- 29 Ekim 2015
- 1.446
- 2.732
- Konu Sahibi andromeda-80
- #1
Merhaba hanımlar. Buradan nasıl bir yardım alabilirim bilmiyorum ama içimdeki bu his beni kötü etkiliyor. Sanırım biraz paylaşıp rahatlamak istedim. Çok uzun olacak kusura bakmayın. Okumak istemeyenler için baştan belirteyim.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Ben 8 aylık hamileyim. Eşim, ben ve bir de 11 yaşında kızımla çekirdek aileyiz. Şimdi de bebiş geliyor işte. Benim annem ve iki abim var. Bir abim evli. Abimle de eşiyle de aramız iyidir ( Ya da ben öyle sanıyordum belki ) Diğer abimle kimse görüşmez. Sadece annem vardır onunla konuşan. Sülalede görüşen yok zaten, biz de görüşmüyoruz. Annemle ise hep göstermelik bir ilişkimiz oldu. Hiçbir zaman gerçek bir anne kız ilişkimiz olamadı maalesef.
Gelelim sorunuma:
Ben şimdi yakın zamanda doğum yapacağım. Ama yanımda kimse olmayacak sanırım. Büyük kızımı evli olan abimlere bırakacaktık doğum yaptığım zaman. Eşim de benim yanımda kalacaktı. Hesaplarımız bu yöndeydi.
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. Yengem ve abim doğumda tabi ki kızımı onlara emanet edebileceğimi söylediler. Gel gelelim buna rağmen her hafta görüştüğüm yengem, doğumuma az zaman kala birden irtibatı kesti. 1 ay oldu aramıyor. Hoş, önceden de ben daha sık arardım zaten. Ama şimdi hamileliğin son dönemlerinde olduğum için onlar beni arasın, merak etsin, sorsun diye düşünerek aramadım. Bilmem, belki naza çekmektir bu. Ama doğurdum, doğuracağım. En yakınıma da naz yapabilmeliyim diye düşündüm. Ama aradan 1 ay geçti, arayan olmayınca aramızdaki samimiyeti sorguladım. Ben aramayınca onlar da beni aramadı çünkü. Dolayısıyla çocuğumu bırakmak konusunda tereddüde düştüm. Galiba kabul etseler de çok da istekli değiller. Dolayısıyla kimseye zahmet vermek istemiyorum.
Annem asla bakamaz zaten. Hoş bakabilseydi bile yollamazdım kızımı. Çünkü diğer abimle birlikte yaşıyor ve ben kızımı asla o adamla aynı ortama sokamam. Nedenlerini şimdi uzun uzun anlatmayacağım ama kızım tek başına kalsa çok daha fazla içim rahat eder. Annem de gelip bizim evde kalamaz. Çünkü çocuğum okula gidiyor ve kalabalık içinde risk altında. Kızım covidli biriyle temas etse, anneme bulaştırsa ben bu vicdan yükünün altına giremem. Annemin aşısı yok zaten, dolayısıyla bizim eve gelip kızımla kalması da mümkün değil. Başına bir şey gelse hemen kızımı suçlar. Ben buna dayanamam.
Annem zaten şimdiye kadar ele güne karşı laf olsun diye annelik yapan biri. El alemin kınayacağını düşünmese umrunda olmam. Zaten ona güvenmiyorum. İlk doğumumda bir gece bile yanımda kalmadı. Onu da bırakın, doğumdan evimize geldiğim gün yanımızdaydı. Kalkıp da bir yudum su bile vermedi bana. Evini düzenini bilemem dedi. Kalktım önüne yemek yapıp koydum ben daha 1 günlük doğum yapmış halimle. Doğumdan gelip misafir ağırladım bir de. Yani yardım kabul etsem bile bana faydası dokunacak biri değil annem.
Bana iki haftada bir telefon eder, aman kızım kendini yorma, sen hamilesin falan der. Laf olsun diye ama. Hamileyim tamam da, ben yapmazsam kim yapacak bu işleri anne diyorum. Bu sefer de hastalığını falan anlatıp kendi işimi bile yapamıyorum diye sızlanmaya başlıyor. Ama bana gelince hasta olan kadın kendi evinde maşallah çok sağlıklı. Yün yorganlarının yününe kadar kendisi yıkıyor, çırpıyor, dikiyor. Cam siliyor, canı isteyince en zor yemekleri ( mantı, el açması börek, içli köfte gibi) kendisi yapıyor. Yanlış anlaşılmasın, ben ondan şimdiye kadar hiçbir şey istemedim zaten. Bebek için bile hiç bir şey yapmasını istemedim. Yapmadı da. Zaten usülen sordu, bir şey yapmam gerekir mi diye. Ben de gerekmez dedim.
Geçen ay derinlemesine temizlik yaptım ben. Kimseye haber bile vermedim. Karnım burnumda buzdolabı, çamaşır makinesi de çektim, halılarımı da kaldırdım serdim, duvar da sildim. Eşim kısmen destek oldu, çünkü gün boyu işteydi haliyle. Genel olarak her şeyi ben yaptım. Annemin haberi bile olmadı, yardım da istemedim. Ama olur da isterim diye hep hastadır kendisi bana gelince. Önceden sızlanır ki olur ya yardım istersem bahanesi olsun diye. Neyse bunları şunun için anlattım. Annemden hiçbir zaman hiçbir şey isteyemem. Çocuğumu doğumda ona bırakamam. Bu bir alternatif değil benim açımdan.
Eşimin ailesiyle ilgili yakın zamanda bir başlık açmıştım zaten. Yanlış anlaşıldım, mevzu para sanıldı ama değil asla. Eşimin de arkasında bir ailesi yok. Onlar sadece bir menfaatleri varsa eşimle iletişim kurarlar. Ben onlarla zaten görüşmüyorum yıllardır. Dolayısıyla onlara da çocuğumu bırakmam mümkün değil. Zaten doğacak çocuğu da merak ettikleri yok. Eşimi umursamıyorlar ki torunlarını umursasınlar.
Başka bize destek olacak kimsemiz de yok. Arkadaşlarım var tabi ama ailelerimizin yanımızda olmadığı durumda onlardan nasıl bir şey isteyeyim? Demezler mi anası, akrabası dururken bizden böyle bir şey istenir mi diye? Eşim var bir tek işte. O da doğumda yanımda olmak istiyordu ama kızım daha gece tek başına kalacak yaşta değil. O yüzden muhtemelen eşim kızımın yanında kalacak.
Aklımıza gelen tek alternatif ise hastanelerin refakatçi hizmeti. Gece refakatçi olarak kalmak için bir hemşire ya da ebe ayarlanabileceğini söyledi doktorumuz. Hastanenin böyle bir hizmeti varmış. Allah kimseye muhtaç etmesin tabi, çözüm bulabilmek bile bir nimet. Ama kendimi çok çaresiz, yalnız ve kimsesiz hissediyorum. Kimim kimsem olmadan tek başıma doğurmak ağrıma gidiyor. Sürekli burnumda bir sızı var.
Ben annem anjiyo olduğunda büyük kızıma 7 aylık hamileydim. Annemin yanında durdum hastaneden çıkana kadar. Afedersiniz gerektiğinde altından da aldım, hiç de gocunmadım. Abimin hanımı olan yengemin doğumunda hastanede ben kaldım yanında. Karşılık beklemedim bunları yaparken tabi ki. Ama insan kendisi bir şeye ya da birine ihtiyaç duyduğunda sorgulamaya başlıyor sebepsiz. Ben onların yanında ihtiyaç duyduklarında sorgusuz sualsiz kalırken şimdi böyle kimsesiz olmayı da haketmedim.
Ne olursa olsun, çok da gururluyum ama. Şu saatten sonra kimseden yardım istemem. Benim doğurmak üzere olduğumu bilip kıllarını kıpırdatmayan aileden bir şey isteyemem ben. Neden böylesiniz, ben bunu hak edecek ne yaptım diye bile soramam. Ama bu sızı, bu kimsesizlik hissi nasıl geçer ya? Ya da geçer mi? Kendimi nasıl rahatlatayım ben? Rahatlamaya çok ihtiyacım var çünkü.
Yeni doğum yapmış arkadaşım ev taşımaya yardım etmeye çağırdıydı çok atom karıncayım hemen valla evin yarısını topladım arkadaşım da bebeğiyle vakit geçirdi zaten hali yoktu. Aynı yerde olsak temizliği memizliği 1 günde yapardım, ciddiyim.
Çok üzülüyorum böyle yalnız hisseden hemcinslerimi görünce. Ben bizim gelin ailenin en küçüğü diye kıyamıyorum. Temizliğine yemeğine yardım ediyorum. Kendini yalnız hissetsin asla istemem, annem hasta kadın bir faydası olmaz. Annelik de ablalık da bana düşüyor diye. 
Ben insan böyle bir durumda bile ailesinden destek göremeyecekse, ne zaman görecek diye sorguladım bir an. 
