-
- Konu Sahibi floarea soarelui
- #21
Allah başka dert vermesin
ayy kıyamam kız sana. en iyisi psikoloğa görünmek ki gidecekmişsin zaten. yaşadığın sorunun nedeni muhtemelen hormonal ama sana böyle düşündüren etmenleri değerlendirmek lazım. sıkıntı eşinden dolayi değil anladığım kadarıyla. geçmişinde birilerine yaranamadığın, kendini açıklamana rağmen anlaşılmadığın bir durum varsa onun da etkisi olabilir. eski sevgili ya da ailevi meseleler. 3 çocuk annesi olarak söylüyorum. insan bu tarz durumlarda kendini çok sorgulama altına alıyor. yalnız kalmaman lazım. anneannen gibi değillerse anneni ya da eşinin annesini yardım için çağırabilirsin. torunları için gerekirse dünyanın öbür ucundan gelirler kendi annemde ve kayinvalidemde şahit oldum. eşine neler hissettiğini söyle. onun tepkisine göre gerçekten hissettiremiyormuş musun yoksa bu bir korku mu anlarsın.selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.
ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.
evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.
evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.
kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.
anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?
Tek derdimin şu olduğu günlere gelmek istiyorum......selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.
ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.
evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.
evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.
kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.
anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?
Bence yeni doğum yapmışsınız. O yüzden böyle. Bebeğinize odaklanin. Anneanne de eski kafaselamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.
ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.
evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.
evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.
kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.
anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?
Derdin büyüklüğü önemli değil, muhtemelen lohusa depresyonu yaşıyor. Konu sahibi tekrar söylüyorum, psikolog+psikiyatriye git mutlaka hissettiklerini anlat. Ayrıca şunu da yine söyleyeyim 3.aydan sonra çok daha iyi olacaksın korkma, giderek azalacak bu hisler her şey oturmaya başlayacakTek derdimin şu olduğu günlere gelmek istiyorum......
Bir uzmandan destek al canım. Bebeğinizi huzurla, sağlıkla büyütünselamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.
ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.
evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.
evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.
kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.
anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?
evet evet gideceğim. çok teşekkür ederim.Derdin büyüklüğü önemli değil, muhtemelen lohusa depresyonu yaşıyor. Konu sahibi tekrar söylüyorum, psikolog+psikiyatriye git mutlaka hissettiklerini anlat. Ayrıca şunu da yine söyleyeyim 3.aydan sonra çok daha iyi olacaksın korkma, giderek azalacak bu hisler her şey oturmaya başlayacak
Lohusalık herhalde. Duyguları çok değişen kadınlar var deniyor. Kimsenin kimseye layık olup olmaması diye bir şey söz konusu olacak bir olay da yaşamamışsınız sanırım. Sağlık elden gitmeden otu b*oku taktığımız dönemler olur. Sonra bizim ya da yakınımızın sağlığı tehlikeye girince neyi takıyormuşum deriz. Onun gibi bir şey lazım sanırım. Elinizdekinin kıymetini bilmek için kötü bir sebebe ihtiyacınız yok. Seviliyorsunuz belli ki.selamlar arkadaşlar. biraz uzun farkindayim. ne olur mazur gorun. yardıma çok ihtiyacim var. daha rahat okuyabilin diye bazi yerleri belirginleştirdim.
ben 9 aydır evliyim. ben 24, esim 27 yasinda. evlilikten önce bir sene de sevgililik sürecimiz var. (aslında evlendikten 4 gün sonra 1. yılımızı doldurduk.) ve 13 günlük bir kız bebeğimiz var. ilişkimiz eşimin bana asik oldugunu soylemesiyle basladi. biraz dusunup ondan hoşlandığımı fark edince cikmaya başladık. evlenmeden önce 2 ay kadar beraber yasamisligimiz da var. onu cok seviyorum, o da beni cok seviyor ve ben bunu iliklerime kadar hissediyorum. bunlara dayanarak daha fazla beklemeden evlenmeye karar verdik. evlenmeden önce çok ilgiliydi. beraber çok güzel vakit gecirirdik, hafta sonlari bazen benim yasadigim ulkeye gelirdi, bazen de onun yasadigi ulkeye ben giderdim. yeni yerler gorup kesfetmeyi cok severdik. hep evlilik aşkı öldürür falan diye duyuyordum çevreden ama öyle olmadı. hâlâ çok ilgili. sevgisini sonuna kadar hissettiriyor.
evlendikten sonra onun yasadigi ulkede yasamaya basladik. guzel bir ev dizdik. daha once bir kere ulke degistirdim ama onun sayesinde onun ülkesine alisma surecimde zorluk yasamadim hatta kendi ülkemde gibiydim.
evliligimizin ilk haftasında hamile kaldim, cok ani oldu evet ama esimle sanki yillardir evliymisiz gibi hissediyorum ve bana hemencecik hamile kalmak yuk gibi gelmedi, mutluyum yani. hamilelik surecim çok zor geçti, doğumum da oyle, her anımda yanımdaydı. şu anda bebegimize beraber bakıyoruz. her şey çok güzel gidiyor ama ben kendimi onun sevgisine layık degilmisim gibi hissediyorum. onu cooook seviyorum ve onun icin her seyi yaparim fakat bunu ona hissettiremiyormusum gibi hissediyorum ve moralim çok bozuluyor, o üzülür, bebek de etkilenir diye aglayamiyorum da. bu soruyu da aglamakli yazdim.
kendimi olması gereken bu diyerek telkin etmeye çalışıyorum ama olmuyor iste. sırf bu yüzden bazen bebeği esimin kucagina vermek istemiyorum ama o da babasi sonucta, veriyorum yine. eşimi elinde bebekle görmek de çok hoşuma gidiyor, icimi isitiyor. doğru bi adamla evlendigimi bir kez daha anlıyorum ama cidden ona karşı kendimi yetersiz hissediyorum.
anneannemle konuştuktan sonra da bu hissim arttı. bir kere ağlama krizine girdim. eşim sakinleştirdi ama o kadar pisman oldum ki ağladığıma. elimde değildi birden geldi ama yine de kendimi suçlu hissettim. ne yapacağımı bilmiyorum. benim bu durumumun aramızı açmasindan korkuyorum. ne yapmalıyım?
Aman milleti kafana ne takıyorsun? Eski kafalı, cahil insanların düşüncesi bunlar. Çocuk onun da çocuğu bakacak, yardımcı olacak tabi. Konu senin kendi başına halledip halledemen değil; kaldı ki böyle bir zorunluluğun da yok.biraz düşündüm de önceden hissetmiyordum. özellikle anneannemle konuşunca başladı. o aradı beni. esimle baktığımızı söyleyince kendin halledemiyor musun tarzı bir şey söyledi. o an da etkilenmeye çok müsaittim sanırım, şu anda da musaitim ama neden bu durumun devam ettiğini bilmiyorum. hormonal herhalde. bu histen bir an önce kurtulmak istiyorum.
psikoloğa gittin mi? gittiysen nasıl geçti seansın?bir psikoloğa görünmeye zaten karar verdim. pazartesiyi bekliyorum. belki benim gibi bir durum yaşayan vardır da tecrübelerini aktarır diye yazmıştım. ilgilenen herkese teşekkür ederim.