Arkadaşlar ben oturdum düşündüm, bana "bir kadın tanıdım buraya heykelini dikerim" Diye eski sevgilisinin heykelini dikeceğini söyleyen eşime diyeceğim ki, canım benim ben ne yanlış yaptım da senin eski anıların canlandı, neden aklına eski sevgilin geldi de böyle bir şey söyleme gereği duydun, gel bir öpeyim seni de oturup konuşalım.
"Davayı açtığın gün seni gömeceğim, öldüreceğim" Diyen eşime, "ya canım benim sen böyle bir insan değilsin ki sen karıncayı bile incitemezsin, şuan sırf bana kızgınlığından öyle konuşuyorsun, seni bu kadar kızdırdığım için özür dilerim" diyeceğim.
Oğlu bana tokat attı diye sinir krizi geçirdiğimde, "sen yalan söylüyorsun inanmıyoruz ayrıca hani nerede iz? Hem sana gerçekten vursa yerden kalkamazsın" Diyen kayınvalideme, " Doğru söylüyorsun anneciğim, oğlun beni komalık yapmadığı için çok teşekkür ederim, belki şuan benim helvamı bile yiyebilirdiniz ama ne hikmetse öyle merhametli bir evlat yetiştirmişsin ki bak hayattayım, bak helva dedim canımız çekti dur bir helva kavurayım da yiyelim şöyle karşılıklı" Diyeceğim.
" Şiddete karşıyım ama sen hakediyorsun" Diyen görümceme, "canım görümcem, doğru söylüyorsun, ben nerede yanlış yapıyorum, ne yapıyorum da bu tokadı hakettim, bana bir anlat da ben de ona göre davranayım da bir daha eşimden tokat yemeyeyim" Diyeceğim.
Diyeceğim de diyeceğim, 28 yaşındayım, annemin babamın bir evladıyım, ne zorluk görmüşüm ki ben yani koca evinde, hastanelik mi olmuşum, tarlada mı doğurmuşum, üstüme kuma mı gelmiş. Yoo, ekmek elden su gölden, arada bir ye iki tokat, hatta eşinle beraber otur eski sevgilisinin heykelini yapın dikin salonun ortasına beraber, karşısına geçin, "yaa sen heykelini diktin ama ben burdayım, naber? ' diyip şakalaş.
Ne gerek var iki lafa söze yuva yıkıp boşanmaya, prenses misin kızım sen kendine gel. Beyin bedava.
Ben hanfendinin yazdıklarından şu hayatta hiç bir zorluk görmediğime, kendi kendime huzursuzluk yaratıp şu hayatı kendim mutsuz yaşadığıma, ve kocamda ve ailesinde hiç bir sorun olmadığına ikna oldum. yarın kocamın evine , yarım kalan dayaklarımı yemeye dönüyorum arkadaşlar. Hakkınızı helal edin.
aslında iyi, anlayışlı ve yardımsever bir kayinvalidem var onu kötülemek ve kötü birisi demek istemiyorum ama bu süreçte yaptığı şeyleri asla unutamıyorum ve onu affedemiyorum biraz uzun yazacağım belki lütfen kusura bakmayın. Sezaryen dogum yaptım dogumdan 3 saat sonra zar zor toparlanıp bebegime ve kendime bakmaya başladım bu süreçte kayinvalidem yanımdaydı destek olmak için hastaneden eve geldiğimizde kayinvalideme evde istediğiniz gibi hareket edebilirsiniz kendi eviniz gibi çekinmeyin dedim o gün kendimi iyi hissettim ama sonraki günlerde dikis ağrılarım ve başka ağrılarım olduğu için çok sohbet muhabbet edemedim yapım gereği de soğuk duruyorum disardan aslında öyle değilim 3. Gün kayinvalidem alınmaya trip atmaya başladı sana bir şey mi yaptım neden böylesin diye ben kendimi fazlalık hissediyorum dedi ki ona asla saygısızlık yapmadım ve dedim ki kendimi kötü hissediyorum bu süreçte bana alınmayın tavrım size değil ki anlayışlı olun bazen kendimi bile çekemiyorum dedim sadece bu nedenlerden dolayı olayı çok büyüttü farklı yerlere çekti geçmiş konuları da açıp benimle kavga etti yuksek sesle bağırarak hareket seviyesinde kavga etti ben o an ağlamaya başladım zaten çok hassastım böyle bir dönemde bunları hakettim mi diye çok sorguladım hala daha sorguluyorum çok üzülüyorum ve sinirleniyorum. İçten içe affetmek istiyorum ama kavga esnasında anneligimle ilgili çok kalp kırıcı bir sözü oldu ( üstelik daha 5 günlük bir anneyken) ne zaman affetmek istesem o söz aklıma gelip vazgeçiyorum. Böyle bir süreçte haklı bile olsa ki asla değil sabır gösterip yeni dogum yaptı kız en iyisi susayım üstüne gitmeyeyim diyebilirdi. Ben lohusalik döneminde bana prensesler gibi davranırlar diye düşünürken bu süreçte yıprandım doğum yapan kendileriymis gibi davrandılar. Sonradan pişman oldu özür diledi evime de gelir yemek yapar bir seyler getirir yardımcı olmaya çalışıyor ama yok unutamıyorum
Neyse ki tıp dünyası böyle bir dönem olduğunu kabul etmiş. Gayet güzelleme yapmışşınız çünkü. Benim annem 65 yaşında o bile reglinin ne kadar ağrılı geçtiğinden ve lohusalık dönemlerinde ne kadar zorlandığından bahseder. Siz özünüzde yaşayabilirsiniz. İnsanlara bulaştırmadan.
eşiniz bi adım atmadı mı. Herkes boşanılması taraftarı mı. Çok üzüldüm 
Kendini yalnız hissetme hiç aynını bende yaşadım bir ikiz annesi olarak 
Ama ona takılmaya fırsat bile vermedi,eşimi işlemek için önce davrandı. Bunu yaptığını unutmuşum bile siz yazınca aklıma geldi 
