O kadar güzel yazmışsın anlatmışsin ki tembel dediğim ben sonuna kadar sıkılmadan okudumMerhaba kızlar nasılsınız, nasıl gidiyor?
Beni sorarsanız, fena sayılmam, yaşayıp gidiyoruz işte. Ve fakat şu birkaç gündür kafama takılan bir şey var, kendime de itiraf etmenin eşiğindeyim, dertlendim. Ne olacak benim bu halim?
Açmaya çalışayım dilim döndüğünce, biraz kendi kendini tahlil, insanlığı sorgu gibi kalabilir, fark etmeden haddimi aşarsam kusura bakmayın, fikirler alırsam çok da sevineceğim:
Şimdi doğuştan gelen belli bir karakterimiz, zamanla da kazandığımız-törpülediğimiz-değişen özelliklerimiz var hepimizin, bizi biz yapan, "İnsan" dan Ayşe, Fatma, Hayriye haline getiren...
Kimimiz biraz daha asi, kimimiz daha uyumlu, kimimiz arı gibi, kimimiz rahatına düşkün vs vs...
Peki bir arada olması, kişiyi rahatsız eden huylarımız ne kadar baskın içimizde?
Şunu kavrıyorum ki, ben, kendi için değil, başkası için çalışabilen-gayret eden bir tembelmişim. Bunu görüyorum kendimde kaç sene sonra. Şöyle açmaya çalışayım; okul hayatım boyunca sadece ilgimi çeken konuları dinledim ve fakat sınavlara son gece çalışma dendi mi akla ilk gelenlerden biri oldum pek çoğunuz gibi. Hiç hırslanmadım derece için desem inanır mısınız? Hep "Bu geçmeye yeter" dedim, soruların devamına bakmadan sınavdan sıkılıp çıktığım çok oldu. (Böyle söyleyince de itici duruyor farkındayım, ama kendimi umursamazlığın ne boyutta olduğunu rahat kavramanız için somut örnek vermek istedim)
Bu hep böyle oldu, lise zamanı dershaneden kaçan ben, salt arkadaşlarla iddiaya girdik diye aynı dershanenin seviye tespitinde ilk 5e girdimdi. Arkadaşlarım için, gırgır olsun diye... Sigarayı bıraktım ağzıma sürmedim 2 sene, evladım için, kendim için adam akıllı denemedim bile... Yemek pişirmeyi öğrendim, eşim için, kendime iki yumurta kırmaya üşenen ben... Annem için okulu tamamladığımı, kardeşim için doğru örnek olmaya çalıştığımı, çalışırken emanet iş diyerek işverenler için pür dikkat kaldığımı... Kendim için ise hep kçım üstü oturduğumu fark ediyorum kaç sene sonra.
Bunun kendimi ispat çabası, ya da bir çeşit değersiz görme hali olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim çünkü onu da yaptığım bir dönem oldu anne-kız ilişkimiz içinde, ispat çabası... Değersiz de görmüyorum, bir şey oldu mu, haklıysam kendimi ölümüne savunurum da.
Her ne ise, sonuçta canımı sıkan ve kendimde nefret ettiğim şey kendim için bir şey yapmayı çok da sallamayacak kadar tembel olmam. Ya da tembellik midir bu, umursamamak mıdır, bilmiyorum.
Bunu da neden dert edindim derseniz, bu haftaki ödevi salladığımı fark ettim, üstelik o kadar hevesle konu belirledim, hayal ettim, hoşuma gitti. Ama bir fırsatını bulduğum an yayılmaya o kadar müsaitim ki... Bir şeye yeni başlarkenki hevesimi hiçbir zaman sürdüremiyorum, en sevdiğim şeyde bile. Zorla, ittire kaktıra, planlayarak, kendimi sıkarak ancak... İlla ilk anki kadar hevesle sürmüyor işler ama bir süre sonra zorlamaya da dönmemeli değil mi, alışılmalı, huzura doğru sabitlenmeli değil mi? Ben ise sıkıntıya kalıyor, üşeniyor ve çoğu kez yetersiz görüp "Sallaa" haline geliyorum.
Maymun iştahlı biri de değilim, onu bırak buna, bunu bırak şuna olayı da yok, hatta "Bitmeden yenisine geçemezsin" diye sıkarım kendimi (Belki de sorun bu, kendi kendimi bıktırıyorum)... Odak sorunum da yok, "Yapmam lazım" dediğimde dünyadan da koparım, öyle gömülürüm işin içine... Ama işte, ne kadar doğru anlatabildim bilmiyorum, kendim söz konusu olduğumda, başkaları için yapmaya çalıştığım şeyler kadar disipline, gayretli ve hareket halinde olamıyorum. Yapamasam, "Zaten yapamıyorsun" deyip geçeceğim de, kendim için yapmıyorum işte, bu da canımı sıkıyor.
Kendim için dibime kadar tembel, başkası için çalışkan...
Kendim için dağınık, başkası için deli titiz. (İşteyken her gün kendi masamı kendim silerdim, evde çocuk ve eşim için belli bir düzen ve temizlik rutinindeyim. O da kendim için değil)
Ya bakıyorum kendime vallahi Kara Murat gibi "Bu anam için, bu babam için" tarzında kılıç sokuyorum hayata. Kendim için değil...
Bir ara denk geldi konusu, bunu psikologla üstünden konuştuk, başka bir şeyi konuşurken arada kaynadı gitti duramadık; "Sorumluluk, emanet düşüncen altında kendini o kadar sıkıyorsun ki, kendine kalan alanda seni dinlenmeye-tembelliğe iten bu olabilir, başkaları için de hata yapmaktan korkmamalısın" tarzı bir şeyler söylemişti. Hatadan korkuyor muyum bilmiyorum ama, şaka gibi gelebilir size, en son ne zaman "Hata" görülecek bir şey yaptım hatırlamıyorum, o kadar oldu... Elimden yanlışlıkla kaydırıp bir tabak dahi kırmadım yakın zamanda (Dalgınlıkla çakmak yürütmek hariç). Saçmalarsam da lütfen kusuruma bakmayın, tam aktaramıyorum.
Bunu dert edindim kendime işte; herkes böyle midir? Yani kendi için yaptığı şeylerde hep bir kaçma meylinde midir? Değildir değil mi? Çok güzel planlı programlı ve severek kendini huzura taşıyan insanlar var, görüyorum. Gözlerinden alıyorum.
Ben neden böyleyim, ya da siz? Vardır kendine tembeller aramızda; neden böyleyiz? Ne yapmamız gerekiyor?
Karışık yazdım gibi geldi, anlatamadım bile derdimi adam akıllı... Uzattım da...
İçim sıkılıyor kaç gündür, oralara buralara gittim, çocuk annemlerde, her şey o kadar müsait ki kendim için bir şeyler yapmaya, çizmeye, boyamaya vs vs ve ben burada oturup tembelliğin gözüne vuruyor, yayılıyor ve konu açıyorum. Kalksam pc başından, "Evde iş yok ohh" diyerek kendimi koltuğa devirip tv zaplayacağım belki... Önceden yine bu kadar değildim ama yaş aldıkça daha bir yayıldım gibi. Hevesler mi bitiyor zamanla? Niçin böyle oluyor kızlar sizce?
Başkasını mutlu ederek, kendini mutlu etmek...Ahhh be dostum..
O kadar iyi anlıyorum ki seni.
Bende adını koyamadım bu hissiyatın yıllardır.
Ama tembellik degil galiba.Yaradılış bile olabilir.Kendine yetmemek,kendine geç kalmak yada....
Nasıl tanıdık geldi yazdıkların bir bilsen.
Hele üniversite yılları.Son anlarda çalısırdım sınavlara.Alacagım notta umrumda olmazdı :)
Ama başka bölümden başka insanların dersine calısır onlara ders verirdim..Ama daha huzurlu hissederdim.
Kendi gardropum dağınıktır cogu zaman,eşimin ki jilet....
Kendi işim için çıkmam dısarı ama başkası için haldır huldur gidebilirim her yere....
Başkalarına vesile olurum kurslar,aktiviteler...
Ama kendim için ugrasmam.
Spora giderim 1 hafta sürmez sıkılmam...
Acaba biz mutlu etmekle mi besleniyoruz.
Sorumluluk duygusu mu bizi besleyen ne dersin ?
bu resmen ben ya. Ama bir farkla, ben başkaları için de kılımı kıpırdatmıyorum.
Son günlerde ben de bu tarz düşünceler içindeyim, burada görünce bayağı bir şaşırdım açıkcası. Ben de potansiyelimi, hayatım boyunca, tembelliğim yüzünden boşa harcadığımı düşünüyorum. Hep daha azına mecbur oldum tembellik yüzüne. Kendi huyumu biliyorum diye mesleğimi bile ilgi alanıma göre seçtim. İlgimi çekmeyen her şey benim için bir külfet bu hayatta. Ben de bu konuda yardım almayı istiyorum çünkü hedeflerim, yapmak istediğim şeyler var, çok hırslı biriyim de ama bu gidişle çürüyeceğim.
resim mi çiziyorsunuz? özel değilse birkaçını atar mısınız, ben çok meraklıyım bu resim konusuna.
üzdünüz ama olur tabi:)Aynen, tembelliğim beni çürütüyor hissi de oluyor. Genel bir huzursuzluk hali de ara ara gelip yokluyor. İşte başkaları için yapıyorum anca, ondan şikayetçi de değilim, beni düzende tutan şeyler neticede onlar da, mutlu da oluyorum. Bi kendim kısmı... Tembelliğim potansiyelimi yedi bitirdi. :/ ya da onun gibi bir şey...
Elimden geldiğince çiziyorum. Bana kalsa olur mu şimdilik?
Çok teşekkür ederim.bazı insanlar böyledir.bu konuda bana benzer az kişi gördüm yada görmedim hiç ve ya hiç itiraf eden olmadı bilmiyorim.ama kendini begenmislik olmasın da yapabileceğinizi bildiginiz için,kendinize güvendiğiniz sonucunu bildiginiz için olabilir bu duyguların sebebi.zaten istesem yaparım diyorum.ama rakip bulunca kendime daha hevesle yapıyorum.sıkılmadan.bu defa da umarım sonucunu alırım.Şu kırmızıladığım yer var ya, oraya daldım gittim şu an. Nokta atışı gibi geldi.
Mesela resim konusunda, sergi hedefi koydum, bu beni ittiren, teşvik eden bir şey. Ancak devamını sabote ettim.
Yani ne olacak ki aha sergiyi açsan, beğenenler olacak, eleştirenler olacak, işte az şanslıysan varsa o ışık adın birkaç kişinin hafızasında kalacak... Noolcak daha ne olacak ki? deyip orada tökezlediğimi, sıkılmaların baş gösterdiğini düşündüm şimdi. Eşim, kardeşim, evladım gurur duyacak ok ama ben? "Neyin inadına? Neden? Ne kadar anlaşılacak? Takdir görse de ne olacak?" gibi bir şeyleri kafamdan geçirdim. Maddi kaygım olmadığı için belki, bilmiyorum, bir şeyin teşvik etmesi gerekiyor...
Hırslanamama sorunum var zaten.
Diğer yarışmalar değil de resim yarışması olunca hırslanıyordum mesela ortaokulda, belki kendim dışında bir rakip seçmeliyim resim konusunda. Kendimle yarışıyorum olayı olmuyor.
Çok teşekkür ederim. Umarım emeğinizin karşılığını alır, maddi-manevi çok güzel yerlerde olursunuz.
Kendim için aynı dediğiniz gibiyim oğlum eşim ve öğrencilerim isim için yaptıklarımi da mecburiyet den yapıyorum. Benim durumum daha dramatik aslında saçma gelebilir ama ben bu durumumu balık burcu olmama bağlıyorum cunku balıklar tembel ve baskaları için yaşayan kişiler oluyor geneldeMerhaba kızlar nasılsınız, nasıl gidiyor?
Beni sorarsanız, fena sayılmam, yaşayıp gidiyoruz işte. Ve fakat şu birkaç gündür kafama takılan bir şey var, kendime de itiraf etmenin eşiğindeyim, dertlendim. Ne olacak benim bu halim?
Açmaya çalışayım dilim döndüğünce, biraz kendi kendini tahlil, insanlığı sorgu gibi kalabilir, fark etmeden haddimi aşarsam kusura bakmayın, fikirler alırsam çok da sevineceğim:
Şimdi doğuştan gelen belli bir karakterimiz, zamanla da kazandığımız-törpülediğimiz-değişen özelliklerimiz var hepimizin, bizi biz yapan, "İnsan" dan Ayşe, Fatma, Hayriye haline getiren...
Kimimiz biraz daha asi, kimimiz daha uyumlu, kimimiz arı gibi, kimimiz rahatına düşkün vs vs...
Peki bir arada olması, kişiyi rahatsız eden huylarımız ne kadar baskın içimizde?
Şunu kavrıyorum ki, ben, kendi için değil, başkası için çalışabilen-gayret eden bir tembelmişim. Bunu görüyorum kendimde kaç sene sonra. Şöyle açmaya çalışayım; okul hayatım boyunca sadece ilgimi çeken konuları dinledim ve fakat sınavlara son gece çalışma dendi mi akla ilk gelenlerden biri oldum pek çoğunuz gibi. Hiç hırslanmadım derece için desem inanır mısınız? Hep "Bu geçmeye yeter" dedim, soruların devamına bakmadan sınavdan sıkılıp çıktığım çok oldu. (Böyle söyleyince de itici duruyor farkındayım, ama kendimi umursamazlığın ne boyutta olduğunu rahat kavramanız için somut örnek vermek istedim)
Bu hep böyle oldu, lise zamanı dershaneden kaçan ben, salt arkadaşlarla iddiaya girdik diye aynı dershanenin seviye tespitinde ilk 5e girdimdi. Arkadaşlarım için, gırgır olsun diye... Sigarayı bıraktım ağzıma sürmedim 2 sene, evladım için, kendim için adam akıllı denemedim bile... Yemek pişirmeyi öğrendim, eşim için, kendime iki yumurta kırmaya üşenen ben... Annem için okulu tamamladığımı, kardeşim için doğru örnek olmaya çalıştığımı, çalışırken emanet iş diyerek işverenler için pür dikkat kaldığımı... Kendim için ise hep kçım üstü oturduğumu fark ediyorum kaç sene sonra.
Bunun kendimi ispat çabası, ya da bir çeşit değersiz görme hali olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim çünkü onu da yaptığım bir dönem oldu anne-kız ilişkimiz içinde, ispat çabası... Değersiz de görmüyorum, bir şey oldu mu, haklıysam kendimi ölümüne savunurum da.
Her ne ise, sonuçta canımı sıkan ve kendimde nefret ettiğim şey kendim için bir şey yapmayı çok da sallamayacak kadar tembel olmam. Ya da tembellik midir bu, umursamamak mıdır, bilmiyorum.
Bunu da neden dert edindim derseniz, bu haftaki ödevi salladığımı fark ettim, üstelik o kadar hevesle konu belirledim, hayal ettim, hoşuma gitti. Ama bir fırsatını bulduğum an yayılmaya o kadar müsaitim ki... Bir şeye yeni başlarkenki hevesimi hiçbir zaman sürdüremiyorum, en sevdiğim şeyde bile. Zorla, ittire kaktıra, planlayarak, kendimi sıkarak ancak... İlla ilk anki kadar hevesle sürmüyor işler ama bir süre sonra zorlamaya da dönmemeli değil mi, alışılmalı, huzura doğru sabitlenmeli değil mi? Ben ise sıkıntıya kalıyor, üşeniyor ve çoğu kez yetersiz görüp "Sallaa" haline geliyorum.
Maymun iştahlı biri de değilim, onu bırak buna, bunu bırak şuna olayı da yok, hatta "Bitmeden yenisine geçemezsin" diye sıkarım kendimi (Belki de sorun bu, kendi kendimi bıktırıyorum)... Odak sorunum da yok, "Yapmam lazım" dediğimde dünyadan da koparım, öyle gömülürüm işin içine... Ama işte, ne kadar doğru anlatabildim bilmiyorum, kendim söz konusu olduğumda, başkaları için yapmaya çalıştığım şeyler kadar disipline, gayretli ve hareket halinde olamıyorum. Yapamasam, "Zaten yapamıyorsun" deyip geçeceğim de, kendim için yapmıyorum işte, bu da canımı sıkıyor.
Kendim için dibime kadar tembel, başkası için çalışkan...
Kendim için dağınık, başkası için deli titiz. (İşteyken her gün kendi masamı kendim silerdim, evde çocuk ve eşim için belli bir düzen ve temizlik rutinindeyim. O da kendim için değil)
Ya bakıyorum kendime vallahi Kara Murat gibi "Bu anam için, bu babam için" tarzında kılıç sokuyorum hayata. Kendim için değil...
Bir ara denk geldi konusu, bunu psikologla üstünden konuştuk, başka bir şeyi konuşurken arada kaynadı gitti duramadık; "Sorumluluk, emanet düşüncen altında kendini o kadar sıkıyorsun ki, kendine kalan alanda seni dinlenmeye-tembelliğe iten bu olabilir, başkaları için de hata yapmaktan korkmamalısın" tarzı bir şeyler söylemişti. Hatadan korkuyor muyum bilmiyorum ama, şaka gibi gelebilir size, en son ne zaman "Hata" görülecek bir şey yaptım hatırlamıyorum, o kadar oldu... Elimden yanlışlıkla kaydırıp bir tabak dahi kırmadım yakın zamanda (Dalgınlıkla çakmak yürütmek hariç). Saçmalarsam da lütfen kusuruma bakmayın, tam aktaramıyorum.
Bunu dert edindim kendime işte; herkes böyle midir? Yani kendi için yaptığı şeylerde hep bir kaçma meylinde midir? Değildir değil mi? Çok güzel planlı programlı ve severek kendini huzura taşıyan insanlar var, görüyorum. Gözlerinden alıyorum.
Ben neden böyleyim, ya da siz? Vardır kendine tembeller aramızda; neden böyleyiz? Ne yapmamız gerekiyor?
Karışık yazdım gibi geldi, anlatamadım bile derdimi adam akıllı... Uzattım da...
İçim sıkılıyor kaç gündür, oralara buralara gittim, çocuk annemlerde, her şey o kadar müsait ki kendim için bir şeyler yapmaya, çizmeye, boyamaya vs vs ve ben burada oturup tembelliğin gözüne vuruyor, yayılıyor ve konu açıyorum. Kalksam pc başından, "Evde iş yok ohh" diyerek kendimi koltuğa devirip tv zaplayacağım belki... Önceden yine bu kadar değildim ama yaş aldıkça daha bir yayıldım gibi. Hevesler mi bitiyor zamanla? Niçin böyle oluyor kızlar sizce?
ki dilinizle fark etmez demiyorsunuz ama tavirlariniz "fark etmez" cümlesinin aslinda tam özü.
Üşengeç veya tembel olduğunuzu sanmıyorum.
Siz "sadece" kendinize karşı böylesiniz...
Kendi tavirlarinizi sergileyen bir kadin düşünün. Bu kadin hakkinda akliniza gelen ilk kelime ne olurdu?
Bu bende de var. Yani bilmiyordum aslında belki üzerinde durmuyordum ama yazınızı okuyunca farkettim. Tamam şimdi çocuklarım var onlar için yapıyorum çoğu şeyi. Onlar için erteliyorum kendimi. Ama evlilik öncesi. O zaman da öyleydim. Hep kendim arka planda sevdiklerim, arkadaşlarım on planda. Neden kendim için kıyafet almak dışında birşey yapmıyorum? Evde kimse yoksa kahvaltı bile etmem. Okulda birinci olacak kapasitem hep vardı. Ama hiç sınavlar için yüz alacak şekilde çalışmadım. Amaaan yüz alsam nolur seksenbes alsam nolur modundaydim hep. Ama küçük de okula başlasın tüm yarim bıraktığım hobilerime devam edeceğim inşallah. Biraz da kendim için, sevdiğim için yapayım artık..
ayyyy aynı bensende mı balık burcusun ondan mı oluyo bunlar ıstıfa etcem artık bu burctan ben
Vallahi beğeniyorum yazılarını konularını güzel anlatıyorsun ama bende kendim için hic bisey yapmıyorum farkettim de hep başkaları için yaşıyoruz yaaa ne olacak bu halimizKuzum yapıyorum yapmasına da işte, bu kadar keyif aldığım bir şeyde bile kaçıyorum çoğu kez.
Hatta salt kendim için bile düşünmüyorum bunu, ileride evladım, kardeşim, eşim vb. baktığında, gurur duyabilecekleri, iz bırakabileceğim bir şeylerin çabası o da bir yerde.
Est.
Bi buna üşenmiyorum değil mi
Başladım mı sonu da gelmiyor...
Canın sağ olsun :)
Kendim için aynı dediğiniz gibiyim oğlum eşim ve öğrencilerim isim için yaptıklarımi da mecburiyet den yapıyorum. Benim durumum daha dramatik aslında saçma gelebilir ama ben bu durumumu balık burcu olmama bağlıyorum cunku balıklar tembel ve baskaları için yaşayan kişiler oluyor genelde
Ben de böyleyim bu yüzden hiç elle tutulur bi arkadaşlığım bile yok insanlar beni kullandığı yerde bıraktılar
O kadar güzel yazmışsın anlatmışsin ki tembel dediğim ben sonuna kadar sıkılmadan okudum
Bende çok boş zaman yarstiyorum kendime isim olmadığından falan değil isimde çok oysaki son dakikaya kadar sıkıştırıp
Son saatte aceleyle herşeyi yapmak hosuma gidiyordur belki de
Başkalarını yargılamak yerine kendinle ilgili açtığın bu konu sebepsizce hosuma gitti belki benden birşeyler de var yazilanlarda ondan midir bilmem ...
Başkasını mutlu ederek, kendini mutlu etmek...
Belki de kendin için yaptığın (yaptığımız) şey budur. Dolaylı da olsa kendin için çaba harciyorsun sayılmaz mı?
Yokuspokus BahtsizBedevii
Konuya yazacagim da cok uzun cevap verirsin diye korkuyorum. Agri kesici kafasiyla okuyamiyorum.
Ertelemek deniyor buna hatta procrastination ...
Sayılır tabi... Bu kısımdan çok şikayetçi değilim, hatta başkasını mutlu gördüm kadar tertemiz de değil bunun altı, "İşe yaradım ya, faydam dokundu" rahatlığı da oluyor, "Bunu yapabiliyormuşum, biliyormuşum ben bu işi yav" tatmini de oluyor.
Geçmiş olsun. Kısacık yazayım: Ertelemeyi de erteliyorum ya işte o kötü. 5. çalan alarma -ertele- diyerek basar gibiyim.
sonuna kadar keyifle ve tebessümle okudum
çok güzel bir yazım diliniz var.hep dikkatimi çekiyor.bence duygularınızı mutlaka kağıda dökün.
çocuğunuza günlük tutun mesela ilerde vermek için böyle bir anlatım şekliyle orataya neler neler çıkar.
çok keyifli olur çocuğunuz için okumasi
( çocuğunuz için olduğundan bunu yaparsınız mesela):))
sorununuza gelince.sanırım bir amacımız olmadığı için oluyor bir çok şey.
başkalarının mutlu olması bizimle gurur duyması, gurur veriyor birşeyleri başarmış hissi mükemmel felan ama sonra eee diyoruz.
boşuna yapıyoruz duygusu oluşuyor ve bütün aşk sefk kırılıyor.
kendimiz için bazen tembellikte yapmak lazım zaten.onada ihtiyacımız var
bende sizin gibi yaşıyorum hayatı diyebilirim içinden gelen bişey sanırım insanın.
1 hafta çok tempolu yasadigimda 1 hafta hiç bişey yapmadan yatabilirim
etraftan çalışkan gozukuyorum ama içimde tembelim.
sanırım bizi harekete sevdiklerimizin enerjisi geçiriyor.
yaşam enerjisi ile değil sevdiklerimizin enerjisiyle besleniyoruz.bulduğumuz ilk firsattada yayılıyoruz
üzdünüz ama olur tabi:)
Ben de aynı sizin gibiyim üniversite sınavına çalışmaya çok üşendiğim için hiç çalışmadan girdim. Aslında Tıp istiyordum ama fizyoterapist lik okuyorum .Merhaba kızlar nasılsınız, nasıl gidiyor?
Beni sorarsanız, fena sayılmam, yaşayıp gidiyoruz işte. Ve fakat şu birkaç gündür kafama takılan bir şey var, kendime de itiraf etmenin eşiğindeyim, dertlendim. Ne olacak benim bu halim?
Açmaya çalışayım dilim döndüğünce, biraz kendi kendini tahlil, insanlığı sorgu gibi kalabilir, fark etmeden haddimi aşarsam kusura bakmayın, fikirler alırsam çok da sevineceğim:
Şimdi doğuştan gelen belli bir karakterimiz, zamanla da kazandığımız-törpülediğimiz-değişen özelliklerimiz var hepimizin, bizi biz yapan, "İnsan" dan Ayşe, Fatma, Hayriye haline getiren...
Kimimiz biraz daha asi, kimimiz daha uyumlu, kimimiz arı gibi, kimimiz rahatına düşkün vs vs...
Peki bir arada olması, kişiyi rahatsız eden huylarımız ne kadar baskın içimizde?
Şunu kavrıyorum ki, ben, kendi için değil, başkası için çalışabilen-gayret eden bir tembelmişim. Bunu görüyorum kendimde kaç sene sonra. Şöyle açmaya çalışayım; okul hayatım boyunca sadece ilgimi çeken konuları dinledim ve fakat sınavlara son gece çalışma dendi mi akla ilk gelenlerden biri oldum pek çoğunuz gibi. Hiç hırslanmadım derece için desem inanır mısınız? Hep "Bu geçmeye yeter" dedim, soruların devamına bakmadan sınavdan sıkılıp çıktığım çok oldu. (Böyle söyleyince de itici duruyor farkındayım, ama kendimi umursamazlığın ne boyutta olduğunu rahat kavramanız için somut örnek vermek istedim)
Bu hep böyle oldu, lise zamanı dershaneden kaçan ben, salt arkadaşlarla iddiaya girdik diye aynı dershanenin seviye tespitinde ilk 5e girdimdi. Arkadaşlarım için, gırgır olsun diye... Sigarayı bıraktım ağzıma sürmedim 2 sene, evladım için, kendim için adam akıllı denemedim bile... Yemek pişirmeyi öğrendim, eşim için, kendime iki yumurta kırmaya üşenen ben... Annem için okulu tamamladığımı, kardeşim için doğru örnek olmaya çalıştığımı, çalışırken emanet iş diyerek işverenler için pür dikkat kaldığımı... Kendim için ise hep kçım üstü oturduğumu fark ediyorum kaç sene sonra.
Bunun kendimi ispat çabası, ya da bir çeşit değersiz görme hali olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim çünkü onu da yaptığım bir dönem oldu anne-kız ilişkimiz içinde, ispat çabası... Değersiz de görmüyorum, bir şey oldu mu, haklıysam kendimi ölümüne savunurum da.
Her ne ise, sonuçta canımı sıkan ve kendimde nefret ettiğim şey kendim için bir şey yapmayı çok da sallamayacak kadar tembel olmam. Ya da tembellik midir bu, umursamamak mıdır, bilmiyorum.
Bunu da neden dert edindim derseniz, bu haftaki ödevi salladığımı fark ettim, üstelik o kadar hevesle konu belirledim, hayal ettim, hoşuma gitti. Ama bir fırsatını bulduğum an yayılmaya o kadar müsaitim ki... Bir şeye yeni başlarkenki hevesimi hiçbir zaman sürdüremiyorum, en sevdiğim şeyde bile. Zorla, ittire kaktıra, planlayarak, kendimi sıkarak ancak... İlla ilk anki kadar hevesle sürmüyor işler ama bir süre sonra zorlamaya da dönmemeli değil mi, alışılmalı, huzura doğru sabitlenmeli değil mi? Ben ise sıkıntıya kalıyor, üşeniyor ve çoğu kez yetersiz görüp "Sallaa" haline geliyorum.
Maymun iştahlı biri de değilim, onu bırak buna, bunu bırak şuna olayı da yok, hatta "Bitmeden yenisine geçemezsin" diye sıkarım kendimi (Belki de sorun bu, kendi kendimi bıktırıyorum)... Odak sorunum da yok, "Yapmam lazım" dediğimde dünyadan da koparım, öyle gömülürüm işin içine... Ama işte, ne kadar doğru anlatabildim bilmiyorum, kendim söz konusu olduğumda, başkaları için yapmaya çalıştığım şeyler kadar disipline, gayretli ve hareket halinde olamıyorum. Yapamasam, "Zaten yapamıyorsun" deyip geçeceğim de, kendim için yapmıyorum işte, bu da canımı sıkıyor.
Kendim için dibime kadar tembel, başkası için çalışkan...
Kendim için dağınık, başkası için deli titiz. (İşteyken her gün kendi masamı kendim silerdim, evde çocuk ve eşim için belli bir düzen ve temizlik rutinindeyim. O da kendim için değil)
Ya bakıyorum kendime vallahi Kara Murat gibi "Bu anam için, bu babam için" tarzında kılıç sokuyorum hayata. Kendim için değil...
Bir ara denk geldi konusu, bunu psikologla üstünden konuştuk, başka bir şeyi konuşurken arada kaynadı gitti duramadık; "Sorumluluk, emanet düşüncen altında kendini o kadar sıkıyorsun ki, kendine kalan alanda seni dinlenmeye-tembelliğe iten bu olabilir, başkaları için de hata yapmaktan korkmamalısın" tarzı bir şeyler söylemişti. Hatadan korkuyor muyum bilmiyorum ama, şaka gibi gelebilir size, en son ne zaman "Hata" görülecek bir şey yaptım hatırlamıyorum, o kadar oldu... Elimden yanlışlıkla kaydırıp bir tabak dahi kırmadım yakın zamanda (Dalgınlıkla çakmak yürütmek hariç). Saçmalarsam da lütfen kusuruma bakmayın, tam aktaramıyorum.
Bunu dert edindim kendime işte; herkes böyle midir? Yani kendi için yaptığı şeylerde hep bir kaçma meylinde midir? Değildir değil mi? Çok güzel planlı programlı ve severek kendini huzura taşıyan insanlar var, görüyorum. Gözlerinden alıyorum.
Ben neden böyleyim, ya da siz? Vardır kendine tembeller aramızda; neden böyleyiz? Ne yapmamız gerekiyor?
Karışık yazdım gibi geldi, anlatamadım bile derdimi adam akıllı... Uzattım da...
İçim sıkılıyor kaç gündür, oralara buralara gittim, çocuk annemlerde, her şey o kadar müsait ki kendim için bir şeyler yapmaya, çizmeye, boyamaya vs vs ve ben burada oturup tembelliğin gözüne vuruyor, yayılıyor ve konu açıyorum. Kalksam pc başından, "Evde iş yok ohh" diyerek kendimi koltuğa devirip tv zaplayacağım belki... Önceden yine bu kadar değildim ama yaş aldıkça daha bir yayıldım gibi. Hevesler mi bitiyor zamanla? Niçin böyle oluyor kızlar sizce?
Okudum yazının tamamını. Bu bende de var bir şey emanet oldu mu artık ben rahat edemiyorum. O şey kusursuz olacak yani. Herkesin işine bu kadar kafa yorunca da kendim için bişey yapmaya mecalim kalmıyor hemen sıkılıyorum bu konuda psikologunuza katıldım.
Acaba bizim bu halimiz küçüklükten böyle yetiştirilme kaynaklı olabilir mi? bazen buna yoruyorum annem de böyle bir insan olduğu için.
Sagol gansta. Sigara konusunda ufak bir surtusme yasamistik ama fikirlerimiz degisik olabilir . Onemli olan seviyeyi bozmamak.
Soyle bir konum var bakarsan :)
https://www.kadinlarkulubu.com/forum/threads/ertelemeyi-ertelemek.948091/
İnan hatırlamıyorum sürtüşme yaşadık mı yaşamadık mı :/
Sigara konusunda kendim çok çektiğimden bıraktım-bırakmadım-tekrar başladım vs vs, yani asabi cümleler kurmuş olabilirim (konuyu da hatırlamıyorum) ama seviyeyi düşürmemişimdir, yapmam onu.
Bakayım merak ettim konunu.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?