- 11 Mart 2013
- 33.458
- En iyi cevaplar
- 1
- 53.569
- 798
- 32
- Konu Sahibi Lady Guinevere
-
- #41
Birşeyleri anlamak için zeka seviyesi Lazım oda olmayınca tabi dimiKv 40 gün kalma planları yaparken ben bozdum planlarını, bunu yaşayacağımı biliyordum çünkü. 20.gün evimde kimse kalmadı. 30. gün eşim işe başladı. 3,5 aylık şuan, 40ından sonra 1 ay boyunca alerjikmiş anlamadık gazlı dedik onun savaşını verdim tek başıma. Diyete soktular aç kaldım, bu ayın 21inde tekrar bakacağız 1 aydır diyetteyim. O ara gelme gitme muhabbeti oldu karşı taraftan bir çok kez, hep önünü kestim çünkü bende mala anlatır gibi anlattığım halde yok götü üşür başı üşür dediler bana, gözünün önünde üzerine örttüğü battaniyeyi çekip ata ata anlattım en sonunda ama insanın algısı kapalı olunca anlamıyor, en azından gelmelerini istemediğimi anladılar. Çok zorlandım özellikle diyete girdikten sonra ama bir kere gel demedim, desem hem çocuğa olan sınırını koruyamayacak kimse hem de ben iyice stres olacağım başka yaşanmışlıklar da oldu çünkü.
Şuan bebeğim 3,5 aylık ve 7 gündür memeden inmiyor, uykuya direnç başladı. Sırf uyusun da dinlensin diye ben yatak odasında pinekliyorum. Tek kalmak iyidir, eşime sarıyorum bazen dinlenemeyince ama en azından eşim. Başkasının yüzünden strese girmek ve saramamak daha kötü oluyor. Bence bi an önce çekirdek aile olarak kalmalısınız.
Merhaba sağlıcakla büyütün bebişinizi ben bir soru soracağım alerjik olduğunu nasıl anladınız acaba 40ından sonra kakası dışında bir belirti var mıydıKv 40 gün kalma planları yaparken ben bozdum planlarını, bunu yaşayacağımı biliyordum çünkü. 20.gün evimde kimse kalmadı. 30. gün eşim işe başladı. 3,5 aylık şuan, 40ından sonra 1 ay boyunca alerjikmiş anlamadık gazlı dedik onun savaşını verdim tek başıma. Diyete soktular aç kaldım, bu ayın 21inde tekrar bakacağız 1 aydır diyetteyim. O ara gelme gitme muhabbeti oldu karşı taraftan bir çok kez, hep önünü kestim çünkü bende mala anlatır gibi anlattığım halde yok götü üşür başı üşür dediler bana, gözünün önünde üzerine örttüğü battaniyeyi çekip ata ata anlattım en sonunda ama insanın algısı kapalı olunca anlamıyor, en azından gelmelerini istemediğimi anladılar. Çok zorlandım özellikle diyete girdikten sonra ama bir kere gel demedim, desem hem çocuğa olan sınırını koruyamayacak kimse hem de ben iyice stres olacağım başka yaşanmışlıklar da oldu çünkü.
Şuan bebeğim 3,5 aylık ve 7 gündür memeden inmiyor, uykuya direnç başladı. Sırf uyusun da dinlensin diye ben yatak odasında pinekliyorum. Tek kalmak iyidir, eşime sarıyorum bazen dinlenemeyince ama en azından eşim. Başkasının yüzünden strese girmek ve saramamak daha kötü oluyor. Bence bi an önce çekirdek aile olarak kalmalısınız.
Alerjik bebek annesiyim eğer kakasi mukuslu ise tek başına bunu doktorlar önemsemiyor yüzünde egzama kızarıklık vs var mı? Aşırı gazlı mi normal bi gaz olmuyor o anlaşılıyorMerhaba sağlıcakla büyütün bebişinizi ben bir soru soracağım alerjik olduğunu nasıl anladınız acaba 40ından sonra kakası dışında bir belirti var mıydı
Sadece bir kere mukus gördüm. Diğer hiçbiri yok amaAlerjik bebek annesiyim eğer kakasi mukuslu ise tek başına bunu doktorlar önemsemiyor yüzünde egzama kızarıklık vs var mı? Aşırı gazlı mi normal bi gaz olmuyor o anlaşılıyor
O zman korkmayın yinede takipte kalın ama ila yanına başka bi belirti ekleniyorSadece bir kere mukus gördüm. Diğer hiçbiri yok ama
Valla ben mukuslu kakayı normal zannediyordumMerhaba sağlıcakla büyütün bebişinizi ben bir soru soracağım alerjik olduğunu nasıl anladınız acaba 40ından sonra kakası dışında bir belirti var mıydı
Hepsinin ağzına kürekle vuracksn böyle mal tiplerin.Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
He yok bizim öyle değil. 2 kere mukus gördüm daha da görmedim ben valla Allah yardımcımız olsun her şeyinden huy kapıyorum bir şey mi var diyeValla ben mukuslu kakayı normal zannediyordum. Bir çok kez de doktora sordum yediğin bişey falan dokunmuştur, normal vs vs dedi. 40ından sonra gazı her geçen gün yükseldi, kendi de çıkartamıyordu çıkartsa da yetmiyordu. Huzursuzluk halindeydi, uyuyamıyordu. Bebek arabada uyumaz mı, uyumuyordu ve ağlıyordu devamlı. Hatta o zamandan kalma alışkanlığı var gün içinde hala üzerimde uyumak istiyor çünkü sıcak gazını rahatlatıyordu o zamanlar. Yüzünde sivilceler vardı 40ından önce, yeni doğan sivilcesi olabilir dedi. Kortizonlu krem kullandım doktor önerisi ile, hafifledi ama farklı deterjana temas, sıcak vs azdırıyordu. En son yine doktora söyledim gaz durumunu probiyotik, geçmeyince hatta artınca gaz damlası ardından kanlı kaka ile anlaşıldı sürecimiz. O ara yeşil ve mukuslu falan da yapmaya başladı iyice kakasını.
İlk 3 ay başkasının bebesine bakıyorum gibiydi sonra yavaş yavaş işledi duygular. Şuan sorsan muhteşem birşey şu yer yüzünde olabilecek en güzel şey tarifi imkansızBugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
Aynı şeyleri yaşıyorum. 3 ayımda bile düşünBugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
Su an 22 günlük olduk ve biraz olsun alıştık sanki birbirimizeAynı şeyleri yaşıyorum. 3 ayımda bile düşünağlaması beni çok yoruyor,ona karşı sanki tahammülsüzüm gibi hissediyorum. Tek bildiği yemek ve uyumak ve ağlamak olan bebeğimi haaala kabullenemiyorum. Eski hayatımı özlüyorum,iyi bir anne olmadığıma kendimi şartlıyorum,şartlarken kendi mi mahvediyorum. Nasıl düzelinir diye diye en son artık terapiye başladım çünkü bunun başka bir yolu maaalesef ki yok benim açımdan en azından :) umarım atlatırız bu günleri. Bir de mümkünse çocuğunu tek başına kimsenin müdahelesi olmadan büyüt inan böyle daha çok benimseyeceksin..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?