- 13 Eylül 2019
- 510
- 489
- 33
- 38
- Konu Sahibi kumru00115599
- #1
merhaba arkadaşlar
eşim 1 senedir işsiz
1,5 yaşında bir kızımız var ona bakıyor
ben mühendisim.
eşimi iş yeri ücretsiz izne ayırdı malum ekonomi durgun. kasiyerlik falan gibi bir iş bulsa zaten aldığı ücret asgari ücreti geçmeyecek oda bakıcıya, yola gidecek çalışmasının anlamı kalmıyor. en geç seneye kadar iş yerindeki durumu belli olacak.
aslında mevcut şartlarımız düzelmeden sıkıntılarımız bitmeyecek bunun farkındayım, benim ki bir iç döküş bir teselli sözü duyma, bu günlerde geçecek denmesi belki de..
eşim tüm gün çocukla uğraştığı için ev işi yapmıyor haftada bir süpürüp silmeyi yapıyor. hafta içi gündüz çocuk uyuduğunda da eline telefonu alıp okey oynuyor. evet onu da anlıyorum tüm gün çocukla uğraşmak kolay değil belki de depresyonda. çok yüklenmemeye çalışıyorum içime atıyorum çoğu şeyi. akşam eve gittiğimde, yemek yapmak, kızımızı dışarı çıkarmak, ortalığı toparlamak hep bende. kızımızda sağ olsun sürekli ağlayan, mızmız bir bebek. hele beni görünce daha da mızmızlanıyor, nazlanıyor. tüm gün beni göremiyor özlüyor o yüzden nazlanıyor farkındayım, ben de onu özlüyorum.
ama maalesef ki sorumluluklarım sırtımda kambur gibi. bazen taşımakta zorlanıyorum. çok yorulduğumu hissediyorum sadece yatağa uzanıp boş boş tavanı izlemek, ağlamak istiyorum. iş yeri, ev işi, çocuk... eşim çalışıyor olsaydı en azından ayda bir veya iki kere yardımcı alırdım en azından ev temizleme derdi birazda olsa üstümden kalkardı. gündüz bakıcı bakıyor olacağından dolayı akşam çocukla sen ilgilen ben bir yemek yapayım, sen ortalığı toparlarken ben çocukla ilgileneyim diyebilirdim. ama zaten adam tüm gün çocukla perti çıkıyor. ama benim de bütün bu sorumluluklardan pertim çıkıyor.
maddi durumlarda ayrıca canımı sıkıyor. borçlarımız var. kıt kanaat geçinmek, bir yemeğe çıkamamak, üst baş alamamak..
kafamı toparlayamıyorum, karışık yazdıysam kusura bakmayın. içimi dökmek istedim..
eşim 1 senedir işsiz
1,5 yaşında bir kızımız var ona bakıyor
ben mühendisim.
eşimi iş yeri ücretsiz izne ayırdı malum ekonomi durgun. kasiyerlik falan gibi bir iş bulsa zaten aldığı ücret asgari ücreti geçmeyecek oda bakıcıya, yola gidecek çalışmasının anlamı kalmıyor. en geç seneye kadar iş yerindeki durumu belli olacak.
aslında mevcut şartlarımız düzelmeden sıkıntılarımız bitmeyecek bunun farkındayım, benim ki bir iç döküş bir teselli sözü duyma, bu günlerde geçecek denmesi belki de..
eşim tüm gün çocukla uğraştığı için ev işi yapmıyor haftada bir süpürüp silmeyi yapıyor. hafta içi gündüz çocuk uyuduğunda da eline telefonu alıp okey oynuyor. evet onu da anlıyorum tüm gün çocukla uğraşmak kolay değil belki de depresyonda. çok yüklenmemeye çalışıyorum içime atıyorum çoğu şeyi. akşam eve gittiğimde, yemek yapmak, kızımızı dışarı çıkarmak, ortalığı toparlamak hep bende. kızımızda sağ olsun sürekli ağlayan, mızmız bir bebek. hele beni görünce daha da mızmızlanıyor, nazlanıyor. tüm gün beni göremiyor özlüyor o yüzden nazlanıyor farkındayım, ben de onu özlüyorum.
ama maalesef ki sorumluluklarım sırtımda kambur gibi. bazen taşımakta zorlanıyorum. çok yorulduğumu hissediyorum sadece yatağa uzanıp boş boş tavanı izlemek, ağlamak istiyorum. iş yeri, ev işi, çocuk... eşim çalışıyor olsaydı en azından ayda bir veya iki kere yardımcı alırdım en azından ev temizleme derdi birazda olsa üstümden kalkardı. gündüz bakıcı bakıyor olacağından dolayı akşam çocukla sen ilgilen ben bir yemek yapayım, sen ortalığı toparlarken ben çocukla ilgileneyim diyebilirdim. ama zaten adam tüm gün çocukla perti çıkıyor. ama benim de bütün bu sorumluluklardan pertim çıkıyor.
maddi durumlarda ayrıca canımı sıkıyor. borçlarımız var. kıt kanaat geçinmek, bir yemeğe çıkamamak, üst baş alamamak..
kafamı toparlayamıyorum, karışık yazdıysam kusura bakmayın. içimi dökmek istedim..