Evet anne babam yetiştirirken hatalar yapmış olabilirler ama insanın da kendi aklı var. Bizi yetiştirirken de hatalar yaptılar ama biz işimizi de bulduk, okulumuzu da okuduk, anne babadan sıyrılıp kendi doğrularımızı oluşturdum. Her şeyi de beni böyle yetiştirdilere atamayız. Sizin dediğiniz gibi bir figür şu an yok maalesef ailemizde. Babam bugün tekrar konuşacak kendisiyle.Herkes seçimini yaşar, aileniz de böyle yetiştirmiş karşılığını alıyor, onlardan sonra da sizin başınıza kalacak. Umarım evlenip kimsenin başını yakmaz diyeceğim ama onu da yapacak maalesef.
Kardeşinize korkacagi, saygı duyacagi, babacan nasihatler verecek, dengeli bir otoriteyle motive edecek, yönlendirecek çekincegi güçlü bir eril figürü lazım, onun dışında düzelmesi çok ama çok zor.
mesela öz bakımına da dikkat etmez yıkanmaya üşenir bunlar da var değil mi?Ben sinir ve kavga halinde anne babama zarar verirse diye korkuyorum açıkçası, kestiremiyorum. Sigarası yoktu ona da başladı, yemeği de bilgisayar başında yiyor. Tüm dünyası o oda olmuş. İnsan hem kızıyor hem üzülüyor.
Evet hep uçlarda yaşıyor. Banyo yapmaya da üşenir girince de bir saat çıkmaz. Ya hiç çalışmaz ya da borsadan para kazanıp zengin olacağım diye gelir. Ya hep ya hiç yani. Biraz da yaşına veriyorum bazı şeyleri, bizim karakterimiz de zamanla oturdu mesela, hayat ve çalışma disiplinini belirli bir yaştan sonra oluşturdum. Yine de onun bazı şeyleri çok sivri uç noktalarda.mesela öz bakımına da dikkat etmez yıkanmaya üşenir bunlar da var değil mi?
en kısa sürede gitmeye çalışın ve psikoloğa ikna etmeye uğraşın
dua edin bol bol inşallah yaptığının yanlış olduğunu daha da hisseder
çünkü bence zaten biliyor yanlış olduğunu o yüzden aksi
düzelmesi gerektiğini en kısa sürede düşünsün inşallah
Erkek çocuklar için durum farklı. Bu yaşında bile yemeği önünde, hizmeti hala devam etmiyor mu? Kız olsaydı bu derece olacak mıydı?Evet anne babam yetiştirirken hatalar yapmış olabilirler ama insanın da kendi aklı var. Bizi yetiştirirken de hatalar yaptılar ama biz işimizi de bulduk, okulumuzu da okuduk, anne babadan sıyrılıp kendi doğrularımızı oluşturdum. Her şeyi de beni böyle yetiştirdilere atamayız. Sizin dediğiniz gibi bir figür şu an yok maalesef ailemizde. Babam bugün tekrar konuşacak kendisiyle.
Ne gibi bir stres altında olabilir ki ? Okula zaten doğru düzgün gitmiyor, çalışmıyor da. Kız arkadaşı vardı ayrılmışlar, onla alakalı olabilir belki. Saçı dökülüyormuş takıntı yapmış onu, ağlıyormuş dün tartışırken. Tarih öğretmenliği okuyor.Stres altında olmasın, ben de geçen gün bitmeyen projeden dolayı intihar edeceğim artık demeye başladım. Uzun süredir bir şey olsa da şu stresten kurtulsam diyorum. Okul bitmedi bir türlü. Ne okuyor bu arada, belki okulla ilgilidir.
Yaşında ne var 22 az mı? Siz bile bahaneleri hoş görü sebeplerini buluyorsunuz. Bu adama bu şekilde çözüm falan bulamazsınız. Yatıp kalkıp dua edin evcil davranıyor kendisini sokağa, saçma sapan arkadaşlara odaklamıyorEvet hep uçlarda yaşıyor. Banyo yapmaya da üşenir girince de bir saat çıkmaz. Ya hiç çalışmaz ya da borsadan para kazanıp zengin olacağım diye gelir. Ya hep ya hiç yani. Biraz da yaşına veriyorum bazı şeyleri, bizim karakterimiz de zamanla oturdu mesela, hayat ve çalışma disiplinini belirli bir yaştan sonra oluşturdum. Yine de onun bazı şeyleri çok sivri uç noktalarda.
Doğru size hak veriyorum, benim önüme hiçbir zaman odama yemek gelmedi. Benim zamanımda annemler çok daha otoriterdi ama onlarda yaşlandı şimdi güçleri yok bunlarla uğraşmaya. Sorun çıkmasın diye kolayı seçiyorlar. Geç yaşta anne baba olmanın dezavantajı da bu işte. Kendileri yoruldu artık, huzur arıyorlar ama çocuk daha 22 yaşında fırtınalı bir dönem yaşıyor.Erkek çocuklar için durum farklı. Bu yaşında bile yemeği önünde, hizmeti hala devam etmiyor mu? Kız olsaydı bu derece olacak mıydı?
Ayrıca şımartılan hangi cinsiyette çocuk olursa olsun yetişkin olmakta, kendisine yetmekte ve sorumluluk almakta çok zorlanıyor ya da çok geç kalıyor.
Elbette aileniz %100 sorumlu demiyorum ama ne ekersen onu biçersin.
Onu ben de önerdim; çok aşırı tepki vermeyin fikirlerine diye. Madem borsa oynamak istiyor, harçlığıyla oynasın, kaybetsin de bir görsün ayın sonu nasıl geliyor. Zoru görmesi şart.Borsadan para kazanma hayali üzerinden yürüyün, bir iki ay çalışsın kazandığı parayı borsada değerlendirmeye başlasın. Baksın bi o işler gerçekte nasıl. Vermesinler cebine para
Onu ben de önerdim; çok aşırı tepki vermeyin fikirlerine diye. Madem borsa oynamak istiyor, harçlığıyla oynasın, kaybetsin de bir görsün ayın sonu nasıl geliyor. Zoru görmesi şartBorsadan para kazanma hayali üzerinden yürüyün, bir iki ay çalışsın kazandığı parayı borsada değerlendirmeye başlasın. Baksın bi o işler gerçekte nasıl. Vermesinler cebine para
Zaten hep toplumsal yanlışlar bunlar, tek bizim ailemizde bu sorunların olmadığına eminim. Şimdi ki çocukların psikolojisi daha da bir hassas, en ufak bir şey desen kaldıramıyorlar, zora asla gelemiyorlar. Sonuç asla büyümeyen, sorumluluk alamayan bireyler.valla biz toplum olarak fazla sahiplenmeci bir davranış sergiliyoruz.
amerika'daki gibi "artık yetişkin oldun" deyip anne baba evinden çıkarmak lazım böylelerini.
kendi kirasını faturalarını ödeyip, yemeğini yapıp donunu yıkamak zorunda kalınca büyür.
yoksa anne baba evinde ekmek elden su gölden yaşarken zor.
biraz üzerine gidince de "öleyim ben" diye ağlamaya başlıyorlar.
ama realite bunu gerektiriyor olsa da söylemesi kolay yapması zor tabi.
hele de bizim toplumumuzda "kendi başının çaresine bak" diyecek anne baba zor bulunur yani.
Bahsettiğiniz fırtınalı dönemlerin yaşını çoktan geçmiş. 14-17 yaştan bahsetmiyoruz. Otoriterligin yaşı olmaz ayrıca.Doğru size hak veriyorum, benim önüme hiçbir zaman odama yemek gelmedi. Benim zamanımda annemler çok daha otoriterdi ama onlarda yaşlandı şimdi güçleri yok bunlarla uğraşmaya. Sorun çıkmasın diye kolayı seçiyorlar. Geç yaşta anne baba olmanın dezavantajı da bu işte. Kendileri yoruldu artık, huzur arıyorlar ama çocuk daha 22 yaşında fırtınalı bir dönem yaşıyor.
Sebep aramıyorum, kendisinin davranışları, sorumsuzluğu kabul edilemez biliyorum. Demek istediğim ya da duam, dileğim yaşla birlikte karakterinin oturması.Bahsettiğiniz fırtınalı dönemlerin yaşını çoktan geçmiş. 14-17 yaştan bahsetmiyoruz. Otoriterligin yaşı olmaz ayrıca.
Sizin böyle yapmanız yani bu durumuna sebepler bularak yumuşatmanız onun tüm sorumluluğunu size yükleyecek haberiniz olsun.
yasi buyuk, birakin oynasin bilgisayarla. anne babaniz yasliysa o yasta genc erkekler basedemezler. yesin icsin yatsin. 30 lara dogru kafasi yerine gelir. yani bu noktada kardesiniz ne olacak diye uzulmek yerine anne babaniza uzulun bence. 22 yasinda erkek, tasi siksa suyunu cikarir, ama yasli anne babaya bir yumruk atsa allah korusun canlarindan olurlar.Herkese iyi günler, benim 22 yaşında bir erkek kardeşim var ailemizin en küçüğü, o yüzden de evde şu an anne babamla yaşayan tek çocuk. Bugün annemle konuştum çok üzgündü, dün kardeşimle tartışmışlar, kendimi öldürürüm böyle giderse diye ağlamış. Kendisi bilgisayar başından kalkmayan, sosyal hayatı ve hobileri olmayan, sabaha kadar oyun oynayıp akşama kadar da uyuyan birisi. Üniversite öğrencisi ama derslere de gitmiyor, hayatı çok düzensiz. Anne babam hayata katılsın diye o kadar emek veriyor ki; babam güzel bir iş buldu, günde sadece üç dört saat çalışacaktı, kitap yazan birine basım işlerinde falan yardımcı olacaktı. Bir hafta gitti çok sevindik, sonra bıraktı kendi kendine. Siz buldunuz işi beni mutlu etmiyor diyor. Evde oturup bilgisayarla oynayınca mutlu oluyormuş, borsadan para kazanacakmış. Bir şey deyince sinirlenip patlıyor, elini cama sehpaya vurmuş geçen kesilmiş. Annemler baş edemiyor, psikoloğa da gitti ilaç falan kullandı ama onu da düzenli yapmıyor. Bu işin sonu ne olacak bilmiyorum. Ben çok uzakta oturuyorum, annem babam o yaşlarında tek başına mücadele ediyorlar bu durumla, çok üzülüyorum. Sizin önerileriniz var mı?
Bunalımda falan değil sadece tembel. İntihar falan diyerek de sizi korkutup konforunu devam ettirmek derdinde.Herkese iyi günler, benim 22 yaşında bir erkek kardeşim var ailemizin en küçüğü, o yüzden de evde şu an anne babamla yaşayan tek çocuk. Bugün annemle konuştum çok üzgündü, dün kardeşimle tartışmışlar, kendimi öldürürüm böyle giderse diye ağlamış. Kendisi bilgisayar başından kalkmayan, sosyal hayatı ve hobileri olmayan, sabaha kadar oyun oynayıp akşama kadar da uyuyan birisi. Üniversite öğrencisi ama derslere de gitmiyor, hayatı çok düzensiz. Anne babam hayata katılsın diye o kadar emek veriyor ki; babam güzel bir iş buldu, günde sadece üç dört saat çalışacaktı, kitap yazan birine basım işlerinde falan yardımcı olacaktı. Bir hafta gitti çok sevindik, sonra bıraktı kendi kendine. Siz buldunuz işi beni mutlu etmiyor diyor. Evde oturup bilgisayarla oynayınca mutlu oluyormuş, borsadan para kazanacakmış. Bir şey deyince sinirlenip patlıyor, elini cama sehpaya vurmuş geçen kesilmiş. Annemler baş edemiyor, psikoloğa da gitti ilaç falan kullandı ama onu da düzenli yapmıyor. Bu işin sonu ne olacak bilmiyorum. Ben çok uzakta oturuyorum, annem babam o yaşlarında tek başına mücadele ediyorlar bu durumla, çok üzülüyorum. Sizin önerileriniz var mı?