Buraya kaçıncı yazışım, silişim bilmiyorum.. kafam o kadar karışıkki kendimi toparlayamıyorum. sadece içimi dökmek istedim size,
bu yılın gelmiş geçmiş en büyük enayilik konusudur bu net söylüyorum! Hani benim kadar saf salak biri daha yoktur şu sitede kendime o kadar kızgınım ki anlatamam başıma ne geldiyse Allahın belası bu iyi niyetimdem geldi.
Ben üniversiteden yeni mezun olmus kendi halinde kimsenin etlisine sütlüsüne karısmayan sıradan bırıydım bundan 3 ay öncesine kadar. mimarlıktan mezun oldum kendime yavastan iş ararken bir sabah gözümü üniversiteden yakın arkadasımdan gelen bi teklifle açtım gözümü
babası kira almadan ücretsiz ofis verecekmiş gel dedi kendim işimizin basına gecelim. bende önce bir tecrube kazalım baska işte çalışalım kafasındayım. birde ortak dısardan arkadasımız daha 3 ortak olalım dedi, ben çok tanımıyordum ama diğer arkadasım baya samimiydi, Bunlar benim aklıma
bir güzel girdiler ben bütün düşüncelerimi yıktım yazık saf ben gunlerce ayakları yerden kesilmiş ' ben kendi işimi kuruyorumm' diye diye ağzım kulaklarımda ortalıkta gezdim durdum. ( bu arada bu erkek olana X diyelim)
Velhasılkelam işe başladık, 3 ortak. evimden 3 saat uzaklıktaki işime haftasonum dahi olmadan sabah 5 aksam 11 olarak aylarca devam ettim 1 kurus dahi kasadan almadan. gelirimiz evet çok guzel vardı ama giderimizde vardi. baslarda sorun etmedim işime aşırı bağlanmıştım resmen aşkla yapıyodum ne mesafe ne yorgunluk viz geliyordu.
Gelirimiz biraz daha büyüsün elbet maaşlarımızı cebımıze koyarız kafasındaydım nasıl heyecanlıydım göreceksiniz ama ilk paramı kazanacaktım.
bu gelir-gider para işleriyle diğer kız arkadasım ilgileniyordu ben sadece mimarlık yapıyordum, şirket diğer erkek olan arkadasın üzerineydi zaten
gunler böyle ilerlerken bizim yaptıgımız işlerde ufak tefek borclar kaldıgını fark ettim, iş aldıkça öderiz giderlere gitti vs diyorlar tamam diyorum cok kafama takmıyorum mıktarlar ufak yansıtılıyor bana çünkü.
Bu sure içerisinde erkek olan ortagımla çok fazla sorun yasamaya basladım psikolejik yönden inanılmaz baskı, mobbing, patronluk taslamaya çalışmalar ne ararsanız var.
Surekli kavga gürültü haline girince ben en sonunda kız arkadasıma ben çıkıyorum ortaklıktan dayanamıyorum dedim biraz sure gecti ustunden, konustuk karar verdik ortaklığı bitirdik, borcları 3 e bolecegız dediler şirket benim adıma olmamasına ragmen bölelim tamam dedim, ortaklıktan cıkmak istediğimi duyan Bu x in ailesi de bana bir hakaretler ki sormayın! ne namus ne halsiyet bıraktılar anasından ayrı kardesinden ayrı tehdit yedim yok numaranı istanbula yayarızdan tutun da evinizi basarız'a kadar ve bana bunları demelerının tek sebebi ortaklıktan cıkmıs olmam. cok gecmeden bir öğrendim ki 90 bin tlymiş meğerse borc! yarabbim yazarken bile fenalık basıyor.. diyeceksiniz
ayakta mı uydun, çokta haklısınız kendime o kadar kızgınımkı ama bana söylenmedi hiç bir sekilde öğrenemedim hesap işleri zaten benden değildi benim görevim neyse ben onun dışına pek çıkmadım kimsenin işine burnumu sokmadım, evet belli bir borc oldugunu biliyordum fakat bu kadar oldugunu hiç bir sekilde bilmiyordum yansıtılmadı bana. ben bu kadarını ödemem parayı bu x yemiş belliki bana kart geçmişini getirsin diye kendimi yırttım, en sonunda bu kadar ısrarlara ragmen ailesi attı ve tek tek hesap cıkardım parayı baya baya yediğini gördüm. Bu parayı kimsenin benden istemek gibi bir hakkı zaten yoktu cunku sirkette herhangi bir olayım yok imza kefil senet hiç biseyim yani çalışan olarak bile gözükmüyordum. ama bu borclular dinlermi? kapımıza kadar dayandılar babam yaklasık üstüme düşen miktarda 30 bın kadar bir ödeme yaptı.
işte butun olayımda burda başladı butun heyecanım, sevincim mutluluğum gitti, normalde o kadar şen şakrak ben gitti yerine bombos bakan birisi geldi. o kadar suclu o kadar salak hissediyorum ki aylarca verdiğim emeğim vaktim zamanım çöp oldu 5 kuruş kazanıpta cebime koymadığım bir işten borclu cıktım. üstüne o kadar yoruldum, inanılmaz bir baskıya psikolejik şiddete mobbinge maruz kaldım. ailemin yüzüne bakamıyorum, stresten yuzum boynuma kadar sivilcelendi ağır bir sivilce tedavisine basladım gece uykularım zehir oldu kendimi toparlayamıyorum herseyi gectim aileme karsı o kadar mahcubum ki cektiğim vicdan azabını Allah dusmanıma yasatmasın. bağıra çağıra ağlamayı o kadar istiyorum ki kendimi sıkmaktan onu bile yapamıyorum yuzum kasılıyor sanki o göz yaslarım bir sekilde akamıyor içimi bosaltamıyorum, çenem o kadar acıyor kı kendimi sıkmayı bırakamıyorum. resim yapardım tasarım yapardım hiç birini kafamı toparlayıp yapamıyorum bundan 3 ay öncesine kadar psikoloğa gidecek en ufak derdim yokken simdi gitsemmi acaba kendimi toparlayamama yardımcı olurmu yoksa biraz kendi halimde mi kalmam gerekli bilmiyorum butun dogrularımı unuttum karanlik bir odanın ıcınde etrafımı goremıyorum sanki. hiç birseyi olumlu dusunemıyorum cocuklugumdan beri hayalını kurdugum mesleğin okulunu en iyi sekilde bitirdim tam kavustum derken öyle bir sendeledim ki, mesleğime birdaha dönebileceğimi sanmıyorum. yıllardır girer okurum bdv bölümünü böyle bir dertle buraya gelmek varmış nasipte
çok uzun oldu hakkınızı helal edin.