- 3 Eylül 2010
- 986
- 2.233
- Konu Sahibi Durbirmolaver
- #1
beş aylık nişanlıyım. nişanlım ve ben ikimizin de memleketinden farklı bir şehirde yaşıyoruz. nişandan önce nişanlımın ailesini sadece bir kez gördüm tanışmak için evlerine gitmiştim. bir de nişanda gördüm o kadar.
kaynanacım beni biraz soğuk buldu ama sevdi sanırım. yakın olmak istiyor hatta annemden bile yakın olmak istiyor. iki oğlu var, oğulları biraz soğuk tipler doğrusu yani öyle gidip annem bitanem diye bir kere bile sarılıp öpmemişlerdir. kaynanamın da hep kız çocuklarında aklı kalmış, çok seviniyor iki oğlum vardı iki de kızım oldu çok şükür falan...
ortalama olarak haftada bir kez falan arıyor ama arayınca kapatmak bilmiyor telefonu. 1 saat falan aralıksız konuşuyor. nişandan sonraki ilk konuşmamızda bana diğer gelinini çekiştirmeye başladı. onlar aynı şehirdeler, kızın çocuğu var şimdi de hamile vay efendim gelmiyor gitmiyor, hiçbir işime yardımcı olmuyor, halılarımı yıkamıyor vs vs... konuşmalarımızın yüzde sekseni diğer gelin. geri kalanı da yine evdeki diğer günlük işleri, günlük sıkıntıları. ben gelinini de iki kez gördüm ve hiç yorum yapmamaya çalışıyorum ama ben öyle yaptıkça kızı sürekli kötülüyor. tanımıyorum yorum yapamam diyorum, işte o çok değişti, o çok sinsi. sana belli etmiyor gerçek yüzünü çok oyuncu falan... kızla da hiç muhabbetim yok zaten hamile olduğunu öğrenince bi kere konuştuk o kadar. acaba ben kızdan soğuyayım sevmeyim görüşmeyelim mi istiyor anlamadım.
benim kendi annem beni aramaya çekinir, ben ararım haftada bir iki kez aklıma gelirse. asla da önemli bir şey olmadıkça evdeki günlük sorunlardan tartışmalardan bana bahsetmez. bunları dinleyecek kafam da sabrım da olmadığını biliyor. kaynanam her aradığında hiç aramıyosun, sen ara diye bekledim yine ben aradım, hiç mi bizi özlemiyorsun diyor... tabi içimden geçtiği gibi ne özlüycem sizi tanımıyorum bile daha diyemiyorum.
sonra geçenlerde bana kendi annenle de mi hiç konuşmuyorsun aramıyorsun dedi yine. ben de annem ararsa konuşuyoruz dedim. ama kendi annen daha çok aklına düşüyor değil mi, seni ben kendi sütümle büyütemedim, geceleri sen hastayken başında bekleyemedim ya tabi kendi anneni daha çok seversin dedi. şok oldum cevap veremedim. ayrıca da böyle süt falan konuşunca midem bulandı ya. ne münasebet bu nasıl bir ilgi nasıl sevgi anlamlandıramıyorum. daha doğrusu yapmacık geliyor bu muhabbetler bana, tabi ki kendi annemi daha çok seviyorum kim anneyle kıyaslanabilir ki... böyle konuşunca da her aradığında açmıyorum telefonunu, sinirim kalkıyor aradığını görünce. iki üç kez aradıktan sonra ancak kendimi toparlayıp akşam veya ertesi gün falan geri arıyorum ancak.
nişanlımı gerçekten çok seviyorum, annesiyle tanışmadan önce de gerçekten sırf sevdiğimin annesi diye içimde ona karşı sevgi vardı ama gitti bitti... aramadığımı, aradığında da açmadığımı nişanlım da biliyor bir şey demiyor bana, farkında durumun ama onu kırmak üzmek istemiyorum. ben aslında her şeye tepki olarak doğmuş gibiyim, çabuk sinirlenir, sert tepki verir, sinirlenince kalp kırmak falan dinlemem ağzıma geleni de söylerim. ama annesine karşı çok sabırlıyım o da oğlunu sevdiğimden heralde. ama bir gün patlayacağım çok kalbini kıracağım diye korkuyorum.
zaten ayrı şehirlerdeyiz, hiç de bir araya gelmeyeceğiz ama telefonla da olsa yetiyor bana. ayrıca önceden kötü niyetli değil sadece çok konuşuyor diyordum ama yaptığı bir şey beni çok soğuttu. benim gayet şakasına öylesine söylediğim ve asla ciddi olmadığım bir sözü alıp, başından sonundan kırpıp, kendi uydurduğu şeyleri ekleyip herkese ciddi niyetimmiş gibi anlatmış. nişanlıma da anlatmış ve o da inanmış gerçekten öyle düşündüğüme. söylediğinde sinirlendim, annesi hakkında düşündüklerimi söyledim ve beni üç yıldır tanımamışsan annenin bu lafına inanmışsan sana ne desem az, bir daha annenin boş sözleriyle sakın gelme karşıma dedim. kadına da hiç açmadım bu meseleyi ama buzzz gibi soğudum, geçeceğini de sanmıyorum.
telefonda anne bile demiyorum artık, eskiden bi kere olsun açınca telefonu napıyosun anne derdim. o da çok takık buna... oğlu da anneme babama arayıp annecim babacım bir şey demiyor... ben kendisine soğuk davranınca dedi ki, oğluma söyle anneni babanı sık sık arasın, annecim desin babacım desin, halini hatrını sorsun yoksa ona hakkımı helal etmem... bu kadar da abartıyor yani ben delirdim böyle deyince.
ben bu kadına nasıl ısınabilirim kızlar...
kaynanacım beni biraz soğuk buldu ama sevdi sanırım. yakın olmak istiyor hatta annemden bile yakın olmak istiyor. iki oğlu var, oğulları biraz soğuk tipler doğrusu yani öyle gidip annem bitanem diye bir kere bile sarılıp öpmemişlerdir. kaynanamın da hep kız çocuklarında aklı kalmış, çok seviniyor iki oğlum vardı iki de kızım oldu çok şükür falan...
ortalama olarak haftada bir kez falan arıyor ama arayınca kapatmak bilmiyor telefonu. 1 saat falan aralıksız konuşuyor. nişandan sonraki ilk konuşmamızda bana diğer gelinini çekiştirmeye başladı. onlar aynı şehirdeler, kızın çocuğu var şimdi de hamile vay efendim gelmiyor gitmiyor, hiçbir işime yardımcı olmuyor, halılarımı yıkamıyor vs vs... konuşmalarımızın yüzde sekseni diğer gelin. geri kalanı da yine evdeki diğer günlük işleri, günlük sıkıntıları. ben gelinini de iki kez gördüm ve hiç yorum yapmamaya çalışıyorum ama ben öyle yaptıkça kızı sürekli kötülüyor. tanımıyorum yorum yapamam diyorum, işte o çok değişti, o çok sinsi. sana belli etmiyor gerçek yüzünü çok oyuncu falan... kızla da hiç muhabbetim yok zaten hamile olduğunu öğrenince bi kere konuştuk o kadar. acaba ben kızdan soğuyayım sevmeyim görüşmeyelim mi istiyor anlamadım.
benim kendi annem beni aramaya çekinir, ben ararım haftada bir iki kez aklıma gelirse. asla da önemli bir şey olmadıkça evdeki günlük sorunlardan tartışmalardan bana bahsetmez. bunları dinleyecek kafam da sabrım da olmadığını biliyor. kaynanam her aradığında hiç aramıyosun, sen ara diye bekledim yine ben aradım, hiç mi bizi özlemiyorsun diyor... tabi içimden geçtiği gibi ne özlüycem sizi tanımıyorum bile daha diyemiyorum.
sonra geçenlerde bana kendi annenle de mi hiç konuşmuyorsun aramıyorsun dedi yine. ben de annem ararsa konuşuyoruz dedim. ama kendi annen daha çok aklına düşüyor değil mi, seni ben kendi sütümle büyütemedim, geceleri sen hastayken başında bekleyemedim ya tabi kendi anneni daha çok seversin dedi. şok oldum cevap veremedim. ayrıca da böyle süt falan konuşunca midem bulandı ya. ne münasebet bu nasıl bir ilgi nasıl sevgi anlamlandıramıyorum. daha doğrusu yapmacık geliyor bu muhabbetler bana, tabi ki kendi annemi daha çok seviyorum kim anneyle kıyaslanabilir ki... böyle konuşunca da her aradığında açmıyorum telefonunu, sinirim kalkıyor aradığını görünce. iki üç kez aradıktan sonra ancak kendimi toparlayıp akşam veya ertesi gün falan geri arıyorum ancak.
nişanlımı gerçekten çok seviyorum, annesiyle tanışmadan önce de gerçekten sırf sevdiğimin annesi diye içimde ona karşı sevgi vardı ama gitti bitti... aramadığımı, aradığında da açmadığımı nişanlım da biliyor bir şey demiyor bana, farkında durumun ama onu kırmak üzmek istemiyorum. ben aslında her şeye tepki olarak doğmuş gibiyim, çabuk sinirlenir, sert tepki verir, sinirlenince kalp kırmak falan dinlemem ağzıma geleni de söylerim. ama annesine karşı çok sabırlıyım o da oğlunu sevdiğimden heralde. ama bir gün patlayacağım çok kalbini kıracağım diye korkuyorum.
zaten ayrı şehirlerdeyiz, hiç de bir araya gelmeyeceğiz ama telefonla da olsa yetiyor bana. ayrıca önceden kötü niyetli değil sadece çok konuşuyor diyordum ama yaptığı bir şey beni çok soğuttu. benim gayet şakasına öylesine söylediğim ve asla ciddi olmadığım bir sözü alıp, başından sonundan kırpıp, kendi uydurduğu şeyleri ekleyip herkese ciddi niyetimmiş gibi anlatmış. nişanlıma da anlatmış ve o da inanmış gerçekten öyle düşündüğüme. söylediğinde sinirlendim, annesi hakkında düşündüklerimi söyledim ve beni üç yıldır tanımamışsan annenin bu lafına inanmışsan sana ne desem az, bir daha annenin boş sözleriyle sakın gelme karşıma dedim. kadına da hiç açmadım bu meseleyi ama buzzz gibi soğudum, geçeceğini de sanmıyorum.
telefonda anne bile demiyorum artık, eskiden bi kere olsun açınca telefonu napıyosun anne derdim. o da çok takık buna... oğlu da anneme babama arayıp annecim babacım bir şey demiyor... ben kendisine soğuk davranınca dedi ki, oğluma söyle anneni babanı sık sık arasın, annecim desin babacım desin, halini hatrını sorsun yoksa ona hakkımı helal etmem... bu kadar da abartıyor yani ben delirdim böyle deyince.
ben bu kadına nasıl ısınabilirim kızlar...
