Geçen seferki konumda kardeşimin sevgilisinden ve kültür çatışmalarından bahsetmiştim. Çocuk kardeşimle konuşmuş. Babasını 18 yaşındayken kanserden kaybetmiş. Annesi, kardeşleri ile beraber amcalarına karşı durmaya çalışmışlar. 18 yaşında evin tüm yükü onun omuzlarına binmiş. Kardeşi orta okul öğrencisiymiş, ablası yeni evlenmiş. Annesine ve kardeşine maddi, manevi destek olmak ona kalmış. Çok sıkıntılı bir hayatı olmuş. Geçim sıkıntılarından, sürekli çalışmak zorunda kalmış olmaktan, daha şimdiden tüm vücudundaki kemiklerin yerini ağrısından bildiğinden bahsetmiş
Bundan sonrası için de annesinin aynı evde beraber yaşamak istediğini, aynı binada ayrı ev olsa bile yeme içmenin beraber olmasını istediğini söylemiş. Bunu kabul ediyorsan konuşalım etmiyorsan da saygı duyarım demiş. Ağlamaya başlamış kardeşim de. “Böyle hayal etmemiştim” demiş. Çocuk da “ben bunu kimsenin kabul etmeyeceğini biliyorum. Annem de zaten akrabalardan biri ile evlendirmek istiyor beni.” demiş. Kardeşim ağlamış, çocuk hem ağlamış hem teselli etmiş. Çözüm olarak kardeşim Boşanma aşamasında olan ablası, annesi, kardeşi ile beraber bir dairede yaşasınlar biz gidip işlerini görelim, sahip çıkalım ama kapımız ayrı olsun demiş. Çocuğun annesi bunu kabul etmiyormuş. Bencil bir kadın anladığım kadarı ile . Kaç gündür kardeşimin ağlamaktan içi çıktı. Ayrılmaktan başka çare yok gibi diyoronu bırakırım, ben o hayattan kurtulurum o ne yapacak diye kara kara düşünüyor. Bize bir çıkış gösterin hanımlar. Bu kadını nasıl ikna edebiliriz? Kadın tek başına yaşamaktan korkuyormuş. Eğitim almamış, okuma yazma bilmeyen, kendi hiçbir işini yapmamış (ya da yapması için desteklenmemiş) bir kadınmış. Onunla beraber yaşasın dediğimiz ablası da zihinsel sorunları olan birisi. Bunun bir de iki çocuğu var. Eşiyle de boşanma aşamasında. Bir de lise çağında kız kardeşi var. O kız da okula gitmemiş liseye geçince okulu bırakmış. Baştan sona çok sorunlu bir aile öyle diyeyim.
Uzun uzun yazıp başınızı şişirdim kusura bakmayın.
Okuma yazma bile bilmeyen bir kadının kendi başına yaşaması zor zaten. Herkes kendi hayatıyla ilgili kararları kendisi verir başkası adına üzülmek onu kurtarmaya çalışmak yersizdir. O nedenle kız kardeşiniz çocuktan ayrılsın ama o ne yapacak diye kara kara düşünmeyi de bıraksın. Herkesin aile dinamikleri farklı. Muhtemelen çocuk da 18 yaşında babasını kaybetmiş ailesinin sorumluluğunu almışken onları bırakmak istemiyordur. Kardeşiniz ayrılsın. Çocuk da bu hayatı kabul etmek isteyecek birini bulsun.Geçen seferki konumda kardeşimin sevgilisinden ve kültür çatışmalarından bahsetmiştim. Çocuk kardeşimle konuşmuş. Babasını 18 yaşındayken kanserden kaybetmiş. Annesi, kardeşleri ile beraber amcalarına karşı durmaya çalışmışlar. 18 yaşında evin tüm yükü onun omuzlarına binmiş. Kardeşi orta okul öğrencisiymiş, ablası yeni evlenmiş. Annesine ve kardeşine maddi, manevi destek olmak ona kalmış. Çok sıkıntılı bir hayatı olmuş. Geçim sıkıntılarından, sürekli çalışmak zorunda kalmış olmaktan, daha şimdiden tüm vücudundaki kemiklerin yerini ağrısından bildiğinden bahsetmiş
Bundan sonrası için de annesinin aynı evde beraber yaşamak istediğini, aynı binada ayrı ev olsa bile yeme içmenin beraber olmasını istediğini söylemiş. Bunu kabul ediyorsan konuşalım etmiyorsan da saygı duyarım demiş. Ağlamaya başlamış kardeşim de. “Böyle hayal etmemiştim” demiş. Çocuk da “ben bunu kimsenin kabul etmeyeceğini biliyorum. Annem de zaten akrabalardan biri ile evlendirmek istiyor beni.” demiş. Kardeşim ağlamış, çocuk hem ağlamış hem teselli etmiş. Çözüm olarak kardeşim Boşanma aşamasında olan ablası, annesi, kardeşi ile beraber bir dairede yaşasınlar biz gidip işlerini görelim, sahip çıkalım ama kapımız ayrı olsun demiş. Çocuğun annesi bunu kabul etmiyormuş. Bencil bir kadın anladığım kadarı ile . Kaç gündür kardeşimin ağlamaktan içi çıktı. Ayrılmaktan başka çare yok gibi diyor
Uzun uzun yazıp başınızı şişirdim kusura bakmayın.
Çocuk kadının paylaşması gerektiğini düşünmüyor ki. İstemezsen anlarım çoğu insan istemez demiş zaten.
Yapılanın doğru olduğunu düşünmüyorum tabii ki. Ama zor bir hayat yaşamışlar o yaşlarda bunları yaşamak ailene sahip çıkmak kolay değil. O nedenle normal şekilde bakamamasını olaylara anlayabiliyorum ben. Sizin ilk mesajınızla ilgili ablasının erkek kardeşinin üstünden sorumluluğu alması gerektiğini yazma sebebinizi anlayamadım ama.
Bu kadar duygu sömürüsü yapan adamlardan asla hayır gelmiyor. İlerde bulur birini. Ev de açar, anasına karşı da durur. Burda böylesi çok. Kardeşinizi yeterince sevdiğini düşünmüyorum, hatta sevdiğini düşünmüyorumÇok sıkıntılı bir hayatı olmuş. Geçim sıkıntılarından, sürekli çalışmak zorunda kalmış olmaktan, daha şimdiden tüm vücudundaki kemiklerin yerini ağrısından bildiğinden bahsetmiş
