Keşke Anne Olmasaydım ..

Bence icinizi karartmayin bende her yataga yattigimda dusunuyorum keske evlenmeseydim gercekten bana gore hayattaki en zor sey cocuk bakmak buyutmek erkekler icin cok basit gorunuyo keske biz sadece calissak gelsek yemek yesek yatsak evde resmen hizmetci gibiyim dolaplari silerim 5 dk sonra ayni heryer cikolata jelibon seker bendede ikitane var biri 3 yasinda biri 1 hep kavga kucuk olan herseye aglar abisi vurmasa bile elinden biseyi alsa aglar durduk yere bagrinir artik onlara bagirmaktan sesim kisildi erkekler anlamiyo malesef yapiyolar atiyolar nasil olsa anne bakar bilmiyolar evde neler cekiyoruz bi kac zaman boyle gidicek buyuduklerinde insallah rahat edicem diye dusunuyorum
 
5 yılı geçti evleneli, 2 tüp bebek yaptırdım, 2 düşük 1 kimyasal gebeliğim var. Öyle sıkıntılı ki yaşadığım süreç bir bebeğim olsaydı büyümüştü bile. Ama benim elimde avucumda hiç bir şey yok, çektiğim acılarda yanıma kar kaldı.
Evet çok ciddi sıkıntı yaşıyorsun, anlıyorum diyemiyorum ama anlamak için ciddi çaba sarf ediyorum. Ama bu sıkıntıların sonunda Dalyan gibi iki oğlun olacak, senden bir parça
sağlıkla büyüt, allahım sana biraz daha sabır, çocuklarına da usluluk versin.
 
Allah inşallah size de çok gğz3l evlatlar nasip eder. Allah'tan ümit kesilmez ol deyince yıllarca tedavisine hamile kalamayalar bile bi anda hamile kalıveriyor. İnşallah sizin içinde doğru zamanı bekliyoedur. Yorumunuza çok üzüldüm güçlü olun bolca dua edin demek için yazdım
 
Valla iki yıldır kendimi paralıyorum evlat sahibi olmak için konu sahibini anlayqmıyorum evet çünkü benim hayalim olan bir hayat onun azabı...

tek diyebileceğim Rabbim evlatlarınıza da sizede sağlık ve mutlu bir ömür versin ayrıca size özel olarak sabır diliyorum
 
O kadar iyi anliyorum ki. Yolun basinda biri olarak... Bunalman o kadar hakkin ki. Hele ki yardimsiz olmak cok zor.
 
Hareketli cocuk başka zor cocuk çok başka.bunu sadece yasayan anneler bilir.gerci hangi anneye sorsan cocuk büyütmek kolay mi der ama gerçek çok çok başka.bazi çocuklar o kadar zorlayıcı ki
Gerçekten hayatı dar ediyorlar.
Ve zamanla annede çocukta gergin ,mutsuz
tuhaf bir durum oluşuyor.
 

Konu da babaları ile ilgil özellikle bilgi vermedim çünkü yaşadıklarımın hissettiklerinin ayrı olmam ile hiç ilgisi yok .Konumun evlilik detayına takılmasını istedim çünkü.O çok ilgili bi babama zaman zaman nefes almamı sağlıyor ki zaten bizde hiç ayrılmış gibi değiliz ayrıntı vererek açıklamam gerekecek o yüzden uzatmıyorum.Yorumunuz için ayrıca teşekkür ederim .

Çok oto kontrolcü bi insanım ve evet çok mudahale ediyorum elimde olmadan .Rahat bırakmayı deneyeceğim .Teşekkür ederim .
 
Ülke olarak üremeye o kadar programlıyız ki üremek istemeyen kadınlara uzaydan gelmiş gibi bakıyorlar.

Kesinlikle..
Keşke üremeye meraklı olduğumuz kadar üretmeye de meraklı olsaydık. Değer üretmeye fikir üretmeye bilim sanat teknoloji üretmeye.
 
Arkadasim olayi niye vizyona getiriyosun cocuklari olan vizyonsuzmu siz beni taniyormusunuz
Öncelikle ha bire çocuk doğurup, o çocuklardan dolayı sırtı yere gelmeyeceğini düşünen biriyle arkadaş olma ihtimalim sıfır,o sebeple hitabet kelimenizi kabul etmiyorum. Sorunuzun cevabı ilk yazdığınız mesaja bakarak daha fazla tanımak istemiyorum bu kadar vizyonsuzluk kafi sağolun.
 
inFlamess çocuklarınız hem çok küçük hem de yaşları yakın. Anladığım kadarıyla desteğiniz de yok. Zorlanmanız, sabrınızın tükenmesi çok normal. imkanız varsa psikolojik destek alın, tükenmişliğiniz, kendinizi sorgulamanıza vs iyi gelir. artık il belediyeleri ve toplum sağlığı merkezleri ücretsiz sağlıyor.

çocukları kreşe gönderebilirseniz günde bir kaç saat size alan kazandırır. Şu yakarışınız çocuğunu sevmeyen ya da anaç olmayan bir kadının sesi değil. Bunalmış ve yalnız kalmış bir kadın sadece... Kendinize alan açtıkça iyi hissedeceksiniz. siz iyi olmadan o evde kimse iyi olmaz. Kendinize izin verin, eşiniz de destek olur umarım.

Allah yardımcınız olsun.
 
Benim gözlemlediğim tükenmiş annenin,ilgisiz babanın ya da tahammül edilemeyen çocuğun yansıması bu kadınların yaşadığı.
Idrakyollariiltihabi nın yaşadığı da buydu galiba.
Ben de aynı durumdaydım çünkü. Eşim kızımın herşeyiyle ilgilenir ama tahammülü yok. Bir nevi mecburiyet gereği bakıyor ya da sevip,oynayıp bırakıyordu.. ben işteyken,bakıcıya kıyıp veremiyor ama çocuk ya arabada ya da benim iş yerimin dibindeydi mesela.
Bu tahammülsüzlüğü hisseden çocuk anneye yapışıyor,anne nefes alamıyor,gerilmekten bir hal oluyor ve diplerde dolanıp duruyor.
Ben kaç defa bayılmak üzereyken kendime geldim, eşime defalarca artık bittiğimi söyledim, bebeğim kucağımdan hiç inmediği için bileklerim incindi,bileklik kullanarak tuttum yavrumu,yorgunluktan bir buçuk yıl uyuyamadım,gerçekten aşırı yorgunluktan uyuyamadım...ve daha birçok şey..bunlar çoğunlukla eşimin işine gelmediği için de umru olmadı..bu evlilik,çocuk işi ciddi anlamda kadını mahfeden birşey..şu an hayattan ve kendimden emin olduğum tek birşey varsa,o da “bekarken çok çok daha mutlu ve huzurlu olduğum”
 

ne mutlu size, keşke mutluluğunuzu yardım arayan, derdini paylaşan bir insanın yüzüne vurarak parlatmasaydınız.

Not: mesajınızın başında bahsettiğiniz gibi çocuk sahibi olmak isteyen biriyim. Rabbim çocukla da çocuksuzlukla da imtihan etmesin, sizi de bizi de...
 
Canım anlıyorum seni bence zaman zaman bütün anneler yasıyor bu durumu. Bence mükemmel anne olmaya çalışma. Senin de bi hayatın var fırsat buldukça çık gez dolaş. Anladığım kadarıyla çocukların büyümüş bi kreş ne bılıyim bı bakıcı bulabılırsın. Böylece sende işe baslarsın insan görürsün. Psıkolojın düzelir
 
Üzüldüm, keske size destek olacak birileri olsa.
1 hafta uzaklassaniz evden, cocuklardan.
Hepimize bu hisler geliyordur ara sıra.
Gerçekten biz kadınlar hep ayakta kalmaktan ve güçlü olmaktan çok yoruluyoruz.

Allah yardımcınız olsun
 
Evet belli ki zor çocuklar ama birkaç yıl sonra düzene girdikleri zaman iyikide varsınız diyeceksiniz onlara.. keşke ikinci biraz daha geç olsaymis büyük okula giderdi daha olgun olurdu tek tek büyütmüş olurdunuz. Ama olan olmuş. Şimdi toparlanıp hayatınızı düzene sokmaya çalışın . Eşiniz yardımcı olmuyor mu ?
 
Aha bugün benim de düşüncem böyle büyüğün 1e başlıcak formalarını almaya gittim ne ladar zor olabilir ki demi ama küçük kızım ki 4yaşında olcak 25gün sonra ama yok durmuyo yolda elimi bırakıp koşuyo panik oluyorum kızıyorum bişeyler bakalım diyorum olmıcak şeyleri elliyo hayır deyip kızıyorum gülüyo
Ben de daha çok sinirleniyorum yok o gülüyo durmuyo o yapınca büyüğün de canı istiyo eve zor geldim hasta yatıyorum
Onlarsız asla ama bazen de rahatça kendime zaman ayırmak istiyorum bi 15dk bile yetcek ama nerde şuan acile gitmem gerekirken bu baş ağrısına dayanmak için telefonla oyalanıyorum onlar uyumadan uyumak da yok yatırfım uyumalarını bekliyorum
daha dün 3 çocukla işin zor diyenlere 2siylede zor diyolardı alıştım korkmuyorum diyodum bugün korku saldı kafam allak bullak bi an önce toparlanmalıyım
 
Ben mükemmel bir anneyim. Her işime kendim yetişirim kimseye eyvallahim.... Yok yok şaka şaka. Annelik heralde şimdiye kadar üstlendiğim en büyük sorumluluk. Okudum, calistim, büyük projeleri tek başıma yaptım, ama şu annelik kadar insanı zorlayan birsey görmedim. Çocuklarımı cok seviyorum. Biri killarina zarar vermek istesem gözümü kırpmadan öldürürüm sanırım. Ama annenin bir gerçeğide cok yorucu olmasi.. Iki küçük cocugum var ve nerdeyse bütün zamani kendim bakıyorum. Esim uzun çalışıyor. Benimkilerde aşırı hareketli.
Anne konunuzda şunu söyleyebilirim:Gecenlerde iki cocugum birden hastalandi ve kimse (esim haric) bana yardim etmedi. Cok uykusuz kaldim, yemek yiyemedim,su icmeyi unutum felan. Anneme de kiziyordum niye yardim. Etmiyor diye. Sonra düşündüm de:cocukken hep annemin derdim olduğunu görüp bana yardım etmesini beklerdim,ama görmezdi hic. Kc senedir hala annemi bekliyormusum meger derdim olsa. Artik beklemiyorum ve kendimi daha iyi hissediyorum. Hem annemi suclamayi biraktim çünkü onunda bir cok derdi var zaten.
Bizim toplumda anne olmanın psikolojik tarafina cok az ilgi gösterilir. Halbuki anne bir sürü duyguyu birden yaşar değişir. O birden yok olma hissi her anne yasar. Bazıları yok olduktan sonra kendini tekrar keşfeder. Bazilari yeni arayışa girer.
Bende bir süre komple yok oldum öyle.
Günde kendime 10 dakika olsa bile zaman ayiriyorum artık. Makyaj yapiyorum, kitap okuyorum, bakim yapıyorum felan. Eşime de daha fazla ilgi gösteriyorum, oda bana öyle. Biz anneler maalesef kendimizi unutuyoruz. Korkularımız cesaretimizden fazla oluyor. Haftada baba cocuklari ne Kadar aliyor? Kres konusuna gelince ebemle gecenlerde görüştük. Oglum 2.5 yasinda. Ya simdi yada 4 yasindan sonra krese vermem en ideal zaman dedi, çünkü 3 yaslarda daha cok anneyi istiyorlar. Belki simdiden küçügu kreşe verseniz daha iyi alışır.
Bence siz iyi bir annesiniz, sadece yorulmussunuz ve kırgınlıklariniz cok. Kendinize zaman ayiracak imkanlar yaratmaniz lazim. Buna cocuklarin. Bablarini dahil edin
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…