Kızlar iyi günleer..
Sizle uzuuun uzuun dertleşmek istedim
Bu aralar kendimi depresyonda hissediyorum. Aslında evlendiğim zamandan beri kendimi işe yaramaz hissediyorum ama bir yıl içinde sanırım bir şekilde geçirmişim günleri.
Evlenmeden önceki hayatım çok aktifti. Üniversite biter bitmez zaten öğretmenlik yapmaya başladım. Yaz aylarında da otel yöneticiliği yapıyordum. Hiç boş vaktim yoktu ve işimde ve hayatımda yetkim olmadı hoşuma gidiyordu. Sürekli şikayet etsem de sorumluluklarım olması ne değerliymiş simdi anlıyorum.
Evlenmeden önce esim hep Hakkariye gelmek istiyordu zaten. Ben de kpss hazırlanıp ben de oraya atanırım vs diye düsünüp okay dedim. (Bir yıl öncesinde yine sınava girmiştim fakat 150 kişi vardı kontenjanla aramda mülakat sonrası.) Ama planımızda olmayan sekilde gercekleşti bir çok sey. Düğün erken yapıldı (benim beklediğimden erken) Düğünümden 3 ay sonra sınav vardı. İstediğim gibi hazırlanamadım. Esim hep cok destek oldu hatta uzakta olmasına rağmen düğünün tüm her seyiyle o ilgilendi. Ben o dönem hep otelde çalışıp hem kpss çalışmaya çalıştım. Ama içten içe de devlet memurluğu kendimi bildim bileli istediğim bir sey değildi. Sanırım o yüzden çalışmamama sürekli kılıf uydurmaya çalışıyorum. Neyse sınava girdim ve esimin ailesi, esim, kendi ailem çok umutlandı. Önceki sene kontenjana yakın olduğum için hepsi umutlandı ama ben içten içe sanırım olmamasını istedim
Sonrasında olanlar malum zaten. Kontenjanlar hem çok gec açıklandı hem de komik rakamlar alındı. Ben önceki yılki sıralamama göre cok daha iyi olmama rağmen kontenjana yaklaşamadım bile. Esim de etrafımdaki insanlar da hemen kapattılar muhabbeti yani üzerime gelmediler bu konuda.
Gecen yaz da bu yaz da eski iş yerim beni çağırdı hatta çok yüksek bir maaş teklif ettiler. Ama esimi burada yaknız bırakıp gitmek istemiyorum. Esim kararı bana bırakıyor ama esimden 1 haftadan fazla ayrı olunca bildiğiniz her gün ağlayıp zırlıyorum. Gergin ve mutsuz oluyorum. Bir de su an hamileyim. Çalıştığım iş de yoğun bir işti. Günün %80i ayakta geciyor.
Bir ara yurt dısı bir sirkette çağrı merkezi işi vardı gündemde. Maas, calisma saatleri iyiydi ama 1 ay dönüş bekledikten sonra benim içerisinde olacağım projenin durdurulduğunu söylediler.
Su an eve maddi olarak hiçbir katkım yok. Yine sürekli kendimce birikim vs yapıyorum bebek geldiğinde esime çok yük olmasın diye. Bu arada esimin maası iyi, kötü değil. Ama maaşın %70i falan borclara gidiyor. Evliliğimizin ilk yılı deli danalar gibi çok açıldık sebebini hala çözemedim
Su an esime yardım etmek için ama daha da önemlisi kendimi bir halta yarar hissedebilmek için sürekli bir seyler araştırıyorum ama yok. Esim bile artık sürekli kendi kendini değersizleştiriyorsun, isteyip de yapamicağın hiçbir sey yok vs diyor. Sürekli sen iyi ol, bebek sağlıkla dünyaya gelsin ben senden başka bir sey beklemiyorum diyor. Ama bana göre bu hayat uygun değil. Evlendiğim ilk günden beri buradaki okullara vs başvurmak istedim ama esim istemedi. Sürekli batıya gidince istediğin yerde çalışırsın burada içim rahat etmez diyor. Ama ben artık b*k gibi hissediyorum kendimi. Herkes hamilelikte bebekle ilgili olursun, kafan dağılır vs diyor. Her önüne gelen kitap oku, yemek yap valtini gecir falan diyip duruyor. Ama benim derdim zaten zamanın gecmesi ve benim olduğum yerde sayıyor olmam.
Batıya gittiğimde zaten yüksek lisans yapma planım var ama burda 1 yıl daha ne yapicam hiç bilmiyorum. Kendime bile iyi gelmiyorken esime ve bebeğime ne faydam olacak?
(Cok depresif yazmısım
Normalde çok neseli biriyim bu arada şaapmayın yani kendimi öldürmem
ama son günlerde sanırım çok bunaldım)
Sizi çok seviyorum bu arada. Bu siteyi kesfettiğimden beri kaç kez günüm sizin sayenizde güzelleşti
, eşi iş yapan kadın görünce hemen eleştirmeye başlıyorlar. Herkes evlenmek için evlenmiyor işte, bazıları kendisine değer veren erkekler ile evlenmeye dikkat ediyor.
