Konu annem

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

dogadostupanda

Nirvana
Kayıtlı Üye
15 Şubat 2015
13.329
47.013
Kızlar merhaba,

Konum annem. Önce kısaca bahsetmek istiyorum kendisinden. Çocukken babası vefat etmiş, çok çocuklu bir ailenin ilgilenilmeyen evladı. Genç yaşta eşini kaybetmiş, çocuğuyla kalmış bir kadın.
Eşini kaybetmesinin ardından maddi olarak asla mağdur edilmedi, yokluk görmedi bunu özellikle belirtmek istiyorum. Bir kadın için çocuğuyla beraber geçim kaygısı yaşamak çok yıpratıcı. Her hafta eve aklınıza gelebilecek herşeyi dedem alıp getirirdi. Kutu kutu sütler, beslenme çantama koyulması için meyveli sütler, pudingler, örgü peynirler, pirzolalar, cornflakesler kızlar aklınıza gelebilecek herşey vardı. Buna ek olarak anneme haftalık iyi bir harçlık ve benim okul harçlığım yine dedem ve babaannem tarafından gönderiliyordu. Babaannemlerin tek isteği benimle iyi ilgilenilmesi. Sabah kahvaltım hazırlansın, akşam yemeğim olsun, üstüm başım temiz olsun. Ha bu arada şunu söyleyeyim babam vefat ettikten sonra annem beni hep silah olarak kullandı. Çocuğu alır giderim diye tehdit ediyordu her sıkıştığında. Dedemler velayeti istemiş, annemde vermeyince çocuğu götürme, biz sana imkan sağlayacağız demişler. Bu arada asla gelip huzursuz etmediler. 20 senedir annemin bir kase çorbasını bile istemediler, sokağımızdan geçip evin kapısını bile çalmadılar ev dağınıktır rahatsız etmeyelim diye. Karşılıksız yapıldı herşey. Peki ben neler yaşadım? Beslenme çantama koyulsun diye alınan sütlerin tarihi geçer, çöpü boylardı. Beslenme çantası demişken evde kendi kendime hazırladığım sağından solundan peynirler taşan sandviçimin yarısını çıkartmayı unuttuğum için karınca basardı. Okulda nasıl saklayacağım bilemezdim. Saçlarım kıvırcık ve sık olduğu için çeke çeke tarardı annem. İlgi istediğinde gecenin bir vakti beni koluna takar acil servise götürürdü. 3 saat kapı önlerinde beklerdim annemi, beni içeri almazlardı. Nefesini tutar ölü taklidi yapardı. Canı sitediğinde canım kızımi canı istemediğinde küfür kıyamet. Ha bu arada evde analar kutsaldır, cennet ayağımın altındadır, seni bırakır giderim beni çok ararsın nidaları dönüyor tüm bunlar beni sadece boğuyordu. Evdeki durumu hayal edebiliyor musunuz? Her haftasonu ve yaz tatillerini bu yüzden babaannemde geçirirdim.

Zaman geçti, ben ergenliğe girdim annemle sürekli çatışma halindeyiz, agresifim. Beni psikiyatriste götürdüler. Hayatımın dönüm noktasıdır. Beraber yaşadığım kişilerle görüşmek istedi. Annemle neredeyse bir seans görüştü ve beni çağırdı doktorum. "Genç yaşlarda görünen psikolojik problemlerin iyileşmesi kesindir, sonuç alırız. Annen iyileşir mi bilemiyorum ama sen çok daha iyi durumdasın. Önce ebeveynler görevini yapar sonra evlatlardan görevini bekler. Yapmak istemediğin, hissetmediğin duygular için vicdan azabı çekme. Kendini kurtarabilirsin. Oku, mesleğini eline al sonra kendi hayatını kurabilirsin" minvalinde konuştu bana, geçmiş zaman bu kadarını hatırlayabiliyorum. Annelik kutsalken ben gerekli özeni göstermediğimi düşündüğüm için çektiğim vicdan azabı bu şekilde bitti. Tüm bunlar ben 12 yaşındayken oluyor.

Aradan biraz daha zaman geçti, üniversiteye girdim. Baktım olacak gibi değil. Annem sürekli psikiyatriste gidiyor ama gelişme yok. Tuttum kolundan ben götürdüm, doktoruyla konuştum, anlattım. Çünkü annemin yalan söyleme huyu var. Yapar eder sonra ben yapmadım iftira atoyorsun diye kendini parçalar. insana kendinden şüphe ettirir. Hep mağdurdur. Doktorunun teşhisini bilmiyorum ama yine düzelme olmadı. Bende bu sırada evlendim tabii. Dedim ki tutumumu değiştireyim. Hastayken doktora götürdüm, inanın daha çok doktor istedi yetişemedim. ALdım yemeğe götürdüm, gezdirdim yine daha çoğunu istedi. Hem işim hem evim hem eşim derken cumartesi pazar günleri biraz olsun uyumak istedim sabahın köründe ya da akşamın bir vakti kapıda bitti. Araya pandemi girince bu fasılda kapandı. Kızlar çok uzun oldu ama hamileliğim, doğumum burnumdan geldi. Hele doğumum çok zordu, en son çare genel anestezi altında sezaryen oldum. Emmek istemeyen bebek, uykusuzluk içinde annemin ağlamalarını teselli ettim. Kocama attığı iftiralar, kayınvalideme söylediği yalanlar da cabası.

Velhasıl kelam artık çok yoruldum. Kendisine aynı evde yaşamak istemediğimi söyledim, umrunda bile değil. Bu evi babaannemler bana verdi, tapuyu özellikle hala üstüme almadım. Notere gideceğimiz gün vazgeçtim, istemiyorum dedim. Bu ev mevzusu bana çocukluğumdan beri bela oldu. Kendi kızının miras payının üstüne yatan anneannem bu evi alıp annemin üstüne yapmam için düzenli olarak kendimi bildim bileli beni bunaltır.
Ben bu evden ayrı bir eve çıkarsam annemin bu evde kalmasına müsaade etmezler. Yani ayrı eve ben değil annem çıkar, onuda karşılayamaz, bende karşılayamam çünkü oturduğum muhitte kiralar asgari ücretin bile üstünde. Belki daha uygun bir smette yaşayabilir, maddi destek olurum ama yürütemezse mecbur tüm düzenini bırakıp memlekete dönecek. Bu arada ben boşandım ve bir bebeğim var. İş başvuruları yaptım, çalışacağım. Annemin çocuğuma bakmasını istemiyorum. Şu an bile çocuğa karşı konuşmaları hoşuma gitmiyor. Çocuğumun benimle aynı şeyleri yaşamasını, bitmeyen yalanları, duygu sömürülerini duyarak büyümesini istemiyorum. Yemeğini temizliğini herşeyini hazır ederim ama annemin zihniyeti ve diliyle başedemiyorum kızlar.
Sizce evleri ayırmam doğru bir karar olur mu? Yapabileceğim başka birşey var mı?

Okuyan herkese teşekkür ederim.
 
bence en kısa zamanda evleri ayırın, anneniz memleketine dönsün.

Evi annenizin üstünden alın, anneanneniz bile bu konuya müdahil oluyorsa varsa annenizin kardeşlerinin de gözü evinizde olabilir.

çocuğunuz sizinle ya da bakıcıyla büyüse bence de daha iyi olur. Allah yardımcınız olsun.
 
bence en kısa zamanda evleri ayırın, anneniz memleketine dönsün.

Evi annenizin üstünden alın, anneanneniz bile bu konuya müdahil oluyorsa varsa annenizin kardeşlerinin de gözü evinizde olabilir.

çocuğunuz sizinle ya da bakıcıyla büyüse bence de daha iyi olur. Allah yardımcınız olsun.
Tesekkur ederim yorumunuz icin. Evi ozellikle hala babaannemin ustunden almadim. Cocuklugumdan beri beni dolduruyorlar. Evi sana vermeyecekler, seni kandırıyorlar diye babannemlerin ustune salmaya calistilar. Kardesleride cok acgozlu herseyi düşünebilirler
 
Bence evleri ayirmaman yanlış olur.
Babaannenler madem seni bu kadar seviyorlar bu evi kiraya versinler,kirasını da sana versinler.
Annenle çocuğunu aynı ortama çok sokmamaya çalış. Herkes evladından sorumludur,sen de onu toksik ananesinden korumakla sorumlusun bencd

Tesekkur ederim yorumun icin.
Evlendigim zaman annemin bana zarar verecegini, evden gitmesinin daha iyi olacagini, evide kiraya verip kendime gelir yapmam gerektigini soylediler. Dinlemedim, salaklik ettim. Ev konusunda sıkıntı yok, kiraya vermeme karsi degiller. Yakin zamanda bu konuyu onlarlada görüştüm.
 
Tesekkur ederim yorumunuz icin. Evi ozellikle hala babaannemin ustunden almadim. Cocuklugumdan beri beni dolduruyorlar. Evi sana vermeyecekler, seni kandırıyorlar diye babannemlerin ustune salmaya calistilar. Kardesleride cok acgozlu herseyi düşünebilirler

Aa pardon, ben ev annenizin üstünde sandım. Bence de almayın o halde, size bu kadar emek harcayan insanlar evinize göz dikmez hakkınızı verir diye düşünüyorum.
 
Küçükken keşke deden babaannen velayeti kavga dövüş de olsa alsaymış konu sahibesi veya biraz büyüyünce gidip toptan yerleşseydin. Sen elinden geleni yapmışsın bırak artık uğraşma düzelmiyorsa düzelmiyor böyle kabul et yoksam kendi sağlığını kaybedeceksin:KK51:

Ahh cok istemisler velayeti. Tek yolu akil sagligi yerinde degildir raporu almakmis. Ileride karsima bu durum çıkar diye yapmak istememişler. Anneannemde evi birakma diye ogutlerdi annemi. Cunku babamdan kalmadi, hakki yok.
Bende boyle düşünüyorum. Her sekilde annemi tolere edebiliyorum ama ucu kizima dokunursa yıkılırım. Dogru olan ayri yasamamiz ama insan işin icindeyken kafasi karisiyor
 
Ben de şunu söyleyeceğim ebeveyn rolüne siz neden büründünüz? Ayrılırsa şöyle yapamaz, böyle olur, geçinemez falan. Koca kadın başının çaresine baksın.

Lütfen çocuğunuz için başka çözüm yolu bulmaya çalışın. Kronik sevgisiz bu kadınla büyümesin çocuk. Bir de kendinde bir gram suç bulmayıp, duygu sömürüsü yaparak karşı tarafı suçlu hissettirir böyle tipler.

Üzüldüm size, giden çocukluk geri gelmiyor ve travmalar unutulmuyor.
 
öncelikle o psikiyatristin ellerinden öpüyorum, ne güzel konuşmuş.

konu sahibi size gerçekten büyük bir sempati duyuyorum zaten biliyorsunuz; ne kadar ilginç ki ben de konular farklı olsa da annemlerden ev olarak ayrılmalı miyim temalı bir konu açmıştım.
siz de yorumlar yapmistiniz 💛

lütfen artık geçmişi ve annenizi tamamen bırakın , duygusal olarak bırakın.
onun size borcu var annelik borcu sizin ona ne çocuk yaşta acillerde beklerken ne de şimdi en ufacık borcunuz bile yok .
ev sizin evi mutlaka üzerinize alın , çocuğunuzla kalmasını istemiyorsanız kalmasın.
asla ve asla borç ya da vicdan hissetmeyin.
onun size borcu var , kocaman bir annelik borcu var.
Zaten bunu becerememis bari gölge etmesin siz doyasıya tertemiz kafa ile annelik yapin
annenizin sınırda kişilik bozukluğu tanısı var mı ?
size boş ayna kitabını tavsiye ediyorum.

onunla duygusal maddesel baginizi kesmek sizi kötü insan yapmaz; anneniz sizden çok daha büyük çok daha fazla hayat deneyimi var kendi başının caresine baksın ; bakmalı
, sizin önceliğiniz bebeğiniz, anneliğiniz; size tamamen muhtaç olan o yavru 🌸🌸
 
Aa pardon, ben ev annenizin üstünde sandım. Bence de almayın o halde, size bu kadar emek harcayan insanlar evinize göz dikmez hakkınızı verir diye düşünüyorum.

Evle ilgili sorunum yok. Yillardir ustume almam için baski kuruyorlar zaten. Hayattayken herkesin malini dagitmak istiyorlar. Birde halam var, o malini aldi ama benimkine goz koymaz. Onun elinde büyüdüm. Annem beni tuvalete goturmezdi, halam götürür temizlerdi oyle diyeyim
 
Ben de şunu söyleyeceğim ebeveyn rolüne siz neden büründünüz? Ayrılırsa şöyle yapamaz, böyle olur, geçinemez falan. Koca kadın başının çaresine baksın.

Lütfen çocuğunuz için başka çözüm yolu bulmaya çalışın. Kronik sevgisiz bu kadınla büyümesin çocuk. Bir de kendinde bir gram suç bulmayıp, duygu sömürüsü yaparak karşı tarafı suçlu hissettirir böyle tipler.

Üzüldüm size, giden çocukluk geri gelmiyor ve travmalar unutulmuyor.

Inanin ailesinin umrunda bile değil. 5 6 sene evvel psikolojik olarak cok kotu durumdaydı. Anneannemi aradim, guzel guzel konustuk sonra durumu anlattim, cagir biraz sende kalsin dedim. Kulagim duymuyor dedi suratima kapatti. Dayimi aradim, cagiramam dedi. Hep duygu somuruyorlar. Annene iyi bak, evlenebilirdi(cok istedim evlenmesini bu arada) sana uvey baba getirmedi diye cok baski kurdular üstümde. Bu isin ucu artik kizima dokunacagi icin huzursuzluk duydum ama gordum ki aklin yolu bir. Cok teşekkür ederim yorumlarınız için
 
Anneniz memleketinde yaşayabilecek mi peki,geçinebilecek mi? Ben onu merak ettim açıkçası. Karakter olarak sizi kendime çok benzetirdim hep ,bu konunuzla haklı olduğumu bir kez daha anladım. Siz birilerini geride bıraktığınızda hep gözünüz arkada kalıyor,acaba napar diye düşünüyorsunuz. Sizi çok iyi anlıyorum bu yüzden. Ayrı eve çıkın evet ama aklınız da hep annenizde kalacak,onu napacaksınız bilemedim.

Boşandığınızı bilmiyordum bu arada,şaşırdım. Hakkınızda en hayırlısı neyse o olsun inşallah.
 
öncelikle o psikiyatristin ellerinden öpüyorum, ne güzel konuşmuş.

konu sahibi size gerçekten büyük bir sempati duyuyorum zaten biliyorsunuz; ne kadar ilginç ki ben de konular farklı olsa da annemlerden ev olarak ayrılmalı miyim temalı bir konu açmıştım.
siz de yorumlar yapmistiniz 💛

lütfen artık geçmişi ve annenizi tamamen bırakın , duygusal olarak bırakın.
onun size borcu var annelik borcu sizin ona ne çocuk yaşta acillerde beklerken ne de şimdi en ufacık borcunuz bile yok .
ev sizin evi mutlaka üzerinize alın , çocuğunuzla kalmasını istemiyorsanız kalmasın.
asla ve asla borç ya da vicdan hissetmeyin.
onun size borcu var , kocaman bir annelik borcu var.
Zaten bunu becerememis bari gölge etmesin siz doyasıya tertemiz kafa ile annelik yapin
annenizin sınırda kişilik bozukluğu tanısı var mı ?
size boş ayna kitabını tavsiye ediyorum.

onunla duygusal maddesel baginizi kesmek sizi kötü insan yapmaz; anneniz sizden çok daha büyük çok daha fazla hayat deneyimi var kendi başının caresine baksın ; bakmalı
, sizin önceliğiniz bebeğiniz, anneliğiniz; size tamamen muhtaç olan o yavru 🌸🌸

Cok teşekkür ederim yorumun için. Konunuzu hatirliyorum 💕
Ben bunlari anneme soyledigimde ben oyle bisey yapmadim, yillardir senin hizmetciligini yapiyorum, nankör ve bencil diyor bana. Tavrini gorseniz iftira atiyorum zannedersiniz. Bana diyor bunu, benim gibi insana. Evimden turlu sekilde tasarrufta bulunabilecekken duzeni bozulmasın diye evden ayrılmasını istemedim. Sirtima bindirdikleri vicdan azabinin ustune basip basip beni kullaniyorlar.
Kizim hassas noktam. Onun icin bir adim atmam lazım
 
Kızlar merhaba,

Konum annem. Önce kısaca bahsetmek istiyorum kendisinden. Çocukken babası vefat etmiş, çok çocuklu bir ailenin ilgilenilmeyen evladı. Genç yaşta eşini kaybetmiş, çocuğuyla kalmış bir kadın.
Eşini kaybetmesinin ardından maddi olarak asla mağdur edilmedi, yokluk görmedi bunu özellikle belirtmek istiyorum. Bir kadın için çocuğuyla beraber geçim kaygısı yaşamak çok yıpratıcı. Her hafta eve aklınıza gelebilecek herşeyi dedem alıp getirirdi. Kutu kutu sütler, beslenme çantama koyulması için meyveli sütler, pudingler, örgü peynirler, pirzolalar, cornflakesler kızlar aklınıza gelebilecek herşey vardı. Buna ek olarak anneme haftalık iyi bir harçlık ve benim okul harçlığım yine dedem ve babaannem tarafından gönderiliyordu. Babaannemlerin tek isteği benimle iyi ilgilenilmesi. Sabah kahvaltım hazırlansın, akşam yemeğim olsun, üstüm başım temiz olsun. Ha bu arada şunu söyleyeyim babam vefat ettikten sonra annem beni hep silah olarak kullandı. Çocuğu alır giderim diye tehdit ediyordu her sıkıştığında. Dedemler velayeti istemiş, annemde vermeyince çocuğu götürme, biz sana imkan sağlayacağız demişler. Bu arada asla gelip huzursuz etmediler. 20 senedir annemin bir kase çorbasını bile istemediler, sokağımızdan geçip evin kapısını bile çalmadılar ev dağınıktır rahatsız etmeyelim diye. Karşılıksız yapıldı herşey. Peki ben neler yaşadım? Beslenme çantama koyulsun diye alınan sütlerin tarihi geçer, çöpü boylardı. Beslenme çantası demişken evde kendi kendime hazırladığım sağından solundan peynirler taşan sandviçimin yarısını çıkartmayı unuttuğum için karınca basardı. Okulda nasıl saklayacağım bilemezdim. Saçlarım kıvırcık ve sık olduğu için çeke çeke tarardı annem. İlgi istediğinde gecenin bir vakti beni koluna takar acil servise götürürdü. 3 saat kapı önlerinde beklerdim annemi, beni içeri almazlardı. Nefesini tutar ölü taklidi yapardı. Canı sitediğinde canım kızımi canı istemediğinde küfür kıyamet. Ha bu arada evde analar kutsaldır, cennet ayağımın altındadır, seni bırakır giderim beni çok ararsın nidaları dönüyor tüm bunlar beni sadece boğuyordu. Evdeki durumu hayal edebiliyor musunuz? Her haftasonu ve yaz tatillerini bu yüzden babaannemde geçirirdim.

Zaman geçti, ben ergenliğe girdim annemle sürekli çatışma halindeyiz, agresifim. Beni psikiyatriste götürdüler. Hayatımın dönüm noktasıdır. Beraber yaşadığım kişilerle görüşmek istedi. Annemle neredeyse bir seans görüştü ve beni çağırdı doktorum. "Genç yaşlarda görünen psikolojik problemlerin iyileşmesi kesindir, sonuç alırız. Annen iyileşir mi bilemiyorum ama sen çok daha iyi durumdasın. Önce ebeveynler görevini yapar sonra evlatlardan görevini bekler. Yapmak istemediğin, hissetmediğin duygular için vicdan azabı çekme. Kendini kurtarabilirsin. Oku, mesleğini eline al sonra kendi hayatını kurabilirsin" minvalinde konuştu bana, geçmiş zaman bu kadarını hatırlayabiliyorum. Annelik kutsalken ben gerekli özeni göstermediğimi düşündüğüm için çektiğim vicdan azabı bu şekilde bitti. Tüm bunlar ben 12 yaşındayken oluyor.

Aradan biraz daha zaman geçti, üniversiteye girdim. Baktım olacak gibi değil. Annem sürekli psikiyatriste gidiyor ama gelişme yok. Tuttum kolundan ben götürdüm, doktoruyla konuştum, anlattım. Çünkü annemin yalan söyleme huyu var. Yapar eder sonra ben yapmadım iftira atoyorsun diye kendini parçalar. insana kendinden şüphe ettirir. Hep mağdurdur. Doktorunun teşhisini bilmiyorum ama yine düzelme olmadı. Bende bu sırada evlendim tabii. Dedim ki tutumumu değiştireyim. Hastayken doktora götürdüm, inanın daha çok doktor istedi yetişemedim. ALdım yemeğe götürdüm, gezdirdim yine daha çoğunu istedi. Hem işim hem evim hem eşim derken cumartesi pazar günleri biraz olsun uyumak istedim sabahın köründe ya da akşamın bir vakti kapıda bitti. Araya pandemi girince bu fasılda kapandı. Kızlar çok uzun oldu ama hamileliğim, doğumum burnumdan geldi. Hele doğumum çok zordu, en son çare genel anestezi altında sezaryen oldum. Emmek istemeyen bebek, uykusuzluk içinde annemin ağlamalarını teselli ettim. Kocama attığı iftiralar, kayınvalideme söylediği yalanlar da cabası.

Velhasıl kelam artık çok yoruldum. Kendisine aynı evde yaşamak istemediğimi söyledim, umrunda bile değil. Bu evi babaannemler bana verdi, tapuyu özellikle hala üstüme almadım. Notere gideceğimiz gün vazgeçtim, istemiyorum dedim. Bu ev mevzusu bana çocukluğumdan beri bela oldu. Kendi kızının miras payının üstüne yatan anneannem bu evi alıp annemin üstüne yapmam için düzenli olarak kendimi bildim bileli beni bunaltır.
Ben bu evden ayrı bir eve çıkarsam annemin bu evde kalmasına müsaade etmezler. Yani ayrı eve ben değil annem çıkar, onuda karşılayamaz, bende karşılayamam çünkü oturduğum muhitte kiralar asgari ücretin bile üstünde. Belki daha uygun bir smette yaşayabilir, maddi destek olurum ama yürütemezse mecbur tüm düzenini bırakıp memlekete dönecek. Bu arada ben boşandım ve bir bebeğim var. İş başvuruları yaptım, çalışacağım. Annemin çocuğuma bakmasını istemiyorum. Şu an bile çocuğa karşı konuşmaları hoşuma gitmiyor. Çocuğumun benimle aynı şeyleri yaşamasını, bitmeyen yalanları, duygu sömürülerini duyarak büyümesini istemiyorum. Yemeğini temizliğini herşeyini hazır ederim ama annemin zihniyeti ve diliyle başedemiyorum kızlar.
Sizce evleri ayırmam doğru bir karar olur mu? Yapabileceğim başka birşey var mı?

Okuyan herkese teşekkür ederim.
Annen benim annemin bi tık değişik versiyonu
Onunla aynı evde yaşama kesinlikle
Konu anne olunca yaşamayan kimse anlamayacak seni,düzgün evlat ol diyecekler,aa ama sen ne yaptın da böyle oldu o sonuçta bir anne diyecekler sürekli ama yaşayan bilir bi ruh hastasıyla bir arada kalmak ne demek
Sen kendi evladını ve kendini düşün
 
Anneniz memleketinde yaşayabilecek mi peki,geçinebilecek mi? Ben onu merak ettim açıkçası. Karakter olarak sizi kendime çok benzetirdim hep ,bu konunuzla haklı olduğumu bir kez daha anladım. Siz birilerini geride bıraktığınızda hep gözünüz arkada kalıyor,acaba napar diye düşünüyorsunuz. Sizi çok iyi anlıyorum bu yüzden. Ayrı eve çıkın evet ama aklınız da hep annenizde kalacak,onu napacaksınız bilemedim.

Boşandığınızı bilmiyordum bu arada,şaşırdım. Hakkınızda en hayırlısı neyse o olsun inşallah.

Cunku hep ondanda sorumluymusum gibi hissettiriyorlar bana. Muhtemelen sizede bunu hissettiren biseyler olmustur. Basimda bekci gibi bekledigi icin minnet duymam gerektigini dusunuyorlar. Bazi seyleri anne olduktan sonra anladim. Herseyi mükemmel yapmıyorum yeri geldi bosanma sebebiyle ihmal ettim cocugumu. Ancak ne aç koydum ne pis biraktim sadece beraber oyun oynamadim ve bunu telafi edebilirim rahatlikla.
Annem iyi bir maas aliyor. Burada kiraya cikmak isterse daha uygun bir semtte kirasina destek olabilirim. Ancak yinede gecinebilecegini sanmiyorum cunku para hesabi yapmasini bilmiyor. Memleketi kucuk bir yer orada gecinebiljr ama su anki rahatligi olmaz
 
Evi ayır mutlaka Panda. Senin yaşadıklarını çocuğun da yaşamasın doğrudan ya da dolaylı olarak. Doğru düzgün ilgi gösterilmeden büyütüp sonra ilgi ve muhteşem evlatlık bekleyen ana babaları anlamak gerçekten imkansız yahu.

Ona sorarsan mukemmel bir anne. Yinede suclamiyorum onu. Belliki hasta ve kendisiyle ilgilenilmemis bir çocuk. Eger annesi iyi ebeveynlik yapsaydi hayati farkli olabilirdi. Ancak ben artik kaldiramiyorum. Sadece kendime ve cocuguma yetebiliyorum. Teşekkür ederim yorumun icin
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
X