İnsanlardan korkuyorum

maviask .!.:

Ben öğretmenim ben de çekingenim desem inanır mısın? Her gün yüzlerce öğrencimi görüp hepsiyle selamlaşmaya çalışıp, onlara ders anlattığım halde var çekingenlik ama bu hale gelinceye kadar o kadar yollardan geçtim ki. Hiç sesimi çıkaramazdım derslerde filan okurken. Bence tavsiyem kücük adımlarla başla mesela durakta beklerken birine saat sor. Bunu yapabildiğinde başkasına bu araç burdan geçiyor mu ya da şuraya hangi araçla gidebilirim diye sor. Özellikle yaşlı amcalara filan sorarsan çok istekli oluyorlar cevaplamaya. Böyle böyle alıştırarak girişi nasıl yapacağını öğrenirsin tabi ki herkese o sorular degil de baslatma cümleleridir sorular.

Genişletmek için tıkla...

Kendimi sizin yerinize koydum da asıl velilerle konuşmak ne zordur. Allah bizim gibilere kolaylık versin vallahi.

pembesalyangoz2 .!.:

Benim teyzem onun bir örneği. Gerçi annemde aynı sayılır. Çocuk a dese , salak sen sus gerizekalı derdi ve kuzenim şuan benden de beter bi halde. Yürüşünde bile anormallik oldu. Ama tabikide teyzem çok efendi oğlum var hiç.konuşmuyor diye övünüyor

Genişletmek için tıkla...

sizdede giriskinlige karsi sucluluk , ozerklige karsi suphe ve utanc var ...bunlarin gelisim psikolojisi konulari ... bir bakin isterseniz..buyuk ihtimal anneniz sayesinde bu hale geldiniz... ben universiteye gidene kadar kimseye birsey anlatmazdim ama arkadaslarim vardi ..universite oyle degisik insanlarla ugrastim ki kendimi topladim acildim ..girisken bir insan oldum ... size tavsiyem kimseyi kendinizden ustun gormeyin..salak durumuna dusmusumdur ama benden baska kimse hatirlamiyor

NMB24 .!.:

bence önce kendini oldugun gibi sevmeyi ögrenmelisin. egoist olmayi ögrenmelisin. kimseyi ne der diye takmamayi ögrenmelisin (bence bi konuda ailen cok cevreyi düsündügü icin sana bunu asilamislar) kisisel gelisim kurslari vardir kesin oraya giderek hayata ilk adimini ata bilirsin

Genişletmek için tıkla...

Ben dershaneye bile gitmem gerektiği halde gidemedim bıraktım . kişisel gelişim kursuna asla gidemem.bu düşünceler bile beni inanılmaz korkutuyor.

Gercekten itici bir durum
Bu halinden dolayi da kimse senle zaten konusmak istemez psikologla gorusmeb lazim nasil evleniceksin bu halde hicbir erkekle diyologub oldumu

kla01 .!.:

sizdede giriskinlige karsi sucluluk , ozerklige karsi suphe ve utanc var ...bunlarin gelisim psikolojisi konulari ... bir bakin isterseniz..buyuk ihtimal anneniz sayesinde bu hale geldiniz... ben universiteye gidene kadar kimseye birsey anlatmazdim ama arkadaslarim vardi ..universite oyle degisik insanlarla ugrastim ki kendimi topladim acildim ..girisken bir insan oldum ... size tavsiyem kimseyi kendinizden ustun gormeyin..salak durumuna dusmusumdur ama benden baska kimse hatirlamiyor

Genişletmek için tıkla...

Üniversitede ne oldu da değiştiniz peki? Sadece arkadaş çevrenizden dolayı mı düzeldiniz

smollgirl20 .!.:

Gercekten itici bir durum
Bu halinden dolayi da kimse senle zaten konusmak istemez psikologla gorusmeb lazim nasil evleniceksin bu halde hicbir erkekle diyologub oldumu

Genişletmek için tıkla...

İtici evet. Çoğu insan soğuk olduğumu söyler zaten.
Evet erkek arkadaşım oldu ama onlada anlaşamadık zaten

pembesalyangoz2 .!.:

Kendimi sizin yerinize koydum da asıl velilerle konuşmak ne zordur. Allah bizim gibilere kolaylık versin vallahi.

Genişletmek için tıkla...

En iyi velilerle anlasıyorum ağzım laf yapıyor biraz aslında çok sorun yaşayabileceğim bir okulda çok şükür veliler yönünden sıkıntı yaşamadım.

smollgirl20 .!.:

Gercekten itici bir durum
Bu halinden dolayi da kimse senle zaten konusmak istemez psikologla gorusmeb lazim nasil evleniceksin bu halde hicbir erkekle diyologub oldumu

Genişletmek için tıkla...

Tek derdi kocaydı zaten.

Milana22 .!.:

saka gibi aileniz geecekten
ozelw gitme durumunuz var mi? devlettekiler ilgilenemez tabi ki sizinle , sizin normal 1 saat suren terapilere ihtiyaciniz var

Genişletmek için tıkla...

Maalesef özele gitme gibi bir imkânım yok.

pembesalyangoz2 .!.:

Evet başlıklata da yazdığım gibi ciddi ciddi insanlardan korkuyorum.

Küçüklüğümden beri aşırı sessiz utangaç biriyim. Okula başladığım ilk zaman sınıf arkadaşlarımla konuşamıyordum, biri bişey dediğinde bile cevap veremiyordum. Sınıf öğretmenimde aksı gibi çok kötü bi kadındı. Sürekli azarlar şiddet uygulardı. Tabi sadace gözüne kestirebildiği öğrencilere.

Bir dönem düzelir gibi oldum. Üniversitenin ilk dönemi. Okulda hiçkimsenin birbirini tanımadığı ve arkadaş olmaya çalıştığı dönemdi. Herkes arkadaşını bulduğunda ben yine dışarda kaldım. 2 3 kişi vardı aslında ama hiç bi zaman kimseyle gerçek samimiyet kuramadığım için onlarla da arama istemeden mesafe koydum. Yine de şuan en yakın arkadaşlarım onlar. Ama diğer insanlardaki gibi samimi arkadaşlıklar değil.

Okulum biteli bi kaç yıl oldu. Ve benim yaşadığım yerde bir tek arkadaşım yok. Yaptığım en büyük aktivite annemle markete gitmek. Artık o bile ölüm gibi geliyor. Otobüse binmek, insanların arasında dolaşmak, düşününce bile nefes alamıyorum bazen. Hele akraba ziyareti vs. bildiğiniz depresyona giriyorum. Kalp atışlarım yükseliyor o gün. Buz gibi havada stresten terliyorum.

Dershaneye yazıldım dönem başında ve yine hiçkimseyle arkadaşlık kuramadım. Arkadaşlığı geç doğru düzgün bi diyolog bile olmadı kimseyle aramda. Birgün bi hoca beni yanına çağırdı ve bir sorunun sıkıntın mı var, neden kimseyle konuşmuyorsun diye sordu. Hiç bi cevap veremedim herzamanki gibi yerin dibine girdim o an. Düşünsenize 26 yaşına gelmişsiniz ve hala insanlarla doğru düzgün konuşamıyorsunuz. Lisede de bi hocam beni kenara çekip kabuğundan kurtulman lazım vs. Demişti. Ortak tanıdığa bile söylemiş hiç konuşmuyor diye. Hele bi gün sınıfın ortasında kızarma felan demişti. Düşündükçe fena oluyorum.

Bi hoca da benle dalga geçmişti hiç konuşuyorum diye. Bu da boynu bükük demişti.

Kısaca hayatımın her anında budurum beni çok mağdur ediyor. Sevdiğim insanlarla vakit geçirmek istiyorum ama bu durum yüzünden yanlarına gidemiyorum bile. Telefonla arayıp hal hatır sormak , başsağlığı dilemek geçmiş olsun demek benim için okdar zor şeyler ki yaşayan anlar ancak. İnsanlar da kibirimden konuşmuyorum sanıyor en çokta ona üzülüyorum. Ben kendim hariç herkesi önemsiyorum değer veriyorum ama onlar bizi beğenmiyor burnu havada diyorlar arkamdan.

Şimdiden işe girersem naparım diye düşünüyorum. Orda da yine yalnız kalıcam , kimseyle konuşamicam, halkıöı savunamicam diye şimdiden kara kara düşünüyorum.

Yaşıtlarım, hatta benden çok daha küçük olanlar hayatı keşfediyor hergün farklı şeyler öğreniyor, yeni insanlarla tanışıyorlar konuşuyorlar ufukları genişliyor. Bide kendime bakıyorum. Nerdeyse 30 oldum ama hala hayatla ilgili hiç bi tecrübem yok, bilgim yok fikrim yok. Nerde nasıl davranıcağımı bilmiyorum. İnsanlarla nasıl konuşulur bilmiyorum. 15 yaşındaki çocuk benden daha çok tecrübelidır herhalde. Ben daha otobüse binmeye bile korkuyorum.

Var mı aranızda benim gibi olup sonradan bunu aşanlar ? Normal insan olma umudum var mı? Yoksa hayatımın sonuna kadar böyle mi yaşayacağım ? Tabi buna yaşamak denirse.

3 farklı doktora gittim bu arada. Sağolsunlar iki soru sorup ilacı dayadılar. İlaçlarda hiç bi işe yaramadı.

Genişletmek için tıkla...

Sosyal fobi.
Sen psikiyatriye gitmişsindir iyi bir psikologa gitmen lazım

pembesalyangoz2 .!.:

Üniversitede ne oldu da değiştiniz peki? Sadece arkadaş çevrenizden dolayı mı düzeldiniz

Genişletmek için tıkla...

onlarla iletisime gectim... bir arkadasim ne pisirik dedi ben şok oldum halbuki pısırık degildim... ben nezaketi iyi niyetimden susardim onlar farkli algiladilar ... lise arkadasim ben seni unvden kacar gelir diye dusunuyordum dedi ki cevremdekilerde oyle dusunuyormus ..ama benim sizden farkim arkadaslrim beni cagirirlardi gece 1 lere kadar sitede otururduk gezerdik... disari cika cika aşın ... parkta teyzelerle konuş ..kimsenin senden ustun olmadigini kabul et ..bizde hata yapiyoruz baskalari ne istiyorsa onu dusunuyor .sen herhangibir hareket yapmasanda

Tiyatro kursuna yazılın. Çalışmıyorsunuz sanırım. Çalışma hayatına girince öyle bir konuşmak zorunda kalıyorsun ki mecburiyetler olmasa benim o çekingenliğim hayatta bitmezdi daha da kötüleşirdi. Bak bizim iki ay yaz tatilimiz var yazlığa gidiyorum resmen izole mümkünse kimseyle karşılaşmadan tatilimi yapıp geliyorum ordaki komşulara filan hic gitmem mesela. 2 ayın sonunda okula geldiğimde resmen yabanileşmiş korkularım artmış çekingenliğim fazla olduğunu fark ediyorum. Demek ki bu alışma işi şu an kafam mesgul bi sürü iş vs yani çekingenliği ayrıca düşünecek zamanım dahi olmuyor ki ben de ilk orta lise hatta nispeten üni de senin benzerindim.

Den .!.:

Sosyal fobi.
Sen psikiyatriye gitmişsindir iyi bir psikologa gitmen lazım

Genişletmek için tıkla...

İkisine de gittim ama bişey olmadı. Burda yazan insanlar bana çok çok daha moral verdi. Destek oldu. Doktor zaten doğru düzgün yüzünüze bile bakmıyor hastanede. Bilmiyorum belkide bana hep öyleleri denk geldi.
Sosyal fobiyi araştırmıştım ve nerdeyse bütün özellikleri var bende.

maviask .!.:

Tiyatro kursuna yazılın. Çalışmıyorsunuz sanırım. Çalışma hayatına girince öyle bir konuşmak zorunda kalıyorsun ki mecburiyetler olmasa benim o çekingenliğim hayatta bitmezdi daha da kötüleşirdi. Bak bizim iki ay yaz tatilimiz var yazlığa gidiyorum resmen izole mümkünse kimseyle karşılaşmadan tatilimi yapıp geliyorum ordaki komşulara filan hic gitmem mesela. 2 ayın sonunda okula geldiğimde resmen yabanileşmiş korkularım artmış çekingenliğim fazla olduğunu fark ediyorum. Demek ki bu alışma işi şu an kafam mesgul bi sürü iş vs yani çekingenliği ayrıca düşünecek zamanım dahi olmuyor ki ben de ilk orta lise hatta nispeten üni de senin benzerindim.

Genişletmek için tıkla...

Tiyatro kursu mu. Beni öldürsünler daha iyi. Ben üniversitede sunum yapmamak için okulu uzattım sırf o kadar insanın önüne çıkarsam heyecandan düşüp bayılırım diye.

Oz guven eksikligi var gibi geldi Bana

pembesalyangoz2 .!.:

Ailem halimden çok memnun. Böyle olduğum için şanslı sayıyolar kendilerini. Zaten tutucu bir ailem var.
Hipnoz tedavisi devlet hastanelerinde olan bişey değil sanırım. Ben psikiyatriste de gittim psikolağa da . Ama sanırım fazla hasta olmasından dolayı çok vakit ayıramıyorlar. 3 4 dakka sürmüştü benimki.

Genişletmek için tıkla...

Alaninda iyi bir psikologa gidin. LUTFEN. Size ne kadar iyi geldigine siz bile sasiracaksiniz, sizinle hemen hemen benzer yollardan gectim, ki hala bitmis sayilmaz ama gercekten cok gelismis bir durumda oldugumu fark ediyorum, hem de cevremdeki kisiler fark ediyorlar. Ayni sizin gibi tutucu bir aileye sahibim, benim bu halimden sikayetci degillerdi bilakis memnunlardi ama ne cektigimi ben bilirim. Mutlaka bir psikologa gidin.

Alevv8142 .!.:

Oz guven eksikligi var gibi geldi Bana

Genişletmek için tıkla...

Daha da fazlası var aslında

kisisel gelisim kitaplariyla basla arkadasim. sonra diksiyon , vs kurslara git. ve hobi edin: boyama , fotograf, yemek yapmak gibi.
kendini sev, bakim yap. hayal et iyiyim , güzelim, mutluyum. hisset.
simdi bir ise girdin ve kimse seni tanimiyor. hobilerinden sohbet edebilirsiniz. yapacagin lezzeti kurabiyelerin tarifini isteyebilirler vs.

bunlar kendi yapsbileceklerin, psikolog ve psikiyatr den de destek al ayrica.

kisisel gelisim kitaplariyla basla arkadasim. sonra diksiyon , vs kurslara git. ve hobi edin: boyama , fotograf, yemek yapmak gibi.
kendini sev, bakim yap. hayal et iyiyim , güzelim, mutluyum. hisset.
simdi bir ise girdin ve kimse seni tanimiyor. hobilerinden sohbet edebilirsiniz. yapacagin lezzeti kurabiyelerin tarifini isteyebilirler vs.

bunlar kendi yapsbileceklerin, psikolog ve psikiyatr den de destek al ayrica.

öncelikle size "buda boynu bükük" diyen hocayı kınıyorum. bende lise dönemimde abimi ani kaybetmiş travma yaşamıştım ve üzerimden atmam 3 senemi aldı diyebilirim. Ama ben bu kadar ürkek değildim yine konuşuyodm ,yine de sınıfa göre sessizdim . Aynı şekilde bir hocam bana sen dikkatimi çektin çok sessizsin(bi sorun mu var gibisinden el hareketi yapmisti nefret etmistim hocamdan) teneffüslerde de böyle misin dedi hemen atağa geçtim yoo konuşuyorum sevdiğim arkadaslarimla gayet güzel muhabbetim var diye. Nasıl bir cesaret geldiyse artık üzerimden bu özgüvensizlik ve travmayı atışımın ilk hamlesi oldu. Şu an üniversitedeyim ve çok girişkenim aktifim insanlarla çok kolay diyalog kuruyorum. İnan bana bi yerden başlamazsan hep böyle gider , seni küçük gören hocan da olsa egoist olmalısın değerini göstermelisin.