Birlikte yaşadığım erkek arkadaşımın (nişamlım ya da eşim demeliyim belkide) annesi de boşanma sürecindeydi ve çalışmaya da ara vermişti...
Beraber yaşama fikrini ben önerdim, yalnız kalcak olmasına vicdanım razı gelmedi.Evimiz 1+1 sanırım 100 m2 kadar olması lazım, salonda idare edebilirse uygun ev bulunca çıkacağımızı söyledik. Şunu söyleyebilirim ki hayatımın en güzel günlerini geçirdim:) Beraber misafir ağırladık, beraber gezdik, eğlendik, dedikodu yaptık, alışverişlere çıktık.Sonra hem şehir dışında okuyan kızı yazın eve geldi hem de bekar kız kardeşi arkadaşlarıyla kaldığı evden ayrılınca kendi evine dönüp onlarla kalmak istedi...Arada gelir, her haftasonu muhakkak biz gideriz...Belki kızı gidince geri gelir, ev büyük olsa zaten ikiside kalsın isterdim :)
Benim annem de 18 yıl kaynanası ile oturdu.Hem annem için hem de kardeşim ve benim için işkence gibiydi resmen.Babam bilse eminim annemi tutardı, ama annem ana oğul arasına girmeyeyim diye diye hep içine attı, kendisini yıprattı.Bizi bile hep tembihlerdi sakın babanıza söylemeyin, Allah büyük derdi...Ben üniversiteye gider gitmez ayrıldılar...Annem şimdi babam ve kardeşimle çok mutlu, e bende mutluluklarını gördükçe mutlu oluyorum...
Demem o ki, herşey siz ve kaynananızın tutumunda bitiyor.Şartlarınız buysa seçim yapmak kalıyor geriye ve tabii olurda (Alllah göstermesin) sorun yaşarsanız nişanlınız sizi ezdirir mi ya da en önemlisi siz nişanlınıza bunları göze alacak kadar değer veriyor ve kendinize güveniyor musunuz ?