- 15 Kasım 2017
- 83
- 156
-
- Konu Sahibi pembesalyangoz2
- #121
Bende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.
Ben istanbul dayım. Aynı sorun bende de var maalesef psikoloğ önerisi bende alabilir miyim rica etsem
Ben de Ankara için alabilirim:) yalnız benim sorunum tanımadığım ya da tanıdığım insanlarla değil. Tam tersi yeni iş ortamına girince oluyor="Astoria, post: 54408498, member: 797490"]Tabii ki. :) Özelden yazarım.
Hayır enerjimi emmiyorlar aksine ben onlarınki emiyorumdur. Ruhsuzluğumla. Ben çekindiğim için bakamıyorumBende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.
Teşekkürler tavsiye için. Bilişsel terapi diye bir şey duymuştum ama hiç araştırmadım.bak negüzel ifade ettin kendini . hiç sıkıntı yok yüz yüze deglkn .
bilissil terapi diye bir kitap var nete de bak yaz cıkar . ŞEMA yöntemi diye. muhtemelen küçüklen bastırıldın. ya ailede ya akrabada sonrada hep böyle devam ettin
herkes yemek yitor sonrada o nu cıkarmak için tuvalete gidiyor o korktukların senden degerli degil herkes senin gibi . kendi degeeini bil su güzelim yılları hrba etme kacarak .
Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
Psikoloğa gittim daha önce . özel bi doktora gitmeye maddi imkânım yok.şu tedaviyi alırdım, bunu alırdım demek doğru değildir,buna bizlerin değil psikologların veya psikiyatristlerin karar vermesi gerekiyor. 26 yaşındasınız belli ki kendiniz aşamıyorsunuz, psikiyatristlerin de bir faydasını görmemişsiniz, psikoloğa gitmelisiniz. bir kere geleceğiz hayata ömrünüzü bunlara kafayı takarak mı geçirmek istiyorsunuz, neyi bekliyorsunuz yardım almak için?
Hiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.Sosyal fobiksin.
Ilac tedavisi ve psikoterapi alman lazım.
Nickin bile kabuklu.
Bu hayata bir kere geliyoruz ve kendini bir an bir sahnede hissedip öyle davransan? Hiç olmadigin kadar konuşkan ve yırtık bir insanı taklit etsen? Nolur sence
özel doktor demiyorum ki psikolog, diyorum yani bilmiyorum çalışıyor musunuz da, gitmeniz gerek.Psikoloğa gittim daha önce . özel bi doktora gitmeye maddi imkânım yok.
Hayır çalışmıyorum . psikoloğa da gittim daha önce ama tek bi sefer. Bi daha gitmek istemiyorum çünkü ilgileneceklerini düşünmüyorum.özel doktor demiyorum ki psikolog, diyorum yani bilmiyorum çalışıyor musunuz da, gitmeniz gerek.
Ya ama size de yazık değil mi? Niye kendinize o kadar yükleniyorsunuz. Gerçekten çok üzüldüm. Sanki karşınızdaki insan kim ki. Bir daha biriyle konuşurken öyle düşünceler geçerse, içinizden diyin ki "eyy x sen kimsin ya. Senin yüzünden bu kadar heyecanlıyorum pff"Hiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.
psikoloğa para verilip de gidildiği için mecbur ilgileniliyor.Hayır çalışmıyorum . psikoloğa da gittim daha önce ama tek bi sefer. Bi daha gitmek istemiyorum çünkü ilgileneceklerini düşünmüyorum.
Bir aktrissin. Hayal et. Dışa dönük ve güzel bir kadını oyna. Oturmanla yürümenle kahkahanlaHiç bi zaman kendimi konuşkan yırtık bir insan olarak düşünmedim. Düşenemedim daha doğrusu. Ben asla onlar gibi olamam. Başka insanların arasındayken sanki birileri omuzlarımdan aşağıya bastıyor gibi hissediyorum. Sanki herkes en güzel şeyleri hak ediyor ama ben güzel olan hiç birşeye layık değilim gibi. Bazen öyle bi psikolojiye giriyyorum ki karşındaki insana 'nasılsın' diye sormak bile tuhaf geliyor. ben kimim ki ona soru sorabiliyorum ne haddime benim diye düşünüyorum. Durumum çok vahim galiba.
Bende de göz teması sorunu var. Herkese karşı oluyor sanki benim beynimi okuyor sanki ezik oldugumu bütün özgüvensizliğmi anlayacak gibi geliyorBende bazı insanların gözlerine bakamıyorum. Hayat enerjimi emiyor gibiler. Sizin de öyle mi oluyor yoksa sadece utanç duygusu mu.
Ben dr dan da çekiniyorum gözlerine bakamıyorum oda benden rahatsız oluyor diye düşünüyorum hatta hissediyorum ki dr da rahatsız oluyor eminim.Farklı doktorlara gitmek istiyorum aslında ama benim gibi biri için doktora gitmek bile işkence. Keşke beni anlayan bişeyler için zorlayan bi arkadaşım olsaydı. Kendi kendimi sürekli gaza getirmeye çalışmak çok zor.