Benim kardeşim küçükkende fenaydı annemin onaylamayscağı bişey yapardım istediğini yapmazsam bak snneme söylerim diye tehdit ederdi
Benim kardeşim küçükkende fenaydı annemin onaylamayscağı bişey yapardım istediğini yapmazsam bak snneme söylerim diye tehdit ederdiKızkardeşiniz küçükken illaki anneniz kardeşinize bakmanız için size bırakmıştır hiç sesinizi yükseltmedinizmi mesela hiç kızmadınızmı.Fazla odaklanmışsınız ve gözünüzde büyütüyorsunuz gibi geldi teyzesi o siz karışmasanız belki daha iyi olacak siz karıştıkça öyle yapma böyle yapma diye uyardıkça oda gerilip sinirleniyodur sonuçta hem bebeğinizi idare ediyor hemde sizi onun açısından bakın bunu yapamıyorsanız bebeğinize bakıcı tutun (ki onunda nasıl davranacağı meçhul) kardeşinizle ilişkinizi bozmayın
Tabiki yine teyzesi yine teyzesi en çok teyzesi bu başka bi mevzu. Kardeşime bayılıyor bebeğime ona emanetken bi kere düştü baya ağladı o da çocukla ağladı. Kızmadım da yani hatts güldüm benimleyken de olabilirdi. Ne kadar sevdiğini özen gösterdiğini biliyorum zaten. Ama siz hiç ablanıza bu niye böyle yapıyor bana ya of falan dediniz mi? Bak bu şekilde davrandığından yapıyor sakin kalırsan böyle olmayacak diyorum. Madem sorunun sebebini öğrendin niye çözmüyorsun?Bu yorumum rahatlatır mı gerer mi bilmiyorum. 18-19-20 yaşlarımda ablam sürekli beni evine götürürdü zorunlu bir görev gibi giderdimbir hafta falan kalıyordum yahu bi beni oturtmuyodu sürekli çocuğa bak, mutfağı düzelt evi süpür diyordu. Hiç bi iş yapmıyosun bari çocuğa bak diye söyleniyodu. Yeğenlerime de aşık biri olarak bakıyodum oynuyordum falan ama sıkılıyodum da sürekli olunca çocuğa karşı sabrım azalınca bağırıyordum dur gitme yapma umaaaaayyy falan diye bağırdığım çok oluyordu. Ablam bazen ses etmezdi bazen de bak böyle yapma derdi sizin gibi ben tamam derdim canımda sıkılırdı aslında ama bi saat sonra yeğenim bişey atardı kızardım kızardım çünkü yavrusu beni dinler benden çekinirdi ne desem yapardı şuan 29 yaşındayım ama yeğenlerim hala en çok beni seviyor ve hiç birini hatırlamıyorlar çünkü ben kızsamda benimle çok eğleniyolardı asla ayrılmıyodu benden. Çok ileri gitmedikçe kızarak severek zaman geçirirler onlar, sizi anlıyorum içiniz gidiyor ama oda çok seviyodur yeğenini kendi yavrusu gibi gördüğü için desti geçiyordur
Belki de durum budur sabır kotası benimki gibi değildir. Evet bende sabırsızım ama bebek olduğu kısmını aklımdan çıkarmamaya çalışıyorum. Çok seviyor onunlayken kılına zarar gelse oturup ağlıyor bağırınca da küsüp vuruyor buna da üzülüyor. Çözümü söyleyince oralı olmuyor ama. Yani söz dinleyen bi çocuk dün gece yolda yürüyoruz bi yere takıldı srtık dönmemiz lazım hem gitmek istemiyo ağlıyo hem elimi yarım yamalak tutup yürüyo. Hangi çocuk böyle yapar? Normalde beklediğim yere oturup falan ağlamasıydı yapmadı bende şaşırdım. Ama bağırmadım hep uyku saatimiz geldi baba bizi bekliyo gitmemiz lazım falan diye konuştum bi noktsda babaa diye koşturmaya başladı geri dönerken. Şimdi onun yaptığı gibi bağırıp alsam kucağıma bütün yol ağlasa falan benimde sabır kotam dolardı tabiki. Mesele burda işte kardeşimden beklediğim defalarca beni yaparken gördüğü şeyi uygulamsk zor değil zaten çok uyumlu hemen kanıyor yani çok basit bişey aslında yapacağı yapamayacağı bişey değil akıl çelme olayını öyle yapsa bağırmasına da gerek kalmaz onu anlatmaya çalışıyorum kendisine de çünkü beni dinlemeyip vurup ksüüyor neden diye sordu anlattım bilmiyorum belki de ben fazla kolay görüyorumdur bunu22 yas bir bebege fiziksel olarak bakmak icin tabiki yeterli ama bir bebege sabir gostermek icin yeterli degil .zaten cocugu olmayan birinde sizinle ayni sabri gostermesini beklemeniz sacma .bu demek degilki bebeginize bagirio cagirsin .ama demekki onunda sabri yetmiyor her iki tarafta hakli .kizkardesinize baktirmayarak bu sorunu cozebilirsiniz .kardesiniz bu yasta kucuk bir bebege sabredemez
Katdesinizin sabri olmadigi icin sizden gordugu seyi uygulayamiyor .sizin sabrinizda annelik hormonlarinizdan geliyor.Baskalarinin sizin doğurduğunuz çocuğa sizinle ayni tahammulu gostemenlsini bekleyemezsiniz .Belki de durum budur sabır kotası benimki gibi değildir. Evet bende sabırsızım ama bebek olduğu kısmını aklımdan çıkarmamaya çalışıyorum. Çok seviyor onunlayken kılına zarar gelse oturup ağlıyor bağırınca da küsüp vuruyor buna da üzülüyor. Çözümü söyleyince oralı olmuyor ama. Yani söz dinleyen bi çocuk dün gece yolda yürüyoruz bi yere takıldı srtık dönmemiz lazım hem gitmek istemiyo ağlıyo hem elimi yarım yamalak tutup yürüyo. Hangi çocuk böyle yapar? Normalde beklediğim yere oturup falan ağlamasıydı yapmadı bende şaşırdım. Ama bağırmadım hep uyku saatimiz geldi baba bizi bekliyo gitmemiz lazım falan diye konuştum bi noktsda babaa diye koşturmaya başladı geri dönerken. Şimdi onun yaptığı gibi bağırıp alsam kucağıma bütün yol ağlasa falan benimde sabır kotam dolardı tabiki. Mesele burda işte kardeşimden beklediğim defalarca beni yaparken gördüğü şeyi uygulamsk zor değil zaten çok uyumlu hemen kanıyor yani çok basit bişey aslında yapacağı yapamayacağı bişey değil akıl çelme olayını öyle yapsa bağırmasına da gerek kalmaz onu anlatmaya çalışıyorum kendisine de çünkü beni dinlemeyip vurup ksüüyor neden diye sordu anlattım bilmiyorum belki de ben fazla kolay görüyorumdur bunu
Off niye böyle yapıyor dediğim oluyordu. Çünkü o daha çok bağırıyordu yeğenime ve ben o yeğenime kızdı bağırdı diye oturup ağlıyordum. Ben umayy diye ses çıkarıyordum ama ablam dibine girip korkutuyordu. Ve ben şunu anladım zamanla tabi, kim başkasının yanında yavrusuna kızıp itelerse az da olsa bağırırsa başkaları da cesaret alıyor. Belki ablam benim gözümün önünde çok kez cocuğa öyle davranmasaydı belki çocuğa daha temkinli yaklaşırdım. Bi keresinde poposuna vurmuştum ne için hatırlamıyorum sanırım bana bişey fırlatmıştı. Günlerce özür diledim öptüm onu Aklıma geldikçe hala üzülürüm mesela.Tabiki yine teyzesi yine teyzesi en çok teyzesi bu başka bi mevzu. Kardeşime bayılıyor bebeğime ona emanetken bi kere düştü baya ağladı o da çocukla ağladı. Kızmadım da yani hatts güldüm benimleyken de olabilirdi. Ne kadar sevdiğini özen gösterdiğini biliyorum zaten. Ama siz hiç ablanıza bu niye böyle yapıyor bana ya of falan dediniz mi? Bak bu şekilde davrandığından yapıyor sakin kalırsan böyle olmayacak diyorum. Madem sorunun sebebini öğrendin niye çözmüyorsun?
He ama asla kardeşimi sizinki gibi görev misali zorla emrivaki götürmedim. Şöyle bi işim var müsaitsen gelebilir misin? Ya bi işimi halletmem lazım çocukla ilgilensen olur mu? Reddettiği de oldu tamam olsun hallederim de dedim yani niyeyse kıza zorla çocuk baktırıyomuşum gibi bi algı oluştu. Üzüldüm buna yani hiç olmayan bişey. Hiçte sıkmıyorum yani yemeğini yesin karnı tok olsun zamanı nasıl geçirdiklerini bakmıyorum da. Belki şu da sebeptir tepkime. Canı yanmıyosa bi eşyaya zarar vermiyosa yaptıklsrına hayır demem. Dağıtsın toplsrım döksün temizlerim. Kirlensin yıkarım. Serbest bırakıyorum kardeşimde bunları onun gözetimindeyken bu kadar serbest bırakamıyor da o mu geriyor acaba diye düşündüm işte bilemiyorum.
Bazen huysuz oluyor şu işimi halledemrdim yapabilir misin dediğimde oldu. Çünkü ayın belki yarısında benimle kalıyor kendi isteğiyle. Böyle olunca ev işine ya da çocuğa bi noktada destek ihtiyacım daha çok ortaya çıkıyor. Zaten görünce de elini ayağını çekmiyor bi işin ucundan tutuyor. Öyle garip ya ama istediğini de yapmazsam dünys yansa umrunda değil kılını da kıpırdatmaz
20aylık bir çocuktan bahsediyoruz. Hangimiz çocuğumuz bizi kızdırınca sesimizi yükseltmiyoruz ki ? Çocuğunuzu emanet edecek kadar güveniyorsanız bu tür şeylerin olabileceğinide bilmeniz gerekiyor. Hiç kimse durduk yere uslu uslu duran bir çocuğa bağırmaz. Bende isterim kızıma bağırmayım ama bir süre sonra insanı çıldırtıyor çocuklar.Çünkü öyle tepki vermesi çocuğu da geriyor kendini de yıpratıyor. Zaten farkettiğimden beri de istemedim. Hep kendisi çocuk onu dinlesin istiyor hem böyle yaparsan olmaz diyorum dinlemiyor bende istemeyi bıraktım. Zaten kendim bakıyordum ayda bir iki kere bibkaç saat sorumluluğunu almış olması çocuğumun bakımından elimi çektiğim anlamına gelmiyor ki
Evet belki de durum budur. Fazla benimsiyordur. Olabilir çünkü ben hastanede o evdeyken gelemiyor diye çıldırmıştı. Dikişlerim acıya acıya sğlamıştım bende üzülüyorum yapma diye o his aklıma gelince gözüm doldu yineOff niye böyle yapıyor dediğim oluyordu. Çünkü o daha çok bağırıyordu yeğenime ve ben o yeğenime kızdı bağırdı diye oturup ağlıyordum. Ben umayy diye ses çıkarıyordum ama ablam dibine girip korkutuyordu. Ve ben şunu anladım zamanla tabi, kim başkasının yanında yavrusuna kızıp itelerse az da olsa bağırırsa başkaları da cesaret alıyor. Belki ablam benim gözümün önünde çok kez cocuğa öyle davranmasaydı belki çocuğa daha temkinli yaklaşırdım. Bi keresinde poposuna vurmuştum ne için hatırlamıyorum sanırım bana bişey fırlatmıştı. Günlerce özür diledim öptüm onu Aklıma geldikçe hala üzülürüm mesela.
Neyse bence çok kafanıza takmayın olur böyle şeyler o sizin yavrunuzu kendi yavrusu gibi görüp nazı geçiyodur. Ben öyleydim ordan biliyorum.
Abimin de çocukları var hiç ablamın çocuğuna duyduğum çocuğum hissini diğerlerine hissetmedim. O yüzden onlara çok kızmadım bile çünkü görmemişim ben onlarışuan hepsini eşit seviyorum tabi ama ablamın kızına hala çok başka bağla bağlıyım. Bence o benim kızım kardeşiniz de öyle görüyordur emin olun karışmayın yeğen teyze ilişkilerine. Siz çok müdahale ederseniz onu uzaklaştırırsınız.
Uzun uzun yazabilecek vaktim yok şu an ama yorumları okursanız konunun bahsettiklerinizden fazlası olduğunu görebilirsiniz.20aylık bir çocuktan bahsediyoruz. Hangimiz çocuğumuz bizi kızdırınca sesimizi yükseltmiyoruz ki ? Çocuğunuzu emanet edecek kadar güveniyorsanız bu tür şeylerin olabileceğinide bilmeniz gerekiyor. Hiç kimse durduk yere uslu uslu duran bir çocuğa bağırmaz. Bende isterim kızıma bağırmayım ama bir süre sonra insanı çıldırtıyor çocuklar.
Size gelecek olursak kardeşiniz değil gergin olan sizsiniz konunuzu okurken bana fenalık geldi. Madem çocuğunuz el bebek gül bebek büyüsün istiyorsunuz kimseye emanet etmeyeceksiniz. Bende 20li yaşlarda yeğenime kosa süreli bakıyordum onunla dışarıya çıkıyordum. Yeri gelince sesimide yükseltiyordum. Bir kere bile ne abim nede yengem hayırdır sen ne yapıyorsun demedi. Keza aynı şekilde benim abimde kızıma sesini yükseltiyor kızımın yapmaması gerektiği bir şey yapınca hiç aklıma neden bağırıyorsun demek gelmedi.
Bir abla olarak kardeşinizden gelip bebeğimize bakmanızı istemeniz gayet normal. Eee teyze olarak onun da kızması normal. İncileri dökülmüyor ya çocuğun. Hayatı öğreniyordur. Ben ablam oğluma kızsa hiç alınmam. Aynı şekilde o da ben çocuğuna kızdığımda alınmıyor. Çünkü çocuklara kural öğretip bir nevi birbirimizin yükünü hafifletiyoruz.22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)
Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
Zaten kendisi gelip bundan bana bahsedene kadar arada içim cız etse de hiç sesimi çıkarmıyodum. Sonra kendisi sordu bana neden böyle davranıyo diye. Küsüp vuruyo çünkü bağırdığında. Bende bu sebeple yapıyo, böyle tepki verdiğin için şöyle şöyle davransan bunlarla ksrşılaşmazsın diye anlattım. O zamandan sonra gözüme batmaya başladı düzeltmrdi de zaten. Bende istemedim daha ondan sonra.Bir abla olarak kardeşinizden gelip bebeğimize bakmanızı istemeniz gayet normal. Eee teyze olarak onun da kızması normal. İncileri dökülmüyor ya çocuğun. Hayatı öğreniyordur. Ben ablam oğluma kızsa hiç alınmam. Aynı şekilde o da ben çocuğuna kızdığımda alınmıyor. Çünkü çocuklara kural öğretip bir nevi birbirimizin yükünü hafifletiyoruz.
Kardeş bile olsanız, çok güvenseniz dahi sizin çocuğunuza nasıl yaklaşılacağını en iyi siz bilirsiniz. Siz annesi olduğunuz için sizin kadar tahammülü olmayabilir, düşünemeyebilir bazen. Siz defalarca güzelce uyarmışsınız zaten buna rağmen aynı davranışlara devam etmiş kardeşiniz. Demek ki artık kardeşiniz çocuğunuza bakmamalı, evinize geldiğinde sadece misafir gibi olmalı, çocuk ile alakalı bir şey yapılacağında siz ilgilenmelisiniz.22 yaşında bi kız kardeşim var. Şu an çalışmıyor. 20 aylık bebeğim yaşını geçip iletişim kurabilmeye başladıktan sonra o süreçte işten çıktı zaten kardeşimden rica etmeye başladım ihtiyaç duyarsam gelip ilgileniyor bi kaç saat. Sürekli olan bişey değil biz çok sık görüşüyoruz çok geliyor bana ama bu şekil bi ricayı ayda 1-2 kez falan yapıyorum. Araları çok iyi birbirlerini çok seviyorlar. Hatta kardeşime, bebeğimi gözüm arkada kalmadan emanet edebileceğim huyunu suyunu en iyi bilen en güzel idare edebilecek tek kişi olarak görüp güveniyorum (güveniyordum.)
Ama bunların yanında bazen farkında olmadan bebeğim bişey yapmasın istiyosa, sözünü dinlemiyosa, hayırı kabul etmeyip inatlaşıyosa falan ismiyle seslenip bağırıyor, kızıyor. Yani sadece dinlesin istediğinden yapıyor ama yanlış yöntem ters tepiyor daha da hırçınlaşıyor bu sefer kardeşimde daha çok kızıyor. başka hiçbir yanlışı yok bu arada asla kıyamaz. Ama uyardım bi kaç kere böyle yaparsan olmaz, şöyle yaklaşmalısın, bu yüzden dinlemeyip hırçın davranıyor falan anlattım. Ama her seferinde yine aynı artık sanki bana bağırıyor gibi çıkışmaya da başladım. Yanlış ama sanırım bu koruma iç güdüsü. İlk başta doğru yönlendirmek, doğru davranmasını sağlayıp nasıl yapacağını göstermek istedim ama anlattıklarından söyle bi fark olmadığı için artık tepkimde sert olmaya başladı. Çabuk soğuyan bi yapımda yok ne yazık ki kardeşimi de üzdüğümü hissediyorum bazen. Sonradan konuşup özür dileyip gönlünü alıp neden kızdığımı anlatıyorum. Sorunun ne olduğunu. önemli değil anlıyorum diyor ama bi daha aynı. O konuşma olmasa da unutuyor çabucak ama ben vicdanen rahat ediyorum özrümü dilerim. Şimdi annemle babam memlekette olacak 1 ay bizde kalacak. Yetişkin olsakta iki farklı karakter kardeşiz sonuçta kavga da ediyoruz. Bi de bu bağırma konusuyla zaten sabırsız yapım daha da körükleniyor. İstiyorum ki sakin kalabileyim. Üzmiyim. Düzgünce anlatabilip anlaşalım ama bazen olmuyor. Çocuk gibi davranıyor gibi hissediyorum. Bunun soru kısmı neresinde bilmiyorum. Bebeğime olan davranışını düzeltmesini nasıl sağlarım, ben nasıl sakin kalabilirim, 20 küsur yıldır kavga etmekten de yoruldum artık sakin bi kardeşlik ilişkisi istiyorum seviyorum da çok gözbebeğim o benim. Ama bende bitmiyor. Onunda ılımlı olması lazım. Bilmiyorum gençliğin verdiği bişey mi, o da bi kaç seneye bu sakinliği isteyip ona göre davranabilir mi, bebeğimle olan bu durumu ilişkilerine ve bebeğimin tavırlarına etkisi nasıl olur düşünüyorum. Bu konuda fikir alıcak uygun bi kişi yok yanımda. Annem daha yetişkin gözüyle bakıp kardeşime kızıyor onunla konuşmak istemiyorum. Objektif bakmıyor yani. Sadece içimi dökmüş oldum kimseden bi yorum beklentim yok. Varsa bu konuda şöyle yapsrdan daha iyi olabilir ya da burda hatalısın şunu düzelt dediğiniz bişey bilmek isterim.
Öyle olacak zaten bundan sonra. Bende böyle yapmak istiyorum. Yani benim evimde de kaldığı için bazı işlere yardım ediyor ama genelde çocukla ilgilenirken ben yapıyodum, artık mecbursam tersini rica ederim. Ama işte zaten şu bi kaç aya kadar hiç yardımsız gelmiştik, önceden tuvalete giderken peşimde gezmeyen çocuk şimdi kapısında mızıklanıp ağlıyor. Yani öncesi gibi değil artık desteğe ihtiyacım olduğunu hissediyorum. Bazen rahatça duş almak bile çok iyi hissettiriyor. Sağlık sorunlarım var mesela diş randevusuna çocukla gidemem. İşlem sırasında napıcak? Mecburen yardım istediğim oluyor. Keşke hepsini çözebiliyor olsam. Zaten kardeşim dışında destek alabileceğim kimse de yok anne babam eşim çalışıyor o saatlerde. Neyse napalım çözerim elbetKardeş bile olsanız, çok güvenseniz dahi sizin çocuğunuza nasıl yaklaşılacağını en iyi siz bilirsiniz. Siz annesi olduğunuz için sizin kadar tahammülü olmayabilir, düşünemeyebilir bazen. Siz defalarca güzelce uyarmışsınız zaten buna rağmen aynı davranışlara devam etmiş kardeşiniz. Demek ki artık kardeşiniz çocuğunuza bakmamalı, evinize geldiğinde sadece misafir gibi olmalı, çocuk ile alakalı bir şey yapılacağında siz ilgilenmelisiniz.
Anne olmadığım için sizinle tamamen empati yapamam elbette. Dediğiniz gibi mecbur kaldığınız anlar mutlaka oluyordur. Çok zor gerçekten, umarım olabildiğince az yaşanır bu tarz şeyler.Öyle olacak zaten bundan sonra. Bende böyle yapmak istiyorum. Yani benim evimde de kaldığı için bazı işlere yardım ediyor ama genelde çocukla ilgilenirken ben yapıyodum, artık mecbursam tersini rica ederim. Ama işte zaten şu bi kaç aya kadar hiç yardımsız gelmiştik, önceden tuvalete giderken peşimde gezmeyen çocuk şimdi kapısında mızıklanıp ağlıyor. Yani öncesi gibi değil artık desteğe ihtiyacım olduğunu hissediyorum. Bazen rahatça duş almak bile çok iyi hissettiriyor. Sağlık sorunlarım var mesela diş randevusuna çocukla gidemem. İşlem sırasında napıcak? Mecburen yardım istediğim oluyor. Keşke hepsini çözebiliyor olsam. Zaten kardeşim dışında destek alabileceğim kimse de yok anne babam eşim çalışıyor o saatlerde. Neyse napalım çözerim elbet