Merhabalar hanımlar,
Yine bir derdim var, yine kafam karman çurman.
Son zamanlarda zaten olanlar, yaşananlar, beni çok kötü etkilediğinden.
Sağlıklı düşünemiyorum.
2 tane oğlum var, biri 2 yaşına girecek, diğeri de 5 yaşına.
Çalışıyorum, yıllardan beri çalışıyorum, 21-22 senelik bir iş hayatım var.
O kadar yorgun hissediyorum ki son zamanlarda kendimi.
Hem psikolojikman hem de bedenen.
İşi bırakmayı düşündüren sebeplerim çok.
Şu anda ufak oğluma bir bakıcı bulmak gibi bir arayışımın olmaması başta geliyor.
Önceki bakıcıdan ağzım yandı, ondan öncekinden de sorunlar yaşamıştık.
Annem şu an (şimdilik) idare ediyor bizi, ancak annem tam sağlıklı değil bana göre.
Benim için eve her gittiğim gün bir kaos, ne kendi düzenim var ne temizliğim ve ben takıntılı bir insanım.
Annem sağolsun her zaman açığımı kapatmaya çalışmıştır, elinden geldiğince.
Ancak ona da yüklenmek istemiyorum, bakıcı buluruz umuduyla annem idare ediyor şu an.
Fakat ben yeni birine güvenebileceğimi sanmıyorum, çocuğumu da yabancı ellere teslim etmek istemiyorum.
En büyük iş bırakma nedenim bu.
Hem çocuğum bensiz büyüyor diye üzülmem, hem de artık annemin idare edebileceğini düşünmemem.
Diğer yandan büyük oğlum kreşe gidiyor zaten.
Eğer işi bırakırsam, bir süre daha kreşe gidecek ve belki maddi anlamda yetersiz olacağımızdan onu artık kreşe gönderemeyeceğiz.
Kreş oğluma çok iyi geldi, her anlamda gelişimini görüyorum.
Bu beni sevindiriyor ve onu bu eğitimden mahrum bırakacak olmak beni üzüyor.
Kirada oturuyoruz.
Yakın zamanda ev alma planlarımız yok.
Kredilerin durumları ortada, emlak fiyatları aldı başını gidiyor zaten.
Sanırım kendi evimizin sahibi olmak hayal gibi birşey şu an bizim için.
İlerde ne gösterir zaman bilinmez tabii.
Kirada olmasaydık zaten bu kadar düşünmezdim işi bırakmalı mıyım diye.
Bir diğer neden ise, etrafıma bakıyorum, ömrü boyunca hiç çalışmamış kadınlar var.
Bunu eksi olarak söylemiyorum, hiç çalışma hayatı olmamış ancak ne kadar maddi sıkıntı yaşasalarsa bir şekilde çorbalarını kaynatmış aileler var.
Misal eşimin abisi çalışmıyor, eltim çalışmıyor, 1 tane çocukları var, hatta 1 tane köpekleri var.
Tencereleri nasıl kaynıyor benim de aklım almıyor gerçekten.
Hiç bir şeylerinden mahrum değiller.
Koltuklarını yeni kaplattı mesela, eşinin ve kendisinin elinde akıllı telefon mevcut, çocuklarında İpad var.
Filan gibi.
Eşimin ailesi (anne-babası) onları destekliyor farkındayım ve gerçekten gözüm yok Allah daha çok versin daha çok desteklesinler.
Ama benim zoruma giden ben yıllarca çalışarak birşeyleri edindim ve hiç hazır verilen birşeyim olmadı.
Şimdi bakıyorum da, herkes ne kadar yardımsever, bir tek bize karşı öyle değiller.
Karnım burnumda işe geldiğim günler geliyor aklıma ve eşimin abisinin bu kadar umarsızca çalışmamasını görüyorum, bazen diyorum elin delisi ben miyim?
Niye bu kadar kaygılanıyorum? Neden bu kadar kafaya takıyorum?
Evimin hanımı olmak varken neden bu kadar kendimi hırpalıyorum?
Son zamanlardaki derdim bu.
Sağlıklı düşünemiyorum ve moralim çok bozuk.
İşler zaten sakin, malum son yaşananlar piyasadaki bir çok firmayı etkiledi.
Ancak benim yerim sağlam, bana çık diyen yok, olumsuz bir konu yok iş hayatımda.
Kişisel hayatım beni yoruyor ve artık iş hayatını kaldıramaz hale geliyorum sanırım.
Bu yorgunluk hem bedenimde fiziki olarak hissediyorum hem de ruhumda.
Ne enerjim var, ne de bir tebessüm suratımda.
Hayatımdan bezgin bir şekilde yaşıyormuşum gibiyim.
Her gün yataktan kendimi kazıyarak çıkartıyorum ki bu böyle değildi 5-6 ay öncesine kadar.
Çalışmadan gününü tamamlayan insanları gözümün önüne getirdikçe çalışmak zor gelmeye başladı sanırım bana.
Çocuklarımın hayatlarından çaldığımı, eşime yeterince özeni gösteremediğimi düşünmeye başladım iyiden iyiye.
Evime düzenimi verebilecekken, yıllardan beri (çocuklar oldu olalı) benim haricimde herkesin benim evimde düzeni var (bakıcı, annem, kayınvalide).
Kendim haricinde herkes bir şekilde evime düzen sağladı bir ben sağlayamadım gibi hissediyorum.
Sanki evimi, özümseyemeyerek yaşıyorum.
Duygularımı dile getirmek benim için zor gerçekten.
Sanırım bir psikolog yardımı bile almayı düşüneceğim.
Kafam o kadar karışık ve yoğun.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim, umarım anlamışsınızdır anlatmak istediğimi.
Bazen ben bile kendimi anlayamıyorum çünkü.
İşi bırakmak istemekte haklı mıyım?
Sizce herşeyi göze alıp, maddi sorunlar ile karşılaşmayı bile göze alıp evimde çocuklarımın başında olmalı mıyım?
Eşim bu konuda kararı tamamen bana bıraktı.
Bana dediği tek şey "gün 1 den beri çalışmak veya çalışmamak konusunda özgürsün, bu tamamen senin tercihin, hangi eş istemez ki karısı sıcacık evinde otursun, çocuklarını büyütsün... maddi sorunlar yaşarız, yaşamayız değil ama benim de adam olup evime bakmam lazım..."
arada hepimize geliyorlar souvEvet iş hayatım ile bir sıkıntım yok, çalıştığım ortam düzgün.
Sorunlu bir çalışma ortamım olmadığından acaba doğru karar mı veriyorum diye düşünüyorum.
Ancak aşırı yorgun bünyem.
Sabahları kalkmak ayrı sorun, çocukların ihtiyaçlarına koşturmaktan, gece saat 12:00'den evvel yatamıyoruz.
Bu da haliyle beni yoruyor.
Eltim çalışmıyor ben niye çalışıyor derdinde değilim.
Ben onu bir örnek olarak verdim.
Çalışmadan insanlar bir şekilde hayatlarını idame ettiriyorlar, ancak ben neden yıllardır kendimi hırpalıyorum demek istedim.
Eltim değil bu X biri de olabilirdi.
Yakınımda olan bir örnek olduğu için o şekilde belirttim.
Kısaca bu kadar kendimi yıpratmaya ve çocuklarımın düzeni dışında kalmaya değer mi?
Asıl derdim ve sıkıntım bu sanırım.
Eve yardımcı alabilmem pek mümkün değil şu aralar.
Ancak annem idare edebildiği kadar idare edecek sanıyorum.
Fakat nedense sizin yorumunuzu okuduktan sonra bir aydınlanma geldi.
Sanırım kafamda birşeyler oluşuyyor.
Evet kadına biçilen görevler belli, ancak ben o görevlere bürünmekten ziyade, çocuklarıma yetemiyormuşum gibi geliyor.
Sanki hiç birşey yapamıyorum onlar için.
Ancak destek alacağım, bu net ortada, destek almam şart.
Kafam sağlam değil, gel gitli bir durumlar yaşıyorum farkındayım...
Bunları bende düşünüyorum da.Olacakları size özetleyeyim işi bıraktınız ilk önce çok mutlu olacaksınız oh be diyeceksiniz.
Birkaç ay belki huzurlu olacaksınız sonra zamanla Çocuğunuz kreşe gidemeyecek ev kirası faturalar vs derken daralacaksınız. Kv kp e bakacaksınız bu sefer onlar destek olmayacak. Çocuklarla bütün gün evde para olmayınca biryere de gidermeyeceksiniz. Ev işleri çocuklar derken eşiniz bu sefer siz evdekiniz diye hiçbşr şeye yardım etmeyecek sen evdesin bütün gün ne yapıyorsun olacak. Salmaya başlayacaksınız kendinizi çünkü her sabah derli toplu olarak giyinip gitmeniz gereken biryer yok.
Ve şu an yorulduğunuzdan 2 katı fazla yorulacaksınız ve paranızda olmayacak.
Zaman zaman herkes daralıyor inanın bende bunalıyorum keşke evde olsam ayaklarımı uzatıp kitap okusam diyorum ama bu istediğimiz tatil aslında sürekli olursa sıkar insanı.
Eltinize de bakmayın vardır onun bi geliri yoksa evde duran kimseye bedava ıphone vermiyorlar.
arada hepimize geliyorlar souv
bende 2. kızımı doğurmadan önce çalışmamaya çok özeniyordum
2. kızımda 13 aya yakın evde oturunca patladım resmen eşime çok sardım
adam iş başı yaptığımda göbek atacaktı garibim
bir de dünyanın bin türlü hali var arkadaşım
ekonomik özgürlük iyidir candır
annen diyorum 1 yıl şdare etse de 3 yaşındayken ufaklığı da kreşe versen
nasıl olur?
ben simdi ise gitmek zorundayim.Ama nedense sizi calismaya devam etmeniz icin ikna etmek istiyorum.Cünkü biliyorum ki kafa karisikliginiz gidince pisman olacaksiniz.Hayatinizi baska sekillerde düzenleyin.Cevrenizdeki insanlarda üzerinizde cocuklara yetemediginiz duygusunu yaratmis olabilirler.Umarim sizin icin en dogru karari alirsiniz.
Kv kp bakmak zorunda değil bakmaları da hata zaten.Bunları bende düşünüyorum da.
Bilemiyorum işte.
Bir arkadaşım daha var, onunla da konuşuyoruz.
Şu an kendisi doğum izninde, o da gel git yaşıyor işe dönme konusunda.
Ancak onun maddi durumu benden daha iyi konumda.
O yüzden onun gel gitleri değer mi çocuklarımdan uzak kalmaya mantığında.
Nitekim onunda dediği birşey var, asıl mesele çocuklar okul çağına gelince başlıyor olması.
Maddi anlamda ihtiyaçların doğması, tek maaşın ne kadar yetersiz kaldığı.
Eltim konusuna gelince, evet veriyorlar.
Bedava iphone + ipad veriyorlar.
Bir güne bir gün bana soran olmamıştır senin de bir ihtiyacın var mı diye.
Ancak onlar hep hazıra alıştılar, etraflarınca, gerek kayınvalidemler gerek kayınvalidemin kardeşleri.
Maddi durumu iyi kayınvalidemin kardeşlerinin ve onlara yağdırıyorlar resmen.
Hoş beni ilgilendirmiyor kimin kime ne yaptığı ancak göz de görüyor işte.
Biz eşimle hep didindik yıllardır.
Kimseden bir kuruş beklemedik, zaten destek olan da olmadı.
Ancak benim ailemden destek aldıysak aldık zaman zaman.
O kadar.
Benim bir beklentim yok kayınvalide ya da kayınpederden.
Gerçekten, ne ileride böyle bir destek yapacaklarına inanıyorum ne de şimdi.
O yüzden onlara bel bağlayarak düşünmüyorum bunları.
Yazdıklarınız için çok teşekkür ederim ve son cümlenize katılıyorum.7 yıllık calisma hayatımı kızımın doğumuyla bıraktım 3 yıl oluyor sonrasında 2.bebeğim oldu benim tekrar çalışma durumum ortadan kalkti..
Çalışırken çok rahat bir işim vardi, yani ben şunu rahat söyleyebilirim işten çıkınca maddi olarak ciddi bir zorluk yasamadim, çalıştığım için dışarıdan daha çok yemek yiyorduk o azaldı, kıyafet icin daha çok harcama yapıyordum o azaldı ama onun haricinde hayat standardım bir değişiklik olmadı, tatile de gittim, ccouklarımın hiçbir şeyi eksik degil ha çalışsaydım 10 değil belki 20 kıyafetleri olacaktı yada daha fazla oyuncakları..
Çocuklarımın ikiside uyku konusunda çok problemli calismaya devam etseydim bu uykusuzla nasıl basederdim bilmiyorum.
Esim isten çıkmamı desteklemişti ve ben evdeyim diye benden esktra bir beklentisi olmadi aksine cocuklardan dolayı yorgun ve uyksuuz kaldigim için her konuda çalıştığım zamana göre çok daha yardımcı ve anlayışlı bu listeyi uzatabilirim işten çıktım ama hiç pişman olmadım, hayatimi da sadece eve ve cocuklara adamış değilim asla kendime ait bir alanım var kendim icin yaptıklarım ve yapacaklarım
Bunların tercih ve yapi.meselesi calisan ve 2 çocuklu bir kuzenimi 1 aylık bir izni vardı yazın, evde çok sıkıldığı icin izni yarıda kesip ise dönmüştü çünkü onada evde olmak ve o rutin sıkıcı geliyordu artık.
Sizin için en iyisini yine siz bilirsiniz ama sanki suan psikolojik olarak iyi değilsiniz bir yardımla biraz daha kendinize gelseniz ve öyle karar verseniz alacağınız karar daha sağlıklı olur..
Sizi cok iyi anliyorum ve anlattiginiz kisilerden daha çok sizin yaşam seklinize saygi duyuyorum ,kendinizide güzel ifade etmissiniz aslinda ...Merhabalar hanımlar,
Yine bir derdim var, yine kafam karman çurman.
Son zamanlarda zaten olanlar, yaşananlar, beni çok kötü etkilediğinden.
Sağlıklı düşünemiyorum.
2 tane oğlum var, biri 2 yaşına girecek, diğeri de 5 yaşına.
Çalışıyorum, yıllardan beri çalışıyorum, 21-22 senelik bir iş hayatım var.
O kadar yorgun hissediyorum ki son zamanlarda kendimi.
Hem psikolojikman hem de bedenen.
İşi bırakmayı düşündüren sebeplerim çok.
Şu anda ufak oğluma bir bakıcı bulmak gibi bir arayışımın olmaması başta geliyor.
Önceki bakıcıdan ağzım yandı, ondan öncekinden de sorunlar yaşamıştık.
Annem şu an (şimdilik) idare ediyor bizi, ancak annem tam sağlıklı değil bana göre.
Benim için eve her gittiğim gün bir kaos, ne kendi düzenim var ne temizliğim ve ben takıntılı bir insanım.
Annem sağolsun her zaman açığımı kapatmaya çalışmıştır, elinden geldiğince.
Ancak ona da yüklenmek istemiyorum, bakıcı buluruz umuduyla annem idare ediyor şu an.
Fakat ben yeni birine güvenebileceğimi sanmıyorum, çocuğumu da yabancı ellere teslim etmek istemiyorum.
En büyük iş bırakma nedenim bu.
Hem çocuğum bensiz büyüyor diye üzülmem, hem de artık annemin idare edebileceğini düşünmemem.
Diğer yandan büyük oğlum kreşe gidiyor zaten.
Eğer işi bırakırsam, bir süre daha kreşe gidecek ve belki maddi anlamda yetersiz olacağımızdan onu artık kreşe gönderemeyeceğiz.
Kreş oğluma çok iyi geldi, her anlamda gelişimini görüyorum.
Bu beni sevindiriyor ve onu bu eğitimden mahrum bırakacak olmak beni üzüyor.
Kirada oturuyoruz.
Yakın zamanda ev alma planlarımız yok.
Kredilerin durumları ortada, emlak fiyatları aldı başını gidiyor zaten.
Sanırım kendi evimizin sahibi olmak hayal gibi birşey şu an bizim için.
İlerde ne gösterir zaman bilinmez tabii.
Kirada olmasaydık zaten bu kadar düşünmezdim işi bırakmalı mıyım diye.
Bir diğer neden ise, etrafıma bakıyorum, ömrü boyunca hiç çalışmamış kadınlar var.
Bunu eksi olarak söylemiyorum, hiç çalışma hayatı olmamış ancak ne kadar maddi sıkıntı yaşasalarsa bir şekilde çorbalarını kaynatmış aileler var.
Misal eşimin abisi çalışmıyor, eltim çalışmıyor, 1 tane çocukları var, hatta 1 tane köpekleri var.
Tencereleri nasıl kaynıyor benim de aklım almıyor gerçekten.
Hiç bir şeylerinden mahrum değiller.
Koltuklarını yeni kaplattı mesela, eşinin ve kendisinin elinde akıllı telefon mevcut, çocuklarında İpad var.
Filan gibi.
Eşimin ailesi (anne-babası) onları destekliyor farkındayım ve gerçekten gözüm yok Allah daha çok versin daha çok desteklesinler.
Ama benim zoruma giden ben yıllarca çalışarak birşeyleri edindim ve hiç hazır verilen birşeyim olmadı.
Şimdi bakıyorum da, herkes ne kadar yardımsever, bir tek bize karşı öyle değiller.
Karnım burnumda işe geldiğim günler geliyor aklıma ve eşimin abisinin bu kadar umarsızca çalışmamasını görüyorum, bazen diyorum elin delisi ben miyim?
Niye bu kadar kaygılanıyorum? Neden bu kadar kafaya takıyorum?
Evimin hanımı olmak varken neden bu kadar kendimi hırpalıyorum?
Son zamanlardaki derdim bu.
Sağlıklı düşünemiyorum ve moralim çok bozuk.
İşler zaten sakin, malum son yaşananlar piyasadaki bir çok firmayı etkiledi.
Ancak benim yerim sağlam, bana çık diyen yok, olumsuz bir konu yok iş hayatımda.
Kişisel hayatım beni yoruyor ve artık iş hayatını kaldıramaz hale geliyorum sanırım.
Bu yorgunluk hem bedenimde fiziki olarak hissediyorum hem de ruhumda.
Ne enerjim var, ne de bir tebessüm suratımda.
Hayatımdan bezgin bir şekilde yaşıyormuşum gibiyim.
Her gün yataktan kendimi kazıyarak çıkartıyorum ki bu böyle değildi 5-6 ay öncesine kadar.
Çalışmadan gününü tamamlayan insanları gözümün önüne getirdikçe çalışmak zor gelmeye başladı sanırım bana.
Çocuklarımın hayatlarından çaldığımı, eşime yeterince özeni gösteremediğimi düşünmeye başladım iyiden iyiye.
Evime düzenimi verebilecekken, yıllardan beri (çocuklar oldu olalı) benim haricimde herkesin benim evimde düzeni var (bakıcı, annem, kayınvalide).
Kendim haricinde herkes bir şekilde evime düzen sağladı bir ben sağlayamadım gibi hissediyorum.
Sanki evimi, özümseyemeyerek yaşıyorum.
Duygularımı dile getirmek benim için zor gerçekten.
Sanırım bir psikolog yardımı bile almayı düşüneceğim.
Kafam o kadar karışık ve yoğun.
Okuyan arkadaşlara teşekkür ederim, umarım anlamışsınızdır anlatmak istediğimi.
Bazen ben bile kendimi anlayamıyorum çünkü.
İşi bırakmak istemekte haklı mıyım?
Sizce herşeyi göze alıp, maddi sorunlar ile karşılaşmayı bile göze alıp evimde çocuklarımın başında olmalı mıyım?
Eşim bu konuda kararı tamamen bana bıraktı.
Bana dediği tek şey "gün 1 den beri çalışmak veya çalışmamak konusunda özgürsün, bu tamamen senin tercihin, hangi eş istemez ki karısı sıcacık evinde otursun, çocuklarını büyütsün... maddi sorunlar yaşarız, yaşamayız değil ama benim de adam olup evime bakmam lazım..."
Ama yine de bir anne olarak yetersiz kaldığımı düşünüyorum.
Sanki kendi üstüme düşenleri çocuklarıma yapamıyorum.
Evet çamaşırları temiz pak, kendileri de temiz pak.
Yemekleri her zaman düzgün ve düzenli.
Odalarının ve çarşaflarının temizliği de sorunsuz.
Fakat ya psikolojik ve eğitsel faktörler?
Yeterince gününün nasıl geçtiğine odaklanamıyorum mesela?
Yeterince vakit geçiremiyorum çocuklarımla.
Öpüp koklamak ve şefkatimi vermek için kısıtlı zamanım var.
Ufaklık zaten eve adım atar atmaz tepemde olduğundan, büyük oğlumdan çalıyorum sanki zamanları.
Ona zaman ayırdığımda ise kalan süre 1 saat bilemedin yarım saat oluyor, uyku saati geliyor.
Bu beni üzüyor. Yeterli gelmiyor sanki, bana yetmiyor ki ona nasıl yetsin.
Bazen sinirlilik hali oluyor üzerimde.
Yorgunluktan, sabahın köründe kalkıp (6:30) gecenin bir saatinde yatmak zorunda olmaktan...
Çok yoruyor beni, haliyle iş hayatının bana göre olamadığını algılamaya başlıyorum.
Yapamıyorum herhalde diyorum artık, yapamıyorum.
bence şu temizlik takıntınızı az bıraksanız
evim temiz pak değil muhtemelen oğlumun kılığı kıyafeti de
bakın her şeyin uç durumu zarardır
evime haftada yarım gün yardımcı geliyor ve onun dışında evde temizlik yok
oğlum küçükken de böyleydi hatta şimdi kedi de var tüyü vs de var
temizlik asgaride olsun
evin düzeni dediğiniz şey de az olsun
minimal yaşayın eşyayı azaltın vs vs
çocukları her akşam yıkayacağınıza iki akşamda bir yıkayın ama daha çok oynayın
cidden her akşam yıkanmasa da bir şey olmuyor ben kendimi bile her akşam yıkamıyorum mesela
bir de bunalmışsınız işler durgunken az izin isteseniz verirler mi
gelirleri yazmamışsınız ama tek maaşla geçinilir mi
eşiniz geçinmek için elimden geleni yaparım demiş de iki kişilik çalışamaz ki
çocukların yaş farkı az aynı anda okullu olacaklar
şartlarınızı vs bilemem tabii ama benimkinin harcamaları yüksek, çok basit sıradan istekler için bile dünyanın parasını dökmek gerekiyor
bir sinema bile 50 TL ye mal oluyor en az
kış geliyor vücut uyku istiyor hepimiz aynıyız
gün 08.15 te doğuyor ama biz 8 olmadan evden çıkıyoruz ki siz daha da erken çıkıyor olabilirsiniz
bu da vücudu mahfediyor
oturun öncelikler listesi yapın
sonra atın bize bakalım
önceliklerden eleyecek ya da arka sıraya atılacak neler var
belki biraz ferahlamanıza yarayacak fikirler de çıkar
örneğin kurutma makinanız var mı
yoksa edinin (pahalı ama değer)
Evet bunalmam işten değil.
Beden ve beyin yorgunluğumdan.
Yoksa iş yerinde sıkıntılarım yok, iş yerinde herhangi bir olumsuz durum yok.
Çocuklarıma yetememek benim derdim, düzenimin olmayışı aslında.
Ayrıca da, tek maaş veya maaş bile olmayan insanların hayatlarını görüyorum etrafımda, değiyor mu kaçırdıklarıma diyorum.
Onları örnek almak değil benim gördüğüm, sadece yaşantılarını bir şekilde götürüyorlar.
Biz neden yapamayalım benim düşüncem.
Ben çok senaryolar düşündüm.
Annem ile dubleks daireye çıkmayı ve bakıcı tutmayı düşündüm.
Ancak böyle birşey olmaz, olamaz biz bunu idare ettiremeyiz.
İyi bir bakıcı demek 2000 - 2500 TL demek (SGK olacaktır fazla bile tutabilir)
Çocuğun kreşi var, o da eklenince zaten benim çalışmamın bir manası yok ki?
Oturup kendim bakayım çocuklarıma daha iyi.
İçim acıyor böyle giden paralara zaten...
Haklısınız, çorba kaynaması mevzusu değil zaten olay, ben de bunun farkındayım.
Ancak tıkanınca insan, bu noktadayken soğan kuru ekmek yerim düşüncesine geliyor...
annenin durumlarını unutmuştum ben canımAnnem 1 yıl idare edebilir mi onu bilmiyorum işte.
Babamın durumları da var malum.
Geçen de kulağıma birşey geldi, iyice strese girdim.
Annemin konuyu öğrenmesi zaten çok uzak değil bana göre.
Ben anlatamayacağım o ayrı konu, ancak birinden bir şekilde bir gün duyacak.
Duymasa bile, annemin sağlığı çok çocuk bakmaya müsait değil.
En çok beni etkileyen durum da bu.
Mesela evde olsam 1-2 saat idare etmeye gelse, sorun değil.
Bir markete gitmek olsun veya ne bileyim o anlık bir idare etme konusu olduğunda eder.
Ama 1 sene, uzun bir süre.
Şu anda idare ediyor ben bakacağım gözün arkada kalmasın diyor ama ben görüyorum.
Ve annemi de yeterince tanıyorum.
Annem zamanında beni "bakmıyorum artık çocuğuna çok yoruldum" diyerek (ilk oğlumda) beni ortalarda bırakmışlığı var.
Hem de iş yerimdeyken beni arayıp söylemişti, kayınvalidem tesadüfen bana uğramıştı.
Çocuğu ona bırakmıştı "sen burdasın nasılsa ben gidiyorum" şeklinde.
Ben de ne yapacağımı şaşırmıştım.
O zamanda işten çıkma durumlarım vardı ama bir şekilde idare ettik, durumları toparladık.
Zaten annemin sadece bedensel değil psikolojik sorunları da olduğundan, çok yüklenmek istemiyorum kadına.
O da yoruluyor, kolay değil benim afancanlarla uğraşmak.
Bir tanesi kreşe gidiyor evet, ama kış ayında olduğumuz için gitmediği durumlarda oluyor.
Bugün gitmedi mesela, doktor randevusu var yarım gün evde sonra eşim alıp götürecek doktora.
Ben izin kullanamıyorum artık, izinlerimi bir güzel bitirdim.
İşin özü, annemin durumları da beni çok düşündürüyor malesef.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?