Kuzu inan bagirmaya , yuksek sese , kavgaya gerek yok sadece modun düsuk bile olsa anliyorlar
Cocuk denen canli cok enteresan her turlu gerginligi hissedip buna tepki veriyoar
Cok sevindim , insallah daha da iyi olacak senin icin hersey
Arkadaşlar hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim tüm içtenliğimle; çoğunuz çok samimiyetle yanıt vermiş.
Çok yazılacak şey var ama burada ne kadar anlatabilirim ki.Oglum 5,5 yasında ;anaokuluna gittiğinde 2,5 yaş oğlumu kreşe vermeye içim el vermiyor o daha çok küçük .Büyük oğlum yarım dönem gidecek onu alacak bırakacak biri olması lazım .E küçük oğlum kreş değil bi bakıcı da olsa o bakıcı büyük oğlumu alıp bırakıp digerine de yanında taşıyor olması lazım .Buna cesaret edemiyorum .Hani desem ki arabamı ona versem .Guvenemem ki.Araba da bırakır veya kaza yapar ya bilmiyorum türlü türlü şey geliyor aklıma ikisini birden idare edemez .Ve benim çıkış saatlerim bazen 8 leri 9 ları bulacak .
Benim mesleğim bankacılık .Bu işle uğraşan arkadaşlar vardır bilirler bankanın disiplinini düzenini giriş çıkış saatlerini.Yani ben bi öğretmen değilim ki ağır şartlarım .
Ağır geliyor arkadaşlar hem fiziki anlamda hem psikolojik anlamda .Onları koruyup kollarken ortada ben diye bi kavramım kalmadı.Hayatım yarım kalmış gibi .
Bi sihirli değnek gelsin onları yok etsin demiyorum ki keşke hiç anne olmadaydım diyorum zira aksi bi duygum olsa bakıcısıdır kreşidir verir geçerim ama bu düşününce bile yüreğimi acıtıyor omları kaybedecekmişim gibi e öbür türlü de nefes almıyor gibi ağır işçi hissediyorum kendimi .
Dışarı çıkıyorum benim bi gözüm birine diğer gözüm birine ayrılıyor resmen .Etrafımda ki insanları asla göremiyorum güneşe gökyüzüne kafamı kaldırıp bakamıyorum çünkü o kadar müdahale edilesi çocuklar .
Bi operasyon geçirdim 1 gün hastane de kaldım çok komik ama asla ameliyat acısı hissetmediö hemşireler çok şaşırdı herkes inliyor sen gülümsüyorsun diye .Çocuklarım babalarında güvenilir bi yerdeydi endişe edeceğim hiç birşey yoktu.Ben de onlardan 32 saatten fazla bi sürede uzak kaldığım için nefes aldığımı yaşadığımı hissediyordum düşünün sadece 4 duvar arasında ameliyatlı olmama rağmen .Hem de iki operasyon birden olmama rağmen acı duymadım çünkü beynim bi uğultudan kurtulmuş gibiydi .
Kres nasil gidiyor?Çok haklısın. Geçenlerde rahmetli yengemin videosu denk geldi tutamadım kendimi ağladım. Uzun uzun yüzüme baktı sonrası facia :) benim oğlum üzülünce de hırçınlaşıyor, kızınca da. O günden beri dikkat ediyorum ağlamıyorum yanında.
Bir de ben ayağa kalktım. Kreşe gidiyoruz, parka gidiyoruz, psikoloğa gidiyoruz. Ona odaklandım. Her şey mükemmel olsun on parçaya bölüneyüm diye uğraşmıyorum. Yetiştiği kadar oluyor her şey.
Biliyorum seni , o yuzden cok net anliyorum anlatmak istedigini ama herkesin hissettikleri , dusunceleri baskaBen de feministim ya hubi yorumla erkekleri baş tacı ediyormuş gibi algılandım onu açıklamaya çalıştım iki saattir. Evet haklısınsın belki duygu yoğunlukları bakış açılarımızın farkından dolayı anlaşamadık.
Kres nasil gidiyor?
Huzur icinde yatsin yengen , arada bahsediyorsun cok uzuluyorum , allah hepinize sabir versin
nnem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .
Insallah , alistigi an super olucak senin icinAmin inşallah mutludur yattığı yerde... Kreşe henüz tek başına bırakmadım. İlk hafta yanındaydım. Yarım saat bıraktım tek başına. Kademeli olarak ayrılacağız. Psikoloğun önerisi bu. Bu hafta yarım saat arttırarak bırakacağım. Sonraki hafta mümkün olursa tamamen bırakacağım.
Çok fazla dahil olmuyor oyunlara. Ama sınıftan çıkmaya da çalışmıyor ilk günler yaptığı gibi. Bi yabani davranıyor şimdilik :) kurallara uyum konusunda sıkıntı çıkaracak gibi, inşallah çabuk atlatırız uyum sürecini.
Boşanmış konu sahibi Astoria'cığım. İşi daha da zor ne yazık ki.
Haklısınızsadece ilk sayfadaki yorumları okudum belki benim gibi düşünen olmuştur bilmiyorum. annenize haksızlık yapmışsınız bence. hiç destek olmadı demişsiniz ama 7 ay bakmış ve çocuk yapmaya karar verirken anneniz mi zorladı sizi ya da ona sordunuz mu bakabilir misin diye? eğer o zorladıysa sizi bişey diyemem ama anne, kayınvalide torunlarına bakmak zorunda değil bence, çocuğa karar verince kimseye güvenmemek gerekiyor ve 7 ay hergün baktı demişsiniz, o kadının da her insan gibi nefes almaya ihtiyacı var, güne gitmesi, arkadaşlarıyla buluşması, gezilere katılması saçma sapan mazeretler değil aksine insani ihtiyaçlar bence. siz kendi çocuğunuza katlanamıyorken yaşını başını almış kadın nasıl dayansın.
Haklısınız
.İşte öyle yada böyle kimsem yok destek olabilecek .
Anneme içimde şöyle bi öfkem var çalışmam konusunda değil ama ayda bi kere hadi ben bakayım sen bi yüreğini ferhatlat işlerini hallet gel var ise diyebilirdi.
Operasyon için bile kontrole iki çocukla gittim doktor kimsen mi yoktu 10 dakika bırakacak kadar dedi.Annem bi kaç sefer başka işler için bıraktığım da kapıdan isyanlarla veriyordu aman al çocuğunu diye .Artık minnet etmiyorum bende.
Hayır işte benim evde kalan taraf olmamın sebebi toplumsal baskı değildi. Sevgimdi. Gözümün önünde olması bana emanet olması daha güvenilir geldi. Halbuki anneliğin a sını dahi bilmiyordum. Ama eşime bırakmayı düşünmedim bile. Eşimse rahatlıkla bana bırakabildi. Burda yaratılış faktörü diyorum ben. En azından ben toplumsal dayatmadan dolayı böyle tercih etmedim. Yoksa bi çocuğu yedirip içirmek giydirip yıkamak tabiki annenin görevi değil sadece. İkimizin yanında olduğu zamanlar baba daha çok ilgilenir çocuğumuzla.
Boşanıp çocuğunu silen çok erkek var burda da bi çok konuda örneğini görüyoruz. Valla ben yaşayamam oğlumsuz. Bunun da toplumla ataerkille anaerkille falan ilgisi yok. Kadınların sevgisi daha yoğun çünkü. Ha bu konuda da istisnalar vardır.
Hatta ben genel olarak kadınların daha çok sevgi dolu olduğuna inanıyorum. Sadece evlat değil, anne baba kardeş arkadaş vs kadınların daha çok sevdiğini daha çok sahiplendiğini düşünüyorum. Bu da mizacımız diyorum
Evet çok haklısınız. Çünkü annelik ciddi sabır işi. Öte yandan cidden bazı çocuklar gerçekten zor. Ya da annenin stresi mi geçiyor onlara bilemiyorum. Ben de ikincide üç yıl gece dogru duzgun uyku görmedim.Valla kuzu ben tam 21 aydir uyumuyorum , uykusuzluk ve surekli emzirme yuzunden cesitli hastaliklar cikti onunla ugrasiyorum ama hic konu sahibi gibi hissetmedim , bu arada kesinlikle kinamiyorum konu sahibini sadece lutfen dogurmus olmak ocin dogurmasin hicbir kadin , gercekten gonulden isteyen , yasayacagi tum zoruluklari bastan kabul eden kadin dogursun
Her kadin ayni degil , her kadin dogurmak zorunda degil
Her cocuga kural islemiyor kiÇocuk başlı başına zor
Acaba evde hic sınır kural koyamadiniz mi benim çocuklarım da TV manyağı ama yirmi dakika dan fazla acmam mesela
Ya da ellerinde yiyecekle dolasmalarina izin vermem ne yiyeceklerse mutfakta yerler bitirdiler ellerini yıkayıp giderler
Hatta bazen yanlislkla odalarına goturduklerinde nazikçe uyarirm hemen geri koyarlar
Yaramazlıkları diz boyu kavgaları da öyle
Kavgasız günümüz yok mesela
Ama bazı noktalarda ev içinde uyguladığımız kurallarmz var sizde kural koyarsaniz bi tik daha rahat edersnz
Hepimizi zaman zaman cigrimizdan çıkarıyorlar tahammül ve sabrımızı baya zorluyirlar Allah yojluklarini gostermesin.
Siz biraz bunalmissiniz , biraz Eşiniz ilgilensin siz kendinize yarim saat da olsa zaman ayirin hafta sonu onlar baba oğul günü yapsınlar sizde dışarda ayrı takilin
İllaki her çocuk farklıdır ama benm uslu çocuğum var demedm benmde iki tane erkek ve oldukça hareketli cocuklarHer cocuga kural islemiyor kiRahatsiz olduguna gore illa ki uyarmistir kural koymustur degil mi ?
Uslu cocugu olan yaramaz cocuga sahip bir anneyi asla anlamaz
Bence çocuklarımız zor çocuklar ve siz mizaç gereği bağırsa müdahaleci bir insansiniz . Zaman zaman herkes böyle tükenip bıkıyor ama anne olmak hemen hemen hepimizin hayatında tamamiyle değişikliklere sebep oluyor. Sanırım işi bırakmıssınız bu da sizi çok etkiliyormuş. Sürekli ev hayatı ve çocuk bakımı bunaltıcı olabilir. Çocuklar kaç yaşında yazmamışsınız ama küçüğü kreşe büyüğü okula gidecek yaşa gelinc3 bence çok daha rahatlıcaksınız hatta o zaman işe dönseniz b2lki sizin için iyi bir başlangıç olur. O zamana kadar hafta sonları 2 saat eşinize bırakıp bi arkadaşınıza çıksanız sonuçta babaları idare edebilir biraz hava almak iyi gelebilir. Ayrıca çocuklara olabildiğince az müdahale etmeyi deneyin. Çocuk olan her ev kirlenir. Bırakın kavga etsinler çok canlarını yakamdıkları müddetc3 karışmayın. Bırakın evi kirletsinler bi ıslak mendille silersiniz sonrasında. Bnm kızım da tam bir canavar biberini alıo duvarlara sıkan, parmak boyasıyla kapı boyayayım diye ağlayan bi çocuk ama ben görmemeye çalışıyorum kendi ruhsal sağlığım için sizde deneyin. Ayrıca yaz günü evde pek durmayın termosa çay alın çıkın parka orda coşup dursunlar varsın evde yem3k olmasın kahvaltı yaparsınız. Siz mutsuz oldukça onlarda daha gergin ve aksi çocuklar olur cünküO kadar pişmanım ki anne olduğum için...5,5 senedir kapana sıkışmış cebelleşiyorum.Bekarlıgımda ağlayan zırlayan çocuklara bakıp anneleri hakkın da “bi kadın neden çocuk yapar ki hayatını mahvetmek için mi?”diye düşünür çocuk yapmalarına hayret ederdim.Çünkü özgürlük kelimesinden oluşuyordum ben.Evliliğimden 2,5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdim fıtrat gereği sanırım.O dönem net hatırlayamıyorum nasıl karar verip nasıl cesaret ettim hiç bilemiyorum .İkincisi ise kazara oldu ...
5,5 senedir ben diye birşey yok .7/24 bakıcı olarak kiralanmışım.Sosyallik şöyle dursun bi banyo/wc ye bile insan gibi girip çıkamıyorum.
Annem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .
Çocuklarımı kaybetsem dünya basıma yıkılır onları çok seviyorum ama onlar doğmamış olsaydı onları hiç tanımamış hiç sevmemiş olacaktım.O zaman olmayan bişeyin yokluğu için ağlamayacaktım .
İş hayatım bittikten sonra çocuklar daha ağır gelmeye başladı.Ve durmadan kavga eden iki erkek çocuk .Büyüdüler iş kolaylaşacak diye beklerken gün ve gün benim isyanım artıyor .Onlara yapabildiğim tek şey avazım çıktığı kadar “yeter “diye bağırmak oluyor .Anlamıyorlar tatlı tatlı anlatsam da beş dakika sonra herşey yine aynı.Büyük oğlum doğduğundan bu yana zor bi çocuktu hala öyle .Küçük nispeten daha sakindi artık o da ön teker arka teker misali abisinden geri kalır yanı kalmadı .
Büyük oğlumu cimnastik,yüzme futbol aktivitelerine gönderdim yaz okullarına gitti hiç bir fayda göremedim ,enerjisi yine hiç tükenmedi .
Evin her yerine yiyecek taşıyorlar şeftali ile duvar kapı pencere siliyorlar .Birbirlerini meyve suyu ile yıkıyorlar.Birbirleri ile çoğu zaman kavga halindeler küçük canı hep acıtılan taraf .Tv den nefret ederim hiç açmam ;büyük oğlum çizgi film bagımlısı ev de gün boyu tv bangır bangır.Şöyle rahat rahatı elime kitap ,telefon alıp keyif yapamıyorum .Yani yazacak çok sey var ama şimdi öyle aklıma gelenler .
Ben anaç bi kadın değilmişim .Keşke hiç evlenmeseydim keşke hiç çocuk sahibi olmasaydım boguluyorum.Anne olmak böyle birşey mi yoksa benim çocuklarım mı böyle bilmiyorum çok daralıyorum .
İlk oğlum doğduğundan 2 yaşınadek mükemmel besledim 2 sene mememde uyudu resmen emme refleksi çok güçlüydü çok düşkündü sütüm çok güzeldi .Sabahlara kadar emerdi.Özellikle hayatımda ki o 1 yıl sadece meme vermek üzerine kurulu idi hayatım .Banyo için bile 1 saat hazırlık yapardım .Cocuklarıma bir kez emzik dahi vermedim emmelerini etkilemesin diye .
Büyük oğlumu büyütürken kardeşi doğmadan önce bi kere kızıp bağırmadım .Suan ise evde her gün sesi göklerde bi anne olmaktan bitap düştüm yıldım arkadaşlar ben ....
Allah yardımcınız olsun ne kadar zorArkadaşlar hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim tüm içtenliğimle; çoğunuz çok samimiyetle yanıt vermiş.
Çok yazılacak şey var ama burada ne kadar anlatabilirim ki.Oglum 5,5 yasında ;anaokuluna gittiğinde 2,5 yaş oğlumu kreşe vermeye içim el vermiyor o daha çok küçük .Büyük oğlum yarım dönem gidecek onu alacak bırakacak biri olması lazım .E küçük oğlum kreş değil bi bakıcı da olsa o bakıcı büyük oğlumu alıp bırakıp digerine de yanında taşıyor olması lazım .Buna cesaret edemiyorum .Hani desem ki arabamı ona versem .Guvenemem ki.Araba da bırakır veya kaza yapar ya bilmiyorum türlü türlü şey geliyor aklıma ikisini birden idare edemez .Ve benim çıkış saatlerim bazen 8 leri 9 ları bulacak .
Benim mesleğim bankacılık .Bu işle uğraşan arkadaşlar vardır bilirler bankanın disiplinini düzenini giriş çıkış saatlerini.Yani ben bi öğretmen değilim ki ağır şartlarım .
Ağır geliyor arkadaşlar hem fiziki anlamda hem psikolojik anlamda .Onları koruyup kollarken ortada ben diye bi kavramım kalmadı.Hayatım yarım kalmış gibi .
Bi sihirli değnek gelsin onları yok etsin demiyorum ki keşke hiç anne olmadaydım diyorum zira aksi bi duygum olsa bakıcısıdır kreşidir verir geçerim ama bu düşününce bile yüreğimi acıtıyor omları kaybedecekmişim gibi e öbür türlü de nefes almıyor gibi ağır işçi hissediyorum kendimi .
Dışarı çıkıyorum benim bi gözüm birine diğer gözüm birine ayrılıyor resmen .Etrafımda ki insanları asla göremiyorum güneşe gökyüzüne kafamı kaldırıp bakamıyorum çünkü o kadar müdahale edilesi çocuklar .
Bi operasyon geçirdim 1 gün hastane de kaldım çok komik ama asla ameliyat acısı hissetmediö hemşireler çok şaşırdı herkes inliyor sen gülümsüyorsun diye .Çocuklarım babalarında güvenilir bi yerdeydi endişe edeceğim hiç birşey yoktu.Ben de onlardan 32 saatten fazla bi sürede uzak kaldığım için nefes aldığımı yaşadığımı hissediyordum düşünün sadece 4 duvar arasında ameliyatlı olmama rağmen .Hem de iki operasyon birden olmama rağmen acı duymadım çünkü beynim bi uğultudan kurtulmuş gibiydi .
Allah yardımcı olsun öncelikle arkadaşım, seni anlayabiliyorum, bende bir erkek bebek annesiyim 2.5 yaşında, bazen ben bile okadar çok şikayetleniyorum ki, seni anlamamak mümkün mü tek başına aynı evin içinde hem annelik hem babalık yapıyosun, annede olsak etten kemikten varlıklarız herkesin tahammül sınırı bir değil. 2 evlat sahibisin evet zor bir başına mücadelesini vermek, bu saatten sonra olayı nasıl daha güzel hale dönüştürebilirim onu düşünmelisin ve bunun da yolu ilk olarak kendine vakit yaratabilmen. Şartların nedir ne değildir bilemem, ama önce ben diyebilesin ki ruhen ve bedenen o yavrulara ve kendine faydan dokunabilsin. Sağlıcakla mutlu kalO kadar pişmanım ki anne olduğum için...5,5 senedir kapana sıkışmış cebelleşiyorum.Bekarlıgımda ağlayan zırlayan çocuklara bakıp anneleri hakkın da “bi kadın neden çocuk yapar ki hayatını mahvetmek için mi?”diye düşünür çocuk yapmalarına hayret ederdim.Çünkü özgürlük kelimesinden oluşuyordum ben.Evliliğimden 2,5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdim fıtrat gereği sanırım.O dönem net hatırlayamıyorum nasıl karar verip nasıl cesaret ettim hiç bilemiyorum .İkincisi ise kazara oldu ...
5,5 senedir ben diye birşey yok .7/24 bakıcı olarak kiralanmışım.Sosyallik şöyle dursun bi banyo/wc ye bile insan gibi girip çıkamıyorum.
Annem destek olmadı hiç bir zaman sadece bir ben vardım .7 ay baktı hergin oğlum oraya bırakırken yalvarıyordu bırakmamam için.Ve her hafta beni twl de rahatsız ediyordu su gün izin al günüm var su gün izin al gezim var vs saçma sapan sepeblerden .Sanırım anaç olmamam ondan gelen bi kalıntı .Ama ondan daha çok sevgi verdiğimi düşünüyorum evlatlarıma .
Çocuklarımı kaybetsem dünya basıma yıkılır onları çok seviyorum ama onlar doğmamış olsaydı onları hiç tanımamış hiç sevmemiş olacaktım.O zaman olmayan bişeyin yokluğu için ağlamayacaktım .
İş hayatım bittikten sonra çocuklar daha ağır gelmeye başladı.Ve durmadan kavga eden iki erkek çocuk .Büyüdüler iş kolaylaşacak diye beklerken gün ve gün benim isyanım artıyor .Onlara yapabildiğim tek şey avazım çıktığı kadar “yeter “diye bağırmak oluyor .Anlamıyorlar tatlı tatlı anlatsam da beş dakika sonra herşey yine aynı.Büyük oğlum doğduğundan bu yana zor bi çocuktu hala öyle .Küçük nispeten daha sakindi artık o da ön teker arka teker misali abisinden geri kalır yanı kalmadı .
Büyük oğlumu cimnastik,yüzme futbol aktivitelerine gönderdim yaz okullarına gitti hiç bir fayda göremedim ,enerjisi yine hiç tükenmedi .
Evin her yerine yiyecek taşıyorlar şeftali ile duvar kapı pencere siliyorlar .Birbirlerini meyve suyu ile yıkıyorlar.Birbirleri ile çoğu zaman kavga halindeler küçük canı hep acıtılan taraf .Tv den nefret ederim hiç açmam ;büyük oğlum çizgi film bagımlısı ev de gün boyu tv bangır bangır.Şöyle rahat rahatı elime kitap ,telefon alıp keyif yapamıyorum .Yani yazacak çok sey var ama şimdi öyle aklıma gelenler .
Ben anaç bi kadın değilmişim .Keşke hiç evlenmeseydim keşke hiç çocuk sahibi olmasaydım boguluyorum.Anne olmak böyle birşey mi yoksa benim çocuklarım mı böyle bilmiyorum çok daralıyorum .
İlk oğlum doğduğundan 2 yaşınadek mükemmel besledim 2 sene mememde uyudu resmen emme refleksi çok güçlüydü çok düşkündü sütüm çok güzeldi .Sabahlara kadar emerdi.Özellikle hayatımda ki o 1 yıl sadece meme vermek üzerine kurulu idi hayatım .Banyo için bile 1 saat hazırlık yapardım .Cocuklarıma bir kez emzik dahi vermedim emmelerini etkilemesin diye .
Büyük oğlumu büyütürken kardeşi doğmadan önce bi kere kızıp bağırmadım .Suan ise evde her gün sesi göklerde bi anne olmaktan bitap düştüm yıldım arkadaşlar ben ....