Lohusalık ömür boyu çünkü artık son nefesinize kadar annesiniz ve sorumluluğu hep sizin üzerinizde.
Bocalama lar elbet olacak, şuan her saat ağlıyorsanız 3 yaşına gelince ayda 1 olacak falan filan.
Kendimi hatırlıyorum ilk bebegime bakar bakar ağlardım sen ne şanssız bir meleksin ki bana geldin, ben sana bakamıyorum diye.
Şuan 1bucuk yaşında ve kralı gelse bebegime ben gibi bakamaz.
Çok geceler ağladım, hala ağlarım ( 3 aylik bir bebegim de var) hayatım bitti benim diye ama bir bakıyorum haftada 3 4 gün dışarıdayım.
Eskiden 1 saatte cikabiliyordum şimdi 2 saatte.
Hele bendeki afacanlar öyle böyle zor çocuklar değil ne uyurlar ne yemek yerler ne dururlar ne de ağlamalari kesilir, oturup ben kendime çok acıyorum çok üzülüyorum halime diye haykira haykıra ağlardım.
Hala çok üzülüyorum kendime ama bebegim koşarak oyununu bırakıp kucağıma atlıyor boynuma sokuluyor ya, işte o an dünyanın en güçlü kadını oluveriyorum.
Çünkü ben yaptım, ben doğurdum ve emek emek insan büyütüyorum.
Bunun altında da zaman zaman ezilmemiz, duygusal disavurumlarimiz, bikkinliklarimiz ve ofkelerimiz çok normal değil mi?