Merhaba önceki konumu bilmeyenler için bir hafta önce kürtaj oldum. Boşanma davası açtım. Kendi rızamın dışında(korunduğumuz) bi gebelikti kötü giden bir evlilikti. adamın psikolojik sorunları vardı. Adamda çocuğu istemiyordu. Benim psikolojim çok kötüydü. Böbrek ağrısı çekiyordum. İdrar enfeksiyonu vardı ve hiç bi şey yiyemiyordum. Çocuk bakma büyütme kararı alacak psikoloji ve fizyolojide değildim. Ailemde arka çıktı bana. çocuğu babam istemedi. Ben karşı çıksam kabul ederdi ama o gücü kendimde bulamadım. Hayatım boyunca eski eşle yüzyüze gelme, diyalogta kalma fikri beni kahretti. Şimdi olsa yine aynı kararı alırdım. Ama işte çok kötüyüm. Olur olmadık zamanda ağlamaya başlıyorum. Bebek görünce bir garip oluyorum. Gözüme ultrasondaki resmi geliyor. Ben karıncaları bile öldüremem. Kuruyan çiçek görsem içim burkulur. O bir candı diyorum. Ama başka çarem yoktu. Maddi kaygılar değildi benim ki. Daha çok onun ve benim psikolojimdi. Bir arkadaşım onun niyetine ağaç dik, sadaka ver dedi. Hayatın boyunca onun için bi şeyler yap hakkı kalmasın dedi. Annem de onunla bağını kopar diyor. İstersen psikolojik destek al dedi. Bilmiyorum şu an kafamın içinde o kadar ses var ki. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Sadece ağlamak istiyorum.