- 2 Mayıs 2010
- 1.815
- 1
- 116
Bilenler bilir ama bilmeyenler için anlatayım.
2 yıl öncesine kadar hayatım berbattı diyebilirim, büyük bi ailede yaşıyoduk İstanbul'da ama zorlu günlerdi. üzücü bi olay sonunda memlekete gittik. O günden sonra hayatımız değişti. Ben liseyi bitirmiştim Grafik- Fotoğraf mezunuydum. Memlekette bi resim kurs buldum başladım hemen. (Bilirsiniz üniversiteye yetenek sınavı ile giriliyo.) Çok çok çalıştım. Sabah 9 akşam 11 lere kadar çalıştık kursta. mutfağımız vardı yemeğimizi yapardık yerdik sonra çizime devam ederdik, eve nasıl gittiğimi bilmezdim.
yetenek sınavları geldi sınava gireceğim üni.leri kurs hocam seçti. Benim hayallerim bambaşkaydı, inanıyodum o kadar çalışmadan sonra başarırdım ama gel gelelim "şurda şurda sınava girceksin" dedi girdim kazandım geldim bu şehre. Şu an resim öğretmenliği okuyorum. Bu arada istanbul'daki evimizden kovulduk, büyük bi ailede yaşıyoduk dedim ya babannemler dedemler eve almadılar bizi, eşya filanda vermediler. mecbur annem babam ben geldik buraya 2. el eşyalar borç harç derken bi şekilde geldik bu güne.
buraya geldik, sevgilim askere gitti, psikolojimde iyi değilken (geçmişte yaşadıklarımdan dolayı) daha da çöktü. 1. sınıfı nasıl bitirdim bilmiyorum. hatta 1 ay öncesine kadar hala kötüydüm, bilinçaltım çok doluydu geceleri bile uyuyamıyordum...
Burası öğrenci şehri yerlisi öyle pek yok. hele yazın sokaklar her yer bomboş. hayalet şehir resmen. Geçen yaz gelirken herkes evine gitme planı yaparken ben napcam napcam diye kara kara düşünüyodum. az değil 4 ay tatil. annem çalışıyo babam emekli evde oturuyo. kardeşim yok, konuşcak insan yok, bütün arkadaşlar gitti kaldım tek başıma. sıkılıyorum dışarı çıksam doğru dürüst insan yok caddelerde bile, yanımda kimse yok... terazi burcu olarak yalnızlıktanda nefret ediyorum en son dedim ki bursumu alayım memlekete akrabaların yanına gideyim biraz. gittim de ne oldu bin pişman oldum, çok rezillik çektim akrabalarımın evinde bile rahat kalamadım, pek ilgilenilmedi. istanbulda da liseden arkadaşlarım filan var ama insanların evinde ne kadar kalabilirsiniz ki akbaralarınızın yanında bile rahat olamazken. sevgilimde askerede tabi, 2 kez görmeye gittim onu o 2 kez izin kullandı görüştük öyle geçti. onun dışında sonuç olarak sıkıcı bi yazdı diyebilirim.
Birde İstanbul'dan buraya gelmek çok zor geldi bana. Çünkü orda çok aktiftim, okul olsun, staj günlerim olsun, haftasonları sevgilimle gezerdik, kursa giderdim. O günlerden birden böyle boşluğa düşünce zor geldi tabi...
şimdi 2. sınıfı bitiriyorum, herkes tatil planı yapıyo biletlerini alıyolar evlerine gidecekler ben sanırım gene bunalıma giriyorum. gene tek kalcam 4 ay boyunca, gene annem çalışıyo babam evde bi tek. kurs filan deseniz ufacık bi şehir aktivite yokki nereye gitcem. yazın zaten öğrenci kalmıyo ki o yüzden hiç bişi olmuyo. ajanslarda çalışsam ufacık yerler maaşımı alamam şüphesi var, staj günlerimden biliyorum acemi olunca önemsenmiyorsunuz pek. memlekete gitmeyi düşünmüyorum. belki arada istanbula giderim diyorum ama arkadaşımda kalsam bile 3 gün 4 gün. o kadarcık zaman için o kadar masraf yapmaya değermi bilmiyorum. Sevgilimde istanbulda o da çalışıyo haftanın 6 günü...
alese çalışmayı düşünüyorum onun dışında 4 ay boyunca napsam gözümde büyüdü valla iyice, sıcakta evde oturmakta olmuyor, herşeyi geçtim konuşcak insan bile yok, bir tanecik arkadaşım olsaydı sorun etmezdim sanırım. şimdiden sabahları bi sıkıntı ile kalkmaya başladım... ne kadar ifade edebildim bilmiyorum, anlatabilmişimdir umarım...
2 yıl öncesine kadar hayatım berbattı diyebilirim, büyük bi ailede yaşıyoduk İstanbul'da ama zorlu günlerdi. üzücü bi olay sonunda memlekete gittik. O günden sonra hayatımız değişti. Ben liseyi bitirmiştim Grafik- Fotoğraf mezunuydum. Memlekette bi resim kurs buldum başladım hemen. (Bilirsiniz üniversiteye yetenek sınavı ile giriliyo.) Çok çok çalıştım. Sabah 9 akşam 11 lere kadar çalıştık kursta. mutfağımız vardı yemeğimizi yapardık yerdik sonra çizime devam ederdik, eve nasıl gittiğimi bilmezdim.
yetenek sınavları geldi sınava gireceğim üni.leri kurs hocam seçti. Benim hayallerim bambaşkaydı, inanıyodum o kadar çalışmadan sonra başarırdım ama gel gelelim "şurda şurda sınava girceksin" dedi girdim kazandım geldim bu şehre. Şu an resim öğretmenliği okuyorum. Bu arada istanbul'daki evimizden kovulduk, büyük bi ailede yaşıyoduk dedim ya babannemler dedemler eve almadılar bizi, eşya filanda vermediler. mecbur annem babam ben geldik buraya 2. el eşyalar borç harç derken bi şekilde geldik bu güne.
buraya geldik, sevgilim askere gitti, psikolojimde iyi değilken (geçmişte yaşadıklarımdan dolayı) daha da çöktü. 1. sınıfı nasıl bitirdim bilmiyorum. hatta 1 ay öncesine kadar hala kötüydüm, bilinçaltım çok doluydu geceleri bile uyuyamıyordum...
Burası öğrenci şehri yerlisi öyle pek yok. hele yazın sokaklar her yer bomboş. hayalet şehir resmen. Geçen yaz gelirken herkes evine gitme planı yaparken ben napcam napcam diye kara kara düşünüyodum. az değil 4 ay tatil. annem çalışıyo babam emekli evde oturuyo. kardeşim yok, konuşcak insan yok, bütün arkadaşlar gitti kaldım tek başıma. sıkılıyorum dışarı çıksam doğru dürüst insan yok caddelerde bile, yanımda kimse yok... terazi burcu olarak yalnızlıktanda nefret ediyorum en son dedim ki bursumu alayım memlekete akrabaların yanına gideyim biraz. gittim de ne oldu bin pişman oldum, çok rezillik çektim akrabalarımın evinde bile rahat kalamadım, pek ilgilenilmedi. istanbulda da liseden arkadaşlarım filan var ama insanların evinde ne kadar kalabilirsiniz ki akbaralarınızın yanında bile rahat olamazken. sevgilimde askerede tabi, 2 kez görmeye gittim onu o 2 kez izin kullandı görüştük öyle geçti. onun dışında sonuç olarak sıkıcı bi yazdı diyebilirim.
Birde İstanbul'dan buraya gelmek çok zor geldi bana. Çünkü orda çok aktiftim, okul olsun, staj günlerim olsun, haftasonları sevgilimle gezerdik, kursa giderdim. O günlerden birden böyle boşluğa düşünce zor geldi tabi...
şimdi 2. sınıfı bitiriyorum, herkes tatil planı yapıyo biletlerini alıyolar evlerine gidecekler ben sanırım gene bunalıma giriyorum. gene tek kalcam 4 ay boyunca, gene annem çalışıyo babam evde bi tek. kurs filan deseniz ufacık bi şehir aktivite yokki nereye gitcem. yazın zaten öğrenci kalmıyo ki o yüzden hiç bişi olmuyo. ajanslarda çalışsam ufacık yerler maaşımı alamam şüphesi var, staj günlerimden biliyorum acemi olunca önemsenmiyorsunuz pek. memlekete gitmeyi düşünmüyorum. belki arada istanbula giderim diyorum ama arkadaşımda kalsam bile 3 gün 4 gün. o kadarcık zaman için o kadar masraf yapmaya değermi bilmiyorum. Sevgilimde istanbulda o da çalışıyo haftanın 6 günü...
alese çalışmayı düşünüyorum onun dışında 4 ay boyunca napsam gözümde büyüdü valla iyice, sıcakta evde oturmakta olmuyor, herşeyi geçtim konuşcak insan bile yok, bir tanecik arkadaşım olsaydı sorun etmezdim sanırım. şimdiden sabahları bi sıkıntı ile kalkmaya başladım... ne kadar ifade edebildim bilmiyorum, anlatabilmişimdir umarım...