Merhabalar 6 aylık hamileyim hormonlardan mı bilmiyorum inanın hiç iyi değilim, kv canımı çok yakıyor yani mental olarak beni çökertiyor yaptığı davranışlar öksüzlüğümü daha çok yüzüme vuruyor, ben evleneli 1 sene olacak kv yanındayım evlenmeden önce eşim dedi biraz yanlarında oturalım dişimizi sıkalım evimizi alalım ben de kabul ettim çok şükür şuan o sürece girdik rabbim inşallah devamını getirmemizi de nasip eder neyse bi ara oturduk 1 tencere sarma sardık sonra kaynımlar görümcemler bize geldi onu pişirmişler biz de o akşam dışarıdaydık yemişler içmişler derken kalanını da kv eltimle görümceme pay etmiş çok zoruma gitti insan demez mi bu kız hamile ona da ayırayım yok demiyor işte neyse eltimler geliyor sofrayı ve mutfağı kendim topluyorum eltim koltukta telefonla oynuyor kv de oturuyor önlerine çayı koyuyorum kalkıp dolduruyorum vesaire Allahım diyorum hiç mi vicdanları yok ,eltimler bugün de geldiler ben sofrayı topladım mutfağı topladım geldim koltuğa oturdum eşim işte kv kayınbabama dedi bakkala git gel o da burun kıvırdı döndü bana dedi “ sen git gelsene” diye bakakaldım suratına yani öyle zoruma gidiyor ki düşünüyorum kendi kızı hamile olsa tüm mutfağı toplatıp bi de bakkala gönderir mi hiç sanmıyorum ama el kızı olunca böyle oluyor demek ki ,canım öyle çok yanıyor ki ben de bi ana babanın evladıyım annem bana böyle davrandıklarını görse kahrolurdu,babama tabi ki anlatmıyorum onun derdi başından aşkın , evlenmeden önceki yaşamımı çok özlüyorum annemi babamı kardeşlerimi evimi , hele annemi öyle çok özlüyorum ki gerçekten insanın annesi yoksa kimsesi yokmuş sonra belim ağrıyor diye odama geldim odaya girdiğim gibi hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım bebeğime bir şey olacak diye de korkuyorum ama kendimi o kadar boşlukta hissediyorum ki , şuan tek istediğim kızımın sağlıkla dünyaya gelmesi onun varlığı bana güç olacak beni hayata bağlayacak buna canı gönülden inanıyorum
evlilik böyle bir şey mi yani tüm bunlara susmak mı gerekiyor kabullenmek mi gerekiyor çok şükür eşimden yana bir sıkıntım yok ama ailesini gördükçe kendimi çok sorguluyorum “ ben niye evlendim neden ailemi ta başka şehirde bıraktım da geldim “ diye cidden evlenmeden önceki yaşamımı çok özlüyorum hep böyle mi devam edecek bilmiyorum boşuna dememişler bekarlık sultanlık diye , bunları içime atmaktan çok doldum paylaşmak istedim
lutfen uzmeyin kendinizi… biliyorum cok zor ama.. elinizi eteginizi cekin evden. Kimseye hizmet etmek zorunda degilsiniz ozellikle de hamileyken. Allahim size uzun omurler versin, bebeginizi saglikla kucaginiza alin. Ben sizin yerinizde olsam esimle konusur bir an once evi ayirmaya bakardim. Ev ev ustune zaten olmaz, ustune bu kadar anlayissiz, dusuncesiz insanlarla asla huzur bulunmaz. Siz sadece kendinizi ve bebeginizi dusunun.
herkes ederi kadar hayatta .
