- 31 Ekim 2013
- 21.336
- 71.526
- 798
- 40
- Konu Sahibi Jasminium84
-
- #1
selam hanımlar,
fazla uzatmadan konuya girmek istiyorum, çünkü konuyu uzatacak dermanım yok
kelimeleri umarım toparlayıp kendimi düzgün anlatabilirim
33 gün önce doğum yaptım, çok şükür sağlıkla 2. kızımı aldım kucağıma
ama hamileliğimi öğrendiğimden beri mutsuzluk peşimi bırakmadı ne yazık ki
çünkü sürpriz bi hamilelikti ilk kızım doğuştan işitme engelli olduğu için 2. çocuk hiç istemedim bi de 5 yaşına geldi neredeyse aynı yorucu süreçlerden geçmeyi gözüm yemiyordu ama hamile kalınca da kürtajı asla düşünmedim
ama kendi ailemden özellikle de annemden çok ağır tepki gördüm
annem hamileliğimi öğrendiğinde ağzına geleni saydı ve bi nevi sildi beni ve hamileliğim boyunca manevi olarak yalnız bıraktı
hastalıklar peşimi bırakmadı ağır grip geçirdim, bronşite çevrimesine ramak kalan sinüzit atlattım apar topar acile taşındım büyük kızımı ona bıraktım da eşimi beni sormak için değil de kız durmuyor nerde kaldınız diye aradı
doğurdum gece yanımda görümcem kaldı, annem el gibi 10 dk gördü gitti
evim gelmiş doğum yaptığımın ertesi günü ben de sandım ki bana hazırlık yapıyor bi geldim ki ev bi önceki gece evden apar topar çıktığımız gibi duruyor
yapmadığı gibi bana dedi ki görümcen geldiğinde söyle de yapılacak bi işin varsa yapsın
bi gün kızımı görmeye geldi, lafı geld, bi yerden senin neyin var ne oluyor suratın 5 karış dolanıyorsun etrafımda dedim bana dediği gönlüm kalmadı sana iyi davranmaya oldu
ondan sonra ben de koptu ipler zaten babamı aradım sordum ne yaptım ben size diye benim bildiğim maddi olarak size yük oluyorum sanırım (kira ödememize yardım ediyorlar) başka da bişe yapmadım size haaa bilmeden yaptıysam söyle de bileyim dedim
yok kızım dedi görümcesi istedi de hamile kaldı deyip duruyor ona bozuk heralde dedi
bi gün yine kızı görmeye geldi kıza bişe yapmadım yapmayacağım (altın vs.) çok harcamamız oldu bu ara vs vs dedi ki maddi olarak durumları iyidir annemlerin, sanki bana ceza verir gibi sanki bana güvenip de sakın hareket etme der gibiydi tavrı
annemden yana yalnız kalakaldım
başka da kapımı çalanım yok,
büyük kızım da kreşe gitmeyi bıraktı istemiyor bütün gün boyunca 2 çocukla yapayalnız kalakaldım
bi banyoya girmek için eşime yalvarır oldm nolur 2 dk bebeğin başında dur da girip çıkayım diyorum o da eşimin iş saatlerinden dolayı haftada 1 gün ancak oluyor, ve geceleri su gibi oluyorum terden o yüzden her gün duş almak istiyorum kendimden tiksiniyorum ama yok işte pis pis dolanmak zorunda kalıyorum
bebeğime gelince kolay bi bebek değil ne yazık ki uykuları çok sıkıntılı zor uyuyor uyuyana kadar ağlıyor ve kucağımdan inmiyor ve bu süreç 2-3 saat sürüyor başladığında dolayısıyla başka bi iş yapamaz hale geliyorum o arada büyük kızım bişe isterse cinnet geliyor hangi birine yetişeceğim diye
büyük kızım bu stresimden gerginliğimden nasibini alıyor ne yazık ki çünkü o umuşak ılımlı annesi yok artık
gergin, asık suratlı hiç bi istediğini yapamayan bi kadın geldi onun yerine
çok mutsuzum kızlar, ne iki çocuğuma yetebiliyorum ne kendime
eşime bakıyorum adam giyiniyor süslwniyor işine gidiyor etrafında bi sürü kadın girişken ve konuşkan da bi adam herkes sohbet muhabbet kıskanıyor muyum evet kıskanıyorum çünkü ben lohusa pijamalarımla yağlı saçlarımla ter kokan bi vücutla gezerken ondan utanıyorum yanında durmak bile istemiyorum
çok yorgunum çok mutsuzum lohusa depresyonu mu yalnız kalmanın verdiği doğal bişey mi bilmiyorum inşallah lohusa depresyonudur diyorum arkadaşım var diyor ki 40ını uçuralım sabret hepsi geçecek diyor geçecek mi gerçekten bi anda bıçakla keser gibi kesilecek mi bu mutsuzluğum bilmiyorum
çok uzun yazdım biliyorum kızlar ama dertleşmeye ihtiyacım vardı hakkınızı helal edin
hemen cevap yazamayabilirim ufaklık uyanmak üzere uyanırsa bi 2-3 saat sürecimiz başlar
fazla uzatmadan konuya girmek istiyorum, çünkü konuyu uzatacak dermanım yok
kelimeleri umarım toparlayıp kendimi düzgün anlatabilirim
33 gün önce doğum yaptım, çok şükür sağlıkla 2. kızımı aldım kucağıma
ama hamileliğimi öğrendiğimden beri mutsuzluk peşimi bırakmadı ne yazık ki
çünkü sürpriz bi hamilelikti ilk kızım doğuştan işitme engelli olduğu için 2. çocuk hiç istemedim bi de 5 yaşına geldi neredeyse aynı yorucu süreçlerden geçmeyi gözüm yemiyordu ama hamile kalınca da kürtajı asla düşünmedim
ama kendi ailemden özellikle de annemden çok ağır tepki gördüm
annem hamileliğimi öğrendiğinde ağzına geleni saydı ve bi nevi sildi beni ve hamileliğim boyunca manevi olarak yalnız bıraktı
hastalıklar peşimi bırakmadı ağır grip geçirdim, bronşite çevrimesine ramak kalan sinüzit atlattım apar topar acile taşındım büyük kızımı ona bıraktım da eşimi beni sormak için değil de kız durmuyor nerde kaldınız diye aradı
doğurdum gece yanımda görümcem kaldı, annem el gibi 10 dk gördü gitti
evim gelmiş doğum yaptığımın ertesi günü ben de sandım ki bana hazırlık yapıyor bi geldim ki ev bi önceki gece evden apar topar çıktığımız gibi duruyor
yapmadığı gibi bana dedi ki görümcen geldiğinde söyle de yapılacak bi işin varsa yapsın
bi gün kızımı görmeye geldi, lafı geld, bi yerden senin neyin var ne oluyor suratın 5 karış dolanıyorsun etrafımda dedim bana dediği gönlüm kalmadı sana iyi davranmaya oldu
ondan sonra ben de koptu ipler zaten babamı aradım sordum ne yaptım ben size diye benim bildiğim maddi olarak size yük oluyorum sanırım (kira ödememize yardım ediyorlar) başka da bişe yapmadım size haaa bilmeden yaptıysam söyle de bileyim dedim
yok kızım dedi görümcesi istedi de hamile kaldı deyip duruyor ona bozuk heralde dedi
bi gün yine kızı görmeye geldi kıza bişe yapmadım yapmayacağım (altın vs.) çok harcamamız oldu bu ara vs vs dedi ki maddi olarak durumları iyidir annemlerin, sanki bana ceza verir gibi sanki bana güvenip de sakın hareket etme der gibiydi tavrı
annemden yana yalnız kalakaldım
başka da kapımı çalanım yok,
büyük kızım da kreşe gitmeyi bıraktı istemiyor bütün gün boyunca 2 çocukla yapayalnız kalakaldım
bi banyoya girmek için eşime yalvarır oldm nolur 2 dk bebeğin başında dur da girip çıkayım diyorum o da eşimin iş saatlerinden dolayı haftada 1 gün ancak oluyor, ve geceleri su gibi oluyorum terden o yüzden her gün duş almak istiyorum kendimden tiksiniyorum ama yok işte pis pis dolanmak zorunda kalıyorum
bebeğime gelince kolay bi bebek değil ne yazık ki uykuları çok sıkıntılı zor uyuyor uyuyana kadar ağlıyor ve kucağımdan inmiyor ve bu süreç 2-3 saat sürüyor başladığında dolayısıyla başka bi iş yapamaz hale geliyorum o arada büyük kızım bişe isterse cinnet geliyor hangi birine yetişeceğim diye
büyük kızım bu stresimden gerginliğimden nasibini alıyor ne yazık ki çünkü o umuşak ılımlı annesi yok artık
gergin, asık suratlı hiç bi istediğini yapamayan bi kadın geldi onun yerine
çok mutsuzum kızlar, ne iki çocuğuma yetebiliyorum ne kendime
eşime bakıyorum adam giyiniyor süslwniyor işine gidiyor etrafında bi sürü kadın girişken ve konuşkan da bi adam herkes sohbet muhabbet kıskanıyor muyum evet kıskanıyorum çünkü ben lohusa pijamalarımla yağlı saçlarımla ter kokan bi vücutla gezerken ondan utanıyorum yanında durmak bile istemiyorum
çok yorgunum çok mutsuzum lohusa depresyonu mu yalnız kalmanın verdiği doğal bişey mi bilmiyorum inşallah lohusa depresyonudur diyorum arkadaşım var diyor ki 40ını uçuralım sabret hepsi geçecek diyor geçecek mi gerçekten bi anda bıçakla keser gibi kesilecek mi bu mutsuzluğum bilmiyorum
çok uzun yazdım biliyorum kızlar ama dertleşmeye ihtiyacım vardı hakkınızı helal edin
hemen cevap yazamayabilirim ufaklık uyanmak üzere uyanırsa bi 2-3 saat sürecimiz başlar