Merhaba arkadaşlar. Uzun zamandır yakın arkadaşımla ilgili kafama takılan şeyler var. Ailemden sonra en yakınım olur kendisi. Bu zamana kadar kendisine bir çok konuda destek oldum evimi açtım yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Tabii ben evlenene ve o da nişanlanana kadar. Hâlâ görüşüyoruz aslında ama eskisi gibi yakın davranmıyor. Mesela bana artık hiçbir şeyini anlatmıyor. Mesaj atıp halimi hatrımı sormuyor. Ayda yılda bir belki görüşme şansım oluyor. Neden böyle arayı soğuttuğunu uzun zamandır düşünüyorum. Ne hata yaptım diyorum ama yok. Gerçekten bir şey yapmadım.
Şu an memleketteyim normalde Ankara'da yaşıyorum. Mesela 3 aydır buradayım evlerimizin arasında 5 dk mesafe var ama gidip bir göreyim demiyor. 3 aydır ben 3 kere gittim kendisi 1 kere geldi o da annemle beraber sipariş verebilmek içindi. (amway yapıyorlar.) En son 1 ay önce görüştük onda da apandis ameliyatı olmuştu hasta ziyareti kısa olur diye 15 dk oturdum kalktım. Bir hafta önce aradım görüşmek istedim. Annesi gille yolda olduğunu bir yere gittiğini söyledi. Yarın müsait misin dedim hastane randevum var dedi. Israr etmedim tamam o zaman canım dedim yüzsüz değilim sonuçta. Ben seni ararım haberleşiriz dedi ama her zamanki gibi tık yok bizim arkadaştan. Eskiden böyle değildi. Ben bekârken bize gelirdi bir hafta kalırdı her şeyimi onunla paylaşırdım benim kız kardeşim yok. Olmasını çok isterdim ve onu kız kardeşim yerine koydum. Başı her derde girdiğinde elimden geldiğince koştum maddi manevi. Yatağımı paylaştım üniv hazırlanıyorduk durumu yoktu dershaneye vs gidemiyordu ben hazırladım onu sınava üstelik kendi çalışma saatlerimden kısarak. Kendimden hep ödün verdim. Yaptığım fedakarlıkların haddi hesabı yok. Ne yaptım da böyle muamele görüyorum sizce?
Gerçekten üzülüyorum yapışkan, sürekli arayıp meşgul eden çat kapı gidip bunaltan yüzsüz biri de değilim. Neden benden böylesine kaçıyor?
