Merhaba hanımlar. Hayatım evde 2 bebeğime bakmak, ev işi yapmakla geçiyor. İş yaparken internetten kendime bir şeyler katabileceğim, sorunlarımı düzeltmem için olaylara farklı bakabileceğim videoları dinliyorum. Ama yine aynıyım, sürekli geçmişte olan, bana haksızlık yapıldığını düşündüğüm sözleri hatırlıyorum. Bunun için günümü mahvediyorum hep keyifsizim. Filmlerde derler ya çocukluğuna inelim
benim de her şeyin başladığı yer çocukluğum. Kendimi sorunlar yumağı gibi hissediyorum bazen. Babam alkolikti, hiç eve bakmazdı ben 4 e giderken emekli oldu, hiç çalışmadı. Annem temizliğe giderek bizi büyüttü. Babam öğlen 3 lere kadar yatar, gece 5lere kadar da içer içer aynı şeyleri konuşurdu. Küfür, şiddet,tehdit, hakaret her gün her akşam yaşanırdı. Ev cehennem gibi geliyordu. Bazen arkadaşlarını getirirdi. Hep çok kötü hissediyordum babam evdeyken. Cevap veremezdik kendi kendine bize, özellikle anneme bağırır küfür ederdi her gün. En ufak cevapta döverdi, hatta kaç kez öldürmeye kalktı. Eve annem baktı ama evin işleri hep bana kaldı. Babam ölünce annem hurda toplamaya başladı. Evin içini dışını çöp eve çevirdi hep eşya yığdı, toplamadı. Şu an o evi çok özlesem bile gidesim gelmiyor çünkü yaşanacak gibi değil. Annemi ne desek ikna edemedik bu işi bırakmaya. Evlendim kayınvalide terörü yaşadım. Eşimi çok sevmiştim ama annesi ilk haftadan öyle şeyler yaptı ki mutluluktan gökyüzüne çıkmışım da hemen pat diye düşmüşüm gibi oldu. Her an bizimleydi hiç atlatamıyorum o ilk haftanın şokunu. Evlendiğimizin ertesi gününden itibaren her an 3 kişiydik eşim ben annesi. Annesi tam insanı delirtmelik biri. Eşim gık diyemedi. Teyzesi de her seferinde yanımda imalı imalı konuşuyordu kaynanamın yaptığı binbir saçmalığa karşı onu kırmadığım halde şimdiki gelinler kaynanalarını istemiyor, biz hiç insan değilmişiz sanki, kaynana bütün gün kenarda otursa bile geline batıyı deyip durdu daha yepyeniydi evliliğim ne bekledi bilmiyorum ki ablası sürekli her dakika bizimleydi. Eşim gidince yanıma yatmalar. Yüzlerce soru sormalar, çeyizimdeki eşyaları istemezler. Ona rağmen ne yapacağımı kestiremeyip sabretmiştim keşke sabretmeseydim ama o an o insanları tanımıyorum, ne yapacağımı bilemedim. Şimdi teyzeyle iletişimi tamamen kestim kv ile son derece mesafeliyim. Sürekli teyzeyle görüşmem için baskı var hala. Eşim benim sıkıntıya uğradığımı hiç umursamadı, hatta sen değiştin bana ağır şeyler yaşattın filan dedi, o sorunlarda ona verdiğim tepkiler yüzünden. Eşime şu an sürekli bi kırgınlığım var evliliğimin en başından beri bana değer vermediğini düşündüğüm için. Durup durup yüzüm asılıyor, konuşamıyorum onunla, sıcak davranamıyorum. Bir şeyleri kendi kendime dert edip mutsuz oluyorum durup dururken. Aşamıyorum geçmişi bir türlü. Var mı kafaya takmamayı, önüne bakmayı becerebilen?