o zaman tatlim madem sorunun farkindasin ustune gideceksin , kisisel gelisim kitaplari oku , seninde diger insanlardan hicbir farkin olmadigini anlaman ve icsellestirmen lazimMaalesef özele gitme gibi bir imkânım yok.
2 psikiyatriste 1 kere de psikolapa gittim. Aslında intertte araştırdım herkesin çok iyi dediği tavsiye ettiği doktorlara gittim ama oraya gittiğimde ilgilenmediler bile. Yalandan bi kaç soru sorup gönderdiler.Siz özel bir psikoloğa mı gittiniz ? Ve de ilaç kullandınız mı ?Alaninda iyi bir psikologa gidin. LUTFEN. Size ne kadar iyi geldigine siz bile sasiracaksiniz, sizinle hemen hemen benzer yollardan gectim, ki hala bitmis sayilmaz ama gercekten cok gelismis bir durumda oldugumu fark ediyorum, hem de cevremdeki kisiler fark ediyorlar. Ayni sizin gibi tutucu bir aileye sahibim, benim bu halimden sikayetci degillerdi bilakis memnunlardi ama ne cektigimi ben bilirim. Mutlaka bir psikologa gidin.
Senin problemin sosyal fobi hastanede öyle insanlara denk gelmene üzüldüm.İkisine de gittim ama bişey olmadı. Burda yazan insanlar bana çok çok daha moral verdi. Destek oldu. Doktor zaten doğru düzgün yüzünüze bile bakmıyor hastanede. Bilmiyorum belkide bana hep öyleleri denk geldi.
Sosyal fobiyi araştırmıştım ve nerdeyse bütün özellikleri var bende.
Sen insanlara cok anlam yüklediğin icin aslinda. Bunun dengesini kurman lazim. Kendine daha fazla anlam ve deger yüklersen sorun çözülecekÖyle bi baskı var üstümde. Sanki ben karşımdakine güzel vakit geçirtmek zprundaymışım gibi hissediyorum. Halbuki insanlar en ufak şeylerini bile analtıp sohpet oluşturuyorlar ve hiç ilgisini çeker mi çekmez mi diye düşünmüyorlae.
Çok zor birşey. Yaşamayan insanlar için ' ne varki bunda çok basit alt tarafı şunu şunu yapacaksın' gibi algılanıyor. Ama ben otobüse bile binerken korkar hale geldim düşünün . sizin sandığınız gibi kişisel gelişim okumakla çözülmüyor.o zaman tatlim madem sorunun farkindasin ustune gideceksin , kisisel gelisim kitaplari oku , seninde diger insanlardan hicbir farkin olmadigini anlaman ve icsellestirmen lazim
kadinlar kulubunde kisisel gelisim topigi var , oraya takil , oku bol bol
Ilac kullanmadim. Ben de internetten arastirip gittim, neyse ki benimki cok iyiydi gercekten ama birkac deneme yapmam da gerekebilirdi. Bu yuzden siz de bu konuda yanilmaktan korkmayin, birkac farkli kisiyle gorusun gerekirse size en iyi gelecek psikologu bulana kadar.2 psikiyatriste 1 kere de psikolapa gittim. Aslında intertte araştırdım herkesin çok iyi dediği tavsiye ettiği doktorlara gittim ama oraya gittiğimde ilgilenmediler bile. Yalandan bi kaç soru sorup gönderdiler.Siz özel bir psikoloğa mı gittiniz ? Ve de ilaç kullandınız mı ?
Gercekten itici bir durum
Bu halinden dolayi da kimse senle zaten konusmak istemez psikologla gorusmeb lazim nasil evleniceksin bu halde hicbir erkekle diyologub oldumu
Sizin durumunuz sosyal fobi sanki.Astoria size tavsiyede bulunabilir diye düşündüm. Yorumlarını severek okuyor ve kendisinden çok şey öğreniyorum.
Farklı doktorlara gitmek istiyorum aslında ama benim gibi biri için doktora gitmek bile işkence. Keşke beni anlayan bişeyler için zorlayan bi arkadaşım olsaydı. Kendi kendimi sürekli gaza getirmeye çalışmak çok zor.Senin problemin sosyal fobi hastanede öyle insanlara denk gelmene üzüldüm.
Buradaki yorumlar moral verebilir,ancak problemin drlardan tedavi görmeden düzelmez.
Bir şeker hastası insülin almadan düzelebilir mi sadece diyet yaparak spor yaparak?
Sosyal fobi basit bir çekingenlik ya da içe kapanma durumu değildir, bilgin olsun diye yazıyorum.senin sorunun sosyal fobi, buna göre bir çözüm yolu dene
Teşekkürler fakat o şehirlerde değilim.Teşekkür ederim mahcup ettiniz sağ olun.
Buradan tanı koymak doğru bir şey olmasa da ben de sizinle aynı fikirdeyim. Tablo onu gösteriyor ama daha farklı durumlar da içinde barındırıyor olabilir, heh bu sosyal anksiyete diyemeyiz direkt. Konu sahibine hastane yetersiz gelecektir, zira psikoterapi alması gerekiyor. Hastanelerdeki psikolog arkadaşlarımın da terapi hizmeti sunacak vakitleri olmuyor zira çok meşguller ve hastane ortamı psikoterapi için uygun değil. Sadece psikiyatr da bu durum için yetersiz kalacaktır. O yüzden iyi bir psikologtan psikoterapi almasını öneriyorum, gerekirse duruma bağlı olarak psikiyatrla da görüşmesi istenebilir. Ankara ya da İstanbul'daysanız terapist önerisinde bulunabilirim konu sahibi.
Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
Siz istediğiniz için insanlarla araya mesefa koymuşsunuz ve böyle mutlu görünüyorsunuz. Ben insanlarla konuşmak arkadaş dost edinmek istiyorum ama yapamıyorum. Ve bundan dolayı çok eksik hissediyorumBende öyle kolay kolay arkadaşlık kuramam, girdiğim ortamlarda konuşurum gülerim sohbet muhabbet ama o orda kalır. Çok az bi arkadaş ortamım var ama ben çok seçiciyim herkesi hayatıma dahil etmem. Birini hayatımdan silmem için bir davranışı bir sözü yeterli gelir. Telefonda kimseyi aramam, arayamam değil, telde uzun uzun konuşmak muhabbet etmek gereksiz ve yorucu gelir. Baş sağlığı için geçmiş olsun demek için aramak hep zordur benim için, çünkü telefonda yapılan her görüşme bana samimiyetsizlik içerir. Tabi bu benim çevremden de kaynaklı bir durum. İnsanlardan korkmuyorum ama iki yüzlü nankör taraflarını gördükçe tiksiniyorum.
Sevgili konu sahibi,
Öncelikle sakin olun, söylemesi kolay diyeceksiniz belki ama çözümsüz, umutsuz hissetmek ve paniğe kapılmak durumu daha iyi hale getirmeyecek siz de biliyorsunuz.
Konu içinde özel olarak psikoterapi alma imkanınız olmadığını söylemişsiniz. Bunu söyleyen çok fazla üye var, hangisinin imkanları ne derece zorlanabilir bilemiyoruz elbette. Ancak yine de en iyisi işinin ehli bi profesyonelden yardım almak, eğer zorlanabilecek bi imkan varsa muhakkak degerlendirin, bu da ihmal edilmemesi gereken ciddi bi sağlık sorunu en nihayetinde.
Yukarıdaki ihtimali tamamen elediğimizi, bu durumu kendi kendinize aşmak zorunda olduğunuzu varsayarsak öncelikle bu korkuyu tetikleyen faktörleri bulmak gerekir diye düsünüyorum.
Korkunun zaman içinde ilerlediginden söz etmissiniz ama baslangıcı hakkında bi bilgi vermemissiniz. Belirgin bi olay var mı bu noktada? Ya da ilk kez ne zaman farkına vardınız mesela?
Tabi bi yandan durumun kökenini ararken diger yandan elimde somut bi şey olsun isterseniz küçük egzersizler deneyebilirsiniz.
- Hiç tanımadığınız 5 kişiyle kısa diyaloglar kurarak başlayabilirsiniz mesela.
+ Market görevlisiyle selamlaşmak, bi ürün hakkında kısa bi bilgi istemek ve ona kolaylık dilemek,
+ Bi giyim magazasına girip görevliden yardım istemek, gösterdigi ürünler hakkında onunla konusmak, ürünlerin birini deneyip fikrini sormak
+ Bi sokak cocuguyla sohbet edip ona atıyorum bi çikolata ısmarlamak
+ Her toplu taşıma aracınin konuşmaya hasret bi yaşlısı vardır, ilk fırsatta onu bulup yanına oturmak
Basit, en az 1 en çok 10 belki 15 dakika süren ve hayatınız boyunca tekrar görmeyeceginiz insanlarla gerçekleşen sohbetler yani özetle.
Yabancılarla çalışmak hali hazırda sizi tanıyan insanlarla calısmaktan cok daha kolay olur, üniversitenin ilk senesi gibi düsünün.
Böyle basit adımlarla kendinizi iletisime acarak baslayabilirsiniz diye düsünüyorum. Zira insan bilmedigi, tanımadıgı seyden korkar. Kendinizi insanları tanımaya, bilmeye, anlamaya açabilirseniz belki faydası olur.
Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.
bu iş ilaçlarla olacak bir durum değil.Önceden yaşamış olduğunuz bir durum/vaka türü birşey mi var ?Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.
Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.
Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.
Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.
Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.
Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.
Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.
Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.
Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.
Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.
3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.