kendimi aciz hissediyorum

başarısızlık...
sevdiklerine yetememe...
güven sorunu... aileme güvenmiyorum.

gerçekten omuzlarımdaki ağırlığı, kalbimdeki sızıyı size anlatamam.
üst üste gelen başarısızlıklarım yeterince beni zorlarken mutsuz ederken, bu başarsızlıklarımı sadece nişanlımla konuşabiliyorum.
ailemle ne sevincimi ne üzüntümü paylaşmak gelmiyor içimden.
çünkü hayatıma müdahale etmelerini istemiyorum. sözleriyle sürekli eleştirilmek psikolojimi olumsuz yönde etkiliyor. bariz bir şekilde bunu farkediyorum.
ailemle yaşadığım sorunların haddi hesabı yok zaten bilenleriniz vardır.
nişanlım da bende bir an önce evlenmek için uğraşıyoruz şu durumdan kurtulmak için.
kendi branşımla ilgili iş başvurusu bıraktım onun haricinde çalışma şartlarını ne kendim ne de nişanlım istiyor.
bekliyoruz.

öte yandan nişanlımı sürekli üzüyorum.
biz yıllarca birbirimizi maddi, manevi anlamda sürekli destekledik.
ancak o kadar dar hissediyorum ki biriktirdiğim paradan (o çalışıyor-benim çalıştığım dönemde biriktirdiğim bir miktar )ona al ihtiyacını gör demeyi bile akledemez hale geldim. geçenlerde ani bir yerden ay sonu borç çıktı arabayla ilgili.. o kadar sıkıştı bunu bile diyemedim. ki biz öğrenciyken son beş liramızı paylaştığımızı bilirim. eli genişleyince yerine koyarda bunu biliyorum halbuki...

derdi,sıkıntısı oldu. benimle dertleşmeye çok ihtiyacı oldu. evden izin alıp geleyim yanına dedim izin vermediler. çok ısrar ettim bana ihtiyacı var dedim. sen kendi sorumluluklarını bile yerine getiremiyorsun otur önce evdeki işleri yap diye cevap aldım. (son bir haftadır evden çok çıkmk durumunda kaldık o yüzden baya dağınıktı ama ben erken kalkıp işlerin bir kısmını halletmiştim.)
bizim izin vermediğimizi değil kendinin işi olduğunu söyle çıkmayacağını söylerken dedi annem bir de...
ki bana bağırmak için bin bir bahane buldu yine.. evden çıkarsam tekrar dönüşü olmadığını biliyorum bu yüzden aciz hissediyorum.
izin almadan çıkmam mümkün değil kaç yaşında olursam olayım.. her evin şartları durumu farklı olabiliyor. yardımcı olurken haber ver çık demeyin o açıdan ayrıntılı not düşmek istedim.

nişanlıma da annemin söylediği cümleleri söyledim (benim değil annemin kelimeleri olduğunu elbette anlad)tamam dedi sadece ama ses tonu kırıldığını belli etti.

ailemle ettiğimi son büyük tartışmada her şeye evet de yap evlenene kadar bir kez daha kopmasın her şey diye beni tembihlemişti.
sonra ben aradım tekrar nişanlımı görmüyor musun halimi yanında bile olamıyorum dedim. o da yok suç benim ne düğün yapabiliyorum ne seni ben çekip alabiliyorum. evin temizliği benden önemli oluyor ailen gösterdi kendini dedi. (nişanlım sert mizaçlı olmasına rağmen bugüne kadar ailemin istediklerini hep yaptı. ben ne zaman zordayım desem yanıma geldi.)
ben sana tartışıp çık demedim evden çıkamıyorsun otur evde bundan sonra nikah tarihini alana kadar ne izin isterim ne de gel dediklerinde müsait olurum dedi. annem ben istemesem bile tartıştı benimle üzerime gelerek sözleriyle... bunu anlatınca susacaktın tamam diyecektin o cevap sende değil bendeydi dedi.

işte böyle...
sevdiğim adam kazık yerken benle yarım saat dertleşmesi bile mümkün olmadı...

İş ayrımı yapmadan evlenene kadar çalışmalısın. En azından para biriktirir kendi hayatını ertelemezsin. Aile her zaman ailedir kimse için annenleri kırma. Allah korusun yarın öbürgün bir şey olsa emin ol ilk önce onlar yanında olurlar.

gelinn .!.:

İş ayrımı yapmadan evlenene kadar çalışmalısın. En azından para biriktirir kendi hayatını ertelemezsin. Aile her zaman ailedir kimse için annenleri kırma. Allah korusun yarın öbürgün bir şey olsa emin ol ilk önce onlar yanında olurlar.

Genişletmek için tıkla...

keşke mevzu kırıp kırmamak olsaydı

zeynones, özellikle "haber ver çık demeyin, yapamam" diye yazan birisine böyle bir yorum yazılmaz normalde ama ben senin eski konularını biliyorum, o yüzden soracağım.
arkadaşımda kalacağım diyerek evden çıkabildiğin zamanlar varmış. sevgilinle çok rahat buluşabildiğin zamanlar.
bu zamanların farkı neydi? o zaman arkadaşımda kalacağım deyip evden çıkmana nasıl izin veriyorlardı, şimdi değişen şey ne? o zamanki izin durumlarına dönebilmek için yapabileceğin bir şeyler var mı?
şimdi bir sevgilin olduğunu bildikleri için mi iyice kısıtlandın?

Hayatınızdaki olumsuzlukların tek nedeni aileniz olamaz onlarda insan nihayetinde yanlış yaparlar ama sizin hata yapma ihtimaliniz daha fazladır
Sabır sabır bu günlerde geçer

antoniebud .!.:

zeynones, özellikle "haber ver çık demeyin, yapamam" diye yazan birisine böyle bir yorum yazılmaz normalde ama ben senin eski konularını biliyorum, o yüzden soracağım.
arkadaşımda kalacağım diyerek evden çıkabildiğin zamanlar varmış. sevgilinle çok rahat buluşabildiğin zamanlar.
bu zamanların farkı neydi? o zaman arkadaşımda kalacağım deyip evden çıkmana nasıl izin veriyorlardı, şimdi değişen şey ne? o zamanki izin durumlarına dönebilmek için yapabileceğin bir şeyler var mı?
şimdi bir sevgilin olduğunu bildikleri için mi iyice kısıtlandın?

Genişletmek için tıkla...

öyle aslında nişanlanırken çok aşırı sorun yapmamışlardı kendimizin tanışıp net bir evlilik kararımızın olmasını. (mantıken hiç bir sorun yok aileler ve biz ikimiz birbirimize denk durumlarımız.) annemle babam nişanımız bir yıla yaklaştıktan sonra biz sormadınız bile demeye başladılar. bir yıl önce sorun yapsaydınız ona göre adım atsaydık dedim. pişmişaşa su katmak misali...
o zamanlar fakültede derslerim oluyordu, yazları da hep çalıştım. iki yıl da ayrı evde yaşadım bunlar baya rahatlatıyordu. şimdi hiç istemediğim halde bir şekilde evdeyim. okulum fiilen bittiği gün çalışmaya başlamıştım. bilsem böyle olacağını geçen yıl işten çıkmazdım. sırf maaşım iş yoğunluğunu asla kaldırmayacak şekilde 800 tl, kendi alanımda çalışmıyorum diye çıkmıştım.
nişanlımda sevgili olduğumuz dönemde farklı bir şehirde okuyordu senede bir kaç kere ancak geliyordu. öyle geldiğinde rahat olacağımız şekilde ayarlardım taa öncelerinden...
annem hep kontrolcü, kendi istediği şekilde günün programını bile düzenlemeye çalışırdı da şimdi daha zor oluyor. sürekli evdeyim. (düzenli olarak çıkmam gereken bir durum olmayınca annem arada çıkmalarıma bile taş koymaya başladı.)
şu an evlenmekten ve iş bulmaktan başka bir ihtimal beni rahatlatmayacakmış gibi hissediyorum.

c

VEdeBU .!.:

Hayatınızdaki olumsuzlukların tek nedeni aileniz olamaz onlarda insan nihayetinde yanlış yaparlar ama sizin hata yapma ihtimaliniz daha fazladır
Sabır sabır bu günlerde geçer

Genişletmek için tıkla...

elbette öyledir muhakkak.
eski konularımda da anlatmışlığıma rastladıysanız bazı duyguların eksikliği, durumlara karşı ne yapacağımımı bilememe, dönem dönem öfke, dönem dönem ağlama krizlerine dönüştü. yanlış yaptım ama evin kapısını vurup çıkmadım. çok büyük yanlışlar yapmadım. ama sürekli bağırma sesi duymak bünyemi çok yıprattı. o tencereyi niye sağa değilde sola doğru karıştırdın diye bile bağırdı annem çoğu çoğu...
geçmişin öfkesini üstümde görmek beni de öfkeli bir insan haline getirdi.
genel olarak sinirli bir insanım bende gerek iş hayatında, gerek arkadaşlıklarımda...
bir tek yumuşak tarafım nişanlıma... o da aslında bamtelimi bildiği için, kalbimi öfkeden arındırıp merhametle dolduruyor. annem ise benim ona yumuşak davranmamı ona yaranmak olarak görüyor halbuki birbirimize verdiğimiz değerin, bana gösterdiği şefkatin sonucu olarak yaşıyoruz.

Nişanlına kıyamadım, sana da öyle. O haklı... Ses etme bakalım şimdilik madem rest çekemem yap demeyin diyorsun. Bir bildiğin vardır herhalde. Seni tehdit mi ediyorlar ne yapıyorlar artık bilmiyorum. Şimdilik ses etme, evlen bir şekilde çık evden. Sonra asla arkana bakma ama. Bütün ilişkini kes şunlarla. Normalde evden kurtulmak için asla evlenmeyin derim ama şu an senin durumun farklı çünkü zaten sevdiğin uzun süredir birlikte olduğun biri var.

Annenle olan sorunları nişanlına aynen aktarma. Ben şunu dedim O bunu dedi diye anlatma yani. Annem izin vermedi deyip geçebilirsin. Veya annemin yine sinirli günüydü dersin.
Anlatmıyorum diyeceksin ama nişanlın temizlik benden önemliymiş dediğine göre detay vermişsin.
Şimdi idare etmezsen ileride evlenince annenle görüşmeni bile istemez.

Aslında belki annene de nişanlımın bana ihtiyacı var demek yerine çok sıkıldım biraz çıkıp geleceğim deseydin daha iyiydi.
Belki annen seni kıskanıyor veya sakınıyordur. Belki el adamının nesini avutacak diye kızıyordur. Biraz gezeceğiz hemen dönerim desen sorun olmayabilirdi.

Meleknaz .!.:

Annenle olan sorunları nişanlına aynen aktarma. Ben şunu dedim O bunu dedi diye anlatma yani. Annem izin vermedi deyip geçebilirsin. Veya annemin yine sinirli günüydü dersin.
Anlatmıyorum diyeceksin ama nişanlın temizlik benden önemliymiş dediğine göre detay vermişsin.
Şimdi idare etmezsen ileride evlenince annenle görüşmeni bile istemez.

Aslında belki annene de nişanlımın bana ihtiyacı var demek yerine çok sıkıldım biraz çıkıp geleceğim deseydin daha iyiydi.
Belki annen seni kıskanıyor veya sakınıyordur. Belki el adamının nesini avutacak diye kızıyordur. Biraz gezeceğiz hemen dönerim desen sorun olmayabilirdi.

Genişletmek için tıkla...

ilk başta iki saati geçmez bi çay içeceğiz dedim en başında evin işlerini gelince yapacağım bende planladım falan dedim ama yok...
annem direk olarak izin vermediğimi sakın söyleme işlerimiz var de kendin istemiyor gibi yap dedi. bende ben istiyorum su an yanında olmalıyım sen izin vermiyorsun dedim.
aslında detay vermemek lazım ama annem gerçekten ilişkimize ne zaman müdahil olsa aramız bozuluyor buna çok üzülüyorum.

mydilemma .!.:

Nişanlına kıyamadım, sana da öyle. O haklı... Ses etme bakalım şimdilik madem rest çekemem yap demeyin diyorsun. Bir bildiğin vardır herhalde. Seni tehdit mi ediyorlar ne yapıyorlar artık bilmiyorum. Şimdilik ses etme, evlen bir şekilde çık evden. Sonra asla arkana bakma ama. Bütün ilişkini kes şunlarla. Normalde evden kurtulmak için asla evlenmeyin derim ama şu an senin durumun farklı çünkü zaten sevdiğin uzun süredir birlikte olduğun biri var.

Genişletmek için tıkla...

işin daha üzücü tarafı ne oldu... bir süredir telefonum bozulduğu için eski telefonumu kullanıyordum. sadece arayabilen tuşlu bir telefon. kayınbabamla birlikte hediye telefon almışlar sürpriz yapacakmış. akşam sadece 2 dakika kapıdan verdi gitti. kırgın olduğu o kadar belliydi ki... bana tebessümün lazımdı bu değil dedim yüzüm gülecekti gülmedi seninki gülsün dedi. çok aşırı duygusalım bugün.

zeynones2 .!.:

c


elbette öyledir muhakkak.
eski konularımda da anlatmışlığıma rastladıysanız bazı duyguların eksikliği, durumlara karşı ne yapacağımımı bilememe, dönem dönem öfke, dönem dönem ağlama krizlerine dönüştü. yanlış yaptım ama evin kapısını vurup çıkmadım. çok büyük yanlışlar yapmadım. ama sürekli bağırma sesi duymak bünyemi çok yıprattı. o tencereyi niye sağa değilde sola doğru karıştırdın diye bile bağırdı annem çoğu çoğu...
geçmişin öfkesini üstümde görmek beni de öfkeli bir insan haline getirdi.
genel olarak sinirli bir insanım bende gerek iş hayatında, gerek arkadaşlıklarımda...
bir tek yumuşak tarafım nişanlıma... o da aslında bamtelimi bildiği için, kalbimi öfkeden arındırıp merhametle dolduruyor. annem ise benim ona yumuşak davranmamı ona yaranmak olarak görüyor halbuki birbirimize verdiğimiz değerin, bana gösterdiği şefkatin sonucu olarak yaşıyoruz.

Genişletmek için tıkla...

biz anneler bazen yanlışlar yapıyoruz kafamızda mükemmel evlat imajı oluşturup kendi eksiklerimizi evlatlarımız üzerinden tamamlamak onları en iyi yerlerde görmek en güzeli görmek istiyoruz mümkünmüş gibi
sizin anneniz hatası bu
tek yapman gereken
anne ben mükemmel değilim yanlışlarımla sev beni kabul et beni
evlat olarak biz annemizin kendisini çok bilgin gördüğünü aslında öyle olmadığını birçok hatalarının olduğunu dış etkenlere olan öfkesini bizden çıkarttığını düşünüyoruz bazen öyle oluyor ki bizi sevmediğini bile düşünüyoruz
bizim hatamız evlat olarak bir annenin gözünde kimse evladı kadar değerli değil biz annemiz en kıymetli varlığıyız
kimse için olmasa da annem için değerliyim bunu bilelim yeter



karışık anlattım umarım anlata bilmişimdir

VEdeBU .!.:

biz anneler bazen yanlışlar yapıyoruz kafamızda mükemmel evlat imajı oluşturup kendi eksiklerimizi evlatlarımız üzerinden tamamlamak onları en iyi yerlerde görmek en güzeli görmek istiyoruz mümkünmüş gibi
sizin anneniz hatası bu
tek yapman gereken
anne ben mükemmel değilim yanlışlarımla sev beni kabul et beni
evlat olarak biz annemizin kendisini çok bilgin gördüğünü aslında öyle olmadığını birçok hatalarının olduğunu dış etkenlere olan öfkesini bizden çıkarttığını düşünüyoruz bazen öyle oluyor ki bizi sevmediğini bile düşünüyoruz
bizim hatamız evlat olarak bir annenin gözünde kimse evladı kadar değerli değil biz annemiz en kıymetli varlığıyız
kimse için olmasa da annem için değerliyim bunu bilelim yeter



karışık anlattım umarım anlata bilmişimdir

Genişletmek için tıkla...

evet teşekkür ederim gayet güzel anlatabildiniz..
"anne ben mükemmel değilim yanlışlarımla sev beni kabul et beni" kısmını anlamasını o kadar çok istedim ki...
olmadı. bence olmadı.

Zeynep aynısı olmaz elbette ama görüntülü konuşsan, o şekilde idare etseniz bu zor zamanlarda.
Annenin tavrı çok enteresan, nişanlın yani, izin vermeliydi. Oturup ana kız karşılıklı konuşabilir misiniz, dertleşir gibi, hiç normal değil bu tavırlar bence.

goha .!.:

Zeynep aynısı olmaz elbette ama görüntülü konuşsan, o şekilde idare etseniz bu zor zamanlarda.
Annenin tavrı çok enteresan, nişanlın yani, izin vermeliydi. Oturup ana kız karşılıklı konuşabilir misiniz, dertleşir gibi, hiç normal değil bu tavırlar bence.

Genişletmek için tıkla...

yok dertleşemeyiz hiç bir zaman

Valla suan herhangi bir iste çalışman senin hayrina. Is sartları vs deme. Evden uzakta durman ve nisanlinla 1 saat bile olsa görüşebilmen daha kolay olur. Para biriktirirsin. Düğün icin kenara koyarsiniz.

Is imkanlarini onu bunu sunu bence gözünüz görmemeli

zeynones2 .!.:

öyle aslında nişanlanırken çok aşırı sorun yapmamışlardı kendimizin tanışıp net bir evlilik kararımızın olmasını. (mantıken hiç bir sorun yok aileler ve biz ikimiz birbirimize denk durumlarımız.) annemle babam nişanımız bir yıla yaklaştıktan sonra biz sormadınız bile demeye başladılar. bir yıl önce sorun yapsaydınız ona göre adım atsaydık dedim. pişmişaşa su katmak misali...
o zamanlar fakültede derslerim oluyordu, yazları da hep çalıştım. iki yıl da ayrı evde yaşadım bunlar baya rahatlatıyordu. şimdi hiç istemediğim halde bir şekilde evdeyim. okulum fiilen bittiği gün çalışmaya başlamıştım. bilsem böyle olacağını geçen yıl işten çıkmazdım. sırf maaşım iş yoğunluğunu asla kaldırmayacak şekilde 800 tl, kendi alanımda çalışmıyorum diye çıkmıştım.
nişanlımda sevgili olduğumuz dönemde farklı bir şehirde okuyordu senede bir kaç kere ancak geliyordu. öyle geldiğinde rahat olacağımız şekilde ayarlardım taa öncelerinden...
annem hep kontrolcü, kendi istediği şekilde günün programını bile düzenlemeye çalışırdı da şimdi daha zor oluyor. sürekli evdeyim. (düzenli olarak çıkmam gereken bir durum olmayınca annem arada çıkmalarıma bile taş koymaya başladı.)
şu an evlenmekten ve iş bulmaktan başka bir ihtimal beni rahatlatmayacakmış gibi hissediyorum.

Genişletmek için tıkla...

anladım.
bence artık işe girmelisin. alanınla ilgili olmazsa da olmasın, ne yapalım. ne nişanlın ne sen istemiyormuşsun ama bundan başka çözüm yolu gelmiyor benim aklıma.