valla konuşmaya ihtiyacım var konuşup anlatamazsam duramıyorum. Kafamın içi hiç susmuyor.
Şimdi nerden başlasam bilmiyorum ama olmuyor işte bişeyler eksik ya da fazla zaten ikisi de problem.
Ben normal davranamıyorum değilim galiba artık psikolojik olarak da iyi olduğu sanmıyorum artık. Eski ben değilim. Hem de hiç birşeyimle ne kendime güvenim ne enerjim kaldı. Çok yoruldum ama uzun zamandır da sadece duruyorum. Ne kendim için ne ailem için hiç bişey yapmıyorum ama sadece düşünüyorum çok fazla düşünüyorum. Huzursuzum, mutsuzum bişeyleri kaybettim.
Bazı zamanlarda unutuyorum bunları normal olduğumu düşünüyorum ama düşünsem de bazı zamanlar tokat gibi çarpıyor yüzüme.
Dün gece yine böyle bir an yaşadım. Neden evleniriz evleneceğimiz insanı neye göre seçeriz nasıl karar veririz. Ben kararımı eşimin bakış açısına göre seçmiştim.
Aslında bakarsanız ben daha rahat bir insandım böyle yaşadım ailemde rahat insanlar hiç bir zaman bizi sıkmadılar kasmadılar istediğimiz her yere gittik saatle ilgili sorunlarımız olmadı vs.
Ama bu kadar rahatken birden hayatıma eşim girdi ve o daha muhafazakar bir aileden geliyordu. Davranışları hareketleri hep yerine göreydi. Nerde durması gerektiğini biliyordu bi şekilde saygımı kazandı. Ben ona artık çok inanıyor ve güveniyordum özet geçtiğim için kısa anlatmaya çalışıyorum.
Çalıştığım iş yerinde ki yöneticim hemen hemen aynı yaştayız bana instagram dan istek attığında ne münasebet burası senin özel hayatın dedi bundan 4 yıl önce falandı. 23 yaşlarındaydık. Haklı olduğuna inandım isteği zaten kendisi iptal etti. İş yerinde ki arkadaşlarım için bey demeden konuşmama bile yani eşime bişeyler anlatırken ali dememe takılıyordu ali bey demeliymişim gibi gibi.
Ya da üzerimde hafif göğüs dekoltesi olan ya da çok dar olan üstler giydiğimde kızıyor bana yeni bişeyler alıp onu giymemi istiyordu ne biliyim belki de yaşlarımız küçüktü çok garip gelmiyordu bana da kıskanıyor işte gibi gibi düşünüyordum.
Aradan yıllar geçti. Biz evlendik 27 yaşındayız şimdi. Eşim farklı bir şirkete geçeli 2 yıl oldu. Bu 2 yıl içinde büyük değişimler gösterdi kendi adına. Yeni şirketi daha modern daha çok günceli takip eden bir şirket. Çalışanlar da öyle.. Artık daha geniş görüşlü kendisi instagram dan şirkette ki çoğu kişiyi özellikle kadınlar var zaten takip ediyor. Takip ettiği kadınlar çok yanlış anlaşılmazsa usturuplu değiller gayet açık saçık giyinen insanlar bikini ile fotoğraf paylaşmak gibi şeylerden bahsediyorum tabii ki herkesin kendi hayatı bunu kınamıyorum yanlış anlaşılmasın. Ama hani bize doğru gelmezdi hep bunca yıldır. Ama eşim artık bu fotoğrafları bile beğeniyor çok umurunda değil bu tarz şeyler artık. Ya da kız arkadaşları ile whatsapp üzerinden konuşuyor iş arkadaşları artık arkadaşı gibi de oldu ne biliyim doğum gününde bi tanesi bişey yollamış senden bi tane daha yok falan diye de not eklemiş. Yani anlatmaya çalıştığım bu kadar dar görüşlü bir adam bana da bu düşünceleri yeterince empoze etmişken benim giyim tarzıma bile bu yansımışken şimdi kendisinin bu değişimini normal mi karşılamalıyım?
Aslında hep içten içe şöyle düşünüyorum. Bu 2 yılda bu kadar değişirse zaman içinde kim bilir nasıl bir adam olcak. Gittikçe rahat bir insan olacak. Ve benim bu kadar rahatlığa tahammülüm yok sanırım. Belki mağaranda yaşa falanda diyebilirsiniz bana ama öyle değil benim de ofiste erkek arkadaşlarım var tabii ki gün içinde konuşuyoruz ediyoruz vs. Ama instadan birbirimize bişeyler atmıyoruz sürekli. Ya da dışarda oturup takılımıyoruz. Çünkü bunların çok doğru olmadığını da zamanında eşim beynime soktu.
Ben şimdi ya o zamanlar küçüktük artık büyüdük o da değişti artık kabul et bu kötü bişey değil desem de bi şekilde kabullenemiyorum. Bu değişimin sonunun olmadığını düşünüyorum. Ve benim ayak uyduramayacağımı düşünüyorum.
Şimdi de bana ters geliyor bu olaylar. Allak bullak hissediyorum kendimi. O işinde çok başarılı daha da başarılı olacak inanıyorum. Ama ben çok fazla takıntılı bir hal almaya başladım. Kendimi tanıyamıyorum. Eskiden tuttuğunu koparan azimli bir insandım. Kendimi son zamanlar da işe yaramaz hissediyorum. Sürekli bişeyleri sorgularken buluyorum. Çok mutsuz hissediyorum. Evliliğe de ben zarar veriyorum. Ayrılmak artık ikimiz içinde özellikle eşim için daha iyi olacak gibi hissediyorum. Ona ayak bağı olduğumu hissediyorum. Her şeyin farkındayım ama değişmek için bişeyler yapacak gücüm yok. Bir sürü kitap aldım onları bile bitiremiyorum. Ya da ehliyetim var arabamız da var ama kullanamıyorum öğrenmek için yine bişey yapmıyorum. Ben napmalıyım lütfen bana bişeyler söyleyin. Bana noluyor?
Şimdi nerden başlasam bilmiyorum ama olmuyor işte bişeyler eksik ya da fazla zaten ikisi de problem.
Ben normal davranamıyorum değilim galiba artık psikolojik olarak da iyi olduğu sanmıyorum artık. Eski ben değilim. Hem de hiç birşeyimle ne kendime güvenim ne enerjim kaldı. Çok yoruldum ama uzun zamandır da sadece duruyorum. Ne kendim için ne ailem için hiç bişey yapmıyorum ama sadece düşünüyorum çok fazla düşünüyorum. Huzursuzum, mutsuzum bişeyleri kaybettim.
Bazı zamanlarda unutuyorum bunları normal olduğumu düşünüyorum ama düşünsem de bazı zamanlar tokat gibi çarpıyor yüzüme.
Dün gece yine böyle bir an yaşadım. Neden evleniriz evleneceğimiz insanı neye göre seçeriz nasıl karar veririz. Ben kararımı eşimin bakış açısına göre seçmiştim.
Aslında bakarsanız ben daha rahat bir insandım böyle yaşadım ailemde rahat insanlar hiç bir zaman bizi sıkmadılar kasmadılar istediğimiz her yere gittik saatle ilgili sorunlarımız olmadı vs.
Ama bu kadar rahatken birden hayatıma eşim girdi ve o daha muhafazakar bir aileden geliyordu. Davranışları hareketleri hep yerine göreydi. Nerde durması gerektiğini biliyordu bi şekilde saygımı kazandı. Ben ona artık çok inanıyor ve güveniyordum özet geçtiğim için kısa anlatmaya çalışıyorum.
Çalıştığım iş yerinde ki yöneticim hemen hemen aynı yaştayız bana instagram dan istek attığında ne münasebet burası senin özel hayatın dedi bundan 4 yıl önce falandı. 23 yaşlarındaydık. Haklı olduğuna inandım isteği zaten kendisi iptal etti. İş yerinde ki arkadaşlarım için bey demeden konuşmama bile yani eşime bişeyler anlatırken ali dememe takılıyordu ali bey demeliymişim gibi gibi.
Ya da üzerimde hafif göğüs dekoltesi olan ya da çok dar olan üstler giydiğimde kızıyor bana yeni bişeyler alıp onu giymemi istiyordu ne biliyim belki de yaşlarımız küçüktü çok garip gelmiyordu bana da kıskanıyor işte gibi gibi düşünüyordum.
Aradan yıllar geçti. Biz evlendik 27 yaşındayız şimdi. Eşim farklı bir şirkete geçeli 2 yıl oldu. Bu 2 yıl içinde büyük değişimler gösterdi kendi adına. Yeni şirketi daha modern daha çok günceli takip eden bir şirket. Çalışanlar da öyle.. Artık daha geniş görüşlü kendisi instagram dan şirkette ki çoğu kişiyi özellikle kadınlar var zaten takip ediyor. Takip ettiği kadınlar çok yanlış anlaşılmazsa usturuplu değiller gayet açık saçık giyinen insanlar bikini ile fotoğraf paylaşmak gibi şeylerden bahsediyorum tabii ki herkesin kendi hayatı bunu kınamıyorum yanlış anlaşılmasın. Ama hani bize doğru gelmezdi hep bunca yıldır. Ama eşim artık bu fotoğrafları bile beğeniyor çok umurunda değil bu tarz şeyler artık. Ya da kız arkadaşları ile whatsapp üzerinden konuşuyor iş arkadaşları artık arkadaşı gibi de oldu ne biliyim doğum gününde bi tanesi bişey yollamış senden bi tane daha yok falan diye de not eklemiş. Yani anlatmaya çalıştığım bu kadar dar görüşlü bir adam bana da bu düşünceleri yeterince empoze etmişken benim giyim tarzıma bile bu yansımışken şimdi kendisinin bu değişimini normal mi karşılamalıyım?
Aslında hep içten içe şöyle düşünüyorum. Bu 2 yılda bu kadar değişirse zaman içinde kim bilir nasıl bir adam olcak. Gittikçe rahat bir insan olacak. Ve benim bu kadar rahatlığa tahammülüm yok sanırım. Belki mağaranda yaşa falanda diyebilirsiniz bana ama öyle değil benim de ofiste erkek arkadaşlarım var tabii ki gün içinde konuşuyoruz ediyoruz vs. Ama instadan birbirimize bişeyler atmıyoruz sürekli. Ya da dışarda oturup takılımıyoruz. Çünkü bunların çok doğru olmadığını da zamanında eşim beynime soktu.
Ben şimdi ya o zamanlar küçüktük artık büyüdük o da değişti artık kabul et bu kötü bişey değil desem de bi şekilde kabullenemiyorum. Bu değişimin sonunun olmadığını düşünüyorum. Ve benim ayak uyduramayacağımı düşünüyorum.
Şimdi de bana ters geliyor bu olaylar. Allak bullak hissediyorum kendimi. O işinde çok başarılı daha da başarılı olacak inanıyorum. Ama ben çok fazla takıntılı bir hal almaya başladım. Kendimi tanıyamıyorum. Eskiden tuttuğunu koparan azimli bir insandım. Kendimi son zamanlar da işe yaramaz hissediyorum. Sürekli bişeyleri sorgularken buluyorum. Çok mutsuz hissediyorum. Evliliğe de ben zarar veriyorum. Ayrılmak artık ikimiz içinde özellikle eşim için daha iyi olacak gibi hissediyorum. Ona ayak bağı olduğumu hissediyorum. Her şeyin farkındayım ama değişmek için bişeyler yapacak gücüm yok. Bir sürü kitap aldım onları bile bitiremiyorum. Ya da ehliyetim var arabamız da var ama kullanamıyorum öğrenmek için yine bişey yapmıyorum. Ben napmalıyım lütfen bana bişeyler söyleyin. Bana noluyor?