Herkese günaydın canlarım. Gününüz aydın ve güzel olsun. Biliyorsunuz ben bu sabah hastaneye gidip kan verecektim ve sonucları akşam üzeri yeni doktoruma götürecektim. Akşam işten eve gittim, oğlanı aldım antremana götürüyorum. Benim şu baş dönmelerim var ya, yolda aniden yakaladı yine. Arabayı kenara çektim ama düzeleceği yok. Oğlan gitti su aldı büfenin birinden hapımı içtim fakat hala kötüyüm. Epey bi dinlendim ama çaresi yok, yavaş yavaş eve döndüm. Çookk kötü birşeydi. Allahım kimseye vermesin bu illeti. Sonra oğlumu ikna ettim ve o gitti antremanına. Ben saatlercce yattım. Uyandığımda da Serap sen ne yapıyorsun, böyle bir hayata bir de minicik bebeği dahil etmeye çalışıyorsun dedim kendime. Canlarım bir de benim yıllaar önce geçirmiş olduğum bi rahatsızlığım var. Bazen lafını yapıyorum, eşim hatta yeter ki sen iyi ol bebek en son falan diyor diye. Beyin kanaması geçirmiştim ben 6,5 sene evel. Tam 3 yıl sürdü tedavisi. Çok şükür ameliyat olmadım ama MR lar, ışınlar, haplar, anjiyolar derken çook yıprandım. 3-4 ay da yatalaklık dönemi geçirdim. 3 yılın sonundaki kontrolümde evet çok iyisin artık dediklerinde peki bebek doğurabilir miyim diye sordum ilk olarak. Evet dediler dünya benim oldu. Yaklaşık 3,5 yıldan bu yana da bebek bebek diye diye gezdim. Ne ilaçlar, ne doktorlaaar, ne tedaviler...Allahıma isyan gibi olmasın ama ben de istiyorum neden olmuyor diye sorguladığım anlar çok oldu. Rabbim evladıma uzun ver ama bir de kardeş tadını tattır diye çook yalvardım. Ama akşam daha iyi anladım ki benim kaderimde ikinci bir çocuk yok. Arada bi düşük yaşadım ve bütün tedavilerden daha çok yıprandım. Eşim hep der, gülüm zorlama bu kadar. Ya sana birşey olursa!!! Bana birşey olacaksa nasıl olsa olur diyordum hep. Ama akşam, bana sahiden birşey olursa o minicik bebeğe kim bakar, kim yoldaş olur dedim. Evet ölümden öte köy yoktu ama, ya ardımızda bıraktıklarımız? Rahatsızlık geçirdiğimde değil oğluma bakmak, kendime bile bakamamıştım. Sağolsun anacığıım her sabah geldi, akşama kadar bende durdu ve evin bütün işlerini o yaptı. Yani ne oğluma annnelik, ne eşime kadınlık, ne anneme evlatlık yapamadım. Bu günüme milyonlarca defa şükürler olsun. Çook uzattım sanırım. Belki konuyu da biraz dağıttım ama bunlar benim şu anki duygularım. Uzun lafın kısası bebek olayına yine bir mola verdim. Yine diyorum, daha önce de yaşadım böyle gel gitler. Ama bu defaki farklı. Sanki başka bi pencereden baktım ve o pencereden herşeyi tam olduğu gibi, bütün gerçekliğiyle gördüm.
Rabbim sizlerin yolunu açık etsin. Umutlar yoldaşınız olsun. Gönlünüzde ne muradınız varsa Rabbim onu versin. Bilmiyorum bu bir veda konuşması mı ama duygularım böyle.
Tek tek isimlerinizi yazacaktım ama arada unuttuğum olur diye vazgeçtim... Hepinizi çook seviyorum. Allahım yar ve yardımcınız olsun, yolunuz hep açık olsun. Bu liste olayı için girmeye devam ederim sanırım ama yapabilecek başka bir arkadaş varsa devretmek isterim. Bu duygularım dışında başka hiç bir konu, hiçbir sorun hakkında yazmak ve konuşmak takatini bulamıyorum kendimde. Hakkınızı helal edin ve kalplerinizi kırmışlığım olduysa beni affedin. Yine buralardayım ama dedim ya, uzun bir süre susmak istiyorum.