Lohusa depresyonu mu? Bebeğime karşı hislerim

Konuyu ilk yazdığımda kendimi o kadar kötü hissediyordum ki. Çünkü ağlama krizlerim, huzursuzluklarım bir kenara bebeğe karşı bağlanma problemini bir tek ben yaşıyorum zannediyordum. Kendimi çok kötü hissetmiştim. Bir anne nasıl böyle hissedebilir diyordum ama sonradan öğrendim ki böyle hisseden çok anne varmış.
Şu an yanımda eşim var bana yardımcı olan. Çalışmıyor. Sürekli benimle. 5 gün sonra da anne babam gelecek inşallah. İlk 1 ayını eşimle beraber geçirdik. Annemler gelince daha da rahatlayacağım inşallah. Onların geliş zamanının yaklaşması bile içime huzur veriyor
Çok teşekkür ediyorum
 
Yaa. Ben de hamileliğimi senin gibi geçirdim gerçekten. Bağlanmak istemedim kötü bsey yaşarım diye. Sezaryen masasında doktorlar karnımı keserken bile içim şey diyordum. Şimdi benim karnımdan bebek mi çıkacak? O kadar uzaktı ki düşüncesi bana. Belki de gerçekten hala bu yüzden benimseyemiyorum. Sen bari öyle olma benimsemeye başla da benim gibi sıkıntı yaşama
 
Evet tam olarak anlatmak istedigim bu esim ultrasonda ayaklarina bak nasıl hareket ediyor derken sadece tebessum ediyorum sanki duygularima set geriyormuşum gibi insallah biraz daha büyumeye başlayinca duygulariminda değişceğini düşunuyorum
 
İnşallah ama kendini de baskılamamaya çalış
 
9 aylık bir bebek annesi olarak yazıyorum yaşadınız şey çok normal ben 6 aylık olana kadar sizin gibi hissediyodum biraz hareketlenmeye bana tepki vermeye başlayınca herşey bi anda değişti hiç kötü düşünüp ağlamayın lütfen sizi gördüğü zaman kahkaha atmaya başlayınca arkanızdan emekleyip ağlayınca ufak ufak konuşmaya başlayınca bunların hepsi geçecek bir bebek sorumluluğu hiç kolay değil tabiki belliki doğumda sizi çok yormuşlar biraz da fiziken yorgunsunuz bu da tetikliyodur ruh halinizi doğumum benimde sizinki gibi çok zor geçti istersen dertleşebiliriz
 
Bilmiyorum hamilelik ya da doğumda yaşanan zorluklar da bunları etkiliyor mu. Aslında doğumum beklediğimden kolay ve güzeldi. Çünkü aşırı sancıları max 1 saat kadar çektim. Sonra epidural aldım. Sezaryenden çok korkuyordum ama o da o kadar korkulu bsey değilmiş. Doğum değil de belki hamileliğimde yaşanılanlar tetiklemiştir. Hiç bilmiyorum
Şimdi çok daha iyiyim. Dediğiniz gibi. Henüz dün girdi 1 ayına ama 4 kere benim konuşmama gülümsedi. Çok içim gitti o zaman. Bu yaptıkları beni ona daha da ısındıracak gibi. 6 ay çok uzun bir süre bence ama bi yerde geçecekse 6 ayı da beklerim artık. Yapacak bsey yok
 
RASKOLN_ .!.:
sevgitek nasıl oldun geçti mi bu durumlar
Genişletmek için tıkla...
Ağlama krizlerim ve iç huzursuzluğum geçti. Annemler yanımda 1 aydır. Annem ve babam. Ev işlerinde ve bebek bakımında çok yardımcı oluyorlar. Bu da rahatlattı beni ama hala bazen kendimi çıkmazda hissediyorum. Dünyanın sonuymuş gibi. Bebekle başım dertteymiş gibi. Zor bir bebek bile değil dediğim gibi. Arada bir geliyor yine bu düşünceler
Ama beni en çok rahatsız eden durum bebeğime karşı hiç hevesimin olmaması. 5. çocuğumu doğurmuşum gibi hissetmem. Canımı en çok yakan bu. Bu durum ne zaman geçer bilmiyorum ama geçse de bir anlamı olmayacak artık benim için sanırım. Bilmiyorum
 
Tamamen lohusa depresyonu ,
Geçmiş olsun bende çok ağır geçirdim lohusaligı ,hatta geriye bakınca nasıl intahar aşamasında olduğumu görüyorum.Bir de. Kızım tüp bebek 16 da bir tutturdum falan doğum yaptım bebeği gördüm e bunu yani dedim niye hislerim değişmedi benim ben niye annelik hissine kapıldım. Bu kadar uğraştım beklediğim bu muydu falan .Sonra yaşadıklarım geldi aklıma onun sadece bana ihtiyacı olduğu masum çaresiz olduğu , sevip konusmaya başladım onunla ,inan değil kendisini tarafını bulamasan için yanar değil kıyafet sadece bu senin düşüncen ve geçecek öyle düşün gerçek olan o değil sen annesin karamsar düşünceler aklına gelince hemen durmam lazım de ben anneyim ailem var bebeğim var mutluyum diye telkinde bulun kendine bu bir süreç ne kadar düşünürsen o kadar dibe batarsin eşin en çok onu sevsin herkes en çok onu sevsin çünkü o senin en değerli varlığın üstü yok ona değer versinler sevsinler çünkü o senin parçan senin kokun var onda bunun değerini zamanla anlarsın zaten şimdi kızım 7.5 yaşında hayattaki en iyi dostum arkadaşım ama sözle değil kimse onun beni sevdiği gibi sevemez beni sabah uyandığımda saç baş birbirine Girik cadı gibi temsili ama o balim annem güzel annem diye seviyor beni ne saçın ne tipinin önemi yok güzelliğin için değil gerçekten sevildiğini biliyorsun bu bir süreç 4 kere kürtaj oldum dış gebelik geçirdim bu lohusalık kadar ağır zor gelmedi bana sadece rahatlamaya çalış ve kendini telkin et bunlar geçecek.
 
Ben de aynı şekilde. 2 düşük 1 dış gebelik geçirdim. Bu hamileliğim de çok zor gerçi. Sürekli hastanelerde. Ama bana da en zoru lohusalık geldi. Doğumdan sonra 2 haftada bebeğimin çektiğim resimlerine bakıyorum. Aklıma sadece ne kadar zor ve karanlık günler olduğu geliyor. Hızlı hızlı geçiyorum o resimleri resmen. Ama eşimin en çok onu sevmesi kısmına katılmıyorum. Onun bu hareketleri de beni çok üzdü çünkü. Daha da tetikledi bu durumu. Kucağımdaki bebeğime eğilip onu öptü öptü gitti hep. Bir kere olsun beni de öpmedi. Ne çok bekledim oysa ki. O kadar ağlamalarımı, krizlerimi kendisi de gördü ama bunu geçirecek hiç bsey yapmadı. Açık açık bu durumun canımı sıktığını ona söylememe rağmen. Bu konuda bir hakkım varsa ona karşı helal etmiyorum asla
 
Bebegim 9 günlük ve ben senin yazdigin şeylerin aynisini yaşiyorum
Bebegim için ne zorluklar çektigimi ne kadar çok istedigimi bir Allah biliyor. Daha once 2 gunluk bebegimi kaybettim kac kere dusuk kac kere kimyasal geçirdim.
Şuan bebegime alisamiyorum sanki benim degilmis gibi aynen senin tarif ettigin gibi ortadan kaybolsa nerde demicemisim gibi. bebegim zor bebek degil ona ragmen bu haldeyim. Uyurken nefesini kontrol ediyorum kipirdasin diye burnuna dokunuyorum. Saçma sapan şeylere agliyorum şuan bunlari yazarken bile agliyorum. Agladigim için agliyorum. Sonra kendime diyorum ikimizde saglikliyiz bu ruh hali niye diye. Bebegimi ne kadar istedigimi bir bilsen her turlu zorlugu çektim ona kavusmak için ama niye şuan öyle hissediyorum. Sanki ruyadayim gibi. insallah bir an once duzelir
 
Canım benimmmm. Canımmm. Sarılıyorum sana kocaman. Seni en çok rahatlatacak şey asla yalnız olmadığın. Bunu bilmek em güzeli. Çünkü ben bu duyguları ilk hissettiğimde kendime bile itiraf edememiştim. Çok kötü hissetmiştim. Kötü bir anne olduğumu düşünmüştüm. Ama tek ben değilmişim. Sen de öyle olmadığını bil.
Ağlamalarım 2 hafta sonra falan geçti. Onunla bayağı rahatladım çünkü her akşam ağlama krizleri çok ama çok ağır geliyordu bana. Bebeğim 1 hafta sonra 3 aylık olacak. Zaman geçtikçe aramızdaki bağ daha da güçleniyor. Daha güzel olmaya başlıyor her şey ama yine de eksik bir parça varmış gibi hissediyorum. Bende de tamamen geçti diyemem maalesef. İlerleyen vakitlerde neler hissettiğimi yine paylaşırım seninle istersen
Sana tavsiyem konfor alanında ol hep. Ev işlerini yapmak için zorlama kendini. Yemeğini birileri yapsın ya da eşin alsın dışarıdan. Kıyafet bulaşık kalsın öyle. Ya da başkaları halletsin. Tv aç boş vakitlerde. Güldüğün şeyleri izle ki boş kalıp da ağlama. Bebek aşağı yukarı 1 aylık olduktan sonra daha da rahatlayacaksın. Emin ol. Güzel günlerimiz bizi bekliyordur inşallah
 
O kadar çok kötü bir dönem ki asla ama asla o ana dönmek istemiyorum esim işten geldiğinde sarılıp abartısız yarım saat hıçkırarak ağladığımı biliyorum ve o dönemden bu zamanada kadar tek kaldım tek basıma yaptım her seyi Anne olmak gerçekten kolay değil.. eskisi gibi psikolojim de iyi değil bu dönemde hiç bir anne yalnız bırakılmamalı..
 
Valla 9 ay + doğumdan sonra 45 gün iğne yaptım kendime. Bunlar falan hiç korkutmuyor beni. Bir daha çocuk yapmayı düşünürsem aklıma gelen ilk şey lohusa depresyonu olacak
 
sevgitek .!.:
Valla 9 ay + doğumdan sonra 45 gün iğne yaptım kendime. Bunlar falan hiç korkutmuyor beni. Bir daha çocuk yapmayı düşünürsem aklıma gelen ilk şey lohusa depresyonu olacak
Genişletmek için tıkla...
Ben de o yüzden düşünmüyorum büyük konusmak istemiyorum kızıma bir kardeş çok isterim ama benim psikolojim daha önemli
 
Ev işleri yapmiyorum. Kv ayni evdeyiz yemegimi bile onume getiriyor. Bulasiga dokunmuyorum bile. Sadece odami topluyorum. Bebege bakiyorum. Bebegimde gece uyumuyor gunduz uyuyor. Bu gece hiç uyumadim. Uykusuzluktan beynim yaniyor. Suan bile kv bebege bakiyor sen uyu diye. Uyuyamiyorum.
Esimde gece yardim ediyor. Ama onunlada eskisi gibi degiliz resmen bebegimi seviyor diye kiskaniyorum. Eskisi gibi sarilip uyuyamiyorz. Şimdiden çok degişti hayatim
Ben bebegimle şuanki geçirdigim zamanlari ne kadar da hayal etmiştim. Onu emzirmeyi opmeyi falan şimdi kucagimda yanimda saglikli yapmak istediklerimi yapiyorum ama niye boyleyim
 
Biliyor musun bende böyle olmaktan çok korkuyorum daha çocuğum yok olmasını çok istiyorum ama içimde hep bir acaba var. Eşimle eskisi olmayacak olmam vs. Şuan istediğim zaman istediğim yere gidebiliyorum ama bebek olunca tüm hayatımı bebeğime göre şekillendirmem gerekecek. Şuanda yaptığım şeyleri rahat rahat yapamayacam. Korktuğum kadar da çok istiyorum bebeğim olmasını
 
Bllossom .!.:
Ben de o yüzden düşünmüyorum büyük konusmak istemiyorum kızıma bir kardeş çok isterim ama benim psikolojim daha önemli
Genişletmek için tıkla...
Acaba her çocukta aynı şey oluyor mu? Onu merak ediyorum ben de. İlkinde yaşadık diye diğerlerinde de kesin yaşar mıyız yoksa değişebilir mi o durum?
 
Bence bu işimizi daha da kolaylaştırıyor. Bu psikolojinin yanında bi de ev işleri ile uğraşsaydık çok daha kötü olurdu. O konuda şanslısın bence
Eşimle eskisi gibi olamama durumu bende de var ne yazık ki ve hala devam ediyor hamilelikte çok güzeldi her şey. Her sabah uyanınca ya o mutfakta olur ya da ben. Mutfağa gidince birbirimize sarılırdık hep. Yani öyle aşırı ilgili değildi o zamanda da ama şimdi hepten değil. Hep bebekle ilgilenip onu sevip öpüyor. Eğer eşim bana istediğim ilgiyi gösterseydi o zaman daha da iyi olurdum. Onun ilgisizliği de beni biraz kötü etkiledi. Hayalimdeki gibi davranmadı bana hiç. Bence sen daha işin en başında eşinle bu konuyu oturup konuş. Yüz yüze konuşmaya çekiniyorsan mesaj at. İsteklerini söyle direkt. İnşallah bizimki gibi yapmayıp ciddiye alır
Valla ben hala öyleyim. Hayalimi yaşıyorum ama normal bir günmüş gibi. Çok mutlu olduğum zamanlarda bunu eşime hep dile getirirdim. Şu an çok mutluyum, çok huzurluyum diye ama bebek doğduktan sonra hiç böyle bir zamanım olmadı ne yazık ki
 
Eşinle eskisi gibi olamamak eşinle alakalı bir durum bence. O nasıl biri bu konuda? İnstagramda görüyorum yani. Karısı hamile iken ya da doğum yaptıktan sonra onunla çok güzel ilgilenen, sürprizler yapan, öpen koklayan eşleri var. Bilmiyorum ne kadar gerçek ama hani bu kadar olmasa da sana olan ilgisini kaybetmeyecek bir eşin varsa bebek değiştirmez. Belki daha da bağlar sizi birbirinize. Ama bebekle istediğin yere rahat gitmek, istediğin şeyi rahat yapmak tabi ki kısıtlanıyor biraz artık. Yani biz 3 aylığız. Şu an öyle. Belki 7-8 aylık olunca bir yık daha rahatlarım. Şu an sürekli uyku, kucak ve meme isteğinde olduğu için.
Bi de şöyle düşün. Bir çanta almak için bir ücret ödüyoruz. Daha kaliteli ve güzelse çanta daha da yüksek ücretler ödüyoruz. Belki içimiz acıyor o parayı verirken ama karşılığında istediğimiz güzel şeye sahip oluyoruz. Bu da öyle bsey. Rahat uyuyamamak, rahat hareket edememek, ona göre programlanmak bebeğimiz karşılığında ödediğimiz bir ücret gibi. Karşılığında ama dünyalar güzeli bir evlat sahibi oluyorsun. Umarım sen çok daha güzel yaşarsın bu zamanları
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Y
Yardımcı olur musunuz
Yorumlar
11
Görüntüleme
183
sehu03
S
K
Affedemiyorum
3 4 5
Yorumlar
89
Görüntüleme
3K
Kkedi
K
Düşündüğümden daha panikmişim
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
1K
Cizirti
N
Hamilelik, depresif ruh hali vs
Yorumlar
11
Görüntüleme
627
KelebekkB
K
Bebeğim doğum kanalına girmiyor
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
1K
gullinhan
G
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…