İyi anne, çocuğuna hiç kızmayan anne mi demektir?

Merhaba,
benim 3 yaşında bir oğlum var. eşimle tartışmalarımız da oğlumuzun doğumuyla başladı. ben biraz kızsam hemen o da bana kızıyor.
benden hiç bitip tükenmeyen bir sabır bekliyor. her ne olursa olsun oğluma karşı sesimi yükseltmeden hatta sertleştirmeden tepki vermemi bekliyor.
öyle olmayınca da birbirimize giriyoruz, ben de artık annelik işini kıvıramadığıma, iyi bir anne olamadığıma inanmaya başladım
acaba diğer anneler her zaman bu kadar sakin kalmayı başara biliyor mu? bir tek ben mi yapamıyorum, bazen vicdan azabı çekiyorum

Çocuklar işin içine girince eşler arasındaki anlaşmazlıklar artar genelde. Hangi durumlarda, ne sıklıkla ve ne şiddette kızdığınızı bilemediğim için tam bir yorum yapamayacağım. Ideal olan, çocuklar yapmamaları gereken bir şeyi yaptıklarında kendini kızgınlığa kaptırmadan, ciddi bir ses tonu ile çocuğu uyarmak. Yani gerçekten kızmayıp, kızmış gibi yapmak ve tabi kızgınlık gösterisini de çocuğu dehşete düşürecek boyutlara vardırmamak. Bütün gün çocukla uğraşan bir annenin bunu devamlı yapabilmesi hiç kolay değil. Arada sıra annelerin de çileden çıkmaya hakkı var, o zaman eşlere düşen de bir süreliğine çocukla ilgilenip, annenin biraz nefes almasını sağlamak.

Eşinizle detaylı olarak çocuğunuzun hangi davranışları yaptığında uyarılması gerektiği konusunda mutlaka bir mutabakata varmaya çalışın bence. Çocuk hatalı bir şey yaptığında bir taraf kızıp (ya da daha doğrusu uyarıp), diğer taraf çocuğu korursa o terbiyeden hayır gelmez. Zaman zaman bunaldığınız için tahammül gücünüz azaldığında eşiniz mutlaka size yardımcı olsun. Bir de herkesin yapısı bir değil, siz daha çabuk sinirlenen bir tip olabilirsiniz, başka bir anne adamakıllı geniş olup, belki de çocuğun kendine ya da çevresine zarar verecek şeyler yapmasına neden olur. Her ikisi de çok iyi değil tabi ama durumun farkında olup buna göre kendini ayarlamaya çalışmalı, gayret göstermeli insan.

Ben çalışan bir anneyim, oğlum da kreşe gidiyor. kızıyorum dediğim de şu aslında; bazen sebepsiz yere (belki benim anlamadığım bir sebepten) ağlamaya başlıyor ben de ilk olarak gayet sakin yatıştırmaya çalışıyorum, işe yaramayınca ve bu ağlama süresi uzadıkça sinirlenmeye başlıyorum ve ağlasın kendi kendine sussun diye tepki vermemeye başlıyorum ve o da susmuyor. babası da ağlamasına dayanamadığı için beni suçluyor, neden daha fazla çaba göstermiyorum diye. benim oğlum biraz hassas, belki bütün erkek çocukları öyle, bazen kızmadan uyarıyorum (kızmak derken öyle bağırıp çağırmayı şiddet uygulamayı kasdetmiyorum, bir kez yanağına hafifçe tokat attım ve o bakışından sonra kesinlikle bir daha vurmadım), annem bana kızdı, küstüm ona diye ağlıyor.

Bu ağlamalar bir çeşit kapris mi, ilgi çekme isteği mi, yoksa fiziksel bir neden mi var acaba? Karnı falan ağrısa artık onu anlatabilir herhalde. Çalıştığınız için ilgi çekmek için olabilir. Kreşte bir sıkıntısı olsa oraya giderken ağlardı diye düşünüyorum. Benim aklıma gelen ihtimaller bunlar, eğer daha önce değerlendirmediyseniz bir düşünün isterseniz.

Vallahi, sağolsun kocalar sustur deyip kenara çekilmeyi pek severler. Hiç öyle kaçmasın bir tarafa, alın bence eşinizi karşınıza (sakin bir anda tabi), bu çocuk niye böyle sebepsiz ağlıyor diye beraberce bir anlamaya çalışın, o da biraz kafa yorsun. Belki normal rutininizin dışına çıkıp, böyle olunca ağladı, böyle yapınca ağlamadı gibi deneme, yanılma metoduyla bir sonuca ulaşabilirsiniz.

bende bu konuda cok muzdarıpım napıcamı bılemıorum tamda 5dk once aglama krızı gecırdık kızımla bırlıkte sureklı kucak
ıstıo ama yalnızca benım kucaım babasına dahı gıtmıo ve ben artık cok bunaldım bugun bıraz ısım vardı ve cıldırdı sureklı aglıo balkonu yıkarken kapıdan benı seyrederdı hep bukez onuda yapmadı bende mama sandalyesıne oyurttum hem konusuorum hem yıkıorum balkonu cıkıp cıkıp kenara oturuo(11)aylık ve dusecek guzelce konustum oturttum ama yok bıdah bıdaha derken zaten sınırlıyım gırdım ıcerı bagırdım ben bagırdım o agladı cok agladı ama dayanamadım ve bende cok bagırdım sımdı ıcım sızlıo uyudu ve hatta uyandı
buarada hıc uyumuo sadece 15dk

denizgunes .!.:

Merhaba,
benim 3 yaşında bir oğlum var. eşimle tartışmalarımız da oğlumuzun doğumuyla başladı. ben biraz kızsam hemen o da bana kızıyor.
benden hiç bitip tükenmeyen bir sabır bekliyor. her ne olursa olsun oğluma karşı sesimi yükseltmeden hatta sertleştirmeden tepki vermemi bekliyor.
öyle olmayınca da birbirimize giriyoruz, ben de artık annelik işini kıvıramadığıma, iyi bir anne olamadığıma inanmaya başladım
acaba diğer anneler her zaman bu kadar sakin kalmayı başara biliyor mu? bir tek ben mi yapamıyorum, bazen vicdan azabı çekiyorum

Genişletmek için tıkla...

hayır canım hayır kesinlikle hayır çocuk senin nerde kızcanı nerde sevecen olcanı bilmesi lazım heleki anne baba böyle birbirine girerse bu huyunun hiç önüne geçemezsiniz eşin için bu kadar basit görünüyorsa çocuğunu o anda muma çevirsin bakalım sen sebepsiz ağlayan çocuğa çıkıştığın zaman eşinde sana çıkışırsa varya o çocuk özellikle babasının yanında durup dururken harekete geçecektir hatta dahada abartılı sinir şeyler için ortamı germeye çalışacaktır en tehlikeli şey biri çocuğa kızması yani söylenmesi gerektiğinde diğerinin çocuğa arka almasıdır yapmasın eşin çol yanlış yapıyor

ve işin kötüsü ne biliyor musunuz biz oğlumla kısa bir süre sonra barışıyor, sarılıp öpüşüyoruz ama eşimle aynı şey olmuyor. ilişkimiz yıpranıyor, ve sanırım onda şöyle bir düşünce var; "nasıl olsa akşam aynı eve döneceğiz, ne olabilir ki nasıl olsa barışmak zorunda!!!"

elizzsa .!.:

bende bu konuda cok muzdarıpım napıcamı bılemıorum tamda 5dk once aglama krızı gecırdık kızımla bırlıkte sureklı kucak
ıstıo ama yalnızca benım kucaım babasına dahı gıtmıo ve ben artık cok bunaldım bugun bıraz ısım vardı ve cıldırdı sureklı aglıo balkonu yıkarken kapıdan benı seyrederdı hep bukez onuda yapmadı bende mama sandalyesıne oyurttum hem konusuorum hem yıkıorum balkonu cıkıp cıkıp kenara oturuo(11)aylık ve dusecek guzelce konustum oturttum ama yok bıdah bıdaha derken zaten sınırlıyım gırdım ıcerı bagırdım ben bagırdım o agladı cok agladı ama dayanamadım ve bende cok bagırdım sımdı ıcım sızlıo uyudu ve hatta uyandı
buarada hıc uyumuo sadece 15dk

Genişletmek için tıkla...

hayatım, seni anlıyorum ama eksiğin var.... 0-3 yaş; bebeğin anneye bağlılık dönemi... yani tam bir yapışık ikiz durumunu yaşıyoruz o dönemde... bu onların gelişiminin bir parçası... seni nasıl görüyor biliyormusun, eli- bacağı... yani sen onun bir parçasısın... biraz ayrıldığında korkuyor... çünkü sen onun parçasısın... vede o bağırman varya onun dünyasında tam bir işkence... tonlarca tokatla eş değer... biliyorum, sızlayan içinizi dahaçok acıttım... ama gerçek bu annesi... bende yaşadım... 3 yaşına basacak oğlum var... eğer araştırarak, okuyarak bugünlere gelmeseydim sanırım şuanki rahat diyaloğu bulamazdım çocuğumla.... öncelikle gelişim dönemlerini çok iyi bilmemiz gerekecek.. yakında sizinle inatlaşacak... malum 2 yaş sendromu... size naçizane tavsiyem SABİHA PAKTUNA yı takip edin.... faceteki gruba katılın... inanın hem kendiniz hemde ilişkileriniz yeniden şekillenecek.. bol şans.