Kızlar selam.
21 22 haftalık falan hamileyim. (Bebek 1 hafta 10 gün önden gidiyor) hamileliğin güzel geçiyor. Ben iyiyim, bebek iyi vs vs.
Ama bu hamilelik işi olmadan da en korktuğum şey bebeğin hayatımızı aşırı zorlaştırması, adeta mahvetmesiydi. Yani hep benim kurallarım geçerli olsun, her şey benim istediğim gibi olsun diyen biriyim zaten.
Eşimle hamilelik hatta evlilik öncesi cinsel olarak müthiş bir uyumumuz vardı. Hani sevişmek için yer zaman, evde yatılı misafirin olması falan enterese etmezdi bizi. Ya da psikolojik dalgalanma falan umrumuzda olmazdı zaten stres sahibi insanlar değiliz.
Şimdi ne oldu? Ev arkadaşıyız sanırım. Belki bir de aktivite arkadaşı. En son haftada 1e kadar düştü bu sevişme sıklığımız. İnat ettim laf sokmak dışında ses çıkarmıyorum ve bütün 10. Gün!
İnsan gibi konuştum. Bebeğe saygısızlık ediyormuş gibi hissediyormuş, ya benim içimde çocuk varmış, istediğimiz gibi davranamadığımız için rahatsızlık duyuyormuş, bir şey olursa korkusu varmış, ben onu anlamıyormuşum.
Bağırdım çağırdım. Değişmiyor. Bir de çocuk oyalar gibi doğumdan sonra düzeleceğine, benim abarttığıma kendini inandırmış.
Artık o haftada 1 olan hatta olmayan kısım bile benim zorlamam yani hissediyorum. Gururun kırılıyor adeta. Kilodur geceliktir aldatıyor mudur vs muhabbeti değil bu. Adamın hormonları yok oldu resmen. Mastürbasyon yapmıyor, porno izlemiyor, benden ayrı bir hayatı falan yok. Adam hormonsuz!
Niyetini açık açık söylemese de kesinlikle kafasındaki şey doğuma kadar birlikte olmamak. Ben de bunu normal göremiyorum. Hani bir sorun olur, başka bir şey olur amenna. Ama yok, yoook.
Başka hiçbir sorun yok. Zaten hala günün tamamında dipdibeyiz. Kanka olduk adeta. Tek eksik bu!
Bu böyle gitmez. Ya kabullenmem ya da bir şeyleri değiştirmem gerek. Ama napacağımı bilmiyorum. Anca oturduğum yerden laf sayıyorum o da saçma oluyor haliyle.