Selam Kizlar,
konuyu fazla uzatmak istemiyorum. Ben hep bebek istiyordum ama esim 2. ci cocuk su an istemedi. Ilkokula giden bi cocugum var.
Ocak ayinda hamile kaldim, bir sey olmaz dedim ama oldu. Cok istiyordum ama hamile kalinca bi anda kötü oldum. Esim hemen aldir dedi , kandirilarak cocuk mu yapilir dedi. Bu iki kisinin karari dedi. Ben okadar kötü hissetdim ki , artik yatakdan cikmadim, agladim ..Esim hergün baski yapdi. Üstüne üstün hamilelik depresyona yakalandim ve cok kötu oldum. Normal düsünemedim okadar kötü oldum ki, bebis 7 haftaliken aldirdim. Esim bir gün önce vicdani el vermed,i aldirma bakariz dedi. Ama benim depresyon tavan yapdi ve bi an önce bitsin istedim.Simdi aradan bir hafta gecdi ve nasil böyle birsey yapabildim diyorum. Kendimden nefret ediyorum. Ben kimim ki hayat ve ölüm arasinda karar verdim. Ben kendimde su an yasama hakki bile görmiyorum.
Bebegimi okadar cok özliorum ki aglamakdan göz yasim kalmadi. Haytimdaki en büyük yanlisi en büyük pismanlik. O hormonlar o psikoloji nasil yapabildim, hepsi kötü rüya saniyorum.
Türkcem pek iyi degil kusura bakmayin.
Her saniye düsüniyorum bebegimi , kime benzicekdi, kiz mi erkek miydi , 7 ay sonra kucagmizda olucakdi. Esimde perisan. Engel olamadim diyor.
Artik yasamak bile istemiyorum ama bi cocugum daha var. Sanki hep biri eksik gibi , cok sevdigim birisi ölmüs gibi...Dayanamiyorum...
Lütfen kirici olmayin zaten kötüym, konusacak kimsem yok , icimi dökmek istedim.
Tessekür ederim.