uzun olabilir, baştan söyleyeyim. umarım düzgün toparlayabilirim.
aslında öyle belirli bi derdim de yok, sadece çok yoruldum çok bunaldım herkesten.
10 yıl önce başlamış bi ilişkim vardı, 2014 eylülde askerden döndü, kasımda sözlendik, mayısta nişana 5 gün kala ayrıldık.
ailesi istemedi beni. akraba değilim diye, bi de öyle yularından tutulup güdülecek biri değilim diye.
ilişkimin sürecine girmeyeceğim, derdim farklı.
sözlenmeden önce 8 sene çıktık. bu süreçte akrabalardan çok fazla ses çıktı. ayrılmamı istediler, evlenmek isteyen adam şimdiye yüzük olsun takardı dediler, niyeti yok oynuyor dediler.
duymadım, susturdum. üçüncü kişileri çok karıştırma taraftarı değildim.
sonra ayrıldık işte. bu sefer biz sana demedik mi, bak işte ortada kaldın, seninle oynadı seni kullandı olan 9 senene oldu dediler. zaten seni istemiyorlardı bi sen göremedin dediler.
birini terslediğimde annem saldırdı bu sefer. hiç bi şey öğrenemedin mi dedi, o çocuk seni teyzelerinin lafıyla ortada bıraktı sen o çocuk için teyzelerini kırmaya utanmıyor musun dedi.
küçükken yaramazdım ben, ele avuca sığmaz denenlerden. sülalenin çürük elması oldum hep. hiçbir şeyi beceremeyen...
kuzenler çöktü sonra tepeme.
öyle rakı içiyorum bi akşam, bi yerlerde ferdi tayfur çaldı canım istedi, tuttum instagrama fotoğraf attım. kuzenlerden biri aradı ben neden o şerefsiz için üzülüyormuşum.
biri geldi birkaç gün bende kaldı çocuklarıyla, saç boyasından bahsediyorduk beyazlardan falan, on yılını yedi gitti nolcak şimdi dedi. bu kız nişan iptal olur olmaz beni arayıp biletler yandı demişti. sonra biriyle tanıştırmak istedi beni.
biriyle konuşurken bağırsaklarımın kötü olduğundan bahsettim, herifin arkasından yataklara mı düştün dedi.
bi kuzenim var. eşinin ailesi benim eski kayınvalidemlere benziyor yapı ve memleket olarak. en çok o destek oldu. kanserdi, çok şükür kurtuldu. ama eşiyle sorunları devam ediyor.
eş dost çok yaktı canımı.
sevişmediysen üzülme dedi biri.
eşinden boşananlar var, onlar destek oldu sağolsun. geriye bakma dediler, görüşme dediler, geçer dediler.
14 ay oldu, hala selam verdiğim herkes görüşüp görüşmediğimizi soruyor. arkadaşlarım görüşmek istemiyor.
yüksek lisans sınavını kazandım, önüne bak artık, geçmişi bırak dendi. sen ne zaman evlenip çoluk çocuğa karışcan bi ömür yas mı tutucan dendi.
ailem...
biz senin için ne hakaretleri yuttuk bu yaşımıza kadar böyle hakaret görmedik dediler, bi an önce evlen dediler...
birinin düğününe gittik, sen o salak için on seneni ziyan etmeseydin belki senin düğünün olurdu dediler.
birinin torunu oldu, sen salak için on seneni ziyan etmeseydin belki senin çocuğun olurdu dediler.
babam eve bi şey alıyor mesela, annem diyor ki onu nereye koycaz, babam da diyor ki pofuduk gider de yer açılır demiştik ama gitmedi o da...
sonra işte o kanser olan kuzenimin sorunları oluyor eşiyle, annem beni arıyor direk,bak gördün mü bunu mu istiyordun allah kurtardı diyor.
kardeşimle zaten konuşmuyorum bile artık.
hiç kimseyle konuşmak görüşmek istemiyorum.
14 ay oldu ben bi arpa yolu boy alamamış gibi hissediyorum. dönüp dolaşıp aynı yere geliyorum. yoruldum artık. konu sürekli oraya geliyor. toparlamışsam da dağılıyorum. tekrar tekrar aklıma geliyor en baştan nefret ediyorum.
hiçbir şey yapamıyorum. sıkıştığımı hissediyorum artık. boğulacakmışım gibi. delirecekmişim gibi. bütün konular oraya bağlanıyor ve ben çok bunaldım.
insanlardan çok bunaldım. tersleyemiyorum, gülüp geçemiyorum, duymamış gibi yapsam ciğerimin yangınını söndüremiyorum. bayram oluyor seyran oluyor hadi bi arayayım diyorum ciğerimi tekrar deliyorlar.
ne zaman susacaklar? unutulacak mı bu bi gün? geçecek mi bu? insanlar neden böyle ki?
çok bunaldım sadece. görüşmemek çare olmadı. sıkıştım kaldım, biriyle paylaşmak istedim.
