bebeğimi sallayarak uyutuyorum, aslında böyle olmasını bende istemiyordum ama mecbur kaldım, neyse hiç de öyle dakikalarca ağlamıyor, sallamaya başladığım an susuyor.. ama öyle dahi ağlayacak olsa öyle ağlasın, benim kucağımda ağlasın, ben vicdanen evet görevimi yaptım, elimden gelen bütün sevgimi ve şefkatimi gösteriyorum diyebileyim, vicdanım bu konuda rahat etsin... değil öyle yarım saat 1 saat ağlayacak azıcık mızırdar gibi olsa bile asla yanından ayrılmam...
annem babam beni severler biliyorum... ama zamanında çok problemler yaşadık aile içinde... o yüzden yeteri kadar sevgi göremedim... şimdi bile ne zmana kendimi yalnız hisstsem sokakta yağmur ve soğukta kalmış minik bir çocuk gibi kendimi hissederim ve üşürüm... yalnız olduğunu hissetmek gerçekten çok üzücü... sırf ben rahat edicem diye onu orda gözlerinden yaşlar süzülürken ağlar bırakamam... elbette sallanmadan uyuyacağı günlerde gelir... tek derdimiz o olsun...