canım bende bu siteyle senin gibi derdime derman yada tecrübe ararken karşılaştım..bende 12 aylık evliyken hamile olduğumu öğrendim.ve aklıma gelen ilk şey kürtaj oldu. ama eşim hamileliğime çok sevinmişti ve ben onu bitürlü kürtaja ikna edemedim yada bende çok ısrarcı olamadım bilmiyorum ve sonuçta kürtaj olmadım .hamilelik sürecim gayet iyi geçti,o istemez halimden eser kalmamıştı ama doğuma 2-3 hafta kala o duygular geri geldi ve ben o duygulardan kurtulamıyorum. bebeğim 4 aylık oldu ama ben kürtaj olsaydımda anne olmasaydım diyorum hala.şimdi herkes beni topa tutacak biliyorum ama hazır değildim anneliğe,o sorumluluğa, hayatımın bu denli değişmesine...ben kendi kendine eşiyle yaşayan, onla mutlu olan bi tiptim. hayatımda kimseyi kocamı sevdiğim kadar sevmedim,sevmiyorum.şimdi hayatımıza bakıcılar,bezler,emzirmeler,mamalar vs.girdi...çevremdeki kimseyi inandıramadım işte anne olmazdı benden ve olmadı.bu daha büyük bi kötülük olmadı mı?kürtaj hem o bebek için hemde benim için daha iyi bi çözüm değilmiydi?