Birlikte olduğum insandan dertliyim. Bunun diken üzerinde olan aile yaşantısı nedeniyle bir an önce kendine ait bir düzen kurmak istiyor. Annesi 2 sene oluyor ölmüş. Babası 3 ay sonra çocuklarının rızasını almadan evlenmiş. 4 kardeşler. Bu en küçüğü ve 2 ablası ve bir abisi de evli. O da bunun üzerine evden ayrıldı. Ablalarının yanına yerleşti. Ne kadar da olsa arkadaşlarını eve çağıramadığı, rahat hareket edemediği için huzursuz oluyor. Askerlik engeli de yok.
Bir arkadaş vasıtası ile tanıştırıldık. Başta ikimizde bu sorunlar ve farklı şehirlerde olmamız nedeni ile geri durduk. Bu arkadaş olduğumuz sürede de bizi tanıştıran arkadaş üstüne vazife olmadığı halde ablalarına beni anlatmış. Daha ortada fol yok, yumurta yokken. Sonra bi gün bu bana birbirimizi daha yakından tanımak için şans istedi. O sırada ben İzmirdeydim. Gezmek için gitmiştim. Çok güzel bir gün geçirdik beraber. Neyse ben geri döndüm. Sonraki bir ay birbirimizi daha yakından tanıyalım diyen insan gitti. Yerine ben hayatında var mıyım yok muyum belli olmayan biri geldi yerine. Bende buna resti çektim. Ben silah zoru ile mi bişeylere başlattım seni diye. Bu seferde kaybetmekten korktuğu için özür diledi. 2 gün sonrada ablamlar sürekli seni soruyor. Ben bir iki defa görüştükten sonra söylemek istiyordum ama onlar aileler tanışsın iş resmiyete binsin istiyorlar dedi. Bende süre istedim bunun için. 2 gün öncesine kadar ortada yoktu. Ben nasıl itimat edeyim ki ona. Her neyse böyle böyle dört ay oldu başlayalı. Geçen hafta geldi ailemle tanıştı. Annemde şehir dışına sıcak bakmıyor. Memuriyet, kadrolu iş neyse de diye. Özel sektörse burada da var iş diye. 3 gün önce bunu kendisine söyledim. Kalktı bana “ben Denizli’de daralırım, ben seni sadece akşam göreceğim, gün içerisinde yapamam ben orda. Hem şehir dışı olmaz diye söylüyorlar diye aileme söylersem onlarda senin için bu kız seni kendi tarafına çekmeye çalışıyor derler. Benim doğduğumdan beri alıştığım yer burası arkadaşlarım burada, çevrem burada. Ben başka yere gidemem, madem sende başka yerde yaşayamazdın baştan söyleseydin. Ailen seni görmek istiyorsa buraya gelir. Onlarda buraya yerleşsin. Orda tek başına sen bana yetmezsin” gibi şeyler zırvaladı. Ben bazı sözlerine hakikaten gücendim. Birde ne zaman kavga etsek hani ben buyum kabul ediyorsan, işine gelirse demeye getiren söylemleri oluyor. İşine gelmezse bitsin yani. Bir de P.tesinden beri gücenik olduğumu biliyor. Ama yinede gönlümü almak için hiçbir gayreti ve çabası yok. Birde onunla yan yanayken hiç birşey yok. Düşünceli, kibar, ceketimi giymem için tutan, dişimden yemek yemekte zorlandığım için kendi elleri ile bana yediren, hatta kolayı bile kendisi içiren biri. Ama ne zaman ki farklı şehirlere geri dönüyoruz bu şekilde dereden tepeden laflar eden biri olup çıkıyor.
Bana yardım edin ne yapacağım ben bununla???
Not. Benim İzmir’le ilgili derdim ailevi sorunları nedeniyle sürekli birilerini idare etmeye çalışacak orda. Babası ile abisi konuşmuyorlar mesela. Bende Denizli’yi annemde hiper tansiyon, kolestrol olduğu ve artık yaşı ilerlediği içinde evin işlerini yaparken başkasına minnet etmesini istemediğim için istiyorum.
Bir arkadaş vasıtası ile tanıştırıldık. Başta ikimizde bu sorunlar ve farklı şehirlerde olmamız nedeni ile geri durduk. Bu arkadaş olduğumuz sürede de bizi tanıştıran arkadaş üstüne vazife olmadığı halde ablalarına beni anlatmış. Daha ortada fol yok, yumurta yokken. Sonra bi gün bu bana birbirimizi daha yakından tanımak için şans istedi. O sırada ben İzmirdeydim. Gezmek için gitmiştim. Çok güzel bir gün geçirdik beraber. Neyse ben geri döndüm. Sonraki bir ay birbirimizi daha yakından tanıyalım diyen insan gitti. Yerine ben hayatında var mıyım yok muyum belli olmayan biri geldi yerine. Bende buna resti çektim. Ben silah zoru ile mi bişeylere başlattım seni diye. Bu seferde kaybetmekten korktuğu için özür diledi. 2 gün sonrada ablamlar sürekli seni soruyor. Ben bir iki defa görüştükten sonra söylemek istiyordum ama onlar aileler tanışsın iş resmiyete binsin istiyorlar dedi. Bende süre istedim bunun için. 2 gün öncesine kadar ortada yoktu. Ben nasıl itimat edeyim ki ona. Her neyse böyle böyle dört ay oldu başlayalı. Geçen hafta geldi ailemle tanıştı. Annemde şehir dışına sıcak bakmıyor. Memuriyet, kadrolu iş neyse de diye. Özel sektörse burada da var iş diye. 3 gün önce bunu kendisine söyledim. Kalktı bana “ben Denizli’de daralırım, ben seni sadece akşam göreceğim, gün içerisinde yapamam ben orda. Hem şehir dışı olmaz diye söylüyorlar diye aileme söylersem onlarda senin için bu kız seni kendi tarafına çekmeye çalışıyor derler. Benim doğduğumdan beri alıştığım yer burası arkadaşlarım burada, çevrem burada. Ben başka yere gidemem, madem sende başka yerde yaşayamazdın baştan söyleseydin. Ailen seni görmek istiyorsa buraya gelir. Onlarda buraya yerleşsin. Orda tek başına sen bana yetmezsin” gibi şeyler zırvaladı. Ben bazı sözlerine hakikaten gücendim. Birde ne zaman kavga etsek hani ben buyum kabul ediyorsan, işine gelirse demeye getiren söylemleri oluyor. İşine gelmezse bitsin yani. Bir de P.tesinden beri gücenik olduğumu biliyor. Ama yinede gönlümü almak için hiçbir gayreti ve çabası yok. Birde onunla yan yanayken hiç birşey yok. Düşünceli, kibar, ceketimi giymem için tutan, dişimden yemek yemekte zorlandığım için kendi elleri ile bana yediren, hatta kolayı bile kendisi içiren biri. Ama ne zaman ki farklı şehirlere geri dönüyoruz bu şekilde dereden tepeden laflar eden biri olup çıkıyor.
Bana yardım edin ne yapacağım ben bununla???
Not. Benim İzmir’le ilgili derdim ailevi sorunları nedeniyle sürekli birilerini idare etmeye çalışacak orda. Babası ile abisi konuşmuyorlar mesela. Bende Denizli’yi annemde hiper tansiyon, kolestrol olduğu ve artık yaşı ilerlediği içinde evin işlerini yaparken başkasına minnet etmesini istemediğim için istiyorum.
