Merhaba hanımlar.. Bu kaçıncı kv konum bilmiyorum. Belki bakış açımı değiştirecek, belki de benim aklıma gelmeyen cümleleri buraya yazıp bana yardımcı olacak biri çıkar ümidiyle yazıyorum. Eşin bugün annesiyle konuştu, annesi bize gelmek istediğini söyledi. Eşim de gel dedi.annesi şimdi 2 kaynım ve kp ile birlikte bize 5 dakikalık filan yürüme mesafesinde oturuyor. Kaynımın biri çok huysuz annesine çok laf söylüyor aslında kısmen de haklı kv insanı çıldıracak duruma getiren, çileden çıkaran biri. Hayatımda hiç görmediğim cinsten zor bi insan. 1dakika bile susmaz, sessiz geçen bir anı bile yok neredeyse. O kadar bommmmboş saçma sapan konuşuyor ki duymazlıktan da gelsem gülüp geçiyim de desem bi süre sonra kafam kaldırmıyor. Tanımadığım bir sürü insanı anlatır o hamileymiş, bu nişanlanmış, şunun amcası ölmüş. Kim onla konuşsa her cümlesini anlatır. Evimin her yerini çekmecelerimi dolaplarımı kurcalar yiyecek, giyecek, deterjan, eşya ne varsa ister. Bi ara çantama cüzdanıma kadar kurcalıyordu. Başta ses çıkarmadım ne diyeceğimi bilemedim. Zamanla rahatsız olduğum şeyleri söylemeye başladım ama yine de yeterince pat pat söyleyemiyorum o yapmaya utanmıyor ben söylemeye utanıyorum. Bizde kalmaya bayılıyordu evlendiğimizin 3.günü kalmaya başladı evi var yatağı var hiç bir sebep yok çok üzülmüştüm eşimle hiç yalnız kalamadık diye çok ağlamıştım. Eşime söyledim ilk günlerimiz kalmasın diye. Napiyim annemi evden mi atiyim dedi. Annesi hayatımda gördüğüm en çok soru soran insan. Her şeyi ama her şeyi sorar ne olduğunu bildiği şeyleri bile elli kez sorar insanı bıktırır.hayatta 1 bardak bile kaldırmaz yemek iş her şeyi benden bekler kabul etseydim çorabını pijamasını bana giydirecekti.kendisi kaynana yüzü görmemiş bu yaşa kadar annesiyle yaşamış. En son ev taşıdığımız zaman bana sormadan yatılı geldi. Ona da eşime de bağırdım yatılı istemiyorum huzurum bozuluyor dedim ikisine de. Sonra eşime defaaaalarca söyledim annen çok konuşuyor kafam kaldırmıyor, huzursuz oluyorum aramıza yansıyor biz kötü oluyoruz kalmasın dedim. Şimdi hamileyim isteyerek olmadı o da. çok zor geçiyor kendime yetemiyorum. Sürekli gelip kalma mevzusunu açıyor annesi. Eşim virüs var gelme dedi daha önce. Bugün de kaynım la kavga etmişler kaynım onlara git demiş eşim de gel dedi. O gelince her an sıkıntıdan patlayacak gibi hissediyorum. Eşime de annesine de daha ne diyebilirim ki birlikte kalmak istemediğimi anlatmak için?
Bir de yüzsüz eve geliyor. Kovun. Başka yapabileceğiniz bir şey yok
Bebeğinizi esenlikle alın inşallah kucağınıza. ❤ Aynı model bir kaynanaya sahibim malesef. Bizim evlerimiz arasındaki mesafe de 10 dakika. Karşınızdaki, asla lâftan anlamayacağı için kendinizi boşa yormayın. Eşiniz çözebilir bu durumu sadece. Eşinizle konuşun, nasıl yaparsa yapsın bir şekilde halletsin bu meseleyi. Sizi daha da germek istemem; ama deneyimle sabit ki doğumdan sonra bebeği bahane edip ( Çok seviyorlar, çok özlüyorlar güya) daha sık gelecek. Üstelik, " Ay şuyum da bebeği görmek istemiş, yok buyum da bebeği özlemiş" diye peşlerine kuyruklar takmaya çalışacak. Şimdiden eşinizle konuşup bir orta yol bulmalısınız. Bir strateji belirlemelisiniz. 
) yalnız yaşamayacağını ( 53 yaşında
) bizle kalacağını ( emir kipi var
) söyledi şaka yollu. Eşime böyle bir durumda direkt onu boşayacağımı söyledim. Çok seviyorum, bir evlâdımız var ; ama gerçekten boşanırım; çünkü resmen intihara sürükler böyle tipler. Allah tekrar tekrar yardımcınız olsun.
