az önce kv telefonda esimin kardesiyle konusuyor diyor ki ben diyorum diye yapmıyorlar doktor söylese hemen yaparlar diyor. önerdiği şey de bebeğe sekerli su içirmek, uyuyorsa uyanana kadar emzirmemek, altını kirlettiyse ağlamasın diye saatlerce değiştirmemek, 27 derece evde cocugu kat kat giydirmekBildiğini okuduğun zaman yine bıdı bıdı yapıyorlar . Şahsen ben denedim
Kıyamamsu an tek derdim bebeğimiz sağlıklı ve huzurlu olması valla.. ikinci cocuk su an uzay kadar uzak bana
her gece nolur ağlamasın bu gece diye ağlayarak dua ederek uyuyorum. zaten sarılıpımız olduğu için 1.5 saatte bir uyanıp emziriyorum. bazı geceler çok iyi ama bazı geceler 3 saat uykuya gecmiyor ve yarım saatte bir meme istiyor. emzirirken uyuycam diye korkudan ödüm kopuyor..
Ağzının üzerine terlikle bir tane vuracaksın aklı başına gelir belkiaz önce kv telefonda esimin kardesiyle konusuyor diyor ki ben diyorum diye yapmıyorlar doktor söylese hemen yaparlar diyor. önerdiği şey de bebeğe sekerli su içirmek, uyuyorsa uyanana kadar emzirmemek, altını kirlettiyse ağlamasın diye saatlerce değiştirmemek, 27 derece evde cocugu kat kat giydirmek
Coook benzer seyler hissettim. Ne zamanki herkes gitti esimle birlikte kaldiiik o zaman iste yavas yavas kizim da buyudukcee tum garip ve kotu duygular gecti. Suan 3 aylik ve sanki o ilk gunlerdeki ben gitti yerine bambaska bi insan geldi. Eve gelenlere ben lohusa bunalimindayim diyodum gerçekten de oyleydim. Sabah asla kalkmak istemiyodum. Cok mutsuzdum. Gunler gectiii ben alistim bebegim dunyaya alismaya basladi. Hala var tabiki zorlandigim zamanlar ama o ilk bir bir bucuk ay gibi asla degil. Kendinize zaman verin hepsi gececek.Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
tek umudum buCoook benzer seyler hissettim. Ne zamanki herkes gitti esimle birlikte kaldiiik o zaman iste yavas yavas kizim da buyudukcee tum garip ve kotu duygular gecti. Suan 3 aylik ve sanki o ilk gunlerdeki ben gitti yerine bambaska bi insan geldi. Eve gelenlere ben lohusa bunalimindayim diyodum gerçekten de oyleydim. Sabah asla kalkmak istemiyodum. Cok mutsuzdum. Gunler gectiii ben alistim bebegim dunyaya alismaya basladi. Hala var tabiki zorlandigim zamanlar ama o ilk bir bir bucuk ay gibi asla degil. Kendinize zaman verin hepsi gececek.
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki.. ben de doğum yapalı 37 gün oldu. Dediklerinizi birebri aynısını yaşadım,yaşıyorum. Tek farkımız bizim evimizde çekirdek aile olarak yaşamamız. Üstüne bir de benim sütüm yetmiyor,mama takviyesi yapıyoruz. Bu da insanı gerçekten strese sokuyor. Ben tam ,4 sene uğraştım bebek sahibi olmak için,en sonunda tüp bebekle oldu. Hamilrliğim de biraz zor geçmişti,son 15 güne kadar da çalıştım. Hiç dinlemedim esasen. Ben lohusalığa inanmazdım ama gerçekten varmış diyorum şuanBugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
umarım hepsi bir süreçtir. iyi bir uyku çektiğimde bile büsbütün değişiyor ruh halim. iyi veya kötü her sey çok fazla etkiliyor beni malesef.. umarım zamanla alışırız birbirimizeHerkes aynı şeyi yaşıyor demek. Ben de aynı durumdayım. 20. Gündeyim ve boşluğa bakıyorum arada. Eski hayatımı özlüyorum, eski düzenimi, eski beni. Aynaya bakmıyorum artık görünce kendimi tanıyamayacağım diye. Bana çık gez dolaş diyorlar onu da yapamıyorum bebeğimi bırakmamak için. Çünkü içimdeki bir ses yükseliyo o an nasıl annesin nasıl bebeğini bırakırsın diye. Onu öyle çok seviyorum ki bu anları izletseler yine de ister misin deseler gözüm kapalı isterim. Ama biliyorum ki geçecek. Atlatacağım ve o büyüyecek. Sadece ne günlerdi be diyeceğim. Sen de öyle hissedeceksin zamanla bebeğine senden başka kimse bu kadar yetemez. Bunu da unutma
1 saat önceki benle bile aynı değiliz çok normal lohusayız ve bize tüm bunları hissettiren prolaktin hormonu. Hormonlarımız tavan duygularımız tavan. Geçecek Aslı inan herkes söylüyor ama gerçekten geçtiği için söylüyorlarumarım hepsi bir süreçtir. iyi bir uyku çektiğimde bile büsbütün değişiyor ruh halim. iyi veya kötü her sey çok fazla etkiliyor beni malesef.. umarım zamanla alışırız birbirimize
Bugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
Canım ben anne değilim ama etrafımda anne olanlara bakarak yorum yapıyorum haddim değil belki de bilmiyorum. Ama bence biraz rahat olan annelerin bebekleri de daha rahat oluyor. Baskalarının kucağına vermemek biraz kendine fazla sorumluluk yüklüyormussun gibi düşündürdü bana. Tabii ki her gelen misafir kucağına almasın ama ne bileyim ananesi babanesi amcası halası teyzesi vs cocuğu kucağına alsa ne olacak. Biraz daha rahat olursan belki duygusal olarak da rahatlarsın kendi kendine baskı da yapıyorsun dış etkenlerin baskısı haricinde.su an tek derdim bebeğimiz sağlıklı ve huzurlu olması valla.. ikinci cocuk su an uzay kadar uzak bana
her gece nolur ağlamasın bu gece diye ağlayarak dua ederek uyuyorum. zaten sarılıpımız olduğu için 1.5 saatte bir uyanıp emziriyorum. bazı geceler çok iyi ama bazı geceler 3 saat uykuya gecmiyor ve yarım saatte bir meme istiyor. emzirirken uyuycam diye korkudan ödüm kopuyor..
Öncelikle hayırlı olsun hatırlıyorum hamileliğini yaşadığın şey lohusa depresyonu olabilir psikolojik destek almalısın. Aile apartmanında yaşayan biri olarak bebeği görmeye gelip durdular ben 40 derece ateşli mastitken yatak odasında yatarken evimde oturmalar kahkahalar delirmiştim artık ertesi gün eşimin izni bittiğinde kolundan tutup işe gitme diye ağladım yalvardım. Çok duygusal tahammülsüz biri olmuştum. Bu duygular geçecek şu anda böyle hissetmen normal. Ve şunu söyleyebilirim ki senin gibi düşünüp büyük çocukla anneleri imrendiğim anları öyle çok özlüyorum ki öylesine özlüyorum kızımı 6 yaşında şu anda ve ikinci bebek için çırpınıyorum şu an içinde bulunduğun durum o kadar eşsiz o kadar güzel ki bir daha asla bebek olamayacak büyüdüğünde onu emziremeyeceksin o eşsiz koku yine çok güzel olacak ama o bebek kokusu burnuna gelince içinde bir yerlerin sızlayacak onu kucağına alıp beslemek gazını çıkarmasına yardım etmen. Hepsi ileride yüzünde gülümsemeyle hatırlayacağın şeyler ve çocuğun büyüdüğünde asla ikinci çocuğu istemiyorum diyen anneler gibi belki de bunları bile bile ikinci çocuğu isteyeceksin şu an bunları gözlerim dolu dolu yazıyorum uykusuzluktan şikayet ettiğim anlar için bir an önce büyüse rahat etsem dediğim anlar için çok pişmanım. Öyle çok istiyorum ki kızımın kardeşi olmasını bir bebek sahibi olmayı yeniden. Lütfen dışarıdan bakmaya çalış ve lütfen psikolojik destek alabiliyorsan alBugün bir arkadasım doğumdan sonra beni ziyarete geldi. 12 günlük anneyim henüz.
Gebeliği görece zor elde ettim ve tüm cevrem bebek istemimi biliyordu. Arkadasım da bugün “nasıl bir his anne olmak” diye sorunca bi tıkandım.. saçma sapan “normal” diyebildim sadece.
Henüz bebeğim çok kücük. Bana çok bağımlı.. Etraf çok kalabalık ğstüne ve herkes sürekli yaptığım her seye yorum yapıyor. Bebeğime istediğim gibi bakamıyorum bile yorum yapacaklar diye.. Açıklıyorum, anlatıyorum aptala anlatır gibi ama yok yine aynı hepsi.
İster istemez de kendimi yetersiz hissediyorum.. Bana önerdikleri seyler ne kadar akıl dısı da olsa kendimi kötü hissediyorum. Bebeğim her ağladığında inanılmaz strese giriyorum, sinirleniyorum. Esim de o halimi görüp sinirleniyor.. Ortamda gergin bir ortam olunca da ister istemez bebek de etkileniyor.. Daha siddetli ağlıyor, uykuya gecemiyor, memeyi istemiyor.. Anca sakinleşince normale dönüyor.
Dünden beri artık yapamicağımı düsünmeye basladım. Koca bir ömür onu düsünmek, ilgilenmek çok büyük bir yük. Nasıl yapıyor yapanlar diye düsünüyorum.. Çocuğu benden 2-3 ay büyük olanları kıskanıyorum. artık gece saatte bir uyanıp emzirmek veya gazını çıkarmak zorunda değiller diye düsünüyorum.. oysa ben de farkındayım o dönemlerin de baska sorunları var..
Tek basıma olsam, bebeğime istediğim sekilde bakabilsem sanırım daha çok sahiplenebilirdim… Bunu söylerken bile cok utanıyorum ama sanki baska birinin çocuğuna bakıyormuşum gibi hissediyorum. Eskiden kendi kendime uyanırdım emzirmek için.. İki gündür esim uyandırdığı halde uyanmıyorum.. 10-15 dk esim beni uyandırmaya calisiyor. Sabahları cok neseliyim.. Bebeği seviyorum, besliyorum.. sabırlıyım. Ama odadan çıkıp insanları görünce, duyunca uzaklaşıyorum sanki bebekten.
Dün amcaları geldi, bebek koltukta yatıyordu. Bebek ağladı, ağladı gidip almadım.. Amcaları salladı, pışpışladı falan.. Ben mal gibi baktım sanki onların cocugu. Sonra eltim geldi bırakın cocugu, annesi ilgilensin size ne falan diye.
Öte yandan bebeğe bakım göstermek isteyen kimseye de güvenip veremiyorum cocugu. Sadece babasına.. Onun dısında kimse henüz bebeği kucağına almadı. Hatta kv sürekli lafını ediyor bunun. Umrumda değil de.. Ne biliyim.. Kimseye güvenmiyorum ama kendime ne kadar güveniyorum? Orası da muamma…
Sanki evimize dönsek, basbasa kalsak daha iyi olacağız gibi hissediyorum. Ama etrafımda gördüğüm güvensizlik ve hissettiğim yetersizlik de beni düsündürüyor. Korkuyorum.. Böyle bi anne olmayı hiç hayal etmemiştim. Hiçbir seyi böyle hayal etmemistim.
Kaçarken beni de allllbenim bebe 4,5 aylik ve her gün ayri bir savas inan. Bazen benim de aklimdan geciyor, acaba cocuksuzken daha mi mutluyduk diyorum. Cok klişe evet ama onun bir gülüsü yine herseyi unutturuyor. Ha ama su da bir gercek ki cocuktan sonra inanilmaz monoton bi hayata gecis yaptik, yani markete gitmek bile lüks oldu, gezme tozma bitti, her gün ayni gectigi icin günleri karistirir oldum. Bazen cok bunaliyorum ve herseyi birakip kacip gidesim geliyor. Kisacasi bu duygular da normal, oldugu gibi kabul et, kafanda tabulastirma.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?