bak buradan hepimiz sana kefiliz. Geçecek diyorsak geçecek. Azıcık sabır :)
 
Merhaba... Çok yakınım olan kadınların,benzer duyguları farklı boyutlarda yaşadıklarıni görmüştüm. Burada da deneyimi olanların empati kurması ve size güç vermeye çalışması umarim bir nebze işe yarar. Sanıyorum katilmadigim tek yorum şu oldu: Birisi size 'kurtul su halden,bu elinde ' gibi bir cümle yazmis. Bence hiçbir depresyon türü,hiç de elde filan değil. Bu sizi daha çok ezebilir.. Bu, kimya!Bu, hormonlar! Bu,büyük bir hayat değişiminin yarattığı kaygı!Bu, hamilelik gibi zor bir dönemden sonra bir saniye bile mola alamadan yeni bir kimlik edinmek.!Annelik eşsizdir,kabul ama annelik bir travmadir ilk başta... Yaşanan tüm bu psikoloji,çok.dogal.. Sakın kendinizi bir de defresif eğilim için sorgulayip uzmeyin.. Bir uzman desteği çok iyi gelebilir. Size ve tüm lohusalara bol güç diliyorum. Şu an ne hissetseniz normal! Ve dedikleri gibi elbet geçecek...( Bu arada arkadaşıma psikolog, günde en az bir saat bebeksiz zaman geçirmesini ogutlemisti,belki deneyebilirsiniz!)
 
Hala içgörünüz olduğu için ve buraya yazabildiğiniz için çok şanslısınız inanın. Bu içgörüyü kaybeden, terapi yapmanın bile mümkün olmadığı çok zor vakalar da oluşabiliyor. Ailenizin ve eşinizin desteği çok önemli bu noktada, o yüzden onlarla bu duygularınızı paylaşın. Bu süreç elbette geçecek fakat daha rahat geçirmek için psikolojik destek almanız da çok iyi olur.
 
Oğlum 2 aylık. İlk kırk günümü hatırlamak istemiyorum. Eşime çok ağladım hayatım bitti tuvalete bile koştur koştur gidiyorum. Böyle düşündüğüm için de kötü bi anneyim dimi diye çok zırladım. Şimdi daha iyiyim. Bebek bu ağlayabilir'i kabullendim. Tuvalete giderim de ağlar diye çok korkuyodum halbuki noluyo ki ağlayınca? eş desteği çok önemli. Ben istemeden uykusuzluktan oğluma söylendiğimde bile saçlarımı okşayıp sen çok iyi bi annesin der. Öyle diyince utanırım söylendiğim için ama bilirim ki beni teşvik ediyo. Henüz çok yeniyim o nedenle geçti geçecek diyemem ama 2 ayda azaldığına göre bi gün biter elbet❤
çocuk olunca kocanın pabucu dama atılır ya ben eşime daha da düşkün oldum bu da zorladı beni. Eskisi gibi bakit geçiremiyoruz sarılıp yatamıyoruz diye çok üzülüyorum. Yorum yapan herkese teşekkürler umut ve güç verdiniz.
 
Sevgili anne; öncelikle hayırlı olsun bebeginiz. Henüz çok küçük. Çok yeni doğum yaptınız. Ilk zamanlar böyle hissetmeniz çok normal. Bebeğinizin de en zor zamanları şimdi.. o günden güne büyüdükçe sancıları azalıp, uykuları düzene girecek. Bu biraz zaman alacak tabi ki .Çok büyük emek ve fedakarlık ister annelik. Şimdi siz de yaşadıkça göreceksiniz.
Ben de 9 buçuk ay önce anne oldum. Hem de prematureydi bebeğim. Ilk zamanlar çok zordu. Bırakın uyumayı, yemeyi, tuvalete gidemezdim ben de. Yorgunluktan hırçınlastim.
Biz de eşimle rahatına düşkün bir çifttik. Gezmeyi tozmayı severdik. Bir de evlendikten 3 yıl sonra hamile oldum. Çok alışmıştım rahata. Dogumdan sonraki süreci annem ve en çok da eşimle atlattım. Çok destek oldu her ikisi de.. Tabi ki simdikerde de bir miktar kısıtlandı hareketlerimiz. Her istediğimizde, her istifinizi yapamıyoruz ama sorun da etmiyoruz. Çünkü minicik bir canımız var artık..
Her bunaldiginizda; 'onun hayattaki tek varlığı biziz, biz ona yardım etmezsek kimse edemez' diye düşünün sadece. Yavaş yavaş geçecek bu günler. Merak etmeyin, herşey yoluna girecek Allah'ın izniyle. Sağ selim büyütünüz..
 
Tam olarak sizin durumunuzdayım sanırım bende bebeğini kabul etmeyenleri anlıyorum şuan, tabii ki onu bırakıp uyumaya gidince bile vicdan azabı çekiyorum ama birinin sana bağımlı olması çok zormuş
 
Aynen bende kocama daha düşkün oldum ona karşı kendimi suçlu hissediyorum çünkü çocuğu isteyen hep bendim o çocuk hiç istemedi buna rağmen bana moral vermeye çalışıyor ama ben ona ihanet etmişim gibi hissediyorum inşallah herşey düzelir bizde 3 kişilik mutlu olmayı öğreniriz
 
Öğreniriz bence kardeşim Allah yokluklarını göstermesin ne eşlerimizin ne evlatlarımızın
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…