Kınamayın. Kendinizmiş gibi okuyun

Ben sizi kınamıyorum, herkesin kendine göre bir hayatı var ve herkesin şartları farklı.

Kimisi bir tokatta boşanır, kimisi sabreder evliliği düzelir ,kimisinin evliliği düzelmez çıkmaza girer. Herkesin başı sonu farklı hikayesinin.

Konuyu yazma şeklinizden sizin de yaşadıklarınızdan memnun olmadığınız belli zaten. Eşiniz düzelmiş gibi ama sizi çok yıprattığı için sizin ona olan aşkınız bitmiş.

Önünüzde iki seçenek var. Birincisi psikolojik olarak yardım alıp eşinize hissettiklerinizi psikologla paylaşıp kendinizi iyi hissedene kadar devam etmeniz. Belki içinizdeki öfkeyi, eşinize olan kızgınlığı halleder eşinizi affedip yeniden başlamayı başarırsınız evliliğinize.

Yada sevmediğiniz adamdan boşanıp kendinize yeni bir hayat kurarsınız. Ne olursa olsun tercihiniz sebep olarak çocuklarınızı görmeyin ama.

Mutlu çocukların mutlu anne babaya ihtiyacı var. Siz mutlu olmadıkça onlar da mutlu olamaz, siz mutlu değilken onları da mutlu edemezsiniz. Eşinizden boşansanız siz boşanacaksınız çocuklarınız değil. O yine görüşebiliriz çocuklarıyla. Dediğim gibi ister devam edin ister devam etmeyin ama bu kararı sadece kendinizi düşünerek verin.

Gelecekte çocuklarınız da kendi yuvalarını kurduğunda sizin onlar için yaptığınız fedakarlıklar havada kalabilir. Herkes kendi hayatına bakıyor çünkü, şimdi çocuklarınız küçük olabilir ama elbet büyüyecekler. Kendinizi düşünün derim. Devam edecekseniz de eşinizi içsel olarak affetmeniz lazım yoksa her gün bu düşüncelerle hayat geçmez.
Açıkçası hiç psikolojik yardım almayı düşünmemiştim az önce başka biride yazınca çok çok mantıklı geldi ama eşimle değil kendi adıma gidip danışıp doğrunun neye kime göre doğru olduğuna sanırım bu yok ile karar vermek daha mantıklı olacak.. Söylediğiniz söz çok dikkatimi çekti, evet herkes birgün hayatını kuracak ve belki benim yaşayamadıklarım kırgınlıklarım içimde kalacak. Çünkü evlilik bu olmamalı.. Çocuklarım ile olan durum ise ne bileyim aynı evde olmak ile ayrı evde olmak etkileyebilir belki. Kafam çok karışık ama İyiki de yazmışım psikolog çok aklıma yattı teşekkür ederim
 
Çok teşekkür ederim. Maalesef öyle sözleri kaldıracak güçte olmadığım için ve burada çok fazla yapıldığı ile karşılaştığım için altını çize çize söylemek zorunda kaldım.. Zaten kişilerin bana söyleyeceği herşeyin daha fazlasını ben kendime söyledim, söylüyorum.. Allah sizinde yardımcınız olsun. Hemen hemen benziyoruz gerçekten ve nasıl bir durumda olduğunuzu kalbimden hissederek yazıyorum. Belimizi büken çaresizlikti yoksa bizde güçlü kadınlardık aslında. Yıllarca çalışıp aileme bakmış biriyim ben. Şimdi işe girsem çocuklarıma bakarım hiç gocunmam ama siz demek istediğimi çok iyi anlamışsınız. Bende şuan bekleyip şartların elverdiğine göre yaşayıp seneye kızım kreş yaşına gelince tam anlamı ile gitmeyi istiyorum ama ona değil çocuklarıma haksızlık edermiyim bilemiyorum. Hakkımızda hayırlısı olsun
İşimizi güçleştiren bizi üzen üzüntümüzğ derinleştiren zaten canımız yanarken bi kere daha bıçaklayıp bi de bışağı çeviren herkesin Allah belasını versin! Çok net söylüyorum. Neyle itham ediyorsanız daha beterini yaşayın çünkü yaşamadan asla bilemezsiniz. Hadi şimdi banlayın beni! Öyle cahil de demiyorum bakın direk beddua ettim.
 
Eşiniz şimdi düzeldi mi tamamen onu anlamadım
Evet düzeldi. Laflarını bile seçerek konusur. Oldukça dikkatli. Sinirlendiği zamanı görmedim desem yeridir. Ama ben onunla birşeyler yapmak istemediğim için, kendimi eve kapattığım için bunda kızımın prematüre doğmasını ve bizim 1. 5 ay yoğun bakım sürecimizin olmasınında etkisi var, evden sürekli çıkan arkadaş çevresini genişleten biri olursam ne olur bilmiyorum
 
Ay sonlara dogru amma övdün. Otur yeniden asik ol kocana, bence yapabilirsin.
Övmedim olanı hakkı ile anlatmak istedim ki okuyan anlatmak istediğimi anlasın.. Şimdi bütün kapıların açık iken Neden böyle bir adamın hala yanında olduğumu gerçek anlamda anlatabilmek adına yazdım. Aşık olmak komik bir kelime benim için. Şuan tahammül edebilirmiyim onun muhasebesini yapıyorum
 
Uzun yazacağım ama tek ricam ALLAH RIZASI İÇİN kınamayın siz yaşıyormuş gibi okuyup akıl verin bana. 7 yıllık evliyim 2 çocuğum var İyiki de varlar çok şükür. Eşimle çok severek evlendik. Çok farklı biri olarak tanıttı önceleri kendini yaklaşık 4 yıl nişanlı kaldık iyice tanımak adına. Bir kaç yanlışını gördüğüm oldu ama üstesinden geliriz sandım. Evliliğimizin 2. Yılında aşırı derecede kıskançlıklar başladı. Alımlı güzel sayılacak biriydim. Sürekli beni itham ediyordu. Aldatıyorsun vs diye. Kiminle sohbet etsem eve gelince kıyamet kopmaya başladı. Hakerekler küfürler. Ama ben Salak sırılsıklam aşığım. İlk ne oluyor oldum. Sonra birgün kuzeni eşi ben ve eşim sohbet muhabbet (güyya onun ailesi diye hürmet ediyorum ve abi diyorum) eve geldik senin onunla ilişkin var diye beni dövdü Hakerekler küfürler. Evi terk edip anneme geldim yalvar yakar geri döndüm. Sonra kendine geldi sözde oğluma hamile kalıp doğum yaptım bu süreçlerde hiç sıkıntı yaşamadım. Sonrasında zaten çocuk var diye sanırım tekrar herşey başladı. Alkol alıp çığırından çıkmazlar hakaret küfür daha fazlası. Böyle böyle oğlum için ve aptal gibi sevdiğim için durdum 2 sene daha sonrası hep ayrılık ve eve geri gelme sürecinde geçti. Ailem arkamdaydı ama durumları yoktu. Çalışacaktım oğlum küçük diye kıyamadım. Onun kokusundan ayrılmak zor geldi. Susar katlanırım dedim yeterki oğlumdan ayrılmayayım. Siz hakaret etmeyin bunun için bana ben yeterince kendime küfür ve hakaret ediyorum. Sağolun. Ve o dövdükçe ben sustum, o hakaret ettikçe alkol alıp üstüme yürüdükçe katlandım evet salaktım. Hemde katilime hala aşık olacak kadar salaktım. Oğlum 3 yaşındaydı artık bu süreçte aynı evin içinde 1 ay çok mutluyken 2 ay kanlı bıçaklı olmaya başladık. Yüzüm yumuşak benim kalbimde öyle. Korunuyordum iğne ile çünkü istemesende bazen oluyor bazı şeyler. Neyse artık beni ölümle tehdit etmeye başladı eğer ayrılırsam ailemide öldüreceğini söyledi ödüm koptu. Çünkü çirkef tarafı var ve neler görüyoruz dedim yine sustum taki beni yastıkla boğmaya çalışana kadar. Elim ayağım titredi yalvardım ağladım çocuğum var ne olur dedim bıraktı ama öldüm sandım.. Onun uyumasını bekledim taksi çağırıp annemlere kaçtım hiç kimseye birşey anlatamadım onlarda sormaktan vazgeçtiler zaten bu süreçte boşanmaya hazırlanacaktım herşey kafamda hazırdı. O aptal beynime sonunda dank etmişti ki 2 aylık hamile olduğumu psikolog aracılığı ile bir takım testler yaptırırken öğrendim. Korunduğum halde. Çok ağladım sonunda başarmaya az kalmıştı.destek almaya başlayacaktım. Babam kansere yakalanmıştı çok zorlu sürece girdi ailem aynı zamanda kalp krizi geçirdi bu yüzden bahsedemedim sustum. Eve döndüm.. Acil sezeryan ile kızım 7 aylık prematüre doğdu. Doğumda bende kızımda ölüyormuşuz mucize olmuş. Neyse çok uzadı bu binde biri aslında. Kızım 2 yaşında hayatımız kızım doğduktan sonra düzeldi. Eşim bambaşka bir adam oldu. Eskiye nazaran tabiki (normal insanlara göre değerlendirmiyorum) bunun yanında harika bir baba çocuklarıyla asla sorunu olmadı. Ama ben hala dayak yediğim günlerdeyim. Hala yastıkla boğulduğum o andayım atamıyorum içimden boşanmak istiyorum. Şuan ortada hiçbir sebep yok. Hatta aşkla bakıyor bana. Bir dediğim iki olmuyor ama ben ona aşkla bakmıyorum. Şimdi gitsem ailemin durumu biraz daha iyi babam kanseri atlattı %91 engeli var ama ayakta ve kanser değil artık çok şükür. İşim hazır asgari ücret ve sigorta hemen yapılır.. Ama gitmem için hiçbir sebep yok. 2 yıldır (kızım doğdu doğalı, ölüp geri geldiğimiz zaman) ne sıkıntı kaldı nede başka şeyler. Çünkü evden çıkmaz kimseyle görüşmez oldum. Çocuklarım yetiyor bana. Ama sıkışmış hissediyorum. Soracağım ise şu.. Şuan çocuklarım babaya aşık, aralarında çok sıkı ve iyi bir bağ var. Oğlum babasız yatmak istemez. Her şeyiyle kızımla da oğlumla da eksiksizler. Ben geçmişi asla affedemiyorum bu sebepten ayrılıp yolumamı bakmalıyım yoksa çocuklar için durmalımıyım. Lütfen hakaret ve yargılama yapmayın.. Beynimin büyük bir kısmını uzun senelerce kullanamadığımın farkına yeni varıyorum. Bunun adı aşk değil bunun adı birazda çaresizlikti. Hergün birine Salak derseniz bir kaç ay sonra o kişi Salak olduğuna inanır maalesef. Çok uzadı farkındayım okuyup benimle tecrübe ve kıymetli bilgilerini paylaşacak kişilere şimdiden teşekkür ederim. Fikirleriniz çok kıymetli olacak çünkü çıkmazdayım. Keşke kavga çıksada bana hareket etsede eskinin intikamını alsam diye düşünüyorum bazı zaman. Çoğu zamanda çocukları ile arasındaki aşka mani olacağım için bencillikle suçluyorum kendimi.. Kadın olmanın maneviyatı zor arkadaş
Seni anliyorum ve icimde bastirdigim cogu duyguma tercuman bu yazi.Ben oyle dayak cok dayak yemedim yaptiginin karsiligini da verdim.Ama iste ezilen gurur,o sozler,cevrenin dusunce ve bakislari iliskin artik tamam her sey yolunda desende duzelmiyor.Esim onu cidden terkedisimden sonra mukemmel olmaya calisti calisiyor.Ama onca yasanan benim buruk,yikik kalbim ruhum bunlarin tamiri yok.Ayni sen gibi onu terk ettigimde hamileydim 2 aylik olmasaydim isime baslayacaktim cocuklarimi krese verecektim kuracaktim hayatimi ama nasil olduysa olmus.Esimi affetmek zorunda kaldim.Cok mutluyuz o gunden beri ama ne zaman gozum dalsa uzaklara gozlerim dolar o yasanmisliklara.İcimde hep bir intikam cigliklari ama cocuklarim var esim duzeldi iyi bir baba oldu simdilik geriye atiyorum her seyi icimdeki sese kulak asmadan devam ediyorum ama yarinlarda ne olur sen gibi bilmiyorum....
 
Güya kadınlar kulübü bura..
Yargılana yargılana gerçekten derdi olanlar derdini anlatırken utanıyor.
Ben bunu yaşadım demeye dilimiz varmıyor.
Niye?
Bi kaç tane "hanımefendi" ayy sen salak mısın ben olsam bir dakika durmam hemen boşarım der diye...

Allah yardımcın olsun bacım. Allah sabır versin.. Ben de benzer dertlerden müzdaribim.. Aşkla bakan bi kocam yok ama şiddet gördğm ve asla unutamadım. Annem babam kanser gidecek yerim yok oturdum kaşdım evimde. Ben hamile kalmamak için 2 3 şekilde korunuyorum ki bu adamdan bi insan daha çıkmasın diye. Olan olmuş zaman geçmiş şartların düzelmiş. Artık kendine eziyet etme.. Boşanmak için şartların elveriyorsa boşan.. Çocukların için ilerleyen dönemde daha zorlayıcı olabilir.

Burdaki "hanımefendiler" sadece yargılarlar. Ama asla bilemezler. Söyledikleri bi insan için intihar sebebi bile olabilir. O yüzden sen takma burayı sıkma canını
Kadınlar kulübü değil linç edenler kulübü oluyor malesef 🤷‍♀️
 
Böylesi ruh hastası bir adam bir günde hiçbir şey yapmadan, sadece ölümle yüzyüze geldiniz diye mi değişti yani. Zaten ölümü yastıkla boğmaya çalıştığı sırada o tattırmaya çalışmıştı size. Ne oldu peki? İkisinin arasında nasıl bir fark var ki hastane odasında yatarken merhamete geldi. Aklınız alıyor mu bu ruh hastasının hiç tedavi olmadan kendi kendine iyileştiğine?

Bu adamın yaptığı basit kıskançlıklar değil, kafasında senaryo yazıp inanıyor, sizi dövüyor, küfrediyor, öldürmeye çalışıyor. Şimdi hastalığı uyku evresinde ama ilk tetikleyicide yine aynı şeyleri yaşayacaksınız çünkü tedavi olmadı, iyileşmedi.

Çocuklarınız babaya aşık ondan mahrum bırakmak istemiyorsunuz ya; bir gün Allah muhafaza sizi öldürürse hem anasız hem babasız kalacak o çocuklar. Aklınızı başınıza alın. Tutsak bir esir hayatı yaşıyorsunuz şimdi, her şey onun kontrolü altında. Yarın çocuklar okula başlayacak hiç mi okula götürmeyeceksiniz, bir öğretmeni ile konuşmayacaksınız?


Geçmişteki çaresizliğinizi ve o çıkmazı anlıyorum. Bazen elimiz kolumuz bağlanır böyle. Şimdi ve gelecekte boşanır mısınız ,boşanmak istemez misiniz bilemem ama kendinizi kandırmayın. Bu adam iyileşmedi. İyi düşünün.
 
Burada her zaman yaziyorum,herkesin kendince caresizlikleri vardir,kimseyi de ayni seyleri yasayamadigimiz surece yargilayamayiz...
Yasadiklarin cok zor oncelikle bilesin,kimseye de anlatmadiysan eger kendi kendini yemissindir muhtemelen.Imkanin varsa eger bir uzmandan destek almayi dene,gercekten sabredebiliyorsan bir kac sene daha en azindan cocuklarin biraz daha buyuyunceye kadar tahammul etmeye calis,calisabilicek durumdaysan mutlaka calis,eve kapama birikim yap.Sonrasin da bosan derim.Duzeldi eskisi gibi degil demissin ama hala siddet uyguladigini belirtmissin emin misin degistigine?Birde askla bakan adam degil el kaldirmaya hiddetli konusmaya kalbi titrer.Seviyorsa da yanlis seviyor bilemem.
 
Tatlım kınamak ne haddimize , herkes aynı imkanlarla gelmiyor dünyaya. Bildiğim birkaç şey var nacizane onları söyleyebilirim. Sevgililik , nişanlılık dönemindeki kıskançlıklar genelde kadınların hoşuna gidiyor ama bunun da dozajı var . oto b.ka kıskanmak çok ayrı , ben nasıl hemcinsimin davranışlarında farklı bir ima görebiliyorsam , erkek arkadaşım da hemcinslerinde bana karşı farklı imaları görebilir . Ha bu değildir ki benim suçum veya benim yüzümden böyle oldu. İlk hatanız bu konuda olmuş üzülerek söylüyorum , sınırlarınızı tam belirleyememişsiniz veya onun kıskaçlıklarının hastalık derecesin de olduğunu görememişsiniz. İftira atmalar , evden dışarı çıkarmamalar vs zaten en bariz kanıtı. Konu şiddete gelince nutkum tutuldu , çünkü görüyoruz her gün tvlerde öldürülen kadınları . Şiddete bağımlı , hastalıklı yapısı olan insanların bir anda değişebileceğine inancım hiç yok . Sizi istediği kıvama getirmenin rahatlığı da var biraz , her halükar da yanına gelebileceğinizi anlamış gibi. Boşanıp , boşanmamak senin tercihin . Umarım vereceğin kararda mutlu olursun.
 
Açıkçası hiç psikolojik yardım almayı düşünmemiştim az önce başka biride yazınca çok çok mantıklı geldi ama eşimle değil kendi adıma gidip danışıp doğrunun neye kime göre doğru olduğuna sanırım bu yok ile karar vermek daha mantıklı olacak.. Söylediğiniz söz çok dikkatimi çekti, evet herkes birgün hayatını kuracak ve belki benim yaşayamadıklarım kırgınlıklarım içimde kalacak. Çünkü evlilik bu olmamalı.. Çocuklarım ile olan durum ise ne bileyim aynı evde olmak ile ayrı evde olmak etkileyebilir belki. Kafam çok karışık ama İyiki de yazmışım psikolog çok aklıma yattı teşekkür ederim
Biraz da olsun yardımcı olabildiysem memnun oldum. Çocuklar icin baştan zor olsa da zamanla alışırlar, önemli olan sizin iyi hissetmeniz. Psikolog için de dediğiniz gibi tek gitmeniz daha doğru olur.
 
2 yil uzun bir sure aramiz iyi diyorsunuz ki kotu oldugu zamanlarda bile iliski yasayabilmişşiniz eşinizle. Şuan gitmenin bir anlami yok bence. Cocuklariniz büyumuş calisip yinede kendi ayaklariniz uzerinde durun ve yere saglam basin...
 
Şuan size zulmetmiyorsa 2 çocuktan başınızı kaldıramayıp sosyal hayattan kendizi tecrit ettiğiniz için.çocuklar büyüsün sosyal hayata dönün ayaklarınızın üzerinde durmaya başlayın eskisinden beter olur.böyle adamların tek derdi çocuk doğursun baksın evden çıkmasın.
 
Öncelikle, yaşadıkların için çok üzgünüm. Hiçbir kadın, hiçbir insan bu muameleyi hak etmez. Umarım kocan da cezasını çeker bunun.
Tavsiyem kızın bir yaş daha büyüyünce onu kreşe verip bir işe girmen. Bakalım buna ne tepki verecek bu adam? Gerçekten duzeldiyse seni destekler. Yok icindeki ayı duruyorsa aynı seyler yaşanacak demektir ki o noktada dönüp arkani gidersin.
 
Çok üzüldüm yaşadıklarınıza, çok ağır şeyler. Sizi boğmaya çalışmış bir adamı affedebilir misiniz? Şunu yazmak bile üstüme öküz oturmuş etkisi yaptı gerçekten. Bu affedilebilecek bir şey değil. Sadece katlanabilirsiniz, zamanla etkisi hafifler ama orada öylece kalır. Peki bu katlanmalar sizi nereye götürür? Sıkışmış gibi hissediyorum diyorsunuz, nereye götürdüğü belli aslında. Peki güzel rol yapabiliyor musunuz? Çocuklarınızın yanında sevgi dolu bir çift gibi cıvıl cıvıl mısınız? Mutlu, huzurlu bir anne imajı verebiliyor musunuz evlatlarınıza? Bunu yapabiliyorsanız mucize, ama sanmıyorum yapabileceğinizi. Yaptığınızı zannediyor olabilirsiniz ama çocuklar huzursuzluğu hisseder,unutmayın. Şunu demek istiyorum; bu adamın yanında, bu şekilde durmak çocuklarınıza belki babalarıyla daha çok zaman geçirme şansı veriyordur. Ama mutlu bir aile, mutlu bir anne veriyor mu? Çocuklarınız için katlandığınız şey, uzun vadede çocuklarınıza aslında iyi gelmeyecek bir şey olabilir, bunu düşündünüz mü?

Bu işi düzeltmenin yolu, geçmişe sünger çekip, geleceğe bakmak değil, tüm kirli çamaşırları ortaya döküp hesaplaşmaktır bana göre. Ama bunun nerede ve nasıl yapıldığı hayati önem taşıyor. Ve bu hesaplaşmadan kastımın savaşmak, tartışmak, birbirini suçlamak olduğunu sanmayın. Tam tersi birbirinizi anlamanızı, eşinizin pişmanlığından, olgunlaştığından, utancından emin olmanızı sağlayacak bir süreç... Bunu yalnız başınıza yapamazsınız ama. Yaşadıklarınız çok ağır ve siz kendi içinizde halletmeye çalışıyorsunuz. Halledemediğiniz için de sıkışmış hissediyorsunuz. Eşinizle terapiye gidin. Yaptığı canavarlıkları telafi etmeye çalışsın ama bunu da boş laflarla değil, ruhunu önünüzde çıplak bırakarak yapsın. Utancını, perişanlığını, özürlerini sersin önünüze. Size yaşattıklarını her yönüyle anladığını hissettirsin. Ancak o zaman kurtulursunuz bence o sıkışmışlık hissinden.
 
Son düzenleme:
Evet düzeldi. Laflarını bile seçerek konusur. Oldukça dikkatli. Sinirlendiği zamanı görmedim desem yeridir. Ama ben onunla birşeyler yapmak istemediğim için, kendimi eve kapattığım için bunda kızımın prematüre doğmasını ve bizim 1. 5 ay yoğun bakım sürecimizin olmasınında etkisi var, evden sürekli çıkan arkadaş çevresini genişleten biri olursam ne olur bilmiyorum
İşe girin. Çalışın. O evde durmak sizi daha da mahveder.
Sosyal bir insan olup ona muhtaç olmadığınızı görünce bakalım eşiniz ne yapacak?
 
Sizi boğmaya çalışmış. Bu cümleyi ben beş on kere yazmak istiyorum buraya. Sizi boğmaya çalışmış. Öldüğünüzü zannetmissiniz. Bu adam şu saatten sonra evliya olsa yine korkar insan.
Bence eşiniz düzelmedi, ona göre siz duzeldiniz. Evdesiniz, asosyallestiniz. Adamın derdi zaten sizi gün yüzüne çıkartmamakti, elde etti.
Bunun unutulabilir bir şey olduğunu düşünmüyorum. Normal biri ile birlikte değilsiniz, aşkınızdan ölseniz dahi. Can güvenliğiniz için ayrılın o adamdan.
 
Tabiri caizese gecti Borun pazari sur esegi Nigde'ye..
Zamaninda sizi oldurmeye kalkan hakaretler savuran adami bosamamissiniz suan hersey yolunda ikide cocuk var bosanmalimiyim diye sormak absürt.
 
Bence içinizde biriktirdiğin kırgınlıklar acılar vs hepsini dökmeniz lazım...
Eşinize bağırıp çağırmaya ihtiyacınız var.
Bilmiyorum ne yapardım ben ama çok zor durum...
 
X