Arkadaşlar kimseye anlatamıyorum hatta kendime bile ama yorumlarınız beni aydınlatıcak.
Sorun şu; babam vefat etti ve annem abim ben birlikte yaşıyoruz. Yakın zamanda abim de ben de evlenmeyi düşünüyoruz. Bizim ailecek çok sıkıntılarımız oldu maddi manevi çok acılar yaşadık birbirimize hep kenetlendik, ben maddi manevi hep aileme destek oldum evin geçimine yardımcı oldum bu sıkıntılı dönemlerde. Annem de der sen herşeyi hak ediyorsun diye. Dediğim gibi yakında evlenicez ve abim bazı sorunlardan dolayı evleneceği kişiyi şimdi oturduğumuz eve getiricek yani annemle beraber yaşıycaklar. Ben kiraya gidicem. Annemin evi kıymetli bir muhitte olduğu için satıldığında 2, belki cok uygun fiyata alınırsa 3 ev alınabilir. İlk başlarda, satılır 2 tane alınır diyodu annem, (birini abim birini annem alıcak tabi). Annem bana ev kirana katkıda bulunucam dedi, daha sonra beraber oturma fikri çevrenin düşünceleri filan derken ev satılırsa ben kendime küçük bir ev alıcam kalanı da size paylaştırıcam üstünü tamamlayıp alırsınız, şimdiden hiç kredi borcuna girme ben sana ev alıcam dedi. Sonra yine etrafından duyduklarıyla karar değiştirdi ben yalnız yaşayamam diye korkuyorum dedi anne dedim ben senin yanındayım yakın otururuz kafana takma diye. Şimdi yine satmıycam gibilerinden şeyler söylüyo. Biri diyo ki gelinin sana bakar hemen o yöne doğru gidiyo, biri diyo geçinemezsiniz aynı evde kız evlat bakar filan bakıyorum bana dönüyo. Yani ben ailemi çok seviyorum asla öyle düşünceler geçmedi aklımdan ama annem sürekli böyle fikir değiştirip beni içten içe düşündürüyor. Parasında değilim ama bazen kendimi kötü hissediyorum evlat ayırıyor gibi geliyor bazen, üzülüyorum. Etraftan her duyduğuyla fikri değişiyor abimi çok seviyorum o da çok sıkıntılar çekiyor. Ben kiraya gidicem beni o zaman hiç mi düşünmiycekler, biliyorum ki dediği gibi kardeş payı olmıycak bu iş. Yani içten içe düşünüyorum sıkıntı çekerken ortaktık da mutlulukta niye ayrılıyoruz. Yani satıldığında neden ben yok oluyorum, kız çocuğuyum diye mi? Ben bazen kendimi gerçekten değersiz hissediyorum. Neye inanacağımı şaşırdım.
Doğrusu nedir lütfen bir akıl verin kendime bile zor itiraf ettiğim bu duygularımda haklı mıyım haksız mıyım?
Sorun şu; babam vefat etti ve annem abim ben birlikte yaşıyoruz. Yakın zamanda abim de ben de evlenmeyi düşünüyoruz. Bizim ailecek çok sıkıntılarımız oldu maddi manevi çok acılar yaşadık birbirimize hep kenetlendik, ben maddi manevi hep aileme destek oldum evin geçimine yardımcı oldum bu sıkıntılı dönemlerde. Annem de der sen herşeyi hak ediyorsun diye. Dediğim gibi yakında evlenicez ve abim bazı sorunlardan dolayı evleneceği kişiyi şimdi oturduğumuz eve getiricek yani annemle beraber yaşıycaklar. Ben kiraya gidicem. Annemin evi kıymetli bir muhitte olduğu için satıldığında 2, belki cok uygun fiyata alınırsa 3 ev alınabilir. İlk başlarda, satılır 2 tane alınır diyodu annem, (birini abim birini annem alıcak tabi). Annem bana ev kirana katkıda bulunucam dedi, daha sonra beraber oturma fikri çevrenin düşünceleri filan derken ev satılırsa ben kendime küçük bir ev alıcam kalanı da size paylaştırıcam üstünü tamamlayıp alırsınız, şimdiden hiç kredi borcuna girme ben sana ev alıcam dedi. Sonra yine etrafından duyduklarıyla karar değiştirdi ben yalnız yaşayamam diye korkuyorum dedi anne dedim ben senin yanındayım yakın otururuz kafana takma diye. Şimdi yine satmıycam gibilerinden şeyler söylüyo. Biri diyo ki gelinin sana bakar hemen o yöne doğru gidiyo, biri diyo geçinemezsiniz aynı evde kız evlat bakar filan bakıyorum bana dönüyo. Yani ben ailemi çok seviyorum asla öyle düşünceler geçmedi aklımdan ama annem sürekli böyle fikir değiştirip beni içten içe düşündürüyor. Parasında değilim ama bazen kendimi kötü hissediyorum evlat ayırıyor gibi geliyor bazen, üzülüyorum. Etraftan her duyduğuyla fikri değişiyor abimi çok seviyorum o da çok sıkıntılar çekiyor. Ben kiraya gidicem beni o zaman hiç mi düşünmiycekler, biliyorum ki dediği gibi kardeş payı olmıycak bu iş. Yani içten içe düşünüyorum sıkıntı çekerken ortaktık da mutlulukta niye ayrılıyoruz. Yani satıldığında neden ben yok oluyorum, kız çocuğuyum diye mi? Ben bazen kendimi gerçekten değersiz hissediyorum. Neye inanacağımı şaşırdım.
Doğrusu nedir lütfen bir akıl verin kendime bile zor itiraf ettiğim bu duygularımda haklı mıyım haksız mıyım?
